Tíminn - 10.04.1948, Blaðsíða 6

6
TÍMINN, laugardaginn 10. apríl 1948.
80. blað
GAMLA BIÖ
Vitavörðrariiin
Sýnd kl. 7 og 9.
Tarzaat og skjald-
meyiariiar
með Johnny Weismuller.
Sýnd kl. 3 og 5
pönnuð börnum innan 12 ára.
Sala hefst kl. 11 f. h.
TRIPOU-BÍÖ
í leyniþjómistii
Jagaaia
(Betrayal from the East)
Spennandi amerísk njósna-
mynd, byggð á sönnu mviðburð
um.
Aðalhlutverk leika:
Eee Tracy
Nancy Kelly
Richard Loo.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Bönnuð innan 16 ára.
Sími 1182.
ElamiaigjBisaitit
fólk
(This Happy Breedj
Ensk stórmynd í eðlilegum lit-
um, byggð á leikriti eftir Noel
Coward.
Sýnd kl. 9.
Erfðaskráiai
Sýnd kl. 3 5 og 7.
Höfuiidur Mjáln
» ' ixgmmi®:
(Framhald af 4. síðu)
þetta ekki rétt, því að þá er
þar annar, sem stendur hon-
um fyllilega jafnfætis.
Nú legg ég það undir dóm
heilbrigðrar skynsemi íslend-
inga, en ekki sagnfræðinga,
hvort það er trúlegt, að á
Sturlungaöld séu til tveir slík-
ir höfuðsnillingar, og um ann-
an vitum við ekki eitt orð.
Hann er algerlega hulinn
gleymsku, og þó er þetta tíma-
bil í sögu okkar, sem við vitum
be'zt skil á af öllum fyrri öld-
um. Saga þess rituð af sam-
tíðarmanni, sem er með í öll-
um helztu viðburðunum. Þá
hefir honum glapist svo hroða
lega frásögnin að týna niður
einum mesta snillingi sem
uppi hefir verið, ekki íátið
eina vísu eftir hann.
Rangæingar eiga heiðurinn
af því að fóstra Snorra og
gera hann að þeim höfuð-
snillingi, sem hann varð. Það
getur ekki einu sinni Barði
Guðmundsson af þeim dregið.
Hitt er svo mín skoðun, að
hann hafi goldið þeim fóstur-
launin með því, sem hann
einn gat borgað fyrir sig með,
það er að segja, að helga
Rangárþingi og Rangæingum
mesta listaverkið, sem hann
samdi um dagana og sem
jafnframt er mesta gersemi
þess kyns á Norðurlöndum frá
þeim tíma.
NÝJA BIÖ
Fró Muir og hinn
framliðni
Sýnd kl. 9.
/Ffintýri á f jöllum
Hin bráðskemmtilega vetrar-
íþrótta og músik mynd. Aöal-
hlutverk: SONJA HENIE
(skautadrottningin) JOHN
PAYNE. GLENN MILLER Og
hljómsveit hans.
Sýnd kl. 3, 5 og 7.
Sala hefst kl. 11.
TJARNARBIÖ
Sesar og lOeopatra
Litmyndin fræga eftir leikriti
Bernhard Shaws.
Vivien Leigh
Claude Rains
Stewart Granger.
Sýning kl. 9.
Sonur Ifróa hattar
Ævintýramynd í eðlilegum lit-
um. — Cornei Wilde. Anita
Louise. — Sýning kl. 3, 5 og 7.
Sala hefst kl. 11.
TÍMINN
fæst í lausasölu I Reykjavík|
á þessum stöðum:
Veitingastofan Vesturg. 53
Fjólu, Vesturgötu
Sælgætisbúðinni Vcsturg. 161
Bókabúð' Eimreið'arinnar, I
Tóbaksbúðinni, Kolasundi |
Söluturninum
Bókabúð Kron, Alþ.liúsinu 1
Sælgætisg. Laugaveg 45. |
Söluturn Austurbæjar
Bókabúð Samtúni 12
VeraL Fossvogur
Samsöngur
(Framhald af 3. síðu)
framúrskafandi vel útsettu
rímnalög. Nú sá ma'ður fyrst
breytingu á andlitum söng-
mannanna, þeir sungu bros-
andi með hinni sönnu söng-
gleði, og söngstjórinn sló
taktinn með meiri festu og
nákvæmni, enda voru þessi
rímnalög bezt sungin í
Rytma og sérstaklega ná-
kvæmt. — Vonandi fær
maöur að heyra hin stóru
tónverk, sem herra Leifs hef_
ir samið.
O pepíta söng kórinn mjög
prýðilega — ef til vill hefði
þetta mjög svo skemmtilega
lag mátt syngjast með meira
fjöri, og sérstaklega „Húrra,
Húrra,“ hefði kórinn mátt
syngja miklu léttara og með
meiri sönggleði, en nú voru
söngmennirnir aftur komnir
í sínar grafalvarlegu hugleið-
ingar, og ekki einu sinni hún
Pepíta gat sléttað með sín-
um ósýnilegu töfrafingrum
ástarinnar, þær alvöruhrukk
ur sem lýstu sér á andlitum
þessara myndarlegu kór_
söngsmanna.
Söngstjórinn Sig. Þórðar-
son leysti sitt hlutverk sem
söngstjóri mjög vel af hendi,
og er það ánægjulegt til þess
að vita, að hér skuli vera
hópur manna sem aðeins
þurfa lítillrar þjálfunar við,
Erlent yfirlit
A. J. Cronln:
(Framliald af 5. síðu)
þess að fá annað' engu betra í sta'ð
inn.
2. Kosningasigur kommúnista
myndi leggja fjárhag og afkomu
ítölsku þjóðarinnar í rústir. Banda-
ríkin myndu hætta að veita ítölum
nokkra fjárhagslega hjálp, en ítalir
gætu ekki komist af án hennar.
Þannig sjái Bandaríkin nú fyrir
90% af kolaþörfum ítalska iðnaöar-
ins, en.þeir myndu loka fyrir þenn-
an innflutning, ef kommúnistar
ynnu kosningasigur.
3. Kosningasigur kommúnista
myndi skapa fullkomna hungurs-
neyð á Ítalíu. Núverandi matar-
skammtur byggist eingöngu á inn-
flutningi frá Bandaríkjunum, er
ítalir fái gefins. Til að skýra þetta
betur, er lýst ástandinu í sumum
löndunum austan „járntjaldslns"
svonefnda.
4. Öll sambönd Ítalíu við Vestur-
Evrópu og vestræna menningu,
myndu slitna ef kommúnistar sigr-
uöu. Það myndi verða ítölum ó-
bætanlegt verzlunarlegt og menn-
ingarlegt tjón.
5. Heimveldisstefna Rússa sé það
eina, sem heimsfriðinum stafi nú
háski af, og hún myndi aðeins
magnast og valda aukinni stríðs-
hættu, bæði fyrir Ítalíu og mörg
önnur lönd, ef kommúnistar kæm-
ust til valda á Ítalíu.
6. Núverandi stjórn Ítalíu hafi
aflaö henni álits vesturveldanna og
tryggt margvíslegan stuðnig þeirra
og hafi góða von um aðstoð þeirra
til að ná aftur Trieste og nýlend-
unum. Sovétríkin hafi hinsvegar
oft spillt fyrir málefníim ítalíu og
m. a. hindrað inntöku hennar í
sameinuðu þjóðirnar.
Préttamaöur sá, sem getur fram
angreint yfirlit um kosníngamál
ítöisku flokkanna, telur þann þátt-
inn sterkastan í áróðri kommúnista,
er fjallar Um jarðeignamálin og
umráð verksmiðjanna. Andstæðing
ar þeirra hafi ekki sambærileg mál
til þess að vinna sér fylgi bænda
og verkamanna. í áróðri and-
kommúnista eru loforðin um hjálp
Bandarikjanna langsamlega væn-
legust til fylgis og þar standa
kommúnistar höllustum fæti.
Hversu áhrifaríkt þetta málsatriði
er má m. a. marka á því, að
kommúnistar leggja á það megin-
áherzlu í áróðri sínum, að það sé
aðeins blekking, að Bandaríkin
muni hætti viðskiptum við Ítalíu,
ef kommúnistar sigra í næstu kosn
ingum.
Frh. í næsta blaði.
Nýsköpimm
(Framhald af 5. síðu)
vatnsaflsins mciri rækt en
gert var í tíð fyrrv. stjórnar.
Virkjun fossafísins og
heita vatnsins á að vera sú
nýsköpun, sem sé látin ganga
fyrir öllu öðru á komandi ár-
um. Með því er lagður traust-
astur grundvöllur að fjöl-
breyttum atvinnurekstri og
auknum þægindum. Það verð
ur að setja það mark og vinna
skipulega að því, að innan til
tölulega fárra ára geti sem
allra flestir landsmenn haft
not af raforkunni.
X+Y.
til þess að verða fyrsta flokks
óperukór — ef hið alda
gamla Þjóðleikshús verður
komið svo langt — í bygg-
ingunni — að núverandi
kynslóð fái notiö þess. Hinn
ágæti pianisti, Weischappel,
gaf kórnum tóninn og að-
stoðaði með undirspili í
nokkrum lögum.
Sig. Skagfield.
Þegar ungur ég var
„Ekkert,“ svaraði ég kuldalega. „Ég er á hraðri ferð. En
hvað vilt þú mér?“
„Ég verð a'ð byrja á því að skola kverkarnar,“ sagði gamli
maðurinn og bað um 'whiský. Það var ekki fyrr en hann
hafði svolgrað í sig whiskýið, að hann komst að efninu.
„Það er um Soffíu,“ sagði hann.
Ég roðnaði.
„Hvað kemur hún mér við?“
„Ekki kannske sérstaklega,“ svaraði hann og horfði rann-
sakandi á mig. „En þetta verður samt hneykslismál, ef það
berst út.“
Það var eins og köldu vatni hefði veriö steypt yfir mig. Ég
vissi ekki, hvaðan á mig stóð veðrið. Ég nötraði allur, þyí að
ég fann, að nú var ný ógæfa í aðsigi.
Hann benti til sætis við borðiö,
„Setztu þarna og berðu þig að því aö vera ekki með þetta
yfirlæti. Og þú getur vel látið svo lítið að drekka með
mér eitt glas,“ sagði hann og horfði á mig lymskulegum aug-
unum. „Ertu ekki samþykkur því?“
„Ef þú endilega villt,“ tautaði ég.
„Skál,“ sagði hann, þegar skenkt hafði veriö á glös okkar.
Hálftíma síðar rambaði ég heim á leið, fölur og fár. Reiðin
og örvæntingin börðust um völdin i huga mér. Kastaniutrén
voru að skrýðast hinu fagra skrúði sínu. En ég sá það ekki.
Þegar heim kom, steðjaði ég beina leiö upp til afa og lokaði
vandlega á eftir mér. Hann stóð upp, þegar hann sá mig,
og rétti mér bréf, sem hann var með í hendinni.
„Sjáðu, Robbi,“ sagði hann — það var mikill gleðihreimur
í röddinni. „Ég vann önnur verðlaun í síðustu samkeppninni
— silfurblýant og innbundið eintak af „Pílagrímsförinni“.“
„Mig varðar ekkert um þessar verölaunaþrautir þinar.“
Ég hratt honum frá mér, svo aö bókin og bréfið hrutu út
á gólf. Ég var reiður og gat ekki duiið það.
Hann starði forviða á mig, og það brá fyrir ótta í svip
hans.
• „Hvað hefir komið fyrir?“ spurði hann.
„Láttu það vera að setja upp undrunarsvip og þykjast ekk-
ert vita.“ Ég talaði mjög lágt, en það var ekki af neinni hóg-
værð eða stillingu heldur hinu, hversu hamslaus reiði hafði
náð tökum á mér. „Þú talar fagurlega og þykist bera mig
fyrir brjósti .... en guð minn góður — ég veit ekki, hvaö
til bragðs á að taka.“
„Ég veit ekki, hvað þú ert að tala um.“ Höfuðiö á honum
riðaði.
„Hugsaðu þig um.“ Ég tók í axlirnar á honum og hristi
hann. „Hvers vegna heldurðu, að Soffía hafi farið?“
Hann endurtók orð mín og horfði á mig, án þess að hafa
hugboð um, hvað ég var að fara. En svo var allt i einu eins
og birti yfir honum. Höfuðið hætti að titra, andlitssvipurinn
breyttist og hann lyfti hægri hendinni, eins og ætla má, a'ð
Móses hafi gert, þegar hann drap staf sínum á klettinn og
fram streymdi vatn.
„Ég get svarið það, Róbert, að það var alltaf vingott með
okkur Soffíu. En ekki heldur meira.“
„Já .einmitt það,“ sagði ég hásum rómi, þrungnum heift og
gremju. Og þetta heldur þú, að þú getir talið mér trú um
eftir allt, sem ég veit um þig?“ Mér fannst ég geta lesið sekt-
ina úr svip hans. „Þú hefri kallað yfir þig svívirðilegt
hneyksli. Og ég vil ekki sjá þig framar.“
Skelfingin skein úr hverjum andlitsdrætti. En ég snerist
á hæli og strunsaði út úr herberginu, án þess að segja meira.
Meðan ég maulaði kvöldmatinn, reyndi ég að gera mér ljóst,
hvaða afleiðingar þetta nýja ólán heföi. Annað veifið fannst
mér þó þetta engu skipta — í næstu andrá hið óttalegasta,
sem fyrir hafði getaö komiö. Ég velti því fyrir mér, hvort
ég ætti að reyna að friðmælast við Galt — múta honum
með því að borga fyrir hann whiskýið, sem hann þambaði
sýknt og heilagt. í því fólst auðvita'ö játning. En á hinn
bóginn var ekki að vita, hvað Galt kynni til bragðs að taka,
ef engu yrði vikið aö honum. Ég vissi ekki, hvað ég átti að
gera. Ég hafði reikað um í leiðslu og talið mér trú um, a'ö
til væri göfug og háléit ást. En ég vaknaði af draumi við
það, að ég var flæktur í þetta andstyggilega mál.
Þegar ég kom upp aftur, stóð afi á stigapallinum. Hann
hafði beðið mín. Hann rétti mér pappírsörk, virðulegur
í látbragöi og sigurglaður.
„Nú hefi ég sé'ð ráð við þessu, Róbert,“ sagði hann bros-
andi. „Hér er opið bréf til bæjarbúa. Viltu líta á það.“
Ég tók við pappírsörkinni, þreytulegur í bragði, og renndi
augunum yfir ritsmíð afa. Þetta var löng grein, stíluð til rit-
stjóra bæjarblaðsins. „Herra ritstjóri .... hefi sætt svívirði-
legri ákæru, sem lætt er a'ð fólki i skúmaskotum .... Ég skýt