Tíminn - 17.05.1949, Blaðsíða 6

Tíminn - 17.05.1949, Blaðsíða 6
6 105. blað' jiimii i iiii Wifja Síó iiiiiimni | Systir uiíai og ég | My sister and I. i Dramatísk og vel leikin mynd, | | írá J. Arthur Rank. Aðalhlut- = I verk: Sally Ann Howes Dermot f | Walsh Martita Hunt. = Aukamynd: Undirskrift Atl-1 | antshafssáttmálans o. fl. Sýnd kl. 7 og 9. Siídaii i Hin fallega og spennandi lit- | = mynd, frá dögum fornegypta, | 1 með Jóni Hall Mariu Montez. 1 Sýnd kl. 5. I I aiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiiiiimoiiiiiiimiiiniiiiMliu N> E | e s Útskúfaður (The Outsider) | Sýnd kl. 5, 7 og 9. Sími 6444. i c E P = OTMinrllliiillillllllllliiiiliillllliiiiiiflllliiilllllimiiiiiMii: I Hajjhatfáariat'btc | Ráðskonan á Grund i Hin vinsæla afarskemmtilega | i gamanmynd. | Sýnd kl. 7 og 9. Sími 9249. . f I | WMikiiiiiiiiTsiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiniiiiiiikiiiiiiiiia Hverjii svarar ríkis- stjérnin .... (Framhald af 5. slOu). Undir þessum kringumstæff um fellur úrskurðarvaldiff í hendur Alþýffuflokksins. Nú fæst til fullnustu skoriff úr um þaff, hvort foringjar hans eru orffnir svo háffir Sjálf- stæðisflokknum, aff þeir neita aff styðja kröfur verkalýðs- samtakanna um kaupmáttar aukninguna og kjósa heldur kauphækkunarleiffina, sem Emil Jónsson kallaði glæp fyr ir tveimur árum. Færu for- ústumenn Alþýffuflokksins eftir vilja flokksmanna sinna, ber þeim áreiðanlega aff hafa samleiff meff Framsóknar- flokknum í þessum málum og neyffa Sjálfstæffisflokkinn þannig til þess aff fallast á kröfur verkalýffsfélaganna um ráðstafanir gegn brask- inu og okrinu. Þaff er nú beffiff eftir því, hvora leiðina rikisstjórnin vill heldur láta fara í þessum málum. Verffi hún völd aff því meff andstöffu gegn sjálfsögff- um dýrtíffarráffstöfunum, að verkalýffssamtökin fara inn á TÍMINN, þriðjudaginn 17. maí 1949. Dóttir myrkursins (Nattens Datter) i Áhrifarík frönsk kvikmynd, sem | = fjallar um unga stúlku, er komst i I í hendur glæpamanna. — Dansk = i ur texti. — Aðalhlutverk: i Lili Murati | Laslö Perenyi i Bönnuð börnum innan 116 ára. § Sýnd kl. 5, 7 og 9. Illllllllllllliu ,<KMIIIIIIIIIIIIIIIII 1111111111111111111111.1111111 iiiiiiiiuia 7jarharbíó iiiniiiiiii | Fyrsta erlenda talmyndin með 1 . ísl. texta. 1 ENSKA STÓRMYNDIN HAMLET | byggð á leikriti W- Shakesper- i | es. Leikstjóri: Sir Laurence | | Olivier. i = Myndin hlaut þrenn Oscar-1 i verðlaun: i r - i „ðezta mynd ársins 1948" i | „bezta leikstjórn ársins 1948" \ | „bezti leikur ársins 1948" Sýnd kl. 5 og 9. * 1 | Bönnuð börnum innan 12 ára. i ll•llllllllllllllll■lttlllllllllllllll^lllllllllllllllllllllMlll■lllí láimiiiiiii I HAFNARFIRÐI I i Leikfélag Hafnarfjarffar | i sýnir revýuna' GuIIna leiðin eftir JÓN SNARA. Sími 9184. 1 ;iii iiiii iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiint im iii iin ii 1111111111111111111111 kauphækkunarleiffina, hefir hún áreiffanlega misst til- verurétt sinn í augum þeirra, er vilja heilbrigffa og ábyrga ^ stjórnarhætti. Þá bæri aff gefa þjóffinni tækifæri til aff segja um, hvort hún æskti slíkra stjórnarstefnu. X+Y. Tvær leiðir. (Framhald af 4. siðu). englnn árangur af viöræffun- ; um og ekkert gert af hálfu rík isstjórnar og löggjafarvalds, til þess aö verða við kröfum fólksins um aukinn kaupmátt launa, hljóta verkalýðssam- tökin að grípa til nauðvarna og gera sínar ráðstafanir í launa- og kjaramálum, en rík isstjórnin ber þá ábyrgðina ■ og þeir þingflokkar, sem að ! henni standa. Auglýsingasími TIMANS er 81300. ■ Cjamla S'tó Morðið í spilavítinu iiiiiiiiiui = (Song of the Thin Man) I | Spennandi amerísk leynilög- = | reglumynd. = Aðalhlutverkin leika: (Ucrn h cird ^ljorclL: eJlcirá í WlarzLM 22. DAGUR William Powell § Myrna Loy Keenan Wynn | I Sýnd kl. 5, 7 og 9. | Börn lnnan 16 ára fá ekki : i aðgang. jHpcli-bíó Leðurblakan („DIE FLEDERMAUS") eftir valsakonunginn JOHANN STRAUSS Sýnd kl. 7 og 9. Flækingar (Driffing Hong) | Skemmtileg amerísk kúreka- | | mynd með: | Johnny Mack Brown Lynne Carver _ f Ravmond Hatton | Sýnd kl. 5. — Simi 1182. I Sími 1182. p dP' jss n n m__ MRHISINS Flóabáturinn Harpa fer fyrst um sinn eina ferð á viku um Strandahafnir inn til Hvammstanga. Farið verður frá Ingólfsfirði á þriðjudög- um, í fyrsta sinn í dag, inn til Hólmavíkur, snýr þar við og siglir aítur samdægurs norður til Hólmavíkur og á- fram norður Strandahafnir á leiðarenda. „Heröubreiö" vestur til ísafjaröar um helg- ina. Tekið á móti flutningi til Snæfellsneshafna, Flateyjar og Vestfjarðahafna á morg- un. — Pantaðir farseðlar óskast sóttir samtímis. Allt til að auka ánægjuna Við þig segja vil ég orð vísbending þér holla ég hef fengið stofu- og útvarpsborð eldhúsborð og kolla. Eldurinn gerir ekki boð á undan sér! Þeir, sem eru hyggnir, tryggja strax hjá SamvirmutryggirLgum Kölcl borð og heitur veizlumatur sendur út um allan bæ. SÍLD & FISKUR Páll svaraði ekki. Hann stóð uppi á steininum og skimaði í allar áttir. Hann nötraði allur, og hönd hans krepptist fast um stafinn. Munnurinn var opinn og andardrátturinn snögg- ur. Skyndilega rak hann upp óp og lamdi stafnum í stein- inn. Hann hafði séð eitthvert kvikindi skjótast milli steina uppi í urðinni. Þetta var jarfinn — jarfinn! Hann var að laumast að kindunum — eða litlu börnunum. Og jarfinn átti sér einmitt hæli í þessu urðarkasti. Hann hafði séð, þegar fólkið kom, en ekki látið á sér bæra, fyrr en hjónin voru farin. En nú var jarfinn kominn í vígahug og þótti bera vel í veiði. Ekkert dýr var grimmara og blóðþyrst- ara en hann. Kindur og geitur urðu honum að bráð, hvar sem hann komst í færi við svo varnarlausar skepnur. Lapparnir segja, að jarfinn hafi mannsvit. Nú virtist þessu kæna kvikindi engin þörf á að dyljast lengur. Hér var engri mótspyrnu að mgeta. Hann gat óhikað stokkið á bráðina, tætt hana í sundur og drukkið blóð hennar. Hróp Páls hræddu hann þó frá því að hefja árásina strax. Hann nam staðar, krafsaði mosann upp með klónum og horfði grænum heiftaraugum á drenginn. Svo hvæsti hann illilega, hörfaði bak við stein og leitaði nýs færis til þess að hremma bráð. Páll stökk niður af steininum og tók stöðu hjá systkinum sínum með stafinn reidan til höggs. Aron stóð titrandi fyrir aftan hann með stein í hendinni. Kindurnar jörmuðu, og kýrnar blésu og bauluðu og toguðu í tjóðurböridin. Minni börnin grétu, en Aron beit á vörina og bældi niður snöktið. — By-ssan! stamaði hann allt í einu. Byssan! Páll tók biðbragð. Byssan .... hún lá þarna .... Ef hann gæti nú .... ? En faðir hans hafði harðbannað honum að snerta byssuna. Hann barðist við sjálfan sig —- svitinn hnappaðist á enninu á honum og djúpar hrukkur mynduö- ust i barnsandlitinu. Hann nötraði allur og greip andann á lofti. En snögglega rétti hann Aroni stafinn, stökk að byss- unni og tók hana upp. Hún var þung. Hann gat varla hald- ið henni kyrri upp við öxlina. Þetta var eins og fallstykki í litlum höndum hans. Litlu börnin hættu að gráta, þegar Páll tók býssuna. Það var svo óskiljanleg drifska, aö þau stóðu bókstaflega á önd- inni af undrun og skelfingu. Aron barði stafnum niður í grasbalann og ógnaði hinum ósýnilega óvini, eri Páll læddist að steini, sem hann gæti látið byssuhlaupið hvíla á. Hann hafði ógurlegan hjartslátt, og svitinn bogaði af honum. Hann skimaði upp í uröina, og loks beindust augu hanns að stórgrýtishrúgaldi, þar sem Ar- on þóttist snöggvast sjá eitthvert kvik. Fáeinar sekúndur liðu — svo kom jarfinn hlaupandi nið- ur urðina — brúnn, fótfrár vargur, sem drápfýsnin skein út úr. í sömu andrá kvað við drynjandi skot, sem bergmálaði milli fjallanna, unz það dó út einhvers staðar í fjarska. Páll hafði kastazt á hliðina og lá þar með opinn munninn. Hann gat ekki þrýst byssuskeptinu nógu fast upp að öxl- inni — byssan háfði slegið hann óþyrmilega. Hann lá svona aðeins eitt andartak. Svo spratt hann á fætur. Nú var munn- urinn samanklemmdu r, og það brann eldur úr angum barnsins .... Lars Pálsson varpaði af sér byrðinni á sömu sekúndu og hann heyrði skotið. Hvað hafði komið fyrir? Höfðu börnin farið að fitla við hlaðna byssuna? Eða — eða .... ? Hann hljóp af stað, stökk yfir steina og börð og blés og rumdi eins og reiður elgur. Það var allt með kyrrum kjörum, er hann kom í áningar- staðinn. Kindurnar voru á beit, og börnin voru í einum hnapp hjá farangrinum. — Hver .... hver tók byssuna? sagði hann másandi. — Ég! svaraöi Páll titrandi. Hann mændi óttasleginn á föður sinn, lítill og magur drengur andspænis hinum stóra og sterka manni. Hér voru engar varnir — hann hafði tekið byssuna í leyfisleysi. — Það kom jarfi, sagði Aron með ákefð. Páll skaut hann. — Ja ■— jarfi? — Hann liggur þarna uppi í urðinni. Aron benti upp í kastið, og Lars sá undir eins einhverja grábrúna þúst undir steini. Hann hljóp þegjandi upp í urðina. Hann greip aiidann á lofti, er hann laut niður að dauðu dýrinu. Þetta var stórt og gamalt karldýr. Lars þekkti svo vel hætti jarfans, að hann vissi, að þetta var kvikindi, sem hefði fátt látið- sér fyrir brjósti brenna. Hér heföi getað gerzt hræðilegur atburður. Hann bar höndina upp að enn-

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.