Tíminn - 24.01.1951, Síða 6

TIMINN, miðvikudag'inn 24. janúar 1951.
19. blað.
Bastions-fólkið
Stórfengleg amerísk mynd,
Sýnd kl. 7 og 9.
€ha|tiiia serían
Sýnd kl. 5
. &
1 ?
§
r :
TRSPGU-BIO
ALASRA

Spennandi og viðburðarrík :
mynd byggð á samnefndri I
skáldsögu eftir Jack London. |
Aðalhlutverk:
Kent Taylor,
Margaret Lindsay.
_____Bönnuð börnum.___I
I ræningjahöndum ]
Sýnd kl. 5
qimiumtiniiH
imioiliiiinnann1
NÝJA BÍÓ
Maskerade
Ein af hinum þýzku afburða
myndum, gerð af snillingn-
um Willy Fdrst.
Aðalhlutverk:
Paula Wesseley
Adolf Wohlbruck
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Ambátt Araba-
höfðingjans
Hin skemmtilega œfintýra- |
mynd með:
Yvonne De Carlo
Sýnd kl. 3. |
Sala hefst kl. 11 f.h.
BÆJARBÍÓ
hafnarfirði
Sími 1182.
María Magdalena
Sýnd kl. 9.
Síðasta sinn.
Fjórir kátir karlar
Aðalhlutverk:
Ake Söderblom
Sýnd kl. 7.
Sími 9184.
JrnuAru*£J<>éUiAn£il elu &ejtaA! |

Bergur Jónsson
Málaílutnin gsskríf stof a
Laugaveg 65. Sirnl 5333. §
Helma: Vltastlg 14.
Askriftarsíroi %
X f M I ]\T IV
2323
Gerlzt
áskrifendnr.
Austurbæjarbíó
Sægainiftnrinn
Bönnuð innan 16 ára.
Sýnd kl. 5 og 9
TJARNARBIÓ
Eva
Áhrifamikil ný sœnsk mynd
Aðalhlutverk:
Birger Malmsten og
Eva Stiberg
Sýnd kl. 5 og 7.
. Bönnuð innan 16 ára.
GAMLA BÍÓ
„B A N J O"
Ný amerísk kvikmynd með:
Sharyn Moffett (10 ára)
Jacauline White.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
flHMlllltlltMi.MlaÍlltltiUtllIllltií-JimtllcJVCiOtMMMB I
HAFNARBÍÓ
„Blanche Sury“
Efnismikil og. áhrifarík lit-
mynd. Myndifi er byggð á
samnefndri sögu eftir Joseph
Shearing.
Aðalhlutverk:
Stewart Granger,
Valerie Hobson.
Bönnuð innan 14 ára.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Snabbi
Hin sprenghlægilega franska
grínmynd.
Sýnd kl. 5.
MIMÐ:
Auglýsingasími
TfxMAAS er
81300
| Cr-ar —r.—
I Raflagnlr — Viðgerðlr
Raftækjaverzlunln
LJÓS & HITI h. f.
| Laugaveg 79. — Síml 5184 !
I ELDURINN(
| gerlr ekki boð á undan sér. |
1 Þeir, sem eru hyfignir, \
tryggja strax hjá
] Samvinnutryggingum |
i“.......
FASTEIGNA
SÖLll
MIÐSTÖÐIIN
Lækjargötu
10 B
SÍMI 6530
Erlent yfirlit
(Framhalð a) 5. slOu.)
sem hér hafa sigrað, er Eva
Curie.
Eva Curie.
Eva Curie er 46 ára gömul.
Gáfur hennar voru allt annars
eðlis í uppvextinum. Hún hafði
hljómlistargáfu, hún var mælsk
og orðin urðu að ljóðum á vör
um hennar, en það var eins
og hún finndi ekki viðfangsefni
sitt. Þessi litla, dökkeyga
stúlka var því framan ai stulk
an með huldu gáfurnar.
Hún varð heimsfræg þegar
ævisögubók sú, sem hún gerði
um móður sína, kom út árið
1937. Hún þótti strax í röð
hinna merkustu ævisagna. Bók-
in kom út á 24 tungtim og víða
í mjög stórum upplögum. Hún
gerði Evu auðuga og óháða og
vann henni margháttaðar
sæmdir, — meðal annars sæti
í heiðursfylkingunni frönsku.
Litlu seinna hófst styrjöld-
in. Evu heppnaðist að komast
frá París eftir hernámið til
London. Þar varð hún náinn
samstarfsmaður de Gaulles og
einhver fremsti talsmaður hins
frjálsa Frakklands. Hún skrifaði
blaðagreinar og ritgerðir, sem
birtust í milljónaupplögum í
Englandi og Ameríku og fáir
höfðu fleiri lesendur en hún.
Eftir frelsun Frakklands hélt
hún heim, brennandi í and-
anum og áköf til þátttöku í
þjóðfélagsbaráttunni til að
byggja upp í stað þess, sem
hrundi 1940.
Hún var fríð og andrík, fjör-
mikil og starfsöm, en hafði eng
an tíma fyrir rómantík. Hún
sökkti sér niður í stjórnmál og
blaðamennsku.
Hún kom með dollarana, sem
hún hafði unnið sér inn sjálf,
einmitt þegar töframáttur doll
arans var mestur og hún reyndi
að ná áhrifum á blaðinu Paris-
Presse, en það var eitthvert'Út-
breiddasta götusölublað í París.
Þannig ætlaði hún að ávarpa
fólkið og svara götusölublaði
kommúnista Ce Soir.
— Sá, sem vill sigra í stjórn-
málabaráttu, sagði hún, má ekki
vera of gikkslegur, og reyndi að
vekja sterka franska þjóðernis
kennd með greinum, sem raðað
var á milli æsifrétta um glæpi
og kvennafar, milli teikni-
myndareyfara og fréttamynda.
Ef til vill var blaðið ekki alveg
í anda de Gaulles, en það hafði
þó ríka samúð með málstað
hans.
Engar persónulegar sakir.
Þær systurnar, Eva og Irene,
voru því hvor í sínum fylkingar
jaðri í átökunum í Frakklandi.
Það þarf ekki að leita eftir
neinni persónulegri óvild milli
systranna, engum fjölskyldu-
deilum eða slíku, sem undir-
stöðu þessarar baráttu. Barátt- (
an 'og atvikin réðu því, að eng- ,
in fjölskyldusjónarmið komust
að á hvorugan veg. Það er allt.
Systurnar gengu hvor sína leið,
— grímulaust.
Irene Curie áleit, ^ið friður
og frelsi yrði ekki veruleiki
nema fyrir kommúnisma Stal-
íns. Eva Curie var jafn sann-
færð um það, að ítök komm-
únista í kjarnorkurannsóknum
Frakklands kynnu að leiða til
þess, að varnir landsins brystu
þegar mest lægi við og það
gæti orðið vestrænni menningu
að falli, og þess vegna varð
hún að krefjast þess, — Frakk-
lands vegna, að systur sinni
væri vikið til hliðar.
Á þessu stigi er það Eva Curie
sem hefir sigrað. Tæpast mun
henni finnast það sigur yfir
mági og systur, heldur aðeins
málefnalegur ávinningur.
En baráttan í Frakklandi
heldur áfram, og hún sárnar
enn af vígbúnaði, Atlanzhafs-
bandalagi, heimsókn Eisenhow
ers og nánara samstarfi við
erfðaféndurna í Þýzkalandi.
Hjónin Joliot Curie hafa verið
látin fara úr kjarnorkurann-
sóknarnefndinni. En það er
ekki hægt að láta þau fara úr
Frakklandi. Sagan heldur á-
fram og ef til vill fréttist af
þeim síðar. Tjaldið lyftist aftur
innan skamms og þá sjáum við
næsta þátt örlagaleiksins.
Cjina ^ J\anó :
SKIPS-
LÆKNIRINN
14
hvað hann var að gera. Ég má ekki álasa henni. Ég minni
hana bara á fyrri daga, samverustundir okkar og framtíð-
arfyrirætlanir. Ég minni hana á nóttina í Flórens — hún
getur ekki verið búin að gleyma þeirri stundu
Það var barið að dyrum. Hann opnaði.
— Ég átti að biðja lækninn að koma í klefa 19 á B-þilj-
um, sagði sendimaður.
— Ég kem undir eins, svaraði læknirinn.
Hann flýtti sér af stað.
— Það er klefi 19 á B-þiljum, sagði hann við drenginn í
lyftunni.
Lyftudrengurinn þrýsti á rafmagnshnappinn, brosti gáfu-
lega og sagði með ákefð í röddinni:
— Klefi 19. Þar er Stefanson.
— Hver er Stefanson? spurði Tómas, er mundi óljóst,
hvað Hermann hafði sagt hönum um þann mann.
Það vissi lyftudrengurinn ekki. En það hlaut að vera
mikill maður, því að hann hafði tekið sex herbergi handa
sér og föruneyti sínu. Og hann hafði aðeins viljað dýrustu
klefana — alla miðskips á B-þiljum. Burtlett, stjórnmála-
maðurinn frægi, bjó í einum klefa. Með honum var ekki
svo mikið sem einn þjónn.
— Come in, var sagt önuglega, er læknirinn baröi að
dyrum.
Klefinn, sem hann kom inn í, var líkastur íburðarmiklu
gistihúsherbergi af fullkomnasta tagi. Veggirnir voru tjald-
aðir rauðu klæði, þykk teppi á gólfi, stórir speglar, Ijósa-
króna úr krystal, gylltir listar. En þessu herbergi hafði
verið breytt í bráðabirgðaskrifstofu. Blágrár tóbaksreykur
sveif um það, ritvélin glamraði linnulaust. Við og við heyrð-
ist drafandi rödd manns, sem las fyrir — stuttum og gild-
um náunga, er spígsporaði reykjandi um gólfið.
Þessi maður leit við, og tók vindilinn út úr sér, er Tómas
kom inn. Þaö urraði í honum — tvímælalaust spurning.
En Tómas gat alls ekki skilð, hvað hann spurði um.
— Ég er skipslæknirinn, sagði hann. Þér hafði sent boö
eftir mér.
Maðurinn benti á hliðardyr.
— Herra Stefanson kemur innan stundar. Gerið svo vel
að fá yður sæti.
Hann var byrjaður að lesa fyrir, áður en Tómas hafði
tíma til þess að þekkjast boð hans.
Manneskjan, sem hamraði á ritvélina, var hér um bil
hnöttótt. Andlitið minnti á fölt tungl í fyllingu, og hárið
var enn litdaufara. Þótt hún væri nokkuð farin að reskj-
ast, hún var í skærgulri peysu, með gilda festi úr eldrauð-
um kóröllum um hálsinn og rauða kóral-eyrnahringi. Gild-
ir fingur hennar voru sífellt á fleygiferð, og á þeim glitr-
uðu og sindruðu ótal hringir, settir steinum. Hvers vegna
segir enginn henni, hvað hún er afskræmileg með þetta
allt? hugsaði Tómas. En kannske átti þessi roskni dugnað-
arforkur engan að, er færöi slíkt í tal.
Nú var hliðarhurðinni hrundið upp, og tveir karlmenn
komu í dyrnar. Annar var Burtlett, stjórnmálamaðurinn
bandaríski, og hinn, sem sennilega var Stefanson, fylgdi
honum kurteislega til dyra. Burtlett nam staðar hjá kon-
unni við ritvélina og spurði fárra spurninga, ér Tómas
skildi ekki. Hún sagði tvívegis já, án þess aö hætta þó að
vélrita eða líta upp. Gildi, lágvaxni maðurinn tók vindil-
inn ekki út úr munninum. Það var ekki mikið veður í
kringum stjórnmálamanninn á þessum bæ.
— Má ég biðja yður að koma hér inn, læknir, sagði
Stefanson. Þér hafði vonandi ekki þurft að bíða lengi.
Stefanson var dálítið seinmæltur á þýzkunni, en þó gætti
alls ekki neins erlends hreims. Rödd hans var mjúk og
hlýleg — slíkur raddblær er sjaldgæfur meðal kaupsýslu-
manna, en þykir þeim mun eftirsóknarverðari meðái 'presta,
kennara og áróðursmanna. Slík tungumýkt var nauðsynleg
þeim, er vilja vekja traust og tiltrú. Tómas minntist þess
með undrun, að Hermann hafði sagt honum, að Stefanson
svifist einskis.
— Hvað amar að yður? spurði hann, er Stefanson hafði
lokað dyrunum.
— Sykursýki, sagði Stefanson. Diabetes millitus. Ég mun
neyðast til þess, að ónáða yður tvisvar á dag. Þaö ver'ður
að dæla í mig insúlíni tíu mínútum fyrir hverja aðalmáltíð.
Yður finnst það kannske hégómlegt, að ég skuli ekki geta
rekið í mig nálina sjálfur. En mér þykir of vænt um sjálfan
mig til þess, að ég geti það.