Tíminn - 27.05.1951, Blaðsíða 6

6.
TÍMINN, sunnudaginn 27. maí 1951.

115. blað.

La Traviata
Sýnd kl. 9.
Sambi litli lappi
Sýnd kl. 3, 5 og 7.
TRIPOLI-BÍÓ
Hættnlegur leikur
Frönsk stórmynd, mjög vel
leikin með
Charles Boyer
Michele Morcah
Sýnd kl. 7 og 9.
Dick Saml
Hin bráðskemmtilega og
ævintýraríka rússneska kvik
mynd, byggð á skáldsögu
Jules Verne, sem komið hef-
ir út í ísl. þýðingu.
Sýnd kl. 5.
NÝJA BIO
Elskulegi Agústin
(Ach du lieber Augustin)
Mjög skemmtileg músík- og
gamanmynd frá Vínarborg.
Aðalhlutverk:
Paul Ilorbiger
Maria Andergast
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Braskararair og
bændurnir
Hin spennandi kúrekamynd
með kappanum
Rod Cameron
Aukamynd: Tvær nýjar
teiknimyndir.
Sýnd kl. 3.
Sala hefst kl. 11 f. h.
BÆJARBÍÓ
HAFNARFIROI
Abbott og Costello
i lífshættu
(Meet the Killer)
Ný sprenghlægileg amerísk
gamanmynd með hinum af-
ar vinsælu skopleikurum:
Bud Abbott
Lou Costello
ásamt
Boris Carloff.
Sýnd kl. 7 og 9.
Sími 9184.
>♦'♦♦«
JmuArungJoéÍuAjviA. Mu áejbuAJ
0uu/eUi$c(f%

Rafmagnsofnar, nýkomnlr
1000 wött, & kr. 195,00.
Bendum 1 póstkröfu.
Gerum við straujáin og
finnur helmilistaekl
Raftækjaverzlunln
LJÓS & HITI H.F.
Laugaveg 79. — Sfml 5184.
Ansturbæjarbíó
Ilermaðurinn frá
Kentucky
Bönnuð innan 16 ára.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Glófaxi
Sýnd kl. 3.
Sala hefst kl. 11 f. h.
TJARNARBÍÓ
Ausíurlensk
æfintýri
(Saigon)
Afarspennandi ný amerísk
mynd, er gerist í Austurlönd-
um.
Aðalhlutverk:
Alan Ladd
Veronica Lake
Bönnuð börnum.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Ilrói Höttur
Hin fræga ævintýramynd í
eðlilegum litum.
Sýnd kl. 3.
GAMLA
Hin heimsfræga ítalska verð
launakvikmynd:
Reiðhjóla-
þjófurinn
(The Bicycle Thief)
Aðalhlutverk:
Lamberto Maggiorami
Enzo Stoiola (9 ára)
Myndin er með dönskum
skýringartexta.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
HAFNARBÍÓ
Tíðindalanst á vest
urvígstöðvunum
(All quat on the vestem
Front).
Amerísk stórmynd gerð eftir
samnefndri sögu Erich Maria
Remarque. .
Aðalhlutverk:
Lew Ayres
Louis Wolheim
Bönnuð innan 16 ára.
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
Myndin er ekki
fyrir taugaveiklað fólk.
Hlástakkar
Nils Poppe
Sýnd kl. 3.
Sala hefst kl. 11 f. h.
Bergur Jódssod
lálaflutnlngnkrlfitote
Laugaveg 65. Blml 5833.
Helma: Vitaatlg 14.
VIÐSKIPTI
h0s*Ibúdir
LÓÐIR • JARÐIR
SKIP* BIFREIDAR ;
EINNIG:
Verðbrcf
Vátryggmgar g||g
Auglýsingastarfsemi
FASTF.IGNA
SÖLU
MIÐSTÖDIN
Lækjargólu
10 B
SÍMl 6530
Bónorð dýranna
(Framhald af 4. síðu.)
Þegar þeir nálgast ákvörðun-
arstað, skiptist flokkurinn í
pör og hvert par fer þangað,
sem það ætlar sér að reisa
bú. En það er ekki ennþá orð-
ið tímabært að hlaða niður
ómegð. Fyrst þurfa þau aö
eiga sína hveitibrauðsdaga, og
hamingja þeirra og ástarsæia
er svo mikil, að næstum geng
ur yfir mannlegan skilning.
Víðfrægur vísindamaður, líf-
eðlisfræðingurinn Julian
Huxley, ætlaði ekki að trúa
sinum eigin augum, — en
hann varð að gera það.
Dögum saman eru hegrarn-
ir tveir óaðskiljanlegir.
Klukkustundum saman sitja
þau á sama tré án þess að
hreyfa sig. Kvenfugiinn situr
einni grein lægra, svo að hún
geti hallað höfðinu að síðu
bónda síns. En öðru hvérju
lyfta báðir fuglarnir vængj -
unum og teygja úr hálsunumi
og vefja þeim hvorum um
annan og heyrast þá frá þeim
ástarhljóð. Hegrinn er svo
hálslangur, að hann getur
vafið hálsinum utan um háls
unnustunnar og þannig sitja
fuglarnir langtimum saman í
faðmlögum.
Síðan taka fuglarnir hver
um sig fjaðrir hins í gogginn
og strjúka þær blitt og gæti-
lega og „kyssa“ þær endilang
ar. Þegar þessum atlotum lýk
ur sitja þeir lengi í rólegri,
hljóðlátri hamingju. Hlið við
hlið sitja elskendurnir, og
konan hallar höfðinu að
brjósti manns síns. Svona get
ur heil vika liðið.
Oft sést það hjá mönnun-
um,að annað ræður meiru en
fagurt útlit — og á það ekki
sízt við um ástina með öllum
hennar afbrigðum. Það er
eins með ástina í dýrarikinu.
Fyrir nokkrum árum var
ung simpansapynja í dýragarð
inum í London. Hún hét Bó-
bó. Það var fögur skepna og
stjórnendur dýragarösins
lögðu sig fram til að íinna
henni verðugan maka. Fyrst
var hún látin kynnast öllum
þeim simpansöpum, sein þar
áttu heima, einum af öðrum,
en hún leit ekki við þeim. Þá
voru fengnir simpansar frá
öðrum dýragörðum víðsvegar
um England og frá útlöndum.
En allt kom fyrir ekki. Bóbó
hafði alltaf sama íshjartað.
Loksins var dýragarðurinn í
Bristol látinn senda simpans-
inn sinn. Það var aldraður
ýstrubelgur, sem Kókó hét,
snjáður á lagðinn og illa
hærður á höfði, því að þar
hafði hann hlægilega hár-
leppa. En samt sem áður varð
þarna ást við fyrstu sýn.
Strax og Kókó var kominn inn
í búrið til Bóbó, leiftraði blik
I augum hennar og ekki liðu
margar mínútur þar til þau
féllust í faðma. Árið eftir bar
Bóbó frumburð sinn í fangi,
indælt smábarn og þar að
auki fyrsta simpansinn, sem
fæddist í dýragarðinum í
London.
ív.vav.v.v.v.v.v.vv.v.v.v.v/.v.v/.w.w.v.vav;

Bernhard Nordh:
^ona
VEIÐIMANNS
»♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
í

iti
, W .
ÞJÓDLEIKHUSID
Sunnudaginn kl. 14.00.
Imyndunarvcikiii
Uppselt.
Sunnudag kl. 20.00
tmyndunarvcikin
UppselL
Síðasta sinn.
Aðgöngumiðar seldlr frá kl.
13,15 tll 20,00 daglnn fyrir sýn-
ingardag og sýnlngardag.
Simi 80000.
v.w.w.v.w.w.w, 23 DAGUR .■.v.w.v.v.v.v.v,
unaðslegt væri ekki lífið, ef þau Erlendur ættu álíka býli og
Akkafjall — gott hús, kýr, hey á þurrkvelli, kartöflur í jörð-
inni og korn á akri! Moldin var traustari en veiðilendurnar.
Það var nauðsynlegt að sannfæra Erlend um, að þau yrðu
að nytja jörðina, ef þau áttu að lifa. Hér í Akkafjalli sýndi
allt og sannaði, að jörðin endurgreiddi með vöxtum þann
svita og strit, sem henni var fórnað. Fara heim á morgun?
Nei! Henni datt í hug, að Erlendur myndi kannske reyna að
neyða hana til þess, og þá dró hún andann dýpra en áður.
Væri hann svo heimskur, skyldi hann fá að fara einn. Hún
ætlaði ekki að fara ílátalaus frá Akkafjalli.
Ingibjörg bylti sér, og hún gat ekki fest blund. Hún sá í
anda allt, sem fyrir hana hafði borið um daginn, og það
vakti óró í blóðinu. Það stoðaði ekki, þótt hún færði sig nær
Erlendi. Allt í einu reis hún upp. Var einhver á ferli úti
fyrir? Hún hlustaði, en heyrði ekkert nema sogandi andar-
drátt Erlends. Þá lagði hún sig út af aftur og lokaði augun-
um og ætlaði að sofna, en opnaði þau jafnskjótt á ný og
starði upp i gildar sperrurnar í þakinu. Blóðið dunaði í æð
um hennar.
VII.
Dagarnir liðu, og Árni og Ólafur sveifluðu orfum sínum á
enginu. Nýtt hey var látið á hesjurnar í stað þess, sem flutt
var heim í hlöðurnar þrjár. Það var búið að heyja nóg til
næsta vetrar, en Jónas Pétursson hafði lifað þau sumur,
þegar tíðin var svo grábölvuð, að engin tugga náðist ó-
skemmd. Tómar hlöður boðuðu eymd og þrot, og þá var
hætt bæði mönnum og skepnum. Það varð að nota góðu árin
til þess að fleyta öllu yfir vondu árin. Væri hægt að heyja
til tveggja ára á einu sumri, þurfti ekki að óttast hungur
og horfelli.
Á hverju kvöldi sór Erlendur og sárt við lagði, að nú skyldi
lokið þrældómnum hjá þessum bændum, en það fór jafnan
svo, að hann var ekki eins sannfærður um það að morgni,
að skynsamlegt væri að hætta og fara heim. Þá kaus hann
heldur að þráast við og sýna þessum bændalyddum, að hann
stæðist þeim snúning. Eitt kvöldið var hann mjög stúrinn
við Ingibjörgu. Var það nauðsynlegt að tala svona mikið
við þennan Árna? Ingibjörg hnussaði. Hvað var nú þetta?
Mátti hún ekki tala við fólk?
— O-jú. En ég kæri mig ekki um neitt kjams.
Ingibjörg svaraði reiðilega. Hann ætti að skammst sín.
Var Ella kannske ekki alltaf með henni? Og svo var Ólafur
líka! En það voru til karlmenn, sem ekki hugsuðu um ann-
að en viðra sig upp við kvenfólk.
Það sauð niðri í Erlendi gremjan, en hann reyndi að
sitja á sér. Þetta var varla sú sama Ingibjörg, sem hafði
yfirgefið heimili föður síns til þess að fara með honum upp
í óbyggðirnar. En hann gat ekki sýnt henni í tvo heimana,
því að presturinn hafði ekki blessað yfir þau, og hún var
ekki einu sinni orðin vanfær heldur.
— Hvenær eigum við að fara til prestsins? spurði hann,
og nú var röddin mun blíðari en áður.
Ingibjörg sagði, að það yrði messað í Lappakapellunni í
septembermánuði. Fyrr gæti ekki orðið af því. Erlendur
reyndi að gæla við hana, en tókst þó ekki að ná fullum
sáttum að sinni. Hann hafði komið við allt of auman blett.
Ella var í sjöunda himni þessa heitu sumardaga. Á hverj-
um eyrun þjóta, þótt það kynni stundum að geta bjargað
umráða. Jónas Pétursson var þeirrar skoðunar, að það væri
hægt að nota tímann verr en til þess að læra að synda.
Hann bauð Erlendi sömu kosti, en honum fannst kalt vatn-
ið ekki fýsilegra en fyrsta daginn. Hann lét það sem vind
um eyrun þjóta, þótt hann kynni stundum að geta bjargað
mönnum frá drukknun, ef þeir kynnu ekki að synda. Hans
veiðilönd voru á þúrru landi en ekki í vatninu. Og vildi
hann veiða silung, þá gerði hann það ekki með því að busla
og baða út öngunum. Og veikir gátu menn orðið af ofkæl-
ingu — það vissi hann dæmi um.
Ingibjörg reyndi ekki að telja honum hughvarf. En sjálf
sótti hún sundnámið af því kappi, að fyrr en varði fann hún
ekki lengur til kuldans í vatninu. Hún hlýddi vandlega leið-
beiningum Ellu, lærði rétt sundtök og æfði sig af mikilli
elju. Sá dagur kom fljótt, að hún fann, að hún flaut í vatn-
inu, og í það skiptið varð Ella að margminna hana á, að nú
yrði hún að fara að koma upp úr.
Árni var aldrei langt frá, er stúlkurnar voru að baða sig I
vatninu. Hann lagði að vísu ekki frá sér orfið, en heyrn