Tíminn - 13.12.1951, Blaðsíða 6

I
6.
TÍMINN, fimmtudaginn 13. desember 1951.
283 blaff.
Lífið er tlýrt
(Knock on Any Door)
Mjög áhrifamikil ný amerísk j
stórmynd eftir samnefndri i
sögu sem komið hefir út í j
íslenzkri þýðingu. Myndin j
hefir hlotið fádæma aðsókn j
hvarvetna. \
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
rniiilililir :
miiTS.UumtlUlUUIIIIIIIII Z
NÝJA B í Ó]
Mummu notuði
lífstyUUi
Gullfalleg litmynd með |
Betty Grable,
Dan Dailey.
Sýnd kl. 7 og 9. i
Hjtí v&tuíu fólhi
Draugagangs-grínmynd með |
Abbott og Costello.
Bönuð börnum irinan 12 ára. |
Sýnd kl. 5.
BÆJARBIO]
- HAFNARFIRDI •
Juzzinn heillur
Hinar bráð skemmtilegu j
amerísku jazz- og dansmynd j
ir meö Gene Krupa og hljóm j
sveit. — King Cole tríó, Spike j
Jones og hljómsveit, o. m. fl. j
Bönnuð innan 16 ára.
Sýnd kl. 7 og 9.
Sími 9184.
Ctvarps viðgerðir |
Radiovfiumstofan |
LAUGAVF.G 166.
Bergur Jónsson ]
Málaflutningsskrifstofa 1
Laugaveg 65. Síml 5833 |
Heima: Vitastíg 14
Auglýslngasfmi
Timans
81300

C'ua/ela&u? %
immmiimmiiiiiimiimiiiiimmiiimiiiiinuiiuujiiiiii!
| Austurbæjarbíó 1
Orrustun um
Iii'o Jimu
Bönnuð innan 16 ára.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
TJARNARBÍÓj
Aumingja
Sveiim litli
(Stackars lilla Sven
Sprenghlægileg ný sænsk
gamanmynd.
Aðalhlutverk:
Nils Poppe
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
(GAMLA BÍÓ
I Flóttumaðurinn
f (The Fugitive)
= Tilkomumikil amerísk kvik-
| mynd gerð eftir skáldsögu
| Grahams Greene „The Labyr
| inthine Way“.
1 Henry Fonda,
| Bolores Del Rio,
Petro Armendariz.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Börn fá ekki aðgang.
HAFNARBÍÓI
E
j Kynslóðir homu... I
(Tap Roots).
j Mikilfengleg ný amerisk stór |
j mynd í eðlilegum litum, |
j byggð á samnefndri metsölu |
j bók eftir James Street —|
j Myndin gerist í amerísku |
j borgarastyrjöldinni og er tal |
j in bezta mynd, er gerð hefir |
j verið um það efni síðan „Á |
j hverfanda hveli“.
Susan Hayward,
Van Heflin,
Boris Karloff.
Bönnuð börnum innan 14 ára. f
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
TRIPOLI-BÍÓ]
Svihurinn
(Stikkeren)
j Spennandi ensk kvikmynd 1
j byggð á hinni heimsfrægu |
j sakamálasögu eftir Edgar f
j Wallace. Sagan hefir komið |
j út í ísl. þýðingu.
Edmund Lowe,
Ann Todd,
Robert Newton.
Sýnd kl. 7 og 9.
Smámyntlusufn !
j Sprenghlægilegar amerískar f
smámyndir m. a. teiknimynd f
ir, gamanmyndir, skopmynd- |
j ir og músíkmyndir.
Sýnd kl. 5.
Askrlftarsími:
TIMIAN
2323
Auglýsingasími
TÍMANS
er 81 300.
(ELDURINN|
! gerir ekki boð á undan sér. \
| Þeir, sem eru hyggnlr, |
= E
tryggja strax hjá
| Samvinnutrygglngum !
Sög’ur Helga Iljörvar
(Frarohald af 5. síðu)
sem sýnist og margt fer á
annan veg en ætlað er. Við
minnumst persóna eins og
Tuma og Línu úr Kitlum, Pét
urs og Laugu úr Bakkasundi,
Gusa gajnla, Sigtryggs kenn-
ara og Bása-Jóns úr Básavík,
Páls í Steinbænum úr Gröf-
inni, Andrésar Bergsteinsson
ar, bréfritarans úr Seinna
bréfinu og konunnar úr Aust
urlöndum. Hugurinn hvarflar
til þeirra og örlaga þeirra, og
til lífsins norna, er slá sinn
furðu- og feignavef.... Og
hvort mundi nú ekki höfund-
ur þessara sagna geyma í
sinni sinnisborg myndir og
myndabrot manna og örlaga,
sem hann gæti sett saman í
sögur, og hvort mundi hann
ekki geta hugsað til að unna
sér þeirrar gleði og leggja á
sig þá þraut að forma þær —
meðan ekki dregur skýjaslæð
ur á heiðríkjuna?
Guðm. Gíslason Hagalín
fslendingaþrettL**
(Framhald af 5. síðu.)
veganesti fram á leið lífsins.
Hún var trú í starfi. Trúmennsk
una hafði hún tekið að erfð-
um og í uppeldi og tryggð henn
ar við vini sína var órjúfanleg.
En mest var hún í móðurást
siririi og fórnfúsri gerð fyrir
börnin sín. Strax á æskuárun-
um, várð blik augna hennar
bjartara og hlýrra, þó að hún
gerði eklci annað en binda borða
í hár telpnanna, sem hún um-
gekkst. Síðustu 3 árin var hún
sífellt þjökuð af þungri sjúk-
dómsraun. En hún gleymdi böli
sínu meðan hún gat rétt fram
hönd til hjálpar ástvinum sín-
um. Þótti vinum hennar, að þá
tefldi hún oft ofdjarft og vör-
uðu hana við að ofgera ekki
veikum kröftum. En hvenær
leggur fórnandi móðurást mæli-
kvarða kaldrar skynsemi á hand
tök sín?
Og nú, þegar jarðlífsleið
þinni er lokið, kveðjum við þig
og þökkum góða samfylgd og
vináttu. Megi hinn heilagi jóla-
friður og fögnuður fylgja þér
inn á lönd eilífðarinnar.
Þorsteinn Sigurðsson.
Lítill brúnn hestur
Mark: Standfjöður aftan
hægra, standfjöður aftan
vinstra. Tapaðist frá Selja-
brekku í Mosfellssveit í haust.
Hesturinn er ættaður frá
Rangárvallasýslu. Þeir, sem
kynnu að hafa orðið hestsins
varir, gjöri svo vel og láta
vita í síma 81 187, Reykjavík,
eða til Guðmundar í Selja-
brekku.
.s. Hugrún
lestar til Vestfjarða.
Skógafoss
til Vestmannaeyja í dag.
Afgreiðsla LAXFOSS.
Sími 6420 og 80 966.
Blikksmiðjan
GLÖFAXI
Hraunteig 14. — Sími 7236
KJELD VAAG:
HETJAN
ÓSIGRANDI
8. DAGUR
Brynjólfur var einriig risinn á fætur og kom til þeirra. Hann
leit ekki einu sinni' við Jóni. Magnús benti á bróður sinn og
mælti:
„Slíkt þurfa ekki fléiri að vita.“
„Það mun aldrei fréttast af mínum vörum“, svaraði Brynjólfur.
Magnús brosti gremjúlega og vatt upp ermar sínar.
„Hnífur þinn er jafnan beittastur," mælti hann hátíðlegur i
bragði.
Brynjólfur skildi ætlan hans. Hann vatt einnig upp ermar sín-
ar og dró hvassan hníf sinn úr slíðrum. Brosandi stakk hann odd-
inum í framhandleggirin og risti út úr. Blóðið streymdi yfir brúnt
hörundið, er hann rétjti Magnúsi hnífinn. Andartaki síðar létu
þeir benjar sínar blæða saman.
„Unz dauðinn skilur .okkur, Brynjólfur."
„Unz dauðinn skilur. okkur, Magnús, fóstbróðir minn....“
Jón var raknaður úr rotínu. Hann settist upp seinlega og leit
ringlaður í kringum sig. Með erfiðismunum gat hann brölt á fæt-
ur. Hugsun hans var enn óskýr. Hann skynjaði ekki annað en
fuglagargið og ölduniðinn við bjargið. Forviða starði hann til
skiptist á fóstbræðurna. Hvað var þetta? Blóð. Hann geiflaði
munninn og lygndi augunum. Já — blóð. Það seytlaði af höndum
beggja. Honum oortriáöi aftur fyrir augum. Blóðið lak niður á
klöppina. Hann stundi angistariega, greip um brjóstið og spúði.
Fóstbræðurnir litu' þvor á annan, en hvorugur mælti orð frá
vörum. Magnús laut 'niður og tók lófafylli af fugladrít, sem hann
strauk yfir sárið á handleggnum. Síðan dró hann fram ermina.
Erynjólfur fór að d.cmi hans. Síðan renndi hann hnífnum í skeið-
arnar. Hann hirti ekkí um að þerra af sér blóðiö. Á leiðinni nið-
ur fjallið var fátt sagt.
Eftir þetta brosti Jón jafnan þreytulega, er talið barst að af-
rekurn mikilla fjallamarina. Aödáun hans á bróður sínum hafði
drjúgum vaxið, og, hann langaði mjög-til þess að gera yfirbót.
En á því fékk hann ekki færi. Hann fór nú oftar en áður í lang-
ferðir með Magnúsi, ðn aldrei til fjalls. Er hann kom heim úr
slikum ferðum, speunti hann oft greipar í dimmri lokrekkj-
unni og bað guð um styrk. Sú stund hlaut áð koma, að guð heyrði
heita bæn hans og leýfði honum að vinna eitthVað sér til afböt-
unar.
Nokkrum mánuðum síðar fóru þeir þrír til Hesteyjar. Það var
löng og erfiö ferð, eri Jón vildi ekki annað heyra en hann færi
með þeim. Þeir sigldu fyrst til Lambavíkur, þar sem þeir gistu
föður Brynjólfs. Hér fengu þeir bezta og feitasta súrmjólk í Fær-
eyjurn — Gyrða gat ekki boðið betra — og á eftir drukku þeir
sterkt lýbskt öl hjá.kórigsbóndanum. Jón gætti vel hófs, en Magn-
ús og Brynjólfur miður. Þess sáust líka glögg merki.
Þegar þeir komu til Þórshafnar var blæjalogn. Þeir lágu um
nóttina á Eystrivog og þiðu morgunfallsins. Jón skalf af kulda um
nóttina, en að morgni hélt hann þó meö þeim yfir til Hesteyj-
ar, þar sem þeir Mágnús og Brynjólfur ætluðu að þreyta mikla
raun. Þar reis Álfastakkur þverhníptur úr sjó. Jón beið í flæðar-
málinu, en hinir tvéiv jklifu hamrana, þar sem þeir voru torfær-
astir. Magnús varð á uiidan upp, en þá skoraöi Brynjólfur á hann
að þreyta annan og eífiðari leik. Þeir skildu hlaða tvær vörður
uppi á brúninni, og stéinana í þær áttu þeir að sækja í bjargið. ,
„Hverju viltu hætta «til?“ spurði Brynjólfur glaðlega.
„Hvalaspjótinu mínuriiýja — ef þú leggur hnífinn þinn á móti“,
svaraði Magnús eftir nokkra umhugsun.
Brynjólfur hleypti brúnum og þreifaði ósjálfrátt á hnífskaft-
inu. Hnífurinn var kjörgripur. Með honum höfðu þeir blandað
blóði, og hann vildi ekkert síður missa en þennan grip.
Magnús spurði ögraridi:
„Brestur þig húg,' Brynjólfur?"
„Hug brestur mig ékki“, svaraði Brynjólfur, þungur á svip. „Til
þessa hefi ég ekki skorazt undan þrekraunum. En hnífurinn er
dýrmætasta eign min.,,.“
„Þú hefir ekki tapað enn. Vera má, að ég verði að láta hvala-
spjótið af hendi ....“
„Ég skorast ekki. undan veömálinu“, sagði Brynjólfur.
Jón var kvaddur á vettvang og kjörinn dómari. Síðan gengu
þeir í bjargið. Þetta var áraun, sem jafnvel færustu menn hefðu
hliðrað sér hjá. Hér þurfti ekki einungis afl, heldur reyndi og
á fimi og hraða. Steinárnir voru stórir og þungir. Þeir voru báö-
ir orðnir sárir og blöðrisa á liöndum og hnjám, áður en lauk, og
voru þó báðir hörðu vánir. Sólin var komin yfir Skopunbyggð á
Sandey, áður en beír höfðu hlaðið vörðurnar. Brynjólf vantaði
síðasta steininn í sína, er varða Magnúsar var fullhlaðin. Viður-
eigninnni var íokið. Á heimleiðinni mælti Brynjólfur ekki orð
frá vörum. Hann hleypti aðeins brúnupi og starði í sjóinn.
m-
ÞRIÐJI KAFLI,

Kolbenn gamli sat á steininum, þar sem Jön var vanur að
grúfa sig yfjr bækur sínar. Hann lét sólina ylja skrokkinn, og
grátt skeggið bylgjaðist yfir breiða bringuna. Átta ár voru liöin,
en þó sáust ekki á honum önnur merki hrörnunar en hve grár
hanzi var orðinn á hár og skegg. Augun voru sem fyrr hvöss og
frán, bakið beint og aflið óskert. En þolið var ekki jafn mikið.
Við grindareksturinn X fyrra hafði hann veriö konrinn að niöur-
lotum. Prófasturinn og. menn hans höfðu að sönnu eigi haft orð
á því, en ekki leyndist Kolbeini, hvað þeim var í huga. Það var
þó heldur fró, að mðfgir, sem ungir voru að árum, höfðu líka
verið harla slæptir eftir grindadrápið.
Kolbeinn rækti emhætti sitt sem fyrr. Stórþorskur var veidd-
ur, slægður og hengaúr upp í hjariinum, seglin voru bætt og fé
!