Tíminn - 07.12.1952, Blaðsíða 3

279. blað.
TÍMINN, sunnudaginn 7. desember 1952.
lsien.dingajpættir

m'*
j-^dttur l? irh
iruiHiincir

*t*i
w
I
Sextugur: Ólafur Thorarensen, útibúss^jóri
Á morgun verð'ur Ólafur
Thórarénseh útibússtjóri
Landsbankans á Akureyri sex
tugur.
: Ólafur er fæddur á Akur-
éjri hinn 8. des. 1892, son-
ur Þórðar Thorarensen gull-
sniiös þar og konu hans Önnu
Jöhannsdcttuiv - -
_ S.cxtámára aö aldri gengur
Ólafur í þjónustu Landsbank
áns, og hefiv því veriö í þjón
ustu :lhóabahkans full 44 ár,
fyrstu-4 "áfín - vlö útibúið á
Álcureyri, síöan 2 áv við aðal-
bankann. 1. iíeyicjavík, næstu
3—4 ár sem gjaldkeri útibús-
ihs á Akureyri, en flyzt þá
aftur til Reykjavíkur og vero
ur þá fulltrúi í aðalbókhaldi
Landsbankans í 12 ár. Síðari
liluta þessa tímabils mun
hann oft hafa gegnt aöal-
bókarastarfi j forföllum aðal
bókara, og þá einnig banka-
stj órastörf um í fjarveru
bankastjcra.
Ferill þessi sýnir hversu
Ólafur hefir gegnt fjölbreyti
legum bankastörfum og þá
jafnframt hversu hratt hann
hefir vaxið með þeim störf-
um. Frá 1. júlí 1931, eða í full.
20 ár, hefir Ólafur síðan ver- \
ið forstjóri stærsta útibús
Landsbankans, útibúsins á
Akureyri.
Sá, sem þessar línur ritar, \
hefir í meir en 20 ár haft að- j
stöðu til að fylgjást með
stjórn Ólafs Thorarensen á
bankaútibúinu á Akureyri.
Árferði hefir verið misjafnt, ■
kreppur og misæri, og þá ein
att vandstýrt.
Á við að segja þaö hér, að
starf sitt hefir Ólafur rækt
með samvizkusemi og trú-!
mensku, ekki aðeins gagn-
vart stofnun sinni, heldur
einnig gagnvart viðskipta- j
umdæmi sínu, sem vissulega
hefir tekið miklum og far-
sælum framförum á þessu'
árabili, og þá eigi að litlu
og málleysmgja, sem í voðan
um voru. Ég fór út seint um
kvöldið að gá til veðurs, en
það var ekkert lát á veðrinu.
Ég reika inn aftur, og þegar
ég kem í herbergi mitt hugsa
ég mér: Nú skal ég taka beztu
bókina í skápnum mínum,
biblíuna, og vita, hvað ég
hitti á, og ég hugsa mér áð-
ur en ég opna bókina, — nú
skal ég hafa það fyrir vetur-
inn, sem veröur neð'st á blaði
á vinstri hönd, en það sem
verður efst á blaöi á hægri
hönd fyrir sumarið, sem í
Nú þegar líður að jólum, ódýr miðað við innihald sitt. vændum er. Svo fletti ég bibl
Kirkjan og biblían
Effir Guðna Gíslason, Krossi
fæðingarhátíð frelsara vors, Það má ekkert heimili vera
Jesú Krists, fögnum við þeirri án hennar, og það þarf aö
gleðistund, og allir vilja búa brýna það fyrir æskunni að
íunni upp af handahófi, ég
hitti á í sálmum Davíðs — á
vinstri hönd — 145. sálmi
sig, gera dagamun á annarra færi en minu, aö ir sumariö í hönd komandi á
sem. bezt í haginn fyrir sig lesa biblíuna, trúa henni og fyrir veturinn, sem var að
og sína, prýða og fegra í virða — en ég veit, að það er fjara út, — og 147. sálm fyr-
kringum
á einn og annan hátt, gj afir |
og hátíðarkort þjóta milli
manna, um landið þvert og
endilangt, og landanna á1
milli, j á, allt er á ferð og;
skýra fyrir æskunni, hvers
virði þetta er fyrir heill og
hamingju, bæði einstaklings
hægri hönd. Eg varð glaður
við útkomuna, fann að bet-
ur mundi rætast úr en á
og alla þjð. — Þegar mér ligg horfði. Eg lagðist hress til
ur eitthvað’ þungt á hjarta, hvíldar um kvöldið, ég fann,
inn vill gleyma neinu, svo upp og leita mér þar hugg-
leyti fyrir þá aðstoð, sem
bankaútibú hans hefir látið
í té.
Um sinn átti Ólafur Thor-
arensen sæti i bæjarstjórn
Akureyrar. Einnig hefir
hann veriö í stjóm ýmsra
stofnana i bæjarfélagi sínu.
En svo er skaphöfn hans far-
ið, að fremur mun hann tal-
inn hlédrægur, og hefir því
jafnan vikist undan auka-
störfum, en er þá hins vegar
vakinn og sofinn með hug-
ann viö það starf, er hann
nngur að árum, valdi sér að
hlutskipti.
Virtur er hann og dáður af
samstarfsfólki sínu, á ríka
kímnigáfu, er frábærlega vel
að sér í íslenzkum fornbók-
menntum og áhugamaður um
skógrækt. — Kvæntur er Ól-
afur Thorarensen Maríu Frí-
mannsdóttur. Eiga þau son og
dóttur uppkomin. Mun Ólaf-
ur Thorarensen vissulega
verða þess áskyrija nú, á
þessum áfangastað æfiskeiðs
síns, að hann á hlýhug sam-
starfsmanna sinna og stofn-
unar, en þá einnig byggðar
sinnar og hinna mörgu við-
skiptavina, víðsvegar um
I land. —
I Guðbrandur Magnússon.
þetta megi nú verða skemmti unar,
leg jól. Og það er vel og vit- svör.
og ég fæ oft indæl
urlega hugsað.
Og tíminn líður
hröðum
Má ég segja ykkur eina ör-
stutta sögu? Hún er sönn. —
flugi og hraðinn vex eftir því; tek ég annað hvort sálmabók að fyrir líðandi vetur átti ég
sem. nær jólum dregur, eng-^ina eða biblíuna, fletti þeim að færa Drottni þökk og lof
— en fagna komandi sumri,
sem ég var með uppmálað í
minni hægri hönd og mér
fannst að yrði gott. Og það
rættist.
Ég punktaði þetta niður
hjá mér fljótlega og ætlaði
engu þar við að bæta — en
þá er að mér finnst — hvísl-
að að mér, að ég eigi aö bæta
hér við einu versi, og með því
ætla ég að enda þessar fáu
línur:
skrefum. Það er komið að- Það var harða vorið 1951,
fangadagskvöld áður en var-jþegar harðindin þjökuðu mik
Sextugur: Jón Guömundsson, skósmiður
ir, klukkum er hringt til
helgra tíða — og saini ómur
endurtekur sig fyrsta og ann
an jóladag. Hvað felst í þess-
um helga hljómi? Það er
kall til þín og mín, að koma
í kirkjuna og hlýða á helgar
tíðir, guðs heilaga orð, —
það má enginn gleyma kirkj-
unni á helgum dögum, önn
dagsins verður að víkja fyrir
— öndvegi helginnaf sem
inn hluta íslenzku þjóðarinn
ar, sem í sveitum bjó, að
minnsta kosti um Austur- og
Norðurland og jafnvel víðar
um byggðir lands. Þá var hér
norðan stórhríð á vetrardag-
inn síðasta, það var ömur-
legt útlit og ekki nema ein
nótt til sumars. Hér var sýni-
lega voði fyrir dýrum, ef ekki
rættist því betur úr. Þetta
kvöld leið mér illa. Mér var
Jón Guðmundsson skósmið
ur á Akranesi er sextugur 8.
des. Jón er fæddui/að Horn-
stöðum í Laxárdal í Dala-
sýslu 8. des. 1892. Voru for-
eldrar hans þau Guðmundur
Jónsson bóndi að Hornstöð-
um og Þorgeröur Jónsdóttir
kona haris.
Afi Jóns skósmiðs, Jón Ól-
afsson bóndi að Hornstöðum.
var maður víða kunnur, m.a.
fýrir lækningar sínar og flutt
ist á efri árum til Vestur-
héims og lézt þar. Ólafur fað
ir hans var Guðmundsson
hins „ríka“ á. Þorbergsstöð-
um í Laxárdal. Kristín móð-
ir Ólafs var Magnúsdóttir
prests í Árnesi, Gufudal og
síðast að KvennabrekkU. Er
margt mætrarí iriariha komið
út af séra Magnúsi, en hann
var víðkunnur- maður og
merkrs-nreetrrr-T—
;Af þeirri ætt voru Ágúst
ptófessor Bjarnason og þau
sfstkini, ennfremur Jakob
Möller, sendiherra, og verð-
ur hún ekki rakin nánar hér.
ýJóri skösmiður ólst upp hjá
fpreldrum sínum að Horn-
stöðum til 16 ára aldurs, en
for þá vestur til Bolungarvík-
"■• • •■-'•- v
ur til skósmíðanáms.
Fluttu foreldrar hans um
sama leyti að Hrappsstöðum
í Laxárdal. Átti Jón þar jafn
an lögheimili meðan hann
var við skósmíðanámið.
Til Akraness kom Jón fyrst
1922 og vann þar við skó-
srníði, fyrst hjá öðrum, en
1925 setti hann á stofn sína
eigin skósmíðavinnustofu og
hefir jafnan starfað þar síð-
jan. — Jón kvæntist árið
i 1940 Björgu Jónasdóttur frá
, Leikskálum, ágætri konu og’
, eru þau þremenningar að
frændsemi.
Jón er maður hæglátur og
jprúður í frámkomu, glaðlynd
ur og skemmtilegur í viðræð-
um og tryggur vinur vina
sinna.
Hann hefir jafnan verið
eindreginn Framsóknarmað-
ur og á Framsóknarflokkur-
inn góð'an hauk í horni, þar
sem hann er.
Hinir mörgu vinir hans og
ættingjar munu á þessum
tímamótum æfi hans senda
honum hlýjar kveður.
Til hamingju með 60 árin,
Jón! Br. J.
sjálfur Drottinn bauð og gaf.svo órótt að hugsa til manna
— það er ekkert annað með- |________________________________
al betra til að eyða allri
sundrung og misklíð manna
á meðal en að sameinast í
guðs heilaga húsi, við það
færumst við saman, og um
leið nær guði. —
Okkur á að vera þao metn-
aðarmál að glæða kirkjulíf-
ið. Með því tendrum við’ ljós
trúarinnar, það á að örva
æskuna, sem landið á að
erfa til að fylla þann hóp,
sem vilja fylgja kirkjunnar
málum. Og það er gleðilegt
hversu áhugi vex með ári
hverju, og jafnvel degi hverj-
um, söngkórum fjölgar og
fólkið syngur sig saman í
helgihaldi og við mörg há-
tíðleg tækifæri. En það verða
fleiri að fylla kirkjubekki en
aðeins söngkórar. Það má
enginn gleyma kirkjunni. —
Mér fynnst hún vilja segja
til okkar allra: Starfa í trú,
þá styður/þig sterk og vold-
ug hönd./Herranum Jesú
hæsturíi/helgaðu líf og önd.
Annað, sem við megum
ekki heldur gleyma er þaö,
að muna eftir biblíunni, því
hún er heilög ritning —- það
er bók bókanna, því hversu
sem þú átt margar bækur, er
hún bezta og merkasta bók-
in í skápnum þínum — en
það þarf meira en að eiga
j hana í hillunni — það verður
jað fletta henni upp og lesa
merg málsins. Þar er brunn-
[ur, sem aldrei þrýtur. Það er
.heilagt orð, þar eru rnargar
! bækur, mörg bréf, margir
! sálmar og sannindi, — þar er
! allt það helgasta, sem skráð
hefir verið á hinum mörgu
tungumálum heims, meðal
kristinna manna.
Ef þú átt ekki biblíu,
kauptu hana sem fyrst, ef
þú vilt gefa vini þínum góða
gjöf, sem þú veist að ekki á
biblíuna, þá gefðu honum
hana, það er engin bók jafri
Láttu guðs hönd þig leiða hér,
lífsreglu halt þá beztu,
blessað hans orð er boðast
þér
í brjósti og hjarta festu. —
Gleðileg jól.
Ágéði af Harðarrímy Símonar
í sjúkrahússjóð Sauðárkróks
Híma af Ilerði H6ImvcE’,|akappa og Helgu
Jarlsíloííiíí’, eftii* Símon Dalaskáld. 2. útá.
Símon Dalaskáld kveöcir sér
nú hljóðs sem fyrr og talar
ÓÖinsmál, sem honum var svo
tamt og tiltækilegt. í kringum
sjötíu ár eru liðin síðan Harð-
ar-ríma kom út í sinni fyrri
útgáfu. Eins og gefur að skiija
er sú útgáfa aðeins í fárra
manna höndum og ríman því
almenningi lítt kunn. Heiðurs
maður og mikill rímnavinur
lét prenta rímu (þessa 1951,
önnur útgáfa. Það er því ekki
lítill fengur fyrir ljóðaunnend
ur yfirleitt að fá þessa ágætu
rímu nú í vandaðri útgáfu.
Ríman er 353 erindi, ort und
ir hringhendum hætti. Er rím
an ort af verulegri nákvæmni
hvað söguna snertir og af ein
stakri rímleikni, sem Símoni
Dalaskáldi var í blóð borin.
Stóð hann í braghörpuleik í
fylkingarbrjósti góðskálda
okkar. Ekki er hér rúm né
tími til þess að taka mörg
sýnishorn úr rímunni, en hér
skulu teknar nokkrar vísur af
handahófi, sem þó alls ekki
eru úrval, en þó eru þær svo
vel kveðnar, að sérhvert þjóð
skáld væri sæmt af þeim. Eru
vísurnar, sem hér fara á eftir,
teknar víð’s vegar úr rímunni:
Tíðum háöi Hörður þá
hrotta gráð á láöi,
fríðum náði sigri sá
sverða ráður fjáði.
Hörður manna mestur þar,
minnst sem fann að happi,
Hárs á svanna heitinn var
■Hólmverjanria káppi.
Þegar fundust, álrna el
yfir dundi svala,
fljótt rann Þundar fagrahvel
fjöllum undan vala.
Um hann hrundin klæða kær
knýtti mundum vörmum,
en á grundu tíðast tær
tárin dundu af hvörmum.
Gekk svo branda grérinn snar,
gripinn vanda slögum,
fram á banda fákinn þar
fljóðs úr handalögum.
Bitur glóðu brúna ljós,
, bundin móði ströngum.
j Fljótt upp stóð þó refla rós,
rauð sem blóð í vöngum.
Þetta verður að nægja sem
sýnishorn af rímunni. Þetta
er ekki úrval, því að svona er
hún í heild og ef til vill eru
sumar vísurnar betri en þess
ar. Ríman kostar 15 krónur
eintakið. Andvirði rímunnar
rennur allt í sjúkrahússjóð á
Sauðárkróki, en á Sauðár-
króki var Símon Dalaskáld tíð
ur gestur. Sá, sem þessa rímu
kaupir, gerir tvennt í senn,
að styrkja Sjúkrahúsbygg-
ingu á Sauðárkróki, sem er
mjög aðkallandi og veita sjálf
um sér fróðleik og ánægju
meö því að lesa rímuna. Full-
vissar hann sig þá um, hvort
hér er ofmælt um ágæti henn
ar.
Pétur Jakobsson.

Auíflýsið í Túnannni
v