Tíminn - 10.09.1953, Blaðsíða 6

6
TÍMINN, fimmtudaginn 10. september 1S53.
203. blað.
*>
AUSTURBÆJARBÍÓ Bæjarbragur
Skyndibrullaup
Bráðfyndin og fjörug, ný, ame-!
'risk gamanmynd. Óvenju skemti'?
legt ástarævintýr með hinum[
Ivinsælu lekurum
Larry Farks,
Barbara Hale.
Sýnd kl. 7 og 9.
Síðasta sinn.
Harlem
Globetrotters
Hið fræga blökkumanna körfu-
knattleikslið. — Sýnd vegna á-
skorana kl. 5.
Síðasta sinn.
NÝJA BÍÓ
Leiðin til jötunnar
(Come to the Stable)
Tilkomumkil, fögur og skemmti
leg amerísk mynd, er hlotið hefir
„Oscar“-verðlaun, og sem ströng
ustu kvikmyndagagnrýnendur
hafa lofað mjög og kallað heill
andi afburðamynd.
Aðalhlutverk:
Loretta Young,
Celeste Holm,
Hugh Marlowe,
Elsa Lanchester.
Sýnd kl. 9.
Bágt á ég með
börain tólf
Hin bráðskemmtilega gaman-
mynd með:
Clifton Webb
Myrna Loy
Jeanne Crain o. fl.
Sýnd kl. 5 og 7.
TJARNARBÍÓ
1 þjóniistn
góðs málefnis
(Something to Iive for)
Afar vel leikin og athyglisverð
ný amerísk mynd um baráttuna
gegn ofdrykkju og afleiðingum
hennar.
Mynd, sem allir ættu að sjá.
Ray Milland
Joan Fontaine
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
BÆJARBÍÓ
— HAFNARFIRDI —
Maðuriiin með
stálbnefanna
Feykilega spennandi ný amerísk
kvikmynd um hraustan hnefa-
leikamann, er enginn stóðst.
Evelyn Keyes
Stew MacNelly
Bönnuð börnum.
...
Sýnd kl. 7 og 9.
Sími 9184.
Trulofunarhringar
og gullsnúrur
VIB hvers manng smekh —j
Póstsendl.
Kjartan Ásmundssen
gullsmlður
ABalstr. 8. — Reykjavlk
OBEITE
Afar spennandi og áhrfamikil,
ný, ensk stórmynd byggð á sönn
um atburðum. Saga þessarar
hugrökku konu hefir verið fram
haldssaga „Vikunnar" síðustu
mánuði og hefir verið óvenju
mikið lesin og umtöluð.
Aðalhlutverk:
Anna Neagle,
Trewor Howard.
Bönnuð börnum.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
GAMLA BIO
Réttlætið sigrar
(Stars in my Crown)
Spennandi ný amerisk kvik-
mynd.
Aðalhlutverk:
Joel McCrea
Ellen Drew
Alan Hale
Sýnd kl. 5 og 9.
TRIPOLI-BÍÓ
Græni bauzkinn
(The Green Glove)
Afar spennandi og sérkennileg
amerísk kvikmynd gerð eftir
sögu eftir Charles Bennett.
Glenn Ford
Geraldine Brocks
Sir Cedric Hardwice
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Bönnuð innan 12 ára.
HAFNARBÍÓ
Misheppnuð
bráðkaupsnótt
(No room for the Groom)
Afbragðs fjörug og skemmtilegl
ný, amerísk gamanmynd um j
brúðguma, sem gekk heldur illaj
að komast í hjónasængina.
Tony Curtis,
Piper Laurie,
Don De Fore.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Þúsnalfr vita a8 s»fan
fylfflr hrlngunum frá
SIGCRÞÓR, Hafnarstr. C.J
Margar gerBlr
fyrirllggjandi.
Bendum gegn póCfcr^'u.
Bergur Jónsson
Hæstaréttarlögmaður... .
Skrlístofa Laugavegl 00.
Blmar: 6835 og 1333.
Blikksmiðjan
GLÖFAXI
Hraunteig 14. Sími 7236.
fftbreiðið Tímaiui

(Framh. af 4. siðu).
ast saman hjá langferðabíl-
unum í Hafnarstræti. Þaðan
þurfa menn að leggja af
stað um kl. sex til að ná í
vinnustað á réttum tíma. Þá
eru margir lítt sofnir, svo að
fjaðurmagn og léttleiki laug
ardagskvöldsins lætur lítið
á sér bera. Þessi ferðalög
verkamanna brott af vinnu-
stað á hvíldardögum móta
afstöðu þeirra til staðarins
á margan hátt, og það gerir
verktökum talsvert hægara
fyrir með það, að þurfa ekki
að sjá fólkinu farborða á
helgidögum, þótt hins vegar
megi gera ráð fyrir því, að
mánudagsafköst sumra okk-
ar verði rírari en ella. Slepp-
um því.
Þá eru það erlendu starfs-
mennirnir. Ætla mætti að
þeir gerðu sitt til að móta
bæjarbrag hér. En 'ég hygg
að það sé minna en búast
mætti við, vegna þess að þeir
virðast í mörgu ekki ólíkir
okkur. Þegar litið er á starfs
hóp að vinnu, verður oft ekki
auðið að greina sundur hverju
þjóðerni hver tilheyrir. Ame
rísku starfsmennirnir eru
auðsjáanlega eldri. Þetta eru
að sjá þrekmenn. Margir
þeirra eru talsvert rosknir,
komnir um sextugt eða meir.
Þetta virðast margir hverjir
vera karlar í krapinu. Vanir
svona vinnu. Þeir telja sig
ekki til verkamanna, þeir,
sem ég hefi spurnir af, en
eru sérhæfðir í einhverri
grein, eða iðn. í daglegri við
kynningu e'ru þessir menn
blátt áfram og umbrotalitl-
ir. Mér finnst margir þeirra
líkir íslenzkum bændum eða
verkamönnum, sem sóttir
hefðu verið í verkamanna-
skýlið í Reykjavík. Klæða-
burður sumra að vísu annar.
Vænta má þess að þeir kunni
eitthvað og geti í starfi sínu
því að ekki er gróðavænlegt
íyrir atvinnurekendur að
flytja veifiskata heimsálfa á
milli til vinnu. Þessir menn
virðast sætta sig nokkuð vel
viö hag sinn á vellinum. Ýms
ir þeirra bera staðnum all-
vel söguna. Ég rakst í vor á
gildan ýtustjóra, sem hafði
verið á Grænlandi s. 1. vet-
ur. Mikið lofaði hann Mið-
nesheiðina. — Það virðist
auðvelt að umgangast þessa
menn, og í önn dagsins verð-
ur ekki hægt að sjá annað
en fullkomið jafnrétti gildi
hér. Undantekning er þó sú,
eins og allir vita, að hinir
erlendu hafa nokkurs konar
fríhafnarhétt hér á vellin-
um. Það gerir það að verk-
um að silar nauðsynjar
þeirra, sem þeir kaupa þar,
verða margfalt ódýrari en
tíðkast hér á landi. Þess
vegna eru nokkrir staðir á
vellipum, sem íslendingar
mega ekki stíga fæti á, t. d.
inn í verzlanir hinna. Þá
mega hinir drekka áfengan
bjór og hafa sínar bjórstof-
ur. Þar mega íslendingar
helzt ekki láta sjá sig og ekk
ert kaupa. Margir þeirra eru
óánægðir með þetta og telja
það hina æðstu sælu, ef þeir
fengju þar inngöngu. Þeir
minnast þess ekki, að við
höfum aldrei sótt fé né
frama á bjórstofur. Það er
augljóst, að bann þetta er
til mikils þrifnaðar fyrir okk
ur. Öðru máli er að gegna
með verzlunarbannið. Ýmsir
starfsmenn hér hafa haft
orð á því, að með því að hvert
viövik okkar á vellinum gef-
ur af. sér erlendan gjaldeyri
til ‘ héílöarinnar, að þá væri

BflARGARET WIDDEiVIER:
UNOIR
Eyja skelfinganna
59.
„Það verður ágætt.“
Hún mátti ekki vera stolt. Og þess var heldur ekki krafist
að hún hegðaði sér eins og trúboði. Hið unga frændfólk
hennar á Hawaií hafði hispurslaust tekið þátt í dansi og
gleðileikjum. Hana hafði einnig langað til að vera með þá,
en hún hafði engar áhyggjur af því nú. Hún vissi að það var
henni fyrir beztu að fara í einu og öllu eftir því sem Chest-
er sagði. Og það gerðu allar konur, ef þær vildu vera góðar
eiginkonur.
Hún var að velta því fyrir sér hvað hún ætti að taka sér
fyrir hendur, þegar hann dró fram viskýflösku.
„Það eru undur að flaskan skuli enn vera á sínum staö,“
sagði hann. „Það er betri stjórn á vikapiltum mínum en
hjá nokkrum öðrum verzlunarmönnum hér um slóðir. Það
tók að vísu langan tíma að venja þá við, en það hefir tekizt
bærilega og sá tími sem í það fór hefir borgað sig vel.
Hérna, drekktu þetta, þú ert enn þá skjálfandi.“
Áður en hún gat ákveðið sig, hafði hann lagt arminn ut-
an um hana og drykkurinn lék um varir hennar. Það
brenndi hana í munninn og hún hataði bragðið. En eftir
andartak fór hún aö finna áhrifin af drykknum og þau á-
hrif höfðu góðar verkanir á hana. Hún varð nú rólegri
og hún vissi að áhrif vínsins myndu hjálpa henni til að
mæta nýrri nótt í návist Chesters. En samt sem áður vissi
hún, að hún mátti ekki halda áfram að drekka vínið, hversu
hart sem hann legði að henni um að gera það.
„Gættu þín að venja þig ekki á þetta,“ sagði Chester og
kom henni sú ráðlegging hans mjög á óvart. „Hér lenda
konur auðveldlega í drykkj uslarki og eru síðan sídrekk-
andi. Mundu það, að við ætlum að fara heim að ári ef
heppnin er með.“
„Ég skal aldrei drekka of mikið, það getur þú reitt þig
á. Ég skal þola lífið hér án nokkurra deyfilyfja.“
Hann leit á hana andartak, næstum því eins og hann
væri hræddur, eins og eitthvað í svip hennar gerði hann
óttasleginn, eitthvað torrætt og óskiljanlegt.
„Hvað hefi ég flutt heim með mér?“ sagði hann. „Ég
hélt þú værir hlý fangfylli, sem ég gæti kennt ýmislegt í
ástum, en sem guð er yfir mér, þá er eitthvaö hart og ó-
sveigjanlegt við þig.“
„Ég þarfnast þess hér, er það ekki?“ sagði hún brosandi.
Hún leit hægt umhverfis sig í herberginu.
„Fjandinn hirði þennan hávaða,“ sagði Chester, eins og
villimennirnir hans lifðu ekki eftir þeim nótum, sem hæfðu
brúði hans. „Lopaka.“
Laní borðaði ettirmat sinn á meðan Chester skipaði Lo-
paka að fara út og þagga niður í dansendunum. En nokkr-
um mínútum eftir að Lopaka fór út, urðu veinin enn hærri.
Chester, sem nú var korninn út að einum glugganum, gat
ekki gert að því að hlæja.
„Hann hoppar og argar eins og þeir verstu,“ sagði hann.
„Jæja, þegar allt kemur til alls, þá eru mannætur ekki
annað en mannætur.“ Hann hætti að gefa mannætunum
gætur og gekk að borðinu. Svo gekk hann yfir að píanóinu.
„Hérna, nú er ég virðulegur og giftur maður. Ég á konu,
sem getur spilað og sungið á kvöldin. Þekkir þú ekki vel
inn á þetta?“
I Hún kom og virti fyrir sér háan stafla af bókum sem
hann benti henni á.
„Móðir mín var vön að svæfa mig með þessum lögum,“
sagði hann.
Hún settist við píanóið. Söngurinn gæti máske hjálpað
henni til að gleyma hávaðanum í villimönnunum og rauð-
um bjarmanum, sem flökti um í stofunni, þegar naktir
villimennirnir skutust á milli bálsins og hússins. Hún hóf
sönginn og beygði höfuð sitt yfir gular og stirðar nóturnar.
Hún lék nokkur lög og söng og í hvert sinn, sem hún
ætlaði að hætta, bað Chester hana að halda áfram. Hún
vissi ekki hve lengi hún gat haldið þetta út, máske allt til
enda heims.
„Hættu ekki“, sagði hann. „Ég man eftir þessu lagi. Þú
átt eftir að syngja það yfir börnum okkar þegar tímar líða.
Þetta var sungið yfir mér. Ég gat aldrei haldið með vakandi
á meðan tók að syngja það allt.“
sanngjarnt að við nytum
svipaðra réttinda og sjó-
menn okkar hafa í erlend-
um höfnum í þessu efni, og
fengjum að kaupa hér það,
er við sæjum okkur hag í,
með sama rétti og þeir.
Góð umferðaregla.
Sú regla gildir hér á vell-
inum, að því er erlend öku-
tæki snertir, að bannað er að
aka fram hjá strætisvagni á
meðan hann er að taka á
móti fólki eða að hleypa því
út. Nú vildi ég benda á það.
Er ekki hægt að taka þessa
reglu upp á götum Reykja-
vikur? Færri dauðaslys hefðu
orðið þar undanfarin ár, ef
slíx regla hefði þá gilt þar.
Þetta er orðið lengra en
ætlað var í fyrstu. Verður
því hér látið staðar numið,
þótt margt mætti telja fleira.
En að lokum vil ég taka það
fram. að það er misskilning-
ur, að lífið á vellinum sé í
einhverri háspennu eða æs-
ingi. Nei. Hér- gerist ekkert,
nema svipað því og tíðkast í
öðru þéttbýli hér á landi.
Kf.velli, 4.9. 1953,