Tíminn - 22.01.1956, Síða 4

TÍMINX, sunnudaginn 22. janúar 1956.
1«. blað.
Sumarið' 1937 skömmu eftir
áð ég fluttist að Staðarfelli,
bar þá Ásgarðsfeðga, Bjarna
hreppstjóra óg Jens són hans,
þar að garði.
Bjarna hafði ég séð, er ég
var unglingur í kringum férm-
•ingu, var ég eitt sihn staddur í
Stykkishólmi, er aðalfundur
Búnaðarsambands Dala*- og
Snæfellsness stóð þar yfir. Mig
fýstl að heyra mál manna og
leit inn á fundinn, Bjarni í
Ásgarði vakti þá mikla aihygli
xnína með skörungsskap sínum
og glæsibrag. Síðar va.r mer
ljóst, að mannkostir nans voru
ékki síðri en ytífi útlit.
Enda þótt með réttu megi
segja, að Jens hafi í þetta
fyrstæ' sinrí, er leiö ökkar lá
saman, staðið i skugga föðúr
síns, — svo sem oft vill verða
með þá syni, sem hléörægir
JENS BJARNASON
hreppstjóri í Asgarði
En þessar ferðir munu oft f
hafa reynst hinar erfiðustu
og jafnvel ofraun fyrir mann,
sem ekki var heilsusterkari
en Jens var.
Árið 1943 verða þáttaskil í
lífi Jens. Þá taka þeir bræð-
ur, Ásgéir alþingismaður og
Jens, við búskap í Ásgarði að,
Bjarna föður þeirra látnum.
Jens var þá kömlnn úm fimmt
ugt og mjög farinn að gefa
sig.að heilsu.
Hann hafði þá tekið við
mannoforráðum þeim, er fað-
ir hans háfði, var hreppstjóri
og hreppsnefndarmaður 1
eru og eru lengi sámvistum Hva5riíhishi%)pi, símá- Ög póst-
með feðrum smum an sjálf-
stæðrar heimiíisstoínunnár
— eru mér samt minnistæð
frá þessuih iyrstá' sámfúndi
okkar Jens hin góðlátlegu og
hnyttnu svör hans samfaiia
hæversku og góðvild í allri
íramkomu og tali. :
Jens Bjarnasoh var fæddur
í Ásgarði í Dalasýslu 3. júhi
1892, elzti sonur merkisnjón -
a'nna, Salbjargar Ásgeirsdótt-
ur frá Kýrunnarstöðum óg
Bjarna hreppstjóru JenssoiV
ar frá Hóli.
Jens Bjárnason mun fljót -
lega hafa kynnzt því frum-
lögmáli manniólksins, að *i
sveita þíns andlitis skalfu
jþíns brauðs neyta. Enda hefði
Ásgarðsheimilio, svo stór sem
barnahópurinn var, og meé'
þéirn géstrisni og rausn, sem
jafnan hefir einKennt það,
ekki komizt tií vegs, sem það
nú skipar — ög heíir gert i
áratugi — ef það lögmál hefði
ekki Tprið í ’heíðri haft. Jens
fór að vmna að búskap föður
sins strax óg kraftár leyfðu,
hann var ennfremúr oftast
fylgdarmaður hans í hinum
mörgu og ströngu férðalögum,
sem Bjarni fór vegna hrossa-
markaða og annarra slíkra
starfa, því að Bjarni hafði
mörgu að sinna út á við. Þeg-
ar Jens var fulltíða maður,
fór hann til náms að Hvann-
eyri og lauk þar prófi í bú-
fræði með góðum vitnisburði.
Eftir það hvarf hann aftur
að búskap föður síns í" Ás-
garði. Búskapur þeirra Ás-
garðsmanna var þá sem nú
með miklum ágætum. Jens
hafði fjárgæsluna, til þess
var hann vel fallinn, bæði
fjárglöggur og fóðurváViöur,
enda hafa þeir Asgarðsmenn
jafnan átt kostafé
Eins og kunnugt er, stendUr
Ásgarður á krossgötum. Þar
skiptist vegur úr Suður-Ðölum
vestur íil Saurbæjar og út
Strandir. Það var snar þáttur
i lííi Jens í Ásgarði að greiða
götu þeirra manna, sem
þurftu að hafa samskipti' við
vestur eða ‘si-ður sýsfuna. Mun
læknisferðir hafa borið þar
hæst, enda var það vehja, ác-
ur em-yegasambaud komsf á
tnnanfefeslnnrikr. og er að vísu
ennþá á veturna, þc-gar ófssrt
er bifreiðum vestur Svínadal,
að jafnhliða Irl sem læknis
var ieitað í Búðardal, var beð-
ið um aðstoð 1 Ásgarði við
flut-ning á ronurn Þ^r ferðir
eru ótaldar, er Jens í Á-garði
fór 1 blíðu cg stríðu vestur
Svínadal eða út Strandir rneö
lækni, éða á einn eoa annan
hátt vann að því að léttá þraut
ir manna og greiða úr erfið-
leikum þeirra. Mun ekki of
sagt, að endurgjaldið hafi ekki
verið annað en þakklæti og
afgreiðslumaður og gjaldkeri
Sparisjöðs Dalasýslu,- Verka-
skipting þeirra bræðra var á
þá leið, að Asgéir tók að sér
rekstiir búsins ög hefir haft
harin á hendi síðan áfeámt
þingmennsku og öðrum þeim
störfum, er á hann hafa hlað-
izt, en Jens vann aðallega við
sín opihberú störf.
garði í Dölum Wnn 3. fi 189?.. á--
stóru heimili í þjóSbraut, þar sem
faðir hans, Bjarni í Ásgarði, ár
vann sér þjóðkunnugt nafn íyrir
skörungsskap, rausn og hjálpsemi.
Jens var einn margra systkina og,
í hans hlut féll, að leggja fram
alla krafta sína til þjónustu fyrir
. heimilið og hina fjölmörgu sýslu-
inganna um samstarf við búa 0g aðkomandi menn lengra
þennan mann, er með lífi sínu • frá, sem Bjarni íaðir hans, af
i hafði staðfest þessa gullfögru sinni rausn vildi liðsinna. Var þar
; setningu norska stórskálds- enginn munur á gerður, hvort
ins: Þar sem góðir menn j kunnugur eða ókunnugur átti í
fara, eru guðs vegir.
Halldór Sigurðsson,
frá Staðarfelli.
í dag barst mér í hendur bréf,
’ s.em hefir þá sorgarfregn að ílytja,
að einn góðvina minna sé geng-
hún skapáði honum þann rétt.
Jens í Ásgarði var dagfars-
hlut. Óteljandi eru þau spor, sem ,
að baki liggja og farin voru, ýmist
gangandi eoa á hestum, til að
létta ferðamönnum leið eða sinna
i annarra erindum fyrir ekkert
gjald.
Entist Jens því aldrei á yngri
árum tírni, vegna erils og hpim-
inn,' Jens Bjarnason hreppstjóri, ilisanna, að menntast á borð; við
Ásgarði, og hafi verið af Herra þá bræður sína, Torfa Bjarníson,
lifsins í skyndi buriu kailaður. . héraðslækni á Sauðárkróki og Ás-
Það er sem tímans hjól ctaðni, geir Bjarnason, alþingismann að
þegar váleg fregn berst að eyr- Ásgarði. Má einnig. vel vera 'áfs íil
um, eða líkt og .óskilvitlegar víð- slíkra hluta hafi Jens sál. eigi
áttur eilífðarinnar þrengi sér með verið jafn vel vaxinn sem'þeir.
þungá að viðKvæféri vitund dags- i En alúð, græskulaus góðvild og
ins og-sk.h- -hið-innra með manni samvizkusemi, ásam't ilmándi'um-
hismi frá kjárhá. hyggjusemi fyrir öllu, sem lífs-
Eru mannleg örlög ekki oft á anda dró, jafnt mönnum sem mál-
þánn veg saman shmgin, að íyrst! leysingjum og sem á vegi hans
á stundu viðskiinaðarins gjörþekki urðu, skipuðu, ásamt óþreytandi
maður góðvini sína og sjálfan sig? þjónustufúsleik, það sterka þætti
Einmitt á þeirri stundu, þegar í hjartans mennt Jens sálúga, að
do-ios-ir veruleikinn, berhentur og blá- hann eignaðist alla að vinum, sem
pruðux, syo að af bar, siglaðar kaidurj er orðinn að návígri stað. hann u*gekkst Djúpur áöknu9ur
og kuiteis 1 ai^ri tramkomu, reyncj. ag nú sú samleið á enda fylgir þeirri tilhugsun okkar
í þessu nýjá hlutverki naut! en hafði þó jafnan á reiðum og eigi verði þar um frekar þokað? hreppsbúa hans, að það heiðurst
- — - ....fViöníiiiTn Vvnvt.t.in ncr skpmmti- I Þar sem eg heíi ekki aðstæður sæti, sem Jens sál. skipaði okkar
til að véra viðstaddur á hinztu á meðal, verði 'aidrei" setið á sama
kveðjustund, langar mig til að hátt og honum tókst að skipa það
senda rnokkur minningar- og 0g yandfundinn verði sá, sem méð
kveðjuorð á heimaslóðir. j jafnmikilli ósíngirní og glitrandi
Kynning okkar Jens sáluga hófst' glaðværð og jafn djúptækri löhg-
aðallega eftir að ég settist að í un til að verða öllum að sem
Hvammi í Dölum sem sóknarprest- mestu liði skipar þau sæti, sem
Jens sm vel. Hann komst fljót j böndum hnyttm og skemmtr
lega upp a lag með-að starf-!leg Þo ,hafðl han11 liað
rækja það, bó að hann he'fðt la* a fyndm.J:mni’ aS ekkl
hvorki lært til þess né átt œyndaðíst sviði undan svor-
þess kost ð vinna að slikum! unum> enda attl Jens ekkl 1
störfum, meðan hann var á j deilum við samtimamenn sma,
léttásta skeiði. Þar kom hon- 1 skapgerð hans hneigðist ekki
' í þa att.
um að góðu liði ættarfylgja
þeirra Asgarðsmanna. Hið'
sterka minni hans og þeir
eiginléiKar að hafa ánæ-gju
af því að leysa úr vandræðum
annarra, nutu sin nú vel.
Greiðvikni og lipurð Jens í Ás
garði var söm, hvort sem um
var áð ræða síma eða póst-
afgreiðslu í sámbandi við ferð
ir ásetlunarbifreiða, sem mjög
hefir mætt á Ásgarðsheimil-
inu. Ég hygg, að fæstum sé
það Ijöst, hvað það heimili
hefir l'agt fram I vinnu ög
veitingar í sambandi við sam-
göngumál Dalamanna, og
hvað starf Jens heitins var
ómetanlegt í þeim málum.
Jens í Asgarði var að eðlis-
fari hlédrægur maður, sem
hvorki sóttist eftir völdum né
mannvirðingum. Hann var þó
sóttur til mannaforráða af
héraðsbúum, þegar mikils
trausts þurfti vö, eins og þeg-
ar kvenskörungurinn Anna
í Stóruborg sótti Sigvalöa
blíðalogn í Hvammi heim, þeg
ar henni fannst mest við liggja
með trúmennskuna. Bak við
hið milda bros og bjarta yfir-
lit Jens bjó göfugmennska og
traust.
Jens Bjarnason var jarð-
sunginn að Hvammi i Dölum
4. jan. s.l. Þrátt fyrir óhag-
stætt veður og samgöngu-
Gjáldkerastarfið í Spari ,.x ....,
sjóði Dalasýslu var veigamest. erflðleika’ ,var miklð J?oll
af þeim opinberu störfum, erl111611111 Vlð larðarforma til að
Jens hafði með höndum. Það i ^ ^
rækti hann eins og öll sín
ur fyrir 11 árum síðan.
Jens gegndi þá það mörgum
slörfum í þágu almennings, að
leíðir állra starfandi manna í sýsl-
unni hlutu oftlega að liggja til
hans. Innan sveitarinnar sat hann
í skattanefnd og hreppsnefnd.
Hann var póst- og stöðvarstjóri og
hreppsstjóri allt frá því er faðir
hans lét af þeim störfum. En auk
þess sat hann í stjórn Sparisjóðs
Dalasýslu og innti þar af höndum
alla daglegá afgreiðslu fyrir sýslu-
búa.
Lætur að líkum að vandasamt
sé að inna svo fjölþætt og um-
fangsmikil störf af höndum á þann
hátt, að öllum líki. En svo mikil
var gæfa Jens sáluga, að honum
auð urðu við fráfall Jens sáluga.
Ég kveð þig svo, kæri vinnr,-
með hjartans þökk fyrir liðriu árin-
fyrir þína sívakandi vinsemd og
þína sífúsu hjálpsemi.
Til þín var kallað, af Herra lífs-
ins, á þeirri árstíð, þegar við, jarð
arinnar 'börn, finnum’ að himinn-
inn er nær okkur en ella og við
í ljósi trúarinnar sjáum „Himins
opnast hlið — heilagt englalið“
og dýrðarskin frá fajdi frels^r-
ans fellur á sálina Hans, sgm gaf
þessi íyrirheit:
„Sælir eru hógværir, þyí að þeir
munu landið erfa.“ .
„Sælir eru miskunnsanúr, því
að þeim mun miskunnað verðaé
,Sælir eru h.jariahreinir, því að
störf af trúmennsku og reglu-
semi. Jens í Ásgarði átti létt
með að skilja ástæður manna
og var gagnsýrður af vilja
til að leysa vandræði þeirra,' “ *
er til hans leituðu, og það var ■!"
ekki að hans skapi að láta •;
mann frá sér fara bónleiðan J
til búðar, enda mun honum J
í flestum tilfellum hafa tekizt ■]
að koma 1 veg fyrir það. Ef ■;
til vill hefir sumum fundizt J;
Jens vera í ósamræmi við J
góðan f j árhirði á peningavísu, | ;l
þar sém hans sjónarmið hafi ';;!
fyrst og fremst verið þau að
leysa úr vandræðum þeirra,
serri til hans komu, en að fjár
hirðirinn verði fyrst að að-
gæta trygginguna. En Jens
hafði einnig það sjónarmið
og . þeim mönnum,. er þannig
hugsuðu, sást yfir þá hæfleika
hans að hafa þau áhrif á við-
skiptáménn sína, að bregðast
ekki því eindæma trausti, er
hann að jafnaði sýndi þeim.
Ég tel, að það hafi þurft sér-
staka manngerð til að bregð-
ast trausti slílcra manna. Sann
færður er ég um það, þegar
betur er aö gáö, að mönnum
verður Ijóst, að Jens í Ásgarði
gat með réttu gert að sínum
orðum orð' Kolskeggs, er hann
sagði: „Hvorki skal ég á þessu
níðast, og á engu öðru, því
og hina fjölþættuitu íyrirgreiðslu
til hins framliðna. Þó að á hinu kunna ættarbóli hans, Ás-
nepja hins íslenzka vetrar garði í Dölum, munu einnig íylla
næddi um jarðarfarargesu, Jhópinn.
ríkti vorblær í löndum minn Jens sálugi var fæddur að Ás-
tókst að ávinna sér hlýhug og þeir munu Guð sjá.“
þökk allra hinna fjölmörgu, sem Sérhvert eitt þessara fyrirheita
til hans þurftu að leita. Hinir ó- hefði nægt þér, vinur, til. þess að
teljandi gesrir, innan sýslu sem j þér opnuðust engilheimarnir —
utan, sem þegið hafa góðan greiða j himinsins hlið.
„Gakk inn til fagnaðar Herra
þíns.“
Detmold, Þýzkalandi,
26. desember 1955. ,
Pétur T. Oddsson.
i » ,«t r »j
Almennur
Fulltrúaráð verkalýðsfélaganna í Reykjavík boðar til almenns fundar í Gamla bíói,
janúar n. k. kl. 2 e. h.
sunnudaginn 22
FUNDAREFNÍ:
Stefnuyfirlýsing Alpýíusambanids íslands
um myndun vinsiri t skisstiérnar.
RÆÐUMENN:
Hanrtibal Valdimarevm. .Jorssti A.
Aifreð Gíslason, læknir
Efnar Olgeirsson. .riðÍririJSriteSyr •
Gils Guðmundssori, 'aíþÉhgisrivrSur
Hannes Páisson,. vrá Urdirfeíii
Steingrímur Aðalsfeinsscn
Öllum er heimill aðgarigiír, meðári húsrúm leyfir.
S. í. — vramsSgurháSyri
Stférn FnlttrúaráSs veFkalfSsféiaganna.
hlýhugur þeirra, sem nutu, og! er mér er til trúað.“ Sam-
sú ánæg'a. er hann sjálfpr j vizkueemi og góðvild hans í ;■
haícúaf sukum verkum.. afgreiðslu mála var siik. að i v.v.v.v.v.v.,.v.v.v.v.v.v.v.v.'.v.v.v.''.v.‘.v.v.,.v.,.,.,.v.v.v.‘.v.v«,rv.v.w.,.v.'
.VftV.