Tíminn - 21.02.1956, Síða 9

TÍMI>jX, þriðjudaginn 21. febrúar 1956,
9
inoUuriiui vrrður
irifhvítar «uf <‘imííhi(
íiftfið v<krir.Í««íi > ðar
... l*\(>mm FTIÐ
42
Hann liaí-ð'i þvi. nægilegt
fyrir sig aö leggja.
★
- skúrinn. Hann haföi ekki
þekkt hann að neinu ráði, en
vissi af því, sem Margot haföi
sagt honum, aö hann °var
elskulegur maður, sem hafði
gert allt sem hugsanlegt var
fyrir Marga, allt til hins síð-
asta. Siðan hún dó hafði hann
lifaö - kyrrlátu lífi á hinum
stórá búgarði, annast fjárreið
ur á eignum Margas og sínum
eigin, en þess á milli lesið og
leikið á hljoðfæri. Nú var
Margot alein. Systur hennar
tvær voru í órafjarlægð hand
an við höfin breið. Ein varð
hún að bera sorg sína og sigr-
ast á henni. Jafnvel hann gat
ekki orðið henni að liði í
þeirri raun. En hún hafði þó
leitað til hans um hjálp.
★
Bardögunum var lokið eftir
fjóra daga. Rotterdam var eitt
rjúkandi bál. Sprengjukastið
hafði lagt miðju borgarinnar
í rústir. Á kvöldin lagði rauð-
an bjarma hátt á loft yfir
borginni. Annað bál logaði í
grenndinni. Þar höfðu hol-
lenzkir hermenn borið saman
vopn sín, bifreiðar og mótor-
hjól og kveikt í öllu saman.
Svo breiddi myrkrið sig yfir
landið. ... ..
Bernhafö fór tiinæsta þorps
til að sáekja vistir og sá þá
fyrstu þýzku hersveitirnar,
sem gengu um sigri hrósandi
með stálhjáiina, syngjandi
með uppglenntum munni.
— Svei, morðingjar, tautaði
hann hálfhátt., en það dró
ekki hiö minnsta úr reiði hans
og hatri.
Spenningur baráttuni-ftir var
dvínaðúr ög þreytukennd upp
gjöf komin í ' staðinn. Lífið
féll aftur í vanaskorður, en
þvingandi þögn, kvíði og auð-
mýking lá eins og mara á al-
menningi.
Bernhard hafðist ekki að.
Hann hefði getað málað blóm,
því að túlípanarnir stóðu enn
1 blóma. Hann hefði getað
skrifað, en hugmyndirnar létu
ekki á sér bæra.
Þegar Margot kom í heim-
• sókn, snerist samtal þeirra
um framtíðina og hvernig hún
mýnöi vé'rða.' Hvernig færi
með tekjur þeirra? Myndu
hankarnir halda áfram að
greiða þeim af innstæðum
sínum? Mundi hann geta
haldið áfram störfum sínum?
— Við skulum bíða og sjá
hvað setur, svarað'i hann, ó-
fús að horfast í augu við erf-
iðleika komandi tíma.
— Svona styrjöld getur ekki
staðið lengi, sagði Margot.
— Það sögðu menn líka
1914, eh '• stí styrjöld stóð í 4
ár. Vissara að reikna með 4
árum í þetta sinn lika og ef
til vill enn lengur.
— Það væri hryllilegt.
— Nei, vina mín, þvert á
móti. Þeim mun lengur, sem
andstæöingar nazistanna
þrauka, því verra veröur það
fyrir Þýzkaland .... Allar
þeirra ráðagerðir eru miöað-
ar við leifturstyrjöld. En þeir
geta ekki haldið áfram að
heyjaJeiftursókn í mörg ár,-
Frakkland £afst upp. Nótt
ög dag- heyrðust drunur flug-
vélanna, sem lögðu leið sína
yfir Sundið og lama áttu bar-
áttuþrek Englands. Á hverju
kvöldi hlustaði hann á enska
útvarpið, eftir að hann hafði
myrkvað húsið rækilega. Hon
um fánnst hann sæmilega ör-
uggur í virki sínu. Engir ná-
grannar voru mjög nálægt
honum, sem gætu komiö upp
Vorið 1942 kom og leið.
Þýzka hernámsliðið varð æ eft
irgangssamara og frjálsræöið
minnkaði. Nú mátti ekki leng-
ur ganga sér til skemmtunar
út að klettadröngunum við
hafið.
20. júní réðst Hitler á Rúss-
land. — Lofum þeim að berja
hvor á öðrum sagði fólkið. Að
minnsta kosti var hér eitt-
hvað á ferðinni, sem dró aö
sér athyglina og veitti von.
7. des. tilkynnti London um
árásina á Pearl Harbor. Þá
hló Bernard hátt og þrýsti
Snúö að sér. En svo komu aðr-
ar fregnir frá London. Hol-
lenzku A-Indiur voru fyrsta
ríkiö til að lýsa yfir styrjöld
gegn Japönum. Hver myndu
nú verða örlög Soffíu og Marí-
önnu. Það hafði stöðugt verið
honum nokkur huggun, að
vita að þær voru á öruggum
stað. Nú var einnig sú ánægja
frá honum tekin.
i *•-- BÍ- iS'St
Soffi reis skelfingu lostinn
á fætur. — Japánir hafa þá
stigið á land á Jövu?
— Walter kinkaði kolli . . .
— Guð minn - góður hvað
eigum við nú að gera, hvað
eigum við að gera?
— Leikurinh er tapaður,
Soffía. Við höfum vitað það
vikum saman, alltaf síðan
Filippseyjar voru teknar her-
skildi og á eftir þeim Singa-
pore, Borneo og allar hinar eyj
arnar. Loks fór seinasta von-
in, þegar öllum flota okkar
var sökt á Jövusundi. Við börð
umst og biðum ósigur.
— En ég og þú? Getum
við ekki flúið, áður en þessi
óaldarlýður kemur hér. Getum
við ekki reynt að komast nið-
ur til suðurstrandarinnar og
komist þaðan til Ástralíu?
Walter brosti dauflega .• . .
— Soffía, það v.æri aöeins
hægt, ef til væru einhver haf-
fær skip. Og jafnvel þótt við
hefðum einhverja möguleika
til að gera þetta, þá myndum
við samt verða að vera hér.
Hér eigum við heima. Fólkið
hér þarfnast okkar.
— En Maríanna? Hún er þó
aðeins 14 áfa. Og hver veit
upp á hverju þessir náungar
kunna að taka.
Soffía, sagði hann með
áherzlu . . . við skulum
vera róleg . . . . og gæta þess
að missa ekki sjálfsvirðingu
okkar. Við megum ekki
flýja. Við höíum tengt örlög
okkar lífi þessa fólks, við höf
um unnið með því, það er
eins og um hjónaband. Hjón
lifa saman sætt og súrt í með
læti og mótlæti. Það er lögmál
sem við getum ekki risið gegn.
Soffía settist þreytulega.
— Fyrirgefðu mér, en ég er
þvaedd ..„,■* ekki vegna sjálfr-
ar mín, heldur ..Maríönmi,
hrædd viö ofbeldisverk og sví
virðingu.
—Það er ég .ekki. Þær fregn-
ir, sem við, þuöfum fengið frá
flóttamönnum benda ekki i
þá átt.
— Þeir hafa þó hálshöggvið
nokkra. Holleridinga;
— Já, en þeir höfðu framið
skemmaarverk á olíuleiðslum
Auðvitað hefði átl að gefa
mönnunum tækifæri til að
flýia.
— En þeir voru þó myrtir.
Walter kinkaði koili með
uppgjafarsvip.
— Soffía, við skulum ræða
af hlutlægni um það, hvað við
getum gert við eignir okkar,
peninga og fatnað. Svo kann
að fara, að við verðum skilinn,
hvort frá öðru.
Soffía lét höfuðið skyndi-
lega hníga á arm sér og grét
sárt. Siti sat á hækjum sér
í einu horninu og horfði á.
Það grúfði sig kviðvæn-
leg þögn yfir stóra, hvíta hús-
inu, sem boðaði ógæfu og sorg.
Lokabardaginn á Jövu var.
háður um Bandung. Eldlínan
færðist nær og nær. Þjónarn-
ir hnöppuðust skelfdir saman
í húsagarðinum, en Soffía,
Walter og Maríanna héldu sig
undir ferkantaða turninum,
sem veitti nokkurt skjól. í átt
ina þar sem Lembang stóð
fjölgaði stöðugt reykjasúlun-
um, sem stigu hátt á loft upp.
Vélbyssuskothríð kvað við í
runnunum í kring sprengju-
brot flugu umhverfis hús-
ið og af og til sáust her-
menn skjótast milli trjánna.
— Tabeh. Japanskur hermað-
ur kom skyndilega og óvænt
c«
!
(HMé/iete/ur'
u/tm-kvéfáo#
SÁPUVERKSM IÐJAN SJOFN.AKUREYRI'
fyrirliggjandi
Húsgagnaviniiú.stofan
Austurvegi 40, Selfossi
Á KVENPALLI
Hneyksli
í tízkuheiminum
Það vakti ekki smáræðis
hneykslun og gremju í París hér
á dögunum, er fimm myndir af
nýjustu kjólagerðum hins fræga
tízkuíeiknara Pierre Balmain,
voru birtar í brezka blaðinu
„Ðaily Express“ og þó vakti þá
mesta furðu, að blaðið fullyrti að
fulltrúi tízkuteiknarans hefði
Ieyft birtingua, þótt hún væri
2 vikuin fyrr en ákveðið hafði
vériö að skýra opinberlega frá
nýju gerðunum.
Samband tízkumeistaranna kall-
aðióðara sman fund til þess að
ræða þetta alvarlega brot á trún-
aði. í tízkuverzlun Balmains ríkti
skelfing og örvænting.
í blaðaviðtali lét fulltrúi Bal-
mains, svo ummælt, að allt væri
leiðum misskilningi að kenna, og
þó frekleg misnotkun á trúnaði.
Við höfum, sagði hann, leyft ljós-
myndara að taka nokkrar myndir,
en þær áttu að vera af allt öðrum
hlutum. En honum hefir tekizt að
ná myndum af sýningu hinna nýju
kjóla, án þess við vissum um það,
og síðan selt Daily Express. Leyf-
ið, sem ég gaf 'úr,1 átti við al!
Táknmyndir nýju tízkunnar
Þoii i>.«r og idtn hafi ekki sést enn — eins og kjól-
arnir frá Baimain, sem sagt er frá hér i þættinum, bó er vitað um
tákn tizkunnar, sem ekki ern bókstafir að þessu sinni heldu' örin hjá
Bior og stnnðaglasið hjá Fath. Li'nnrtiar i mynðunnm eiga áð sýna
á hverjar íinur kvcnlikamans tizkuteiknarinn leggar megínáhrezlu.
til þess að réttlæta birtingu -vízku I lega fram i fyrsta sinn, með þess-
er 28. febr^iar j.ari undantekningu, að Baiæain
yndaraáLö út úr héndun-
myndarma. Annsr
' inn stóri -d.a':
annað og hrein svjþ„níL»<ito..-l*tðþ, Þá9k$»íttr ayja„.tizkan- op-inher-. | um á sér.
Eftir HANS
MARTIN