Tíminn - 25.05.1956, Blaðsíða 9

T í MIN N, föstudaginn 25. maí 1956,
nmnintBiniuiiiiiiiiHiiimi
bm6ssstmmasm&&'" '"' ' ' * ^
rSXwSÍWftK^vXívXvMwXvX^vXvXv^vAv^-X-Xwv^WvXvX-XvWvXvXv;-;-:-:-:-;?
9
33
Hann var steinhissa, en
þagði. ■ ‘
— Við tvö, alein, útskýrði
hún, — í dálitlum sveitabæ.
Þú myndir sjá um Jörðina, og
ég um húsið. Þttr mýndu ekki
vera aðrir en v^íSto I—"engir
aðrir. ;
Hann undraði'st en-EL meir.
— En, stamáðj .þiiúíi.':
— Þú helduríiÆS^feé borg-
arastúlka, tók ' nún fram í
í flýti, — en þar hefur þú
rangt fyrir þér. Það er ég alls
ekki. Mér er sama um borg-
ina. Það er sveitin, sem ég
elska — og þú, bætti hún við.
— En Elsa, byrjaði hann
aftur.
Hún tók enn á ný fram í
fyrir honum.
— Ég skil náttúrlega vel, áð
ríkur óðalseigandasonur get-
ur ekki búið eins og hver ann-
ar smábóndi, en, Andrés, ég
vildi óska, að þú værir ekki
ríkur — eða yrðir það — ég
vildi óska, að við ættum dá-
lítlð býli. Aðeins fyrir okkur
tvö:
Hún talaði svo sannfær-
antii, að síðasti einn hvárf
honum.. .Það var annars und-
arlegt, að litla borgarastúlk-
an skyldi-.vilja verða bónda-
kona. Hún vissi áreiðanlega
ekki hvað það var. En það
gerði hann órólegan, hve liún
rædöi um framtíðina af
miklu öryggi. Það leit út, eins
og hann hefði beðið hennar,
og ef til vill hafði henni skil-
jzt það á honum í kvöld. Hann
vissi varla, hvort hann var
glaður eða hryggur. Andartak
óskaði hann þess, að hún
hefði aldrei heimsótt hann.
— Þú talar, eins og við sé-
um þegar trúlofuð, stamaði
hann.
— En erum við það ekki,
Andrés? Rödd hennar var
eins og neyðaróp.
Þetta var hræðileg aðstaða
fyrir hann. Hvað átti hann
að segja, án þess að særa
hana? Hann hafði ekki hugs-
að sér að kvænast, og jáyrði
-sitt myndi hann ekki gefa án
þess að hugsa málið vandlega.
— Við veröum að hugsa
okkur vel um, sagði hann með
hægð.
— Ég hef hugsað mig um,
sagði hún með ofsa, og þrýsti
hönd hans.
Andrés ræsti bilinn. Þau
óku þögul inn í Kaupmanna-
höfn. Hugur Andrésar var að
skýrast á ný. Elsa fann til ör-
yggisleysis. Þessi asni, husaði
hún reið. Hvers vegna gátu
þau ekki komið þessu í kring,
þegar það var komið svo vel á
veg. Það var svo mikill seina-
gangur á þessum bændum. Og
varkárnin. Kannske hafði
hún gengið of hratt til verks.
Hún hafði þó verið neydd til
þess, sagði hún við sjálfa sig.
Hann var á frum. En hann
myndi verða hénnar, þegar
hann hefði haft tækifæri til
að hugsa sig um.
Hún sagði honum leiðina:
gegn um bæinn.
— Ert þú ’féijSur við mjg,
Andrés? spufðhéíuii ísvóiÍáP^
að varla heyrðist.
— Nei, það er ég alls ekki,
Elsa, hvernig getur þú spurt
svona?
Hann brosti til hennár. Nei,
hún hafði ekki unnið hann til
að missa hann aftur. Þetta
bros og þessi augu gáfu það
skýrt í skvn.
Hann stöðvaði bílinn fyrir
framan heimili hennar.
— Átt þú heima hér, Elsa?
Þetta er yndislegur staður.
Hún leit á hann gegn um
hálflukt augu.
Það er gott ,að hann getur
ekki séð húsgögnin okkar,
hugsaði hún.
Hún fálmaði með annarri
hönd aftur í vagninn.
— Vertu sæll, litli hvolpur,
sagði hún. — Nú skalt þú
vaxa; þar til þú ert orðinn
stór og sterkur, og svo fæ ég
að sjá þig seinna.
— Mér þykir vænt um, að
þú fékkst hugmyndina með
hundinn, sagði Andrés. —
Mamma verður mj ög glöð.
Þau sátu kyrr dálitla stund.
Hvorugt þeirra gat fengið sig
til að kveðja. Svo hallaði Elsa
sér að honum. Hann fann
varir hennar við kinn sína.
— Ástarþakkir fyrir indæl-
asta daginn í lífi mínu, And-
rés .... ég elska þig.
Svo var hún komin út úr
bílnum.
— Góða nótt, Elsa, kallaði
hann á eftir henni. Hún sneri
sér við, og veifaði til hans. Svo
hvarf hún inn um útidyrnar.
Andartaki síðar sá hann, að
kveikt var í anddyrinu.
Hann snéri sér við og náði
í körfuna. Varlega setti hann
hana í sætið, þar sem Elsa
hafði setið. Litli hvolpurinn
steinsvaf. Andrés ræsti vagn-
inn og ók í áttina til Vesterbro
götu.
16. kafli.
Lana de Borch og Lísa sátu
einar við morgunverðarborðið.
Sólin skein inn um frönsku
gluggana.
— Nú held ég að vorið sé
komið fyrir alvöru, sagði frú
de Borch.
— Og í dag kemur Andrés
heim, gall í Lísu.
Frú de Borch brosti til ungu
stúlkunnar. Hún hafði fyrir
löngu komizt að, hvern hug
hún bar til Andrésar. Henni
þótti mjög vænt um Lísu, og
fannst Andrés vissulega geta
gert margt verra, en að kvæn-
ast Lísu.
— Ég sá út úr glugganum,
að þú varst að tína blóm úti í
garðinum í morgun. Lést þú
þau í herbergi Andrésar?
Lísa roðnaði.
— Já, stamaði hún, — hann
hefir svo gaman af blómum.
— Þá hlýtur honum að þykja
vænt um það.
— Skyldi hann koma til mið
degisverðar?
— Það gerir hann áreiðan-
lega. Þú veizt, hve árrisull
hann er.
— Það gleður mig, að hann
skuli hafa staðið sig svo vel í
Kaupmannahöfn. Þeir þurfa
senniiega að fara dálítið fyrr
á''fsetiié þár, éf þeir ætla sér
að hlaupa með Andrés í gönur.
Augu Lísu ljómuðu við þessa
hugsun.
Frú de Borch hló. Hún var
líka glöð og hreykin. Hjelm
málafærslumaður hafði hringt
til þeirra, og sagt þeim frá hin
um góða árangri Andrésar.
Maður hennar hafði vart ráðið
sér fyrir hreykni. Lana de
Borch þekkti lítið til viðskipta
mála óðalsins, en Claus hafði
sagt henni, að þetta hefði ver-
ið greindarpróf, sem hann
hefði lagt fyrir Andrés, og
meira-að segja alls ekki svo
auðvelt. Foreldrarnir voru því
hreyknir af syni sínum. Við
munum njóta mikillar ánægju
vegna hans, hugsaði hún, og
alls ekki í fyrsta sinn.
Þegar eftir morgunverðinn
gekk Lísa upp á herbergi An-
drésar, til að fullvissa sig um
enn einu sinni, að allt væri
eins og það átti að vera. Hún
gekk um herbergið. Hún opn-
aði hurðina á klæðaskápnum
hans og kom við fötin. Þrjú
rykkorn sá hún.á snyrtiborð-
inu, sem hún þurrkaði af með
vasaklútnum sínum. Síðan.
settist hún í skrifborðsstólinn
og fitlaði við blýantana hans.
Á almanakið, þar sem hann
skrifaði ýmislegt sér til minn-
is, hafði hann skrifað fyrir
fjörum dögum síðan: Til Kaup
mannahafnar fyrir pabba í
viðskiptaerindum. Þaö var
strikað undir síðasta orðið.
En hve hann hafði fallega og
skýra skrift.
Lísa starði fram fyrir sig.
Hún hafði fyrir löngu viður-
kennt tilfinningar sínar gagn-
vart Andrési fyrir sjálfri sér.
Hún hafði elskað hann allt
frá þeim degi, þegar þau voru
saman í kirkjunni. Hjarta
hennar tók kipp í hvert sinn,
sem hann kom henni i hug. En
hún var honum ekkert. Hún
vissi að vísu, að honum þótti
vænt um hana, en aðeins eins
og systur. Þegar hann var
verkstjóri, hefði það ef til vill
getað orðið að veruleika. En
nú var það vonlaust. Andrés,
með hina miklu hæfileika sína,
myndi náttúrlega fá ööru vísi
konu, sterka og gáfaöa, fyrir
eiginkonu. Á vissan hátt var
Lísa örvæntingarfull. Að búa
undir sama þaki og maöurinn,
sem hún elskaði, án þess að
láta það uppi, það var hörð
reynsla. Hún haföi undanfarið
oft hugsað um aö fara. T.Tm
nætur dreymdi hana um
hann. Þá voru engar hömlur.
Þá var það hann og hún.
Skyndilega heyrði hún flaut
að úti fyrir. Það var bifreið
Andrésar. Hann hlaut að nafa
sofið í Óðinsvcum, hugsaði
hún. Klukkan var varla tíu.
Hún flýtti sér út að gluggan-
um. Jú, — þaö var hann. En
hvað var þetta, sem hann
hafði meðferðis? Hún þaut út
úr herberginu og niður stig-
ann.
Lana de Borch hafði líka
heyrt, að sonur hennar var
kominn. Það var hún, sem opn
aði fyrir honum.
— Góðan daginn, Antírés, og
vertu velkominn heim. Þu ert
Dilkakjöt
Hangiðkjöt
Svinakjöt
Alikálfakjöt
Nautakjöt
Folaldakjöt
Rjúpur
Kjúklingar
Svií
iniuuiniiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiíiiHniikWiiniuimmiuiiiiihinuinniiiiniiiiiiniiiiiiiilimm^
| Alikálfakjöt, svínakjöt, |
öt, kjákliiigar og rjtipnr |
r,-,!. <• (
luuu Bii
KJOT &GRÆNMETI
|ii m
“«■1:111
3norrabraut 56. — Sími 2853, 80253p
\' Útibú, Melhaga 2. — Sími 82836 p
uiuiniuiiiniuiiinuiiiiuiiniiuiiiiiiiiimmiimmimmiiiuumiiiumiiimmmimiimmiiimnmiiumiiliiiimiiii
^W&taPdftdun
mnftamaUC
innilegustu þskksr fyrir auSsýnda samúS viS anctlát og jarSar-
för systur minnar
Kristínar Runólfsdóttur.
Sérstaklega beini ég þakklæti mínu til séra Hannesar GuSmunds-
sonar og hiónanna Jónínu og Friðriks í MiShóli.
Guðrún Runólfsdóttir,
Fossi.
JarSarför móSur okkar og lengdamóður
Sigríðar Steinsdóftur
fyrrverandi Ijósmóður,
Minna Hofi, fer fram frá Oddakirkiu laugardaginn 26. þ. m. —
Athöfnin hefst með húskveSju frá heimili hinnar látnu ki. J siS-
degis.
Bílferð verður frá Ferðaskrifstofunni kl. 9 saira dag.
Synir og tengdadætur.