Tíminn - 10.07.1957, Qupperneq 5

* í M I N N, miðvikudaginn 10. júlí 1957.
5
Ordið er frjáist
Björgvin Guðmundsson
9
,Syngjandi páskar” á Akureyri
Svo nefndist tónlistarflokkur frá
Keykjavík, sem þrisvar fyllti Nýja-
Bíó á Akureyri, sunnudaginn 12.
júní. Skildist mér að flokkur þessi
væri í fjáröflunarhnotskóg fyrir
Félag íslenzkra einsöngvara, og er
ekki nema gott eitt um það að
segja. Ekki verður því mótmælt,
að þarna voru saman komnir úr-
valsraddir, enda meðal þeirra
beztu söngvarar þjóðarinnar, svo
sem Þuríður Pálsdóttir, Guðmunda
Elíasdóttir og Kristinn Hallsson.
Fyrir utan ágæta rödd hefur allt
þetta fólk túlkandi listgáfu í rík-
um mæli, þegar það tekur á þeirri
Guðsnáðargáfu, og hefir eitt'hvað
það að flytja, sem bragð er að.
Þá eru og Ketill Jensson og Gunn
ar Kristinsson miklir raddmenn,
einkum hinn fyrrnefndi, og Guð-
mundur Guðjónsson, sem ég heyrði
þarna í, í fyrsta sinn, virðist mér
aðlaðandi söngvari, með undur blæ
fagra rödd, en um tjáningarhæfni
.hans get ég ekki dæmt vegna ó-
kunnugleika, fremur en hinna
söngvaranna, sem komu þarna
fram, og ekki voru mér áður að
góðu kunnir af útvarps- og sjón-
námdarsöng, svo sem þrjú þau
fyrst nefndu, því að þarna var
sungið í hljóðnema, slík fásinna
sem það þó er, að brúka upp á
svoddan í sal, og það því fremur
sem ekki var um öruggari kyrr-
stöðu söngvaranna að ræða, en
þarna átti sér stað. Enda var mest
allur söngurinn líkastur svipvinda
hrynum milli hárra fjalla. Annars
hygg ég að flestir hafi gert við-
fangsefnum sínum góð skil sem
slíkum.
EN ÞAÐ ERU einmitt viðfangs-
efnin, sem ég ætla að taka hér til
athugunar, því að þau voru alls
ekki samboðin fólkinu sem flútti
þau, mestmegnis enskir og ame-
rískir kynóraslagarar, fluttir með
alls konar ruggi og skrípalátum.
Mig meira en furðar á, að sumt
af því snjalla listafólki, sem þarna
var að verki, skuli láta hafa sig
1 slíkan loddaraskap. Mér er ekki
betur kunnugt, en nóg sé af kyn-
órasöngvurum í Reykjavík til að
leysa af hendi slíkan andlegan
skítmokstur, þó að bezta söngíólk
þjóðarinnar sé undanþegið. Góðir
söngvarar eru, og eiga að skoða
sig, sem einskonar kennilýð
mannkynsins, enda hafa þeir vissu
lega mikinn og hollan boðskap að
flytja, ef þeir ganga á það lagið,
en engan, ef þeir leggja sér til
munns hvers konar tónaleir sem
er, því að röddin ein megnar ekki
að gera nokkra manneskju
söngvara.
í þessu sambandi tekur þó út
yfir allt, að kenna þessa loddara-
mennsku við djúptækustu trúar-
hátíð kristinna manna, og þegar
svo er komið tónmenningu okkar,
að allt öslar fram í hraðvaxandi
léttúð, ábyrgðarleysi og lítilsvirð
ingu fyrir hvers konar fegurð og
helgidómum, og það jafnvel frá
atbeina þess fólks, sem hefur bæði
getu og gáfur til að þjóna fegurð
inni og útbreiða hana, þá er vissu
lega tímabært að einhverjir hafi
hug til að spyrna móti broddun-
um. Því ekki að kalla þetta beldur
„Syngjandi túr?“ Það hefði þó ver
ið réttnefni, og hóti hentugra tii af
sökunnar, þó að hins vegar breyti
það engu fyrrsögðu, um þátttöku
virkilegs listafólks í slíkum 1‘eið-
angri.
NÁTTÚRLEGA kann ég afsak
anir þessa fóiks fyrirfram, þvi að
ekki get ég hugsað mér aö allir
hafi gengið flumósa til þessa leiks.
Jú, við verðum að flytja eitthvað,
sem alþýðan vill hlusta á, og heíir
gaman af. En hvað er alþýða, ef
mér leyfist að spyrja? Eg veit ekki
betur en allir ísiendingar séu al-
þýða, því að hér er enginn aðall í
þess orðs venjulegu merkingu. —
En alþýðan, eða þjóðin, er mislit,
og þolir áreiðanlega ögn af þroska.
Sumir þroska sig sjáifir strax á
unglingsárum með sívaxandi hugs-
un og athygii, bæði inn á við og út
á við og verðr sjálfum sér nógir
| svo langt, sem því verður við kom
ið. En aðrir áipast gegnum þroska-
árin á flumósa krabbagangi stað-
festu- cg stefnuleysis, og verða svo
aldrei annað en hugunarlausir
bjáifar, s'em alls konar varmenni
geta vafið sér um fingur. Og af
því að þeir eru siennilega fSeiri,
því miður er það, einmitt dekrið
við slíka manntegund, sem er búið
að afskræma lýðveldishugsjónina,
svo að í framkvæmd er hún raunar
ekkert orðin annað en fullkomið
skríiræði. Að þeirri öfugþróun hafa
stjórnmálabroddar, og raunar aliir
klinka-broddar þjóðarinnar unnið
markvist um hálfrar aldar skeið,
, með yfirdrepsfullri atkvæðasmölun
og aiis konar brellum, tii tii eiigin-
framdráítar.
| SVO KEMUR rík'jjútvarpið, siem
í eðli sínu gæti o>g ætti að vera
sterkasti þroskavaldur þjóðfélags-
ins til sögunnar og tekur sleitu-
laust í sama strenginn, með alls
konar vandræðalegt bjálfadekur
og fálm, svo sem óskalagavitleys-
una, brúðkaupsferðar-vitleysuna,
sem líka er verðlaunuð, og margir
fleiri fálmandi vitleysur, sem ég
nenni ekki fram að telja. Svo að
syngjandi „túr“ á að vissu leyti
sína afsökun, þar sem ailir þátt-
takendur hans munu vera aldir
upp í móðurkviði allrar þeirrar
vitleysu, sem 20. öldin hefir fitjað
upp á.
, En þegar svo heimskingjgrnir
eru komnir í skilning um að þeirra
er ríkið, mátturinn og dýrðin
stendur ekki á heimtingum og kröf
um frá þeirra hálfu. Meðal annars
afsegja þeir að sækja aðrar sam-
komur en þær, sem þeir geti hleg-
ið að. Og andlega framkvæmdavald
ið, útvarp, leikhús, myndgerða-
menn og söngvara etc, bæði segjá
j og sýna, að í allri .auðmýkt séu þeir
' reiðubúnir þénaðar hennar hátign-
ar, heimskunnar.
En hver verður svo næsta kraf-
an? Að Mkindu.m sú að prestarnir
taki upp þann sið, að lesa sorpsög-
ur og brandara af stólum og tóna
kynóravfsur með ruggi og
vangaveltum frá altarinu, og við-
eigandi messusvörain frá söng-
flokknum. Já, því ekki það? Þá
væri þó hægt.að hlæja í kirkjunni
líka og þyrfti þá varla að tvíla
messusóknina.
Annars vona ég og óska af alhug
þjóðarinnar og alls velsæmis vegna
að sá mælir upplausnar cg öfug-
uggaháttar, - sem svo röggsamlega
hefir verið ausið í á síðustu áratug
um, taki senn að fyllast, og að
þjóðinni skiljist sem fyrst að þessi
sífelldi einstefnuakstur niður á við,
hlýtur að lokum að ríða hehnd að
fúilu . Þá vona ég að söngfólki
1 cg öðrum lístiðkendum fari senn
| ið lærast sá sannleiiki, að með þvi
að íorsmá og óvirða lífræn verð-
mæti, óvirðir maður jafnframt
sjálfan sig, og að hinar hlæjandi
heimskingjar fari senn hvað líður
að finna til tómleikans mitt í hlát-
ursköstunum, eða á eftir þeim að
minnsta kosti.
LOKS VONA ég fyrir hönd Akur
eyringa, að bæjarbúar, sem búr.ir
eru að drepa og hálfdrepa alla
söngstarfsemi innan síns eigin þjóð
jfélags, hætti senn hvað líður að
Iþrífylla Nýja bió á hálfum degi
j þegar slíkar söngskemmtanir sem
' hér um ræðir, eru á ferðinni. En
J jafnframt er það einlæg ósk .mín,
að Akureyringar láti þetta sama
listafólk aldrei ganga bónleitt til
búðar, þegar það kemur með flutn
ing>sefni, sem því sjálfu eru sam-
boðið að flytja og siðfáguðu fólki
sæmandi að. hlýða á. Þá væri á-
stééðá til að þrífylla Nýja bíó.
Dráttarvélar frá Tekkóslóvakm
Sinfómuhljómsveitimii vel fagnað
í BóIstaðarHíð og á Sauðárkróki
Heimamenn ávörpuSu sveitina og þökkuÖu
heimsáknina og brautrytSjendastarf
Eins og' áður hefir verið getið, lagði Sinfoníuhljómsveit ís-
lands upp miðvikudagsmorguninn var í tónleikaför um.Norð-
ur- og Austurland. Að kvöldi þess dags voru tónleikar haldn-
ir í félagsheimili Bólstaðarhlíðarhrepps, sem nú má heita full-
smíðað og verður mikil sveitarprýði. Hafði stjórn félagsheim-
ilisins sýnt þá góðvild að lána húsið fyrir þessa tónleika, þótt
það hafi þá verið óvígt.
Tónleikunum stjórnaði Páll Is-
ólfsson en einsöngvari með hljóm-
sveitinni var Þorsteinn Hannesson.
Utan efnisskrár söng Kristinn
Hallsson ásamt Þorsteini „Sólset-
ursljóð“ Bjarna Þorsteinssonar
með undirleik hljómsvcitarinnar.
Góð aðsókn.
Tónleikarnir voru vel sóttir og
fögnuðu áheyrendur hljómsveitinni
ákaflega. Að lokum flutti sóknar-
| presturinn, séra Birgir Snæbjörns-
son, ávarp og þakkaði hljóm-sveit-
inni komuna. Jón Þórarinsson,
framkvæmdastjóri Sinfóníuhljóm-
sveitarinnar, þakkaði honurn fögur
orð og góðar óskir í garð hljóm-
sveitarinnar. Hann minntist einnig
þeirrar ágætu aðstoðar, sem Haf-
steinn Pétursson á Gunnsteinsstöð-
uim hafði látið í té við undirbúning
tónleikanna, og ósfcaði hreppsbúum
til hamingju með hið nýja og glæsi
lega saimkomuhús.
Á Sauðárkróki.
Á fimimtudagskvöld voru tónleik
ar haldnir í fólagsbeimilinu Bifröst
á Sauðárkróki. Stjórnandi var Paul
Pampiohler og einsöngvarar Krist-
inn Hallisson. Einnig þeir tónleikar
voru vel sóttir og undirtektir á-
heyrenda frábærar.Að efntsskránni
ldkinni flutti Eyþór Stefánsson tón
skáld ræðu. Hann gat þess að með
stofnun Sinfóníuhijómsveitarinnar
hefði ræzt óskadraumur allra
sannra unnenda tónlistarinnar, og
sneri lbks má'ii sínu til Páís ís-
ólfssonar og þakkaði honuim mikil
vægt brautryðjendastarf í íslenzk-
um tóniistarmálum. Dr. Páil ísólfs
son svaraði, minntist þeirrar
stkyldu Sinf óníuhlj ómsvei tarinnar
að flytja sem flestuim landsmönn-
nm hina beztu tónlist oig gat um
ýmsa þá örðugleika, sem við er að
etja í því sambandi. Þá lék hljóm-
sveiitin lagið „Skagafjörður“ eftir
Sigurð Helgaison. Að lokum flutti
Sigurður Sigurðsson, sýslumaður
og bæjarfógeti snjalia og skemmti-
lega ræðu.
Þoka og súld tefur
heyskap á Austfj.
Frá fréttaritara Tímans á
Reyðarfirði.
Sláttur er um það bil að hefjast
: í Reyðarfirði, en tíð ' hefir ekki
Iverið sérlega hagstæð til heyskap
iar upp á síðkastið, þokur tíðar og
íoft súld, þó ekki hafi verið um
‘ stórfelldar rigningar að ræða.
Einn bóndi í Reyðarfirði, Ólafur
Jónsson á Seijabergi er þó búinn
að hirða 80 hesta af töðu, og al-
mennt eru menn byrjaðir að slá,
þó ekki sé mikið hey komið í
hlöðu.
A SIÐARI ARUM hefir bóndinn
hvarvetna í vaxandi mæ!li tekið
vélina í þjónustu sina. Hún léttir
honurn erfið störf og gerir honum
fært að ná hámarksafköstum.
Dráttarvélarnar koma í stað hest-
anna og þeim íylgja margvísleg
stórvirk tæki, sfem framleidd eru
í flestum meiriháttar iðnaðarlcind-
um. Meðal framleiðenda Iandbún-
aðarvéla og dráttarvéla er Tékkó-
silóvakía ofarlega á biaði. Zetor
dráttarvélarnar eru begar víðkunn-
ar í mörgum löndum og hafa feng-
ið orð á sig íyrir vandaða smíði,
mikil aifköst, eparneytni og lítir.n
viðhaldskostnað.
ÞESSAR VÉLAR eru í notkun í
Afríku, í Suður-Ameríku og fiest-
u.m löndum Evrópu. í Argentínu
eru þær útbreiddari en nokkur
önnur gerð dráttarvéla. í Túnis
voru dráttarvéiar af ýmsum gerð-
um reyndar við 40 stiga hita á eel-
síus og niðurstaðan varð að Zetor
dráttarvéiar __ frá Ték'kós'lóvakíu
þóttu bera af. Auk dráttarvélagerð-
anna Zetor-15 og Zetor-25 er nú
hafin framleiðsla á nýrri gerð, Ze-
tor-Super, sem er framleidd bæði
sem beltisdráttarvél og á hjólum.
Aðaleinkenni beggja gerða er
hversu sterkbyggðar þær eru og af-
köstin mikil. í þeim er fjögurra
strokka fjórgenigis dísilvél, sem
framleiðir 42 hestöfl og er sneð
beinni olíuinnispýtingu. Sú gerð
Zetor-Super dráttarvélanna, seon
er á hjólum, er jafn vel löguð til
landbúnaðarstarfa og flutninga.
Hún -er búin rallkomnum rafmagns
útbúnaði, reimvindu, kraftlyftu,
tengigrind, eem taka má af. fyrir
margs konar iandbúnaðartæki o. s.
frv. Á báðar gerðir Zetor-Snper má
einnig setja réimskífu, ökumanns-
hús, þrýstidunk og lcftþrý.-tihemla
þegar notaður er viðhengisvagn.
Gerðinni, sem búin er beltuni get-
ur fylgt jarðýtutönn.
Ný fiskbiið opnuð
á Akraeesi
Akranesi í gær. — Sl. laugardag
var opnuð bér á Akranesi ný fiski
búð að Kirkjubraut S0. Er þetta
eina búðin, sem eingöngu verzlar
hér með fisk og fiskvörur. Eigena
urnir eru bræðurnir Gunnar og Ei
ríkur Gunnarssynir og segjast þeir
munu leggja áherzlu á að hafa að
eins hinar beztu fiskvörur á boð
stólum. GB
Aliar gerðir tckknesku Zetcr
dráttarvéianna hafa verið þaul-
reyndar á bersvæði við hin erfið-
usiu skilyrði. Þær eru því eftirsótt-
ar til erfiðra starfa, bæði í lanabún
aði cg við flutninga. Motokov, eitt
af fyrirtækjum utanríkisverzlunar
Tékkósióvakíu, annast útflutning
þeirra.
Ráífhoítskifkja fær
veglegar gjafir
Á annan hvítasunnudag komu
börn hjónanna Ingigerðar Runólfs-
dóttir og Þorsteins Þorsteinssonnr,
sem bjuggu á Beruítöðum í Ása-
breppi í 50 ár, og hlýddu guðsþjón
U'Stu í Kálfholtskirkju, hjá séra
Sveini Ögmundsisyni, og færðu
kirkjunni að gjöf tvo mjög vel
gerða kiertastja-ka í tilefni af því að
á þessu ári og næsta ári eru liðin
hundrað ár frá fæðingu foreldra
þeirra. Einnig lögðu þau blóimsvejg
á leiði þeirra.
Stjakarnir eru fagrir og mjög
eigulegir kirkjugripir. Teikningu
af. þeim gerði frú Gréta Björnsson
lis'tmálari, Reykjavík, en sonarson-
ur hjónanna Bjarnhéðinn Guðjóns
son á Hellu smíðaði þá. Áletrunina
gerði Björn Halldórsson leturgraf-
ari i Reykjavík. Hún er þessi:
,, Kál-Fnol tsk irk j a — Aldarminning
Berustaðahjónanna: Ingigerðar
Runólfsdóttur f. 27/5 1858 og Þor-
steins Þorsteinissonar f. 15/3 1857.
Frá börnum þeirra".
Gefendum var þökkuð bessi veg-
lega gjöf, ræktarsemi við foreldra
sina og 'sóknarkirkju þeirra, og
þeim árnað heilla og velfarnaðar á
ókomnu'm æviárum.
Þessir fö'gru gripir eru myndar-
leg viðbót við þær «*irgu gjafir,
sem kirkjunni b-arst í tilefni af all-
mik'luim endurbótum, sém nýlega
hafa farið fram. Konur safnaðar-
ims gáifu mjög fallegt altarisklæði,
sauœað af frú Ólafíu Ólafsdóttur
frá Áshól. Áhei-t og peningagjafir
frá fyrrverandi og núverandi safn-
aðarfólki námu 8060,00 kr. Og s. 1.
vetur álbei't frá Stefáni Ólafssyni í
Áshól 100,00 'kr., frá E.G.O. 200,00
og kr. 1000.00 gjöf frá frú Ingu
Ólaísdóttur frá Þjórsártúni.
Beztu þakkir og árnaðaróskir.
F. h. sóknarn>efndar,
Guðjón Jónsson.

Hjartans þakkir til allra sem glöddu mig á sextugs-
afmæli mínu 3. júlí með gjöfum, skeytum, blómum,
heimsóknum og hlýjum handtökum.
Guð blessi ykkur öll.
Guðrún Qfafsdóttir,
frá Unaðsdal.
"U

e R B ■ R ■ t* I
I |B ■■«■■■ »
B 3« B ■ B I
V»V.V,VAV,V.V.V.V.V.V.VAWAV.V.W.W.V.V.*.%V £
■
Hjartanlega þökkum við öllum þeim, er glöddu okk-r;
ur með heimsóknum, skeytum og gjöfum á 50 ára hjú-Jj
skaparafmæii okkar 6. þ. m. Guð blessi ykkur öll.
Margréf Þorsteinsdóttir, Ujj
Matthías Helgason.
rþ.V.V'.V.V.V.V.V.'.V.V.V.W.V.V.V.V.V.V.V.WA^Vk^