Tíminn - 20.10.1957, Page 9

TÍMINN, sunnudagiim 20. október 1957.
...........................................' ............................................................................................................................................................................
INTERMEZZO
m
-
SAGA EFTIR ARTHUR OMRE
.V.W.W,
Nýjar bækur frá Leiftri
ÖLDUFÖLL
.v.
I
Reiðhjólið hélt alla leiðina
heim. Dásamlegur dagur var
að baki. Hann settist strax
við borðið undir glugganum
og skrifaði henni. Bréfið lagöi
hann í póstkassann um leiö
og hann fór í skólann morg
uninn eftir. Hann hafði skrif
að mikið. Penninn hljóp ólm
ur eftir pappírnum. Hann
skrifaði um kossa og hina dá
samlegu fegurð hennar, um
húsið, sem hann ætlaði að
byggja, um vinnuna, sem yrði
leikur einn, nú þegar hún var
hans um tíma og eilífð. Hún
yrði að treysta honum. Hann
vissi vel, að hann var langt
frá því að vera nógu góöur.
Hún gæti auðvitað valið og
hafnað, en þegar hún hafði
valið hann óskaði hann þess
eins, að hún yrði hamingju
söm, að hann gæti búið þeim
báðum góða og örugga fram
tío. Hann var kannske nokk
uð háspentur í bréfinu, en
hann veitti því ekki athygli.
Hvert orð kom frá hjartanu.
Hann jós af brunni hugans,
opnaði sig algerlega, gerði sig
varnarlausan og duldi eklcert.
Hann skrifaði: — Ef þú bæöir
mig um að skjóta kúlu i haus
inn á mér, þá myndi ég gera
það.
Þegar hann var að fást við
prófteikningarnar hans Brun
eitt sinn snemma morguns í
gömlu stofunni með, þá flaug
honum í hug að hann hafði
þekkt hana aðeins í tvær vik
ur. Og hann hafði eiginlega
fyrst lifað þessar tvær vikur.
Hann strikaði undir daginn.
— Sunnudagur 18. maí —
dagurinn, sem hann leit hana
fyrst augu.m, og hann setti
líka kross í línuna. Dagatalið
lét hann síðan í blaðahyíkið
sitt og afréð að kaupa nýtt
dagatal til að hengja á þilið.
Stundarkorn athugaöi hann
andlit sitt í speglinum, nokk
fyrst. Þótt Bárði fyndist hún Svona var þá lífið. Hann hafði
ekki aðlaðandi, fann hann þó ^ ekki lengur áhuga fyrir heim
skyndiiega sárt til með henni. ‘ spekiritum. Þau stóðu þögul
Nú skildi hann hvað það hefir j og þurr í hilliunni. Hann opn
að segja, að vera yíirgefinn j aði ekki bók, aö námsbókum
af elskhuga sínum. Skuggi j undanskildum. Júnísólin varð
lagðist yfir og hann fann til1 hlýrri með degi hverjum,
kulda svo hann v.arð að spíg
spora á milli borðanna, áður
en hann tók að teikna aftur.
Liðiangan veturinn höfðu
nemendurnir rætt um mikla
hvítasunnuhátíð, sem loka-
þátt skólaverunnar. Þar átti
að sýna sjónleik, lesa upp og
dansa, og einnig áttu að vera
góðar veitingar. En þessari
samkomu var aflýst, en al-
laufið á trjánum varð æ þétt
ara og dekkra. Góðviðrisský
sveimuðu á bláurn himni, og
að morgninum var grasið
baðað ferskri dögg.
Já, hann fékk líka tóm til
að heimsækja hana í miðri
vikunni, þótt komið þæri alveg
að prófi: Skyndilega kom yfir
hann: Nú fer ég af stað. Svo
tók hann reiðhjólið og ók með
mennur dansleikur skyldi rjúkandi hraða. Tré, skógar
haldinn í húsakynnum skáta lundir og smáhýsi urðu kæru
félagsins utan við bæinn á vegvísendur hans. Skyndilega
Jónsmessukvöld. Leigan kost sagði annað hjólið pufí, en
aði þrjátíu krónur, og þar var hann hafði fengið mikla æf-
rúmgott. Þegar til kastanna ingu í að lima, svo töfin varð
kom, áttu flestir nemendanna ekki mikil. Hann beið óþolin
mjög örðugt með að sjá af 20 móður utan við búðardyrnar
krónum fyrir sig og dömuna. og ráfaði fram og aftur um
Karsten Möller og Gustaf gangstéttina.
Engelsen tóku
framkvæmdir.
að sér allar
Klukkan rúmlega sjö kom
hún út, í ljósgráum kjól, sem
— ný sjálfstæS saga eftir Guðrúnu frá Lundi.
Mörg undanfarin ár hafa bækur Guðrúnar frá
Lundi verið metsölubækur hér á landi. íslenzk alþýða dáir þessa
stórvirku skáldkonu, sem lýsir svo snilldarlega lífi og kjörum,
hugsunum og viðfangsefnum alþýðunnar, að aðrir hafa ekki bet-
ur gert Pensónur hennar eru sannar og fastmótaðar. I sögum
heimar er íslcnzk alþýða ljóslifandi í önn og erli dagsins.
ll Hringjarinn frá Notre Dame
Gustaf var ákafega hrifinn sýndi hana í nýju ljósi. Hann
af Möller. Hann spilar barajstóð og sá hana ganga hratt
vel, sagði hann. á undan sér, ofurlítið álút, vel
Möller kom á degi hverjum vaxin með liðað svart hár und
niður að Steinnesi fékk léð . ir hvítum hatti. Hann nálgað
vinnuföt hjá Strand og fór 'ist hana án þess að hún yrði
með honum á sjóinn. Eftir há Iþess vör, og stakk hendinni
eftir Victor Hugo.
Björgúlfur Ólafsson
læknir íslenzkaði. — Skáldsagan, sem hér birtist í íslenzkri j
þýðmgu, var rituð fyrir meira en heilli öld og kom fyrst út 1831. j
Hún er eftir franska stórgkáldið Victor Hugo. Formála skrifar j
Magnús Jónsson prófessor. Hann segir þar m. a. um Hugo: j
„I-Iann býr yfir miklu ímyndunarafli og mælska hans er óþrjót- j
andi ...Hinar gróskumiklu og litauðugu miðaldir freistuðu 1
hatis. Þangað sótti hann yrkisefnið í þessa sögu sína, sem gerist j
í París á 15. öld.... Með sköpunarmætti sínum heillar hann
fram mynd af París, sem er sterk í litum — rík að andstæðum.
Það er efcki sönn Ijósmynd, heldur mynd frá töfraspegli snill-
ingsins mikla“.
:■ JAFET í föðurleit eftir MARRYAT. Flestir íslendingar
kannast við hinn heimsfræga enska
rithöfund Marryat. Margar af skáldsögum hans hafa verið þýdd-
ar á íslenzku, s. s. Hollendingurinn fljúgandi, Jakob ærlegur,
Jón miðsíldpsmaður, Landnemarnir í Kanada, Percival Keene,
Pétur Simple, Víkingurinn og Finnur frækni. Síðastnefnda
bókin kom út í fyrra og seldist þá upp. — Þýðandi sögunnar
Jafet í föðurleit, Jón Ólafsson skáld og ritstjóri er þjóðfrægur
maður. Auk stjórnmála og blaðamennsku lagði hann gjörva hönd
á margt. Hann var skáld gott og hafa kvæði hans komið út í
þremur útgáfum. Allmargar þýðingar liggja eftir hann og eru
þær með ágætum.
TUMI á ferð og flugi eftir Mark Twain. Allir, sem
lesið hafa sögur eftir Mark
Twain, kannast við þá Tuma litla og Stikilberja-Finn, því að þeir
eru vinsrelustu persónurnar í unglingabókum hans. Hér segir
frá ævintýralegri flugferð með loftbelg, sem þeir Tumi litli og
Finnur lenda í, og með þeim er líka negradrengurinn Jim, sem
kunnur er úr TUMA-bókinni Tumi gerist leynilögregla, og hefir
hann oft reynzt þeim Tuma og Finni. traustur og góður vinur.
— /Evintýrin, sem þeir lenda í, eru óteljandi og frásögnin
snilldarleg eins og vænta má af höfundi sögunnar.
i!
degið greiddu þeir netin og
voru seztir að fiskmáltíðinni
í þann mund, er Bárður kom
heim úr skólanum. Að máltíð
lokinni komu þeir út á tröpp
urnar með kaffikönnuna . á
milli sín og reyktu pípu. Af
og til heyrði Bárður þá hlægja
— Þarna er piltur fyrir þig
Adda, mælti Bárður.
— Hann er mjög fríður og
ég held að mér geðjist að hon
um. — Fyrir mig?. Þú meinar
þetta ekki Bárður.
Hún hjálpaði Bárði með að
undir arm hennar.
— Þú? hrópaði hún forviða,
og horfði glaðlega á hann.
Þau löbbuðu á gangstígn-
um í garðinum, og settust svo
á klettahæðina. Hundruð
kossa vildi hann fá.
— Hundruð, hrópaði hún,
— Ertu frá þér?
En hundrað fékk hann. Hún
dró máske nokkra undan. Svo
varð hún að gefa tíu að auki.
Hann kom líka nokkrum
sinum heim til hennar. Júst
bréfberi stóð í stofudyrunum
á skyrtunni, hneigði sig vin-
þvo matarílátin í eldhúsinu,
og hafði svuntu. Þurrkaðu gjarnlega og hvarf inn til frí
uð langt og magui’t andlit' diskana, sláninn þinn. —Ég merkjanna. Litla, holduga
með ljóslitu, hrokknu hári yf j vil valsa með þér. Hverri ætl- mamman bi'osti með margar
ir háu enni. Hann var dálítiö j arðu að bjóða á hátíðina? hrukkur'kring um augun, og
líkur föður sínum til augn- ( — Við höfum enga sérstaka bar á borð te með smurðu
anna og kring um munninn. j dömu, en bjóðum vissri tölu, brauði. Hann var hjartanlega
En ennið var hærra og hann ; sem við ætlum að passi. velkominn. En Bárður kunni
sá þar drætti, sem minntu á j — Auðvitað verður Adda því bezt að labba um stígana
móður hans, eins og mynd boðin. Hún þakkaði og brosti og sitja á hólunum, og Mar-
hennar í stofunni heima | til hans ánægjulega, gráum grét hafði ekkert á móti því.
sýndi. Honum sýndist nú and; augum undir dökkum auga- | Kvöld eitt, er hann komst
brúnum. Mikið ljósgult háj’ nokkuð seint að heiman, og
liðaðist yfir hvíta ennið. ;hafði falið í'eiðhjólið bak við
— Mikið er þetta falleg skógarrunna, mætti hann
stelpa, hafði Karsten Möller Lovísu á stígnum.
sagt. — Hún er engin venju ! — Ég skal sækja Margréti
þessu kringlótta skemmtilega leg stúlka. Og svo er hún svo fyrir þig, mælti hún.
skoi'dýri, sem boðaði kornu siðprúð. Sérðu þetta ekki? Þú i Hann hafði ekki hug á að
JOI og sjóræningjastrákarnir. Þessi bók er
eftir ungan ís-
lenzkan rithöfund, sem ritar undir nafninu ÖRN KLÓI. Eftir
hann hefir komið út sagan Dóttir Hróa hattar, sem hlaut miklar
vinsœldir og seldist fyrsta útgáfan á nokkrum vikum.
5
lií sitt nokkuð snoturt.
Bvfluga kom suðandi frá
triáfrrein gegn «m gluggann,
rakst hart á töfluna, og síðan
út aftur. Bárður hló dátt að
sumarsins.
Hann seildist í löngu skúff
una hans Brun til þess að
fá þar góða reglustriku. Opiö
bréf lá þar við hliðina á mæli
tækjahylkinu, og Bárður
komst ekki hjá því að líta á
fáeinar líriur. Þar stóð.:
— Kusterín. Ef þú eftir allt
sem við höfum átt saman í
rúm tvö ár, yfirgefur, þá vil
ég ekki lifa lengur, því ég get
ekki lifað án þín.“ Engin und
irskrift. Bárður vissi þó vel
hver hún var. Þeir höfðu haft
góða skemmtun af vináttu-
sambandi þeirra í skálanum
þekkir hana víst vel. Mundu sitja inni. Lovísa, sem var í
nú hvað ég segi. Þú mætir ald bláum kjól, blessunarlega ró-
rei hennar líka. Hún er ein af leg, labbaði við hlið hans. Hið
hinum fáu útvöldu. j eina sem hún sagði var: —
— Dagarnir liðu dásamlega Það bezta er, að ég veit hve-
Hann hlakkaði ákaft til skóla nær sumarið kemur.
hátíðarinnar, þar sem hún j — Þá færðu nýjan fatnað?
ætlaði að vera. Hver dagur var ! — Það var nú ekki það, sem
þó óendanlega ánægjulegur. ég átti við, svaraði hún blíð-
Hann hafði tíma til alls. I lega. — Reyndar fæ ég nýjan
Hann raulaði og söng og kjól, og bráðum nýjan hatt.
vinnan varð léttur leikur. Ungur kunningi gaf mér kjól-
Andlit hans, sem að jafnáði efni. Hann er sjómaður.
var nokuð alverlegt ljómaoi, j Þetta kvöld fór Margi’ét
honuro. géðjaðist vel að öllum, með lítið ljóð, meðan þau fóru
og honum fannst sem hann langan göngutúr gegnum skóg
væri í afhaldi hjá öllum. — inn, alla leið niður að strönd-
LORETTA eftir Kari Örbech. Arnheiður Sigurðardóttir ís-
í" lenzkaði. Þetta er fagurlega sögð saga handá J«
ungum stúlkum, sem varpar birtu yfir hversdagsviðburðina. j!
J* Efni sögunnar er sótt til hins hversdagslega lífs, en er þó feg- í
•J urra en óskadraumurinn. Á afskekktu norsku skógarbýli elzt
Lóretta upp fram um fermingaraldur. Móðirin er dáin og hlut- íj
í; skipti Lórettu verður því að annast heimilið, föður sinn og "j
syr.tkini. — í samkeppni, sem útgáfufyrirtrekið Damm efndi til «J
í; fynr beztu söguna handa 12—16 ára stúlkum, hlaut Kari Örbech \
í; 1. verðlaun fyrir þessa sögu. íj
■Í LEIFTUR h.f., Þingholtsstræti 27. ;Í
i ■:
A'.VV.Y.V.'.VAV.V.V.V.V.V.V.'.Y.V.V.Y.Y.V.V.VAW
|iimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiim(iiiniiiiiiiniiiiiimnmiiiiniiiininminminminmiiiiiiiniHiuu«
I Útvegsmenn |
| Útvegum eikarbyggða fiskibáta frá Danmörku, Nor- I
1 egi og Skotlandi. Verðið mjög hagstætt. Afgreiðslufrest- 1
| ur stuttur. |
1 Magnús Ó. Ólafsson,
1 Hafnarhvoli. I
cramraBmffiHwmuimHimnmimmmmmmummmuíiHinnnniimummummmmimmiuiHmiitt
«niiiiiitiiiiHmiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii<iuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiti..<iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii!iii
| Blaðburður f
= TÍMANN vantar ungling eða eldri mann til blaðburðar í E
1 VOGUNUM.
Afgreiðsla Tímans
umumiHiUHnmmnmiuimiimiiniuinninmiiuuuumiuuiuuuiuiuuiuiuuuuunuiiiuuiuuuiuuun