Tíminn - 27.03.1958, Blaðsíða 9

Tíminn - 27.03.1958, Blaðsíða 9
Y í MI K, finuutudag'iim 27. maiz 1958. 9 m ,.V.VAVAV.V.V.,.V.V.V.VA,.V/AV.V/.V.V.V.V.WAV Þrettánda stúlkan Saga eftir Maysie Greig Vinnið öíuiiega að útbreiðslu TÍMANS hvisiaUi • íiíin ástríðufullt og hann leit- háíf undrandi á hana. — Já, ivaraði hann rólega, fyrst y'&ar finnst svo, þá það. — Kvernig getur manni fundjzt araiað'? — Jæja, svaraði hann utan við sig. Hann dansaöi fimlega og virtist tæpast halda utan um hana. Hún hafði á tilfinning- unni, að hún væri að dansa við skugga. Hann horfði á Ijóm- andi anctlit hennar og hugsaði hún er mjög fríð og mjög aðalaridi, — enda systir Benna Hann leit af henni og horfði fjarrænum augum út yfir salinn. — það - það var af skaplega fallegt af yður að senda mér orkideúrnar. Hún stundi orðunum upp með erfiðismunum. Hann roðnaði ofurlítið — Hvað, það var ekkert.- — Ó, jú, jú, það. Það kom svo dásamlega á óvart. — Þér notið mikið þetta orð — dásamlegt eða hvað? — Geri ég það ? En þegar eitthvað er nú dásamlegt — eins og til dæmis orki- deurriáx, semði hún og var ekki iaust við þrjósku í rómnum. — Þa2T gleður mig, að yður skyldi lika þær, sagði hann þurrlega. — Þær, þær gerðu einhvern veginn allt svo ööruvísi. — En sú vitleysa. — Nei.... þér vitið ekki, hvaö það er dásamlegt að bera orkidenx. Hann leit vingjarlega á hana. Hún er saklaus og barns leg, hugsaði hann, ólík Olgu Gretner og öllum hinum. Þau stóðu á gólfinu og klöppuðu, til að fá hljóm- sveitina til að endurtaka lagið, þegar hann sagði: — Við skulum koma út í garðinn ... niður að fljótinu. Við skulum fá leigðan bát og róa út á. fljótið. — Já, það væri gaman, hvíslaði hún. Hann náði í yfirhöfn hennar og þau gengu út í tunglskins- bjarta nóttina, framhjá gömlu háskólahyggingunum og niður að' fljótinu. Þau voru bæði þögul. Það var fullt tungl. Fljótið glitraði, og bátarnir sem vögguðu sér hægt út á ánni voru eins og dökkleit prik. — Nei, annars, við skulum ekki koma út á fljótið, sagði hann svo, við skulum heidur taka ofckur göngu. — J á, — Þér eruð mjög samvinnu- þýð litla stúlka, sagði hann og kenndi háðs í röddinni. — Ég vil gjarnan gera það sem yður langar til, sagði hún blátt áfram. — Viljið þér það? En ef ég nú gerði þetta, haldið þér þá að þér samþykkið það? Hann tók utan um hana og dró hana að sér, beygði sig niður og kyssti hana. Hann kyssti hana beint á munninn og hana svimaöi. Fyrsti kossinn hennarogfrá Jónatan Carfew. Við þennan eina koss varö heimurinn skyndilega allur annar, hún i.. var kemin í nýj an og yndis- lega veröld, sem aðeins rúmaði hana og Jón. Hann hélt henni armlengd frá sér og horfði á hana. — Þ.ökk fyrir, sagði hann og bætti því næst við: mér þykir leitt að ég skyldi gera þetta. — Nei, þetta skuluð þér ekki segja., hvíslaði hún. Hann ýtti henni frá sér. Rödd hans var bitur. — Ungur maður hittir unga stú.lku. Ungur maður kyssir unga stúlku. Og síðan hvað? Þótt undarlegt væri fannst henni á þessari stundu hún vera mörgum árum eldri en hann. — Það er aldrei að vita, sagði hún glaölega. Eigum við að fá okkur göngu? Hann tók undir handlegg henar og henni fannst nú vera eitthvaö nýtt við snert- ingu hans, eitthvað náið og inniiegt. — Hafið þér nokkuð á móti því, að ég tali um sjálfan mig, sagöi hann svo. Ég finn, að ég þarf að tala um sjálfan mig í kvöld, ef þér riennið að hlusta á mig. í lok þesas mánaðar tek ég loka- prófið hér í Oxford. Ég hef fengið tilboð um að verða | kennari hér og . . . . jæja, mér fellur svo sem vel hér, en samt langar mig ekki til þess að íiendast hér, skiljið þér, það er næstum eins og að loka sig frá hinu sanna lífi, þótt hér sé a'lltaf glens og gaman. Eg fór til meginlandsins í síöasta leyfi, var um tíma í Þýzkalandi og þá var margt sem skýrðist fyrir mér. Þegar ég kom heirn gekk ég í heimavarnarliðið. En ef ekki verður strið, hvað get ég þá tekið mér fyrir hendur? Mig langar stundum til aö reyna hæfni mína sem blaða- maður. Þreyti ég yður?. — Nei, alls ekki. — Þér eruð indæl. Haldið þér, aö þér viljið hugsa til mín einstöku sinnum? — Alltaf, hrópaði hjarta hennar. En hún svaraði engu. Þau heyrðu skraf og hlátur rétt hjá sér og' Olga Gretner og Jenkins birtust. — Þér eruð skelfilegur sagði Olga og hló glettnislega. Gleymduð þér, að þetta var minn dans? — Ég bið innviröulega afsökunar, sagði Jón og glotti. Klara gladdi sig yfir því alla nóttina, að hann hafði gleymt að dansa við ungfrú Gretner vegna hennar og næsta morgun, er hún fór aftur til London með lestinni var hún enn að hugsa um það. Hann hafði kysst hana og sagt henni um líf sitt og tilfinningar og' óskir og hann hafði gleymt að dansa við Olgu Gretner. Og svo voru það orkideurnar . . . í fyrstunni hugsaöi hún ekki út í það, hvernig þau gætu hitzt aftur. En hún var sannfær um að þau myndu hittast aftur. annað var ómögulegt. Hún lifði í dýr Já, hann mundi koma eða skrifa eða hringja. Karlmaður gleymir ekki stúlku, sem hann hafði kysst eins og hann hafði kysst hana. . . stúlku, sem hann hafði sagt frá framtíðar áætlunum sínum. 2. kafli. Það var ekki fyrr en um það bil háif’ur mánuður haföi. liðið, án þess að Jón léti nokkuð á sér kræla, að hinn hræðilegi sannleikur varð henni ljós hann hafði gleymt henni. En hún neitaði stöðugt að viðurkenna það. Hann vissi ekkert um símanúmerið hennar, ef til vill vissi hann ekki einu sinni hvar hún bjó. (En hann hefði nú getað spurt Benna.) En kannske var hann of feiminn til að spyrja Benna. (Nei, það var ómögulegt, að nokkur væri svo feiminn.) Hann hafði slasazt. (En hefði þá Benni ekki skrifað og sagt henni það?) Hann lá veikur heima hjá sér, haldinn ein- hverjum bráðsmitandi sjúk- dómi ekki mjög alvarlegum þó og það mátti ekki senda bréf frá húsinu. Henni hafði. tekizt að sann- færa sig um,að einmitt svona væri þetta og því var hún hin ánægðasta, þegar hún fór heim til Melford um næstu helgi. Benni kom einnig heim, hann hafði verið í heima- varnarliðinu síðasta hálfan mánuðinn ásamt Jóni, sagði hann. — Svo hann hefur þá ekki verið veikur, stamaði hún. — Veikur ? Benni leit á hana með hnyklaðar brýr. Hvernig i ósköpunum dettur þér það í hug. Hann hefur aldrei veriö friskari og kátari. — Nú, Ja, mér datt þetta nú bara í hug. — Annars er hann farinn til útlanda núna og verður burtu í nokkra mánuði. Hann var að hugsa um að ferðast kringum jörðina, áður en hann sneri heim og fengi sér fasta stöðu. Hann var raunar búinn að fá loforð fyrir starfi sem blaðamaður við “Clarion” — Já, hann sagði mér, að hann langaði til að verða blaðamaður. Þau þögðu nokkra stund. Hún var sjálfri sér reið fyrir að spyrja, en hún gat ekki stillt sig. — Heyrðu, hann hann hefur ekki beðið þig fyrir skilaboö til mín? — Nei, varöandi hvað. Benni leit á hana hálf hvumsa. — Ó, þaö var svo sem ekkert, ég hélt bara. Sumarið leið. Það var langt að þessu sinni og sífelldir hitar En jafnframt var ókyrrð aö vakna og allir töluðu um yfir- vofandi styrjöld. Eini sólskins bletturinn i lifi Klöru þetta sumar var, að hún varð einka- ritari hr. Franklins. Hann var legum draumaheimi og var forstjóri þeirrar deildar í ráðu viss um að eftir fáeina daga neytinu, sem hafði með mundi hann skrifa eða hernaðarmál að gera Hr. hringja til hennar . . . eöa Franklin var ekki aðeins kannske hann kæmi í eigin vingjarnlegur og hugsunar- persónu: samur, hann var einnig Hún sá hann í anda koma frábær starfsmaður og gekk þangað sem hún bjó . . . . með. að starfi sínu með lifandi blóm—orkideur. | áhuga. - Áskriftarsími TÍMANS er 1-23-23 - ■AV.VV.VAV.'.V.V.V.V.V.V.V.VV.V.V.V.V.V.VV/.W.V iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiimiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiinmimiijj! Jörð Jörðin Dvergsteinn í Giæsibæjarhreppi er til sölu og laus til ábúðar í næstu fardögum. Kaupverð kr. 150 þús. Útborgun 110 þás. kr. Jörðin er við þjóðveginn 5 km. norðan Akureyrar. íbúðarhús úr | steinsteypu. Rafmagn. Sími. Ræktunarland ca. 1 45 ha. framræst að mestu. Nánari upplýsingar gefur eigandi, Ari Jónsson, Dvergasteini. iriiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiimiimmmmimiiimmmmmmmmmiimmmmmiiiiiiimmimmiimiiiiiiiiiiimn iiuinmmimmBmiummmiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiimmmiiiiiiimiimiiiiiiiiiiiiiiiiiimiimmmiimmiuuiunk HÚS í SMÍÐUM seiii eru innan lögsagnarumdænns Reykjavíkur, bruna- tryggjum við með hinum hagkvæmustu skilyrðum. SAMVIMMHJTT IEYíId © JIM (KÆJE Sambandshúsinu — Sími 17080. iinmiiiiiiiiiiiiiimiimiiiiiiiiiiiiiimmimmmimmimmiimmimmmimmmmimmmiiHimmmiiiimuiuui

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.