Tíminn - 27.03.1958, Side 9

Y í MI K, finuutudag'iim 27. maiz 1958.
9

m ,.V.VAVAV.V.V.,.V.V.V.VA,.V/AV.V/.V.V.V.V.WAV
Þrettánda stúlkan
Saga eftir Maysie Greig
Vinnið öíuiiega að útbreiðslu TÍMANS

hvisiaUi • íiíin ástríðufullt og
hann leit- háíf undrandi á
hana.
— Já, ivaraði hann rólega,
fyrst y'&ar finnst svo, þá það.
— Kvernig getur manni
fundjzt araiað'?
— Jæja, svaraði hann utan
við sig.
Hann dansaöi fimlega og
virtist tæpast halda utan um
hana. Hún hafði á tilfinning-
unni, að hún væri að dansa við
skugga. Hann horfði á Ijóm-
andi anctlit hennar og hugsaði
hún er mjög fríð og mjög
aðalaridi, — enda systir Benna
Hann leit af henni og horfði
fjarrænum augum út yfir
salinn.
— það - það var af skaplega
fallegt af yður að senda mér
orkideúrnar.
Hún stundi orðunum upp
með erfiðismunum.
Hann roðnaði ofurlítið
— Hvað, það var ekkert.-
— Ó, jú, jú, það. Það kom
svo dásamlega á óvart.
— Þér notið mikið þetta orð
— dásamlegt eða hvað?
— Geri ég það ? En þegar
eitthvað er nú dásamlegt —
eins og til dæmis orki-
deurriáx, semði hún og var
ekki iaust við þrjósku í
rómnum.
— Þa2T gleður mig, að yður
skyldi lika þær, sagði hann
þurrlega.
— Þær, þær gerðu einhvern
veginn allt svo ööruvísi.
— En sú vitleysa.
— Nei.... þér vitið ekki, hvaö
það er dásamlegt að bera
orkidenx.
Hann leit vingjarlega á
hana. Hún er saklaus og barns
leg, hugsaði hann, ólík Olgu
Gretner og öllum hinum.
Þau stóðu á gólfinu og
klöppuðu, til að fá hljóm-
sveitina til að endurtaka lagið,
þegar hann sagði:
— Við skulum koma út í
garðinn ... niður að fljótinu.
Við skulum fá leigðan bát og
róa út á. fljótið.
— Já, það væri gaman,
hvíslaði hún.
Hann náði í yfirhöfn hennar
og þau gengu út í tunglskins-
bjarta nóttina, framhjá gömlu
háskólahyggingunum og niður
að' fljótinu. Þau voru bæði
þögul.
Það var fullt tungl. Fljótið
glitraði, og bátarnir sem
vögguðu sér hægt út á ánni
voru eins og dökkleit prik.
— Nei, annars, við skulum
ekki koma út á fljótið, sagði
hann svo, við skulum heidur
taka ofckur göngu.
— J á,
— Þér eruð mjög samvinnu-
þýð litla stúlka, sagði hann og
kenndi háðs í röddinni.
— Ég vil gjarnan gera það
sem yður langar til, sagði hún
blátt áfram.
— Viljið þér það? En ef ég
nú gerði þetta, haldið þér þá
að þér samþykkið það?
Hann tók utan um hana og
dró hana að sér, beygði sig
niður og kyssti hana.
Hann kyssti hana beint á
munninn og hana svimaöi.
Fyrsti kossinn hennarogfrá
Jónatan Carfew. Við þennan
eina koss varö heimurinn
skyndilega allur annar, hún
i.. var kemin í nýj an og yndis-
lega veröld, sem aðeins rúmaði
hana og Jón.
Hann hélt henni armlengd
frá sér og horfði á hana.
— Þ.ökk fyrir, sagði hann og
bætti því næst við: mér þykir
leitt að ég skyldi gera þetta.
— Nei, þetta skuluð þér ekki
segja., hvíslaði hún.
Hann ýtti henni frá sér.
Rödd hans var bitur.
— Ungur maður hittir unga
stú.lku. Ungur maður kyssir
unga stúlku. Og síðan hvað?
Þótt undarlegt væri fannst
henni á þessari stundu hún
vera mörgum árum eldri en
hann.
— Það er aldrei að vita,
sagði hún glaölega. Eigum við
að fá okkur göngu?
Hann tók undir handlegg
henar og henni fannst nú
vera eitthvaö nýtt við snert-
ingu hans, eitthvað náið og
inniiegt.
— Hafið þér nokkuð á móti
því, að ég tali um sjálfan mig,
sagöi hann svo.
Ég finn, að ég þarf að tala
um sjálfan mig í kvöld, ef þér
riennið að hlusta á mig. í lok
þesas mánaðar tek ég loka-
prófið hér í Oxford. Ég hef
fengið tilboð um að verða |
kennari hér og . . . . jæja, mér
fellur svo sem vel hér, en samt
langar mig ekki til þess að
íiendast hér, skiljið þér, það
er næstum eins og að loka sig
frá hinu sanna lífi, þótt hér sé
a'lltaf glens og gaman. Eg fór
til meginlandsins í síöasta
leyfi, var um tíma í Þýzkalandi
og þá var margt sem skýrðist
fyrir mér. Þegar ég kom heirn
gekk ég í heimavarnarliðið. En
ef ekki verður strið, hvað get
ég þá tekið mér fyrir hendur?
Mig langar stundum til aö
reyna hæfni mína sem blaða-
maður. Þreyti ég yður?.
— Nei, alls ekki.
— Þér eruð indæl. Haldið
þér, aö þér viljið hugsa til mín
einstöku sinnum?
— Alltaf, hrópaði hjarta
hennar. En hún svaraði engu.
Þau heyrðu skraf og hlátur
rétt hjá sér og' Olga Gretner og
Jenkins birtust.
— Þér eruð skelfilegur sagði
Olga og hló glettnislega.
Gleymduð þér, að þetta var
minn dans?
— Ég bið innviröulega
afsökunar, sagði Jón og glotti.
Klara gladdi sig yfir því alla
nóttina, að hann hafði gleymt
að dansa við ungfrú Gretner
vegna hennar og næsta
morgun, er hún fór aftur til
London með lestinni var hún
enn að hugsa um það. Hann
hafði kysst hana og sagt henni
um líf sitt og tilfinningar og'
óskir og hann hafði gleymt að
dansa við Olgu Gretner. Og
svo voru það orkideurnar . . .
í fyrstunni hugsaöi hún
ekki út í það, hvernig þau
gætu hitzt aftur. En hún var
sannfær um að þau myndu
hittast aftur. annað var
ómögulegt. Hún lifði í dýr
Já, hann mundi koma eða
skrifa eða hringja. Karlmaður
gleymir ekki stúlku, sem hann
hafði kysst eins og hann hafði
kysst hana. . . stúlku, sem
hann hafði sagt frá framtíðar
áætlunum sínum.
2. kafli.
Það var ekki fyrr en um það
bil háif’ur mánuður haföi.
liðið, án þess að Jón léti
nokkuð á sér kræla, að hinn
hræðilegi sannleikur varð
henni ljós hann hafði gleymt
henni. En hún neitaði stöðugt
að viðurkenna það. Hann
vissi ekkert um símanúmerið
hennar, ef til vill vissi hann
ekki einu sinni hvar hún bjó.
(En hann hefði nú getað spurt
Benna.) En kannske var hann
of feiminn til að spyrja Benna.
(Nei, það var ómögulegt, að
nokkur væri svo feiminn.)
Hann hafði slasazt. (En hefði
þá Benni ekki skrifað og sagt
henni það?) Hann lá veikur
heima hjá sér, haldinn ein-
hverjum bráðsmitandi sjúk-
dómi ekki mjög alvarlegum
þó og það mátti ekki senda
bréf frá húsinu.
Henni hafði. tekizt að sann-
færa sig um,að einmitt svona
væri þetta og því var hún hin
ánægðasta, þegar hún fór
heim til Melford um næstu
helgi. Benni kom einnig heim,
hann hafði verið í heima-
varnarliðinu síðasta hálfan
mánuðinn ásamt Jóni, sagði
hann.
— Svo hann hefur þá ekki
verið veikur, stamaði hún.
— Veikur ? Benni leit á hana
með hnyklaðar brýr. Hvernig
i ósköpunum dettur þér það í
hug. Hann hefur aldrei veriö
friskari og kátari.
— Nú, Ja, mér datt þetta nú
bara í hug.
— Annars er hann farinn
til útlanda núna og verður
burtu í nokkra mánuði. Hann
var að hugsa um að ferðast
kringum jörðina, áður en
hann sneri heim og fengi sér
fasta stöðu. Hann var raunar
búinn að fá loforð fyrir starfi
sem blaðamaður við “Clarion”
— Já, hann sagði mér, að
hann langaði til að verða
blaðamaður.
Þau þögðu nokkra stund.
Hún var sjálfri sér reið fyrir
að spyrja, en hún gat ekki
stillt sig.
— Heyrðu, hann hann hefur
ekki beðið þig fyrir skilaboö
til mín?
— Nei, varöandi hvað. Benni
leit á hana hálf hvumsa.
— Ó, þaö var svo sem ekkert,
ég hélt bara.
Sumarið leið. Það var langt
að þessu sinni og sífelldir hitar
En jafnframt var ókyrrð aö
vakna og allir töluðu um yfir-
vofandi styrjöld. Eini sólskins
bletturinn i lifi Klöru þetta
sumar var, að hún varð einka-
ritari hr. Franklins. Hann var
legum draumaheimi og var forstjóri þeirrar deildar í ráðu
viss um að eftir fáeina daga neytinu, sem hafði með
mundi hann skrifa eða hernaðarmál að gera Hr.
hringja til hennar . . . eöa Franklin var ekki aðeins
kannske hann kæmi í eigin vingjarnlegur og hugsunar-
persónu: samur, hann var einnig
Hún sá hann í anda koma frábær starfsmaður og gekk
þangað sem hún bjó . . . . með. að starfi sínu með lifandi
blóm—orkideur. | áhuga.
- Áskriftarsími TÍMANS er 1-23-23 -
■AV.VV.VAV.'.V.V.V.V.V.V.V.VV.V.V.V.V.V.VV/.W.V
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiimiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiinmimiijj!
Jörð
Jörðin Dvergsteinn í Giæsibæjarhreppi er til sölu
og laus til ábúðar í næstu fardögum. Kaupverð
kr. 150 þús. Útborgun 110 þás. kr. Jörðin er við
þjóðveginn 5 km. norðan Akureyrar. íbúðarhús úr |
steinsteypu. Rafmagn. Sími. Ræktunarland ca. 1
45 ha. framræst að mestu. Nánari upplýsingar
gefur eigandi, Ari Jónsson, Dvergasteini.
iriiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiimiimmmmimiiimmmmmmmmmiimmmmmiiiiiiimmimmiimiiiiiiiiiiimn
iiuinmmimmBmiummmiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiimmmiiiiiiimiimiiiiiiiiiiiiiiiiiimiimmmiimmiuuiunk
HÚS í SMÍÐUM
seiii eru innan lögsagnarumdænns Reykjavíkur, bruna-
tryggjum við með hinum hagkvæmustu skilyrðum.

SAMVIMMHJTT IEYíId © JIM (KÆJE
Sambandshúsinu — Sími 17080.
iinmiiiiiiiiiiiiiimiimiiiiiiiiiiiiiimmimmmimmimmiimmimmmimmmmimmmiiHimmmiiiimuiuui