Tíminn - 26.07.1958, Page 7

í í MIN N, laugardaginn 26. júlí 1968.
7
„Það er ákaflega erfitt að
máfa svona fullkomna klass-
íska fegurð", sagði frú Barb
ara Arnason, listmálari við
mig, þegar hún var að mála
andlitsmynd af frú Sheila
Muccio, konu bandaríska
ambassadorsins á íslandi.
Frú Muccio er með fríð-
ustu konum, andlitið fágæt-
lega reglulegt, hún samsvar-
ar sér vel og hefir fallegan
limaburð. Athygli manna
dregst einnig að henni vegna
þess, að vfir þessu fríða og
unglega andliti bylgjast hár,
sem er næstum alhvítt af
hærum.
— Hvað leikur yður hugur á að
heyra? spyr frú Muccio, er við er-
uin setztar inn í stofuna hennar.
Þar eru mildir litir á veggjum og
hús'búnaði.
— Um störf yðar í bandarísku
utanríkisþjónustunni og síðar sem
húsm-óður, svara ég.
Störf í utanríkis-
þjónustunni
— Eg vil taka það fram, segir
frú Mriccio, — að utanríkisþjón-
usta Bandaríkjanna skiptist í
tvennt, störf heima í utanríkisráðu-
neytinu og þjónustu erlendis. Ég
starfaði mestmegnis í ráðuneytinu.
Á námsárum mínum valdi ég mér
starfsemi Sameinuðu þjóðanna
sem sérnám og hóf að starfa árið
1947 í þeirri deild ráðuneytisins,
er um þau mál fjallar. Framan af
vann ég einkum að málum, sem
snertu öryggisráðið og allsherjar-
þing S. þ. Því varð það árið 1948,
þegar allsherjarþingið var ihaldið í
París, að þangað fóru margir hinna
eldri starfsmanna ráðuneytisins,
þar meðal aðalfyririesarinn um
S. þ. við The American University
í Washington. Tók ég þá við því
starfi og flutti fyrirlestra við há-
skólann um eins árs skeið.
— Var það ekki erfitt verkefni?
— Að vísu, en mjög lærdóms-;,
ríkt, eins og flestöll störf í sam-!
handi við Sameinuðu þjóðirnar. Á
þessum árum voru 53 þjóðir þátt-í
takendur í samtökunum og því;
urðu þeir straumar, sem þar mætt- j
ust, ótrúlega fjclhreyttir. Ólík
iífsviðhorf, menning og trúarbrögð
þátttökuþjóðanna opnuðu rnanni)
áður óþekkta heima.
Fyrr höfðum við hent gaman
að prófessorum, sem væru þrjá
klukkutúma að búa sig undir einn-
ar stundar kennslu, en ég fékk j
sannarlega að reyna það að minna j
en níu stunda vinna nægði ekki til j
að undiilbúa hverjar þrjár kennslu !
stundir. Einn kosturinn við þetta 1
starf var það, að til þess að fá!
heildarsýn yfir starfsemi S. þ., *
varð ég að kynna mér allar grein-
ar starfsins, í stað þess að fást að- j
eins við nokkurn hluta þess. Já
Frú SigríSur Thoriacius (til vinstri) ræSir viS ambassadorfrú Sheilu Muccio.
(Ljósm.: Tíminn).
„Ég hætti aldrei að dást að óbil-
andi trú þessarar litlu þjóðar"
starfið i samfoandi við S.
verulega heillandi.
þ. var
Starfsemi S.Þ.
þýðingarmikið
— Álítið þér að starfsemi S. þ.
sé . lífcleg til að tryggja frið og
skilning þjóða í milli?
— THdrnælalaust. S. þ. eru ekki
loftbóla. sem skotið hefur upp
fyrirvaralaust. Þær eru afleiðing
þeirra mörgu tilrauna til alþjóð-
legs samstarfs, sem efnt foefur ver-
ið til víða um lönd allt frá síðustu
aldamótum. Menn verða heldur
ekki eins -svartsýnir á árangur
starfsins, þégar þeir hafa fylgzt
með tþeim tilslökunum, sem fjöl-
margar þjóðir hafa þegar gert til
þess að ná alþjóðlegu samstarfi.
Töfcum ákvæðin um höfundarétt
sem dæmi. Þar hafa margar þjóðir
slakað á fyrri kröfum til sam-
komulags — og munu halda áfram
á þeirri braut, ekki sízt þegar þæ-:
sjá, að íjárvon getur verið í aðra
hönd!
— Dvötduzt þér ekki í Japan?
— Jú, ég fór þangað árið 1951
og dvaldisf þar þangað til í maí
1953. Þar kynntist ég manninum
mínum og hann stríðir mér oft á
því, að af tryggð við starf mitt
hafi ég neitað að fara með honum
heim til Washington í september
1952. Hvað um það •— mér féll
starf mitt í bandaríska sendiráð-
inu í Tokio mjög vel. Þar hafði
ég með höndum mál, er snertu
fleiri greinar Sameinuðu þjóðanna
en þær, sem ég fékkst við i Was-
hington. Um það leyti var Japan
ekki miðlimur í S. þ., en tók þátt
í ýmsum undirstofnunum þeirra,
svo sem menningarmálastofnun-
inni, heilbrigðismálastofnuninni o.
s. frv. Einnig ferðaðist ég dálítið
um og flutti fyrirlestra um starf-
semi S. þ. Ójá, heimurinn er ekki
orðinn stór. Á starfstíma mínum í
Japan, kynntist ég Mm. Shima,
sem nú hefur verið skipaður sendi-
herra Japans á íslandi og hingað
kom fyrir skönnnu.
Dvöl í Japan
— Hvernig féll yður að vera í
Japan?
— Mér féll það vel. Landið er
fagurt og fólkið vingjárnlegt og til-
litssamt. Ekki varð ég vör við and-
úð í garð Bandaríkjamanna, en
hins vegar varð ég af tilviljun
áhorfandi að uppþoti 1. maí, sem
blöð kommúnista reyndu að telja
mönnum trú um, að til hefði verið
stofnað af almenningi. Það, sem
ég sá, sannaði þó annað. Ég hafði
einmitt lagt bílnum mlnum á Keis-
aratorginu fyrir framan stóran
flutningabíl með heyi. Á torginu
var mikil'l mannfjöldi saman kom-
inn og 'fremst voru raðir af börn-
um. Allt í einu sá ég hópa manna
skjótast undan heyinu. á flutninga-
bilnum, sem hjá mér stóð, og úr
mörgum fleiri bílum, — smeygja
sér inn í mannfjöldann að baki
börnunum og hefja óspekktir. Lög-
reglan hefði orðið að berja foörnin,
sem fremst stóðu, til að komast að
þcssum mönnum, en það gerði hún
auðvitað ekki og þvi tókst þeim að
gera allmikinn usla áður en kyrrð
komst á. Nei, það var sannarlega
ekkert skyndiuppþot, heldur vand-
lega skipulagt.
— Fyrir nokkrum árum byrjaði
ég að lesa bófc um Shintoisma, trú-
arbrögð Japana, og gazt ekki að.
Hvernig virtist yður trúarbrögðum
þeirra varið?
— Enginn Japani, sem ég kynnt
ist, vildi kannast við að hann væri
Shintoisti, en margir virtust vilja
hræra saman sinni ögninni af
hverju, Shintoisma, Búddhatrú og
kristni, og leizt manni ekki æfin-
lega á þá blöndu.
— Hættuð þér stárfi yðar í
ráðuneytinu, er þér giftuð yður?
— Já, það var hvort tveggja, að
við vissum, að maðurinn minn
myndi verða fljótlega sendur til
segir ambassadorsíru Sheila Muccio í viðíali
vib frú Sigrífti Thorlacius
starfa erlendis og svo það, að mér
fannst það ærið starf að stofnsetja
heimili. Þegar við giftum okkur í
október 1953, þá átti maðurinn
minn engan húsbúnað. Kommún-
istar í Seoul i Suður-Kóreu höfðu
gert allar hans eigur upptækar.
Við urðum því að byrja búskapinn
með það lítilræði, sem ég átti. Um
vorið veiktist ég og varð að hvíla
mig samkvæmt læknisráði, og
næsta haust vorum við send
hingað.
Húsmóðurstörfin
— Hvernig kunnuð þér þeim
umskiptum að gerast húsmóðir?
— Það voru mikil umskipti, eig-
inlega eins og að byrja nýtt ííf.
En það erfiði, sem því fylgdi, bar
í sér eigin laun.
— Söknuðuð þér ekki hinna-
íyrri starfa?
— Nei, það get ég ekki sagt.
Kona, sem er gift stjórnarerind-
reka tekur mikinn þátt í starfi
manns síns, kynnist nýju fólki og
nýjum aðstæðum. Snertingin við
nýtt fólk og ókunn lönd er sífelld
endurnýjun. Sakni ég einhvers þá
er það helzt það, að aðstæðurnar
knýja mig ekki nóg til andlegra
átaka. Áður neyddist maður til
þess að kynna sér viss verkefni
innan ákveðins tíma vegna starfs-
ins.Nú hættir manni við að skjóta
sMfcu á frest. en um það hef ég við
engan að sakast nema sjálfa niig.
Að störf húsmæðra séu lítilfjörleg
er hreinasta fjarstæða. Þau kalla
á margvíslega hæfileika.
Bandarískar konur
— Hvað segið þér um það, sem
stundum heyrist hér í álfu, að
bandarískar konur séu miklar
dekurbrúður?
— Það er greinilegur misskiln-
ingur. Bandarískar konur starfa
mikið að félagsmálum auk heimilis
I starfa, enda þar er það liðin tíð,
1 að menn hafi þjónustufólk til heim
ilisstarfa. Þær starfa mikið fyrir
samtök eins og Rauða krossinn og
t. d. The Legal Women Voters, svo
, ég nefni eillhvað. Sá félagsskapur
I nær um land allt og má taka sem
dæmi um starfsháttu hans, að
konur koma saman og drekka
morgunkaffi 10—12 i einu, en hafa
þá búið sig undir að ræða eilthvert
málefni, svo sem fjármálastjórn
, bæjar- eða sveitarfélagsins, — við
| skulurn segja, hve mikill hluti fjár
hagsáætlunarinnar ætti að þeirra
1 dómi að fara til menntamála, heil-
brigðismála o. s. frv. Konurnar búa
sig af alvöru undir þessa viðræðu-
fundi og venjulega flytur ein
þeirra smá framsöguerindi. Ekki
er þessi félagsskapur háður nein-
um stjórnmálaflokki, en vinnur að
því að hvetja konur til að kynna
sér þjóðmál.
Þær senda oft fulltrúa sína á
kjörstað við kosningar til þess að
fylgjast með að réttum lögum og
reglum sé fylgt og fleira láta þær
sig skipta.
Þar sem ég þekki til, hef ég ekki
séð að bandariskar konur vanræki
heimili sín, en þær gera sér marg-
ar ákveðna starfsskrá, sem þær
reyna að skipuleggja svo, að þær
hafi einhvenja stund daglega tii
lestrar eða til að sinna öðrum á-
hugamálum sínum. Og margt er
það, sem gerir hússtörfin léttari í
Bandaríkjunum en hér, svo scm
fjölbreyttara vöruval.
— Ekki alls fyrir löngu las ég
svargrein við skrifum bandarísks
háskólakennara, sem hafði talið
það heimskulegt að ætla stúlkum
almennt aðgang að háskólanámi.
Hvað segið þér um slíkar hug-
myndir?
•— Ég las einmitt grein prófess-
orsins, én hann sagði að þar sem
ekki yrði rúm fyrir alla þá, er
sækja vildu háskólanám í Banda-
ríkjunum á næstunni, en piltum
væri slík menntun milclu nauðsyn-
legri en stúlkum, ætti að bægja
stúlkum frá háskólanámi. Auðvit
að varð ég sárreið þessum skrifum.
Það er sannarlega nær að stækka
háskólana svo, að allir þeir, sem
hæfileika hafa, fái notið beztu
menntunar, í stað þess að meina
stúlkum aðgang að háskólum. Þó
að sumar starfsgreinir séu hentari
körlum en konum vegna likams-
burða, þá er það enginn mæli-
kvarði á gáfur og hæfileika. Ef
menntun er eitthvað annað en bók-
lærdómur — nái hún því, sem
hlýtur að vera tilgangur hennar:
að vekja menn til þekkingarleitar
og aukins þroska, þá sjá allir að
t. d. móðir,sem notið hefur góðrar
menntunar, ætti að standa betur
að vígi að miðla börnum sínum
andlegum verðmætum en sú, sem
lítillar menntunar hefir fengið að
njóta. Og lengi foýr að fyrstu gerð.
Una hag sínum vel
— Virðist yður íslands líkt og
þér höfðuð búizt við að það væri?
— Ég vissi harla lítið livers var
að vænta, þvi okkur var ekki gef-
inn langur frestur til að undirbúa
för okkar hingað. Við unum bæði
hag okkar vel hér — enda ekki um
neina stökkbreytjngu að ræða fyr-
ir þá, sem til íslands koma frá
(Framhald á 8. síðu)
Hótanir togaraeigenda
Forustuigrein Vísis í fyrradag
fjallar um hótanir erlendra tog-
araeigenda í garð íslendinga. —
Grein þessi er skrifuð í mjög öðr
um anda en greinar þær, sem
Mbl. birtir um þessi mál. í grein
Vísis er fyrst rætt um þá ákvörð-
un fundar úrgerðarmanna í
Haag að halda áfram veiðum
innan 12 mílna svæðisins eftir 1.
sept. Síðan segir:
„En útgerðarmennirnir bæta
því við, aðl þeir verði að fá
vernd herskipa ríkisstjórna sinna
til að geta þetta, og þeir segjast
treysta því, að þeim verði veitt
nauðsynleg vernd. Er þó líklegt,
að sumar ríkisstjórnirnar liáfi
lítinn hug á að veita slíka vernd,
og aðrir geta það ekki, þar seni
x þær eiga ekki skip til þess. —
Bretastjórn sagði hins vegar á
sínum tíma í hinni fljótfærnis-
legu orðsendingu sinni til fslenð-
inga, að hún ætlaði aðí veita
brezkum toigurum vernd, hvort
sem af því verður nú eða ekki.
íslendingar trúa því ekk'i, fyrr
en það er orðið að veruleika,
að ríkisstjórn Breta g'rípi til
þessa óyndisúrræðis að beita her
skipum sínum til að vernda veiði
skip innan landhelgi hqr og
kúga íslendinga til að láta af
þeim ráðstöi'unum, sem þeim er
nauðsynlegt að beita til þess að
vernda fiskimiðin, sem eru liið
eina, er þjóðin getur haft fram-
færi sitt af. íslendingar gera ráð
fyrir, að þaö hafi verið vanhugs-
að, og raunar alveg óhugsað
frumhlaup, þegar tilkynnt var
forðum, að Bretastjórn ætlaði
að veita brezkum togurum lier-
skipavernd.
Almenningur ósammála
togaraeigendum
Þótt útgerðarmenn í Bretiandi
geri kröfur uin slíkt, hefir þegar
komið á daginn, að almennings-
álitið- er ekki með þeim. Þær
raddir hafa heyrzt, sem sanna,
að mikill fjöldi manna skilur
íslendinga og afstöðu þeirra,
liefir enda fulla samúol með
þeim. Þeim hópi mun áreiðan-
lega vaxa fylgi á næstunni, og
þó mundi lionurn ekki síður vaxa
fylgi, ef gripið væri til ofbeldis
og óyndisúrræða. Þeir eru nefni
lega margir á Bretlandseyjum, er
líta svo á, að Bretar séu raun-
verulegir verndarar smáþjóð-
anna, og vilja ekki láta.þá detta
úr því hlútverki.
Fyrir nokkrum árum ætlúðu
brezkir útgerðarmenn að kúga
íslendiiiiga til hlýðni og fitgerð-
armenn í öðrum löndum óskuðu
þeim sigurs í þeirri ,,góðu“ bar-
áttu. Allir vita, hvernig þeim
leik lyktaði, því að útgerðármenn
irnir útlendu höfðu aðeins
skömm og skapraun af honum.
Nú tilkynna þeir sérstaklega, að
virða 4ra mílna línuna! Væntan
lega fer hin nýja b'arátta eins
og hin fyrri, að íslendingar hafa
sigur, þótt aðstaða okkar væri
ólíkt betri fcrðum, eins og allir
vita.“
Ólík aSsiaða
Að lokum segir Vísir:
„Eiít af því, sem íslendingar
þurfa að fá aðrar þjóðir til að
gera sér groin fyrir, er sú stað-
reynd, að íslcndingar hafa ekki
aðrar auðlindir að ausa af en
þær, sem eru í sjónum umhverf-
is landi'ð. Ef fiskimiðin verð-a
eyðilögð, hljóta íslendingar að'
deyja drottni sínumv
Þær þjóðjr, sem hatraininast-
ar eru gegn ísloiidiúgum í þessu
máli, eru hihs vegar þannig í
sveit settar, að þær. geta ausið
af margvíslegum auðliiidum, sem
eru mikilvæg: - - en fiskveiðarn
ar, svo margfal.lt mikjlvæigari, að
þær munar ckkert um það, þótt
fiskafli þoisra rýrni lítillega og
fiskveiðarnar beri ekki sama ái-
j angur og áður.
| Þetta er aðalatriðið frá sjón-
! armiði fslendinga, og það sjónar
' (Framhald á 8. síðu)
4 víðavangi