Tíminn - 24.06.1959, Blaðsíða 3

rÍMINN, migvLkadaginn 24. júní 1959.
B
Guourgl - þegar ég kemst til Eyja
ætla ég að fá mér sjóveikispillur
Sjóferð er ailfsf alvarleg
fyrirtekt. Það er eins og mað-
ur f jarlægist sitt eigið heim-
ili aldrei jafnmikið og þegar
bláar bylgjur eru að baki.
Þess vegna kveðjum við Valli
bróðir konurnar okkar miklu
betur en venjulega, áður en
við förum um borð í strand-
ferðaskipið, sem iiggur við
bryggjuna. Um *eið og við
göngum upp landganginn,
hvíslar Valli bróðir áhyggju-
fullur: „Gleymdirðu ekki sjó
veikispillunum"'J
Þ@gar svona ásfand er ríkjandi, ver@a jafnvei
heztu farkostir ai döllum
Sísí & Lóló
Birátt er togt frá. Og ekki nema
hálftíma á eítir áætton. Samfeirð'air
íéM'ð er jafimmiairgvísiegt og haifn-
irnair sem komið sikiaii vi’ð á. Þarina
em vegtfirzkair firúr og hjóin frá
Akuireyri og aiuisitfizkiar unigmeyj-
air seni eru hrleiinit laiuigniayndi. Þær
■verlSa þess vaHdlanidi, að Valli bró'ð
ir hvM’air a® mér: —■ Ef þú verður
léiður á að horfa á Lamd'akotskirikj
unia og skiiifiíð á Lárusi G. Lúðvíks-
syni geituirðu hvílt þig með því að
horfa á Sísí & Lóló.
amdatæðinigiur SÍS og er þá ver af
stalð fairið en heima setið.
á IbvMi þótt alíiir 'brakkainnlir
kæmiu í seinh heim niðri og höguðu
sór éins og þegar þau éiga að
fairia að hátta. En ébki þýðir að
sabaist uim. O'rðiinn hliut heldur hafla
móð og maininshjairiKa1 og elkki veiit-
iiir a'f, því a'ð öMuinmar gerast nú
æði krappar. Ömdiuiniarfærin eru
vísit ékhi í sem heztu lági — eða
er það sbipið sem er komið út úr
tak'tiimuim? Sísí & Ló'ló eru komn'ar
undilr þiljur og hjónán frá Abur-
eyrii euu horfiiln. Vaili bróðir hefii’
þagað leingi, og nú gerir hann það
áð itilil'ögu siinimi, áð vi'ð fiinmuim
iki'eflaimn obkiár. Hjá því verður víist
ekbil fcomizt þótt ég, hugsi til þesis
með sfcelfiinigu sieim g.eiti skeð þegar
ég títamdi upp af bassainum, sem
ég hef setiið á síðau við komum
inn í Reýkj'amesröí/tinia. Og hugboð
mitt bnegst <ebbi. Ég hef ekbi fanið
, lamga llaið þegar ég færi Ægi stóra
og góðla fórn. Valli bróðir liorfóir
fyrslt á með þögulii heHlgi, síðan
Æ,.hverni'ig í ósköpuniuni giat ég
veri'ð sá asnii 'að glteyma sjóveikis-
piiHúlnuim hoima? Eins og það var
iíká tilgaímgsllaiust með öilu. Þar
dettur emgum 1 hug aS nota þær, j fær Ægilr aðlrta fórm, engu síðri,
ek'ki eilnu stolnli lie'ilgjlandamum uppilÁ eiinihveirin ósbiiij'ainltegam; hátt kom
umislt vi® túil blefa obkar, fölir og
fáir, hugsaindi uim það éitt að ffláta
dragasit sem llemgsit fnam að naasitu
fónn. Lifandi ósiköp lætur daMur-
inin ifflai — því þegar svoma ásilg-
komiutolg OT ríkjiaindi, verða jafnvel
glæsiiliegustu farikostir áð dölúnr.
Líf & Dauði
Ég er ýmist í einium buðli tii fótia
eða fæturnir vefj-ast um háls mér.
Ral'dur sviitimn spreittur út á enn
inn, ósbiljainlllsg'Ur gauragiangur í
'iðrum mínittm. Er þetta líf á nokk-
'Uirn hát't þess ivirðii að því sé Mfað?
Er þet'ta ekki bara. bvöl og piffla,
uppfuindiln ,af einskærunn bvato-
l'os'ta itffli þess áð láta m'a'nnsikieþn
una emgjlast sundur og siamaim í
allri sólmni smæð? Ég veiit það ekki
... guourgl... .em hdltt veilt ég, að
kom'Lst ég Oiifiaiffldi fil Vestmammia-
eyjla.... úúouyyyjjáhh... .skal ég
svo sanimarllte'ga kiaupa mér....
jVÍyyjúha, thu....sjóveikiispilto1!
(Endursagt. Esishá.)
Sagan um manninn frá Ástralíu
Jú, það gerði ég að sjálfsögðu.
En ll'áttum hverjum degi nægja
sína þjáning. Hægt er að forðast
sjóvéiki ef maður bara heidur siig
neðanþilja og fýlgir hreyfingum
skipsiiínis. Mnaa h'ið gamil'a og góða
xáð: Anida djúpt.... (uppi á öldu-
faldi) . . . anda frá sér . . . (í
öldudai!) .. anda dj... hops! Þar
stakk dallurinn sér einhevrn veg-
inn sbátellt út á hlið! — Ef hægt
er að fylgjla þesau gamla ráði fetrið
ina á eaida fer allt vel.
Illiiiililiilliiliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiliiiiiiliiiiiiliiiiiiiiiiiiilllll/
I Dýrt málverk 1
| Fyrir alllöngu var mikiS fjallað 1
| hér á síðunni um Lacaze málið =
§ franska. Hér sézt ein aðalper-H
i sóna málsins, frú Dominica =
i Walter. Myndin er tekin af atviki S
1 sem vakti mikla athygli 1952, en i
| þá festi hún kaup á málverki eft- i
= ir Cézanne fyrir 33 milljónir i
5 franka. Hún reyndi að skýla and i
= llt sitt fyrir Ijósmyndaranum, en §
E það hefir verið óþarfi með fil-1
| liti til kaupanna því myndin er =
1 talin fimm sinnum meira virði en r
i kaupverðið var. í ráði er að =
i Louvre safnið kaupi hana.
Aub þeS'S eru þiarffla Þjóðverj’ar
O'g Ungverjar sem láta eilffls og
hæt'tuispifliið sjófeirð bomi þeim ebki
Við. Við ísileiffldingarnir erum aft-
ulr á ínótli ekki allveg eiins rólegiir
— iað miiininiata kos'ti efcki við Valli
bróðir.
| „Segið SÍS, please"
I Svo sígum við ú't úr hafnarmynn
inu. Ameríkujma'ður með brúnt
sMffln í aiffldliltiimi1 guJI í muim'inium
og myffldaivél m'öð 50 cm löulgu
htoiupi beiimir appiamaltiinu að okkur
Va'ito1 bróður og siegir: „Excuse
mie, g'einitleméni, I am from Street-
Wiailkler Hole Night, and should be
very igtod to have a photo of you
wiith ithe lovely Reykja'vík in the
baokgrouind. Tabe of your suin-
glaases pleaise, and siay: Cheese“.
Á ísiwnzkiu: Fyriirigiefið herrar mín
ir ég er frá Stire'eitWaJber Hole
Night (steiniMéga btoð úti í lön'd-
urn) og það miuindi glteðj'a mig ákaf
'lega iaíð fá mynd af ykikur með
hiffla dásiaim'Hegu Reybjavík í bak-
’sýn. Geriið svo vel áð tafca ofairt
sóliglerauguln og segj'a: Ostur.
Þe'tita með ositin'ffl hlafa íslending
'ar aminiairs itek'ið upp í beiinni hljóð
þýðiiímgu og seigja, þegar þeir viija
íá mynd af éinhverjum með talnin
bursitabros: „Segið SÍS“. Þelttia get-
uir þó veiríið tvíeggjað vopn, því að
áldrei er að vita numa móiivi'ð sé
Ungur maður stendur og
horfir á ráðhús Kaupmanna-
hafnar. Hár, dökkhærður
maður, brúnn af sól og sumri
með glaðlegan svip. En sem
stendur eru augun ekki laus
við dapurleika. Hann er
Ástralíumaður, sem fyrir
þrem árum gifti sig í þessu
sama ráðhúsi.
Nú er Ken Payne skilinn við
konu sína. Han siglir nú ásamt
tveim félögum sínum umhverfis
jörðina á tvímastra skútu. Fyrsti
áfanginn var frá Sidney til Lond.
on. Þar skildu leiðir þeirra um
sinn, fór hver í sína átt, og átt
jKens var til Kaupmannahafnar.
I Dansandi svertingiar
| Þar sem hann stendur fyrir
j framan ráðhúsið, hugsar hann um
liðna tíð. Um nóttina sælu í myrk-
viðnum á Nýju Guineu, þegar
hann fékk bréfið um að Hanna
vildi giftast honum. Þá nótt var
isllegið upp hiinni fieguusitu veizlu.
Hann bauð öllum svertingjunum,
sem unnu þarna, í trúlofunar-
„Það er miklu mínna af gömlum kunningfum
úti á miöju Atiantshafi<(
veizlu. Umhverfis logandi bál
vinnubúðanna, dönsuðu gljásvartir
kroppar eftir lokkandi hljómfalli
stríðþaninna trum'bna.
Og enn hverfur hugurinn lengra
til baka. 1952 kom hann fyrst til
Kaupmannahafnar. Það var brenn.
heitur sumardagur, og hann hafði
komið á þumlfingrinum frá Finn-
landi. Hjálpsamur Kaupmanna-
hafnarbúi aumkvaðist yfir hann
og sýndi honum bæinn. Og þegar
hann nokkru dögum seinna ráfaði
áleiðis til Hróarskeldu, tók annar
Kaiupmáifflnahafniarbúi hamn upp í
bílinn til sin. Það var tengdapabbi
tilvonandi.
|
Fékk sér vinnu
Þieim samdi prýðil.ega og
Ken var boðið í heimsókn til fjöl.
skyldunnar í Kaupmannahöfn. Og
hálfu ári síðar barði Ken dyra þar.
Á þessu álfa ári hafði hann skropp.
ið til Englands og Grænlands.
I Kaupmannahöfn gerði hann
tvennt markverðast: Útvegaði sér
vinnu og fékk ást á dóttur vinar
síns.
Svo bom vetur í Kaupmanna-
höfn, og Ken tók að kólna. Þá
datt honum í hug að skreppa til
Suður-Evrópu. Um vorið átti hann
að hitta Hönnu í London. Ken fór
og Ifanna skrifaði honum, að því
miður gæti hún ekki hitt hann
í London — af sérstökum ástæð
um.
Bréfið og Ken fóru á vixl, og
þegar hann kom til London, var
þar engin Ilanna. Honum gramd.
ist þetta og hann fór til Ástralíu.
Stuttu síðar 'kom bréfið fjrá
Hönnu. Póststimpill ofan á póst,
stimpil sýndi, að bréfið hafði farið
um mesta alla Evrópu á eftir hon-
um. En það sat enn í honum, að
Ifanna skyldi ekki hafa verið í
London, svo hann réðst til frurn-
skógavinnu með svertingjum á
Nýju.Guineu og hélt að hann hefði
gleymt hinni dönsku stúlku.
Mamma hjálpar
En það gerði móðir hans ekki.
Hún hafði séð mynd af Hönnu og
féll vel við hana. Svo hún svaraði
bréfinu í hans nafni ...
Þegar hann hafði unnið með
svertingjum í myrkviðum Nýju.
Guineu í nær tvö ár, sendi móðir
hans honum eitt af bréfum Hönnu,
hvar í stóð, að hún vildi gjarna
giftast honum ef til þess kæmi.
Þá var veizlan herlega.
En áður en hann kæmist af stað,
kom annað bréf. Hanna hafði feng.
ið bakþanka. Þá stökk Ken hæð
sína í loft upp í öllum skrúða,
rauk af stað pr. flugvél til Kaup-
mannahafnar.
Þegar þangað kom, féll allt í
Ijúfa löð. Þau giftu sig í títt
nefndu ráðhúsi, fóru í brúðkaups-
ferð til Suður.Afríku og settust svo
■að í Ástralíu. Þar keypti hann lcjöt.
búð, og foreldrar hennar komu
þangað líka.
V,
Nú er Horfið Norðurland
Nú hefði allt átt að vera gott,
en það var bara ekki. Tengdafor.
eldrarnir — prýðisfólk að öðru
leyti — felldu sig ekki við landið.
Hjónabandi var heldur ekki fylli-
lega hamingjusamt. í Ástralíu rík-
ir nefnilega ennþá nýþyggjara.
andinn, en danskir eru orðnir o£
fógu vanir. Að lokum féll allt sam.
an, og Hanna fór til Danmerkur
með foreldrum sínum ....
Nú er Ken kominn til Danmerk
ur einu sinni enn. Tilgangmúnn
er, að finna fjórða mann til fyrir.
hugaðrar ferðar yfir Atlantshaf og
Kyrrahaf, aftur til Ástralíu.
Um daginn mætti hann stúlku á
götu í Kaupmannahöfn. Hjai'tað
tók heljarstökk í brjóstinu á hon-
um. Hann var í þann veginn að
hlaupa til hennar, en nam stað,
ar......
' Þessi stúlka var einu sinni kon-
an hans.
Hann ætlaði bara að horfa svo.
lítið á ráðhúsið og koma isér svo
burt aftur. Það er miklu minna af
gömlum kunningjum úti á AtlantsL
hafi.