Tíminn - 30.12.1959, Blaðsíða 9

T í MIN N, miSvikndagíim 30. ðesember 1059.
CCmdáa^a ejtir ^JCára Svein:
BRIMHLJÓÐ
þrífætta grind. Hann var mál
ari, sagöi presturinn.
Hann þreifar í vasa sinn,
tekur upp í sig tölu, stendur
á fætur og dæsir viö. Eins og
sjálfkrafa tekur hrífan að
hreyfast í höndum hans.
Reyndar þótti það. varla til
siös lengur að hreinsa túnin.
Betur kunni hann því nú
samt að krafsa mesta skítinn,
ha,nn skerpti ekki bitið í lján
um blessaður, þó góður væri
til síns brúks. Annað var, þar
sem allt var eggslétt og slegið
með vélum. En seint yrði
þessi hóll vélunninn, þótt
ekki væri' hann eins grýttur
og nafnið benti til og grösugri
en flestir blettir aðrir 1 tún-
inu. Vélar — þetta var öld
vélanna sögðu menn. Nýrækt
ir voru gerðar með ýtum og
herfum og traktorum, og
hvað það nú allt hét, þetta
nýtízku jarðvinzludót. Suður-
skákina og Norðurrimann
siéttaði hann á sinni tíð með
járn’kalli og spaða. Meðan
hann var og hét. Þaö þóttu
rétt laglegar jarðabætur í þá
tíö. Mælingamaðurinn drakk
vanalega kaffi og spjallaði
góða stund, áður en hann
hélt lengra inn í sveitina.
Hann hugsar um það, meðan
hann hreinsar hólinn. Hugs-
ár margt, meðan hrífan renn
ir sér li'ðlega á ská ofan í
lautir og skorninga og krafs-
ar stærstu kögglana saman í
hrúgur. Mulningurinn varð
eftir, mundi rigna niður í
moldina, næra gamlar rætur
og gefa vorinu angan af
kjarngresi og blómum. Nú
leigði hann út helming túns-
ins og næstum allar engjarn
ar.
Skyldi hann annars fara að
væta úr þessu? Veðurstofan
spáir bjartviðri áfram. En
sjávarhljóðið vissi á breyt-
ingu, dynmyrkt og þungt.
Heyrn hélt hann óskertri enn
svo var forsjóninni' fyrir að
þakka. Öræfajökulinn sá
hann ekki lengur. En þegar
svanirnir flugu að norðan
með söng, og hann grillti
blik hvítra vængja skára him
inblámann, þá kenndi hann
tilvi'st jökulsins, lit hans og
firrð. Heymæðin hvarf, og
brjóstið hófst þögult í fang
þessa tæra kliðs, sem líkt og
þreifaði á sjálfri víðáttunni.
Þegar sjónin fór, nú þá var
það búið. Það yrði aldrei' bú-
ið, þó svo hann yrði blindur.
gteinblindur.
Þegar útlendi maðurinn fór
gaf hann honum pappír og
liti. Seint á kvöidin stalst
hann stundum út um Jóns-
messuleytið, þegar aðrir voru
gengnir til náða. Hérna út á
hólinn. Og hann blandaði lit-
ina, deif penslinum í með var
Úð og horfði, þangað til mó-
jjnn, holtin, hafið og fjöllin
vörpuðu af sér hversdagsleg-
um óhagganleik og urðu lif-
andi. Svo lifandi, að hönd
hans náði aðeins daufum
Skuggum, þess sem hann sá.
Heima fékk hann ávítur fyrir
næturgöltrið og faldi mynd-
irnar. Þá lá nærri' að hann
öfundaði útlenda manninn af
þvi, að vera málara. En hann
Öfundaði hann ekki, daginn
sem hann fór. Fór burt, af
því að hann átti hvergi heima
og fjöllin, sem hann málaði'
urðu minningar sem hann
seldi ríku fólki fyrir peninga.
Þannig lifðu málarar, sagði
presturinn. Ferðuðust, bjuggu
þessa milli í borgunum, héldu
sýningar og seldu málverk
sín.
Hann hafði séð máílvfcrk
hjá kaupfélagsstjóranum.
Það var sagt að nýi prest-
urinn og hreþpstjórinn ættu
líka málverk. Það var langt,
síðan menn fóru að mála á
íslandi. Sumir sögðu, að son-
ur kaupfélagsstjórans væri að
iæra. Farinn var hann úr
þorpinu, víst var um það.
Framtíðarstaður þorpið,
sögðu menn. Ki'rkja, skóli,
kaupfélag og verksmiðja.
Gildir bændur höfðu flutzt
þangað búferlum. Margir
gengu uppábúnir á virkum
dögum og bílaumferð linnti
ekki daglangt. Sjávarhljóð-
ið heyrðist ekki lengur og
ekki' lóan á vorin. Kannske á
kvöldin, þegar allir voru
sofnaðir. En það var víst til
siðs að vaka fram eftir í þorp
inu. Kannske heyrðust þar
ekki önnur hljóð en skvaldur
og vélagnýr nótt með degi.
Þau stóðu í dæld, umgirt klett
um, nýleg hús, hituð með
hveravatni. Mörg og ópersónu
leg. Þaðan sá ekki' til fjalla.
Grasblettina kring um þau
kölluðu menn garða og girtu
vandlega.
Hann var annálaður garð-
urinn kringum elliheimilið,
sagði presturinn. Fullur af
útlendum blómum. Gamla
fólkið sat þar á bekkjum í
góöviðrinu á sumrin. Að sitja
á bekk um sláttinn og lykta
af útlendum blómum, það var
ekki fyrir þá, sem aldrei
höfðu aðra garða ræktaða en
kálgarða. Þá, sem mundu ilm
töðunnar á þurrkdegi.
Klaufaskapur — þarna
braut hann tind. Hann vó
hrífuna ósjáfifrátt í annari
hendi, þreifaði í sárið með
hinni. Aluminíumtindur. Var
hún eitthvaö utan við sig,
hrífutetrið. Kannske hafði
hún heyrt út á vegg, það sem
hreppstjórinn sagði. Sumir
halda, að allir hlutir séu dauð
ir. En hrífan, sem sumar eítir
sumar hefur lei'kið i sömu
höndum, hvílzt við skemmu-
vegginn í hádeginu og þyngzt
í rigningu eins og lund manns
hún er gerð af öðrum viði en
þeim, sem notaður er í girð-
Framhald.
giiSjagjH ik i»iísia']KigHKiigi;gi)iiigiisig;fgiisiiaiH'Rgi!»w»< rwih [giaiimiHigigigBngiisPiKi'igKiMBiBiciB
Ámerísk
AC- kerti

Jörð til sölu
Eignarhluti minn (um helmingur) í jörðinm
Kornsá í Vatnsdal, er til sölu eða leigu, eftir því
sem um semst. Laus til ábúðar 20. maí 1960.
Þormóður Runólfsson !
Hlíðarvegi 44, Siglufirði 1
i .
Auglýsing
frá Innflutningsskrifstofunni um endurútgáfu
leyfa o. fl.
MniiHiiKiig|g|gígigiig|glHWWKBiaSiaiMHlMglBBll§IP^»B»ga^MM
Öll leyfi til kaupa og innflutnings á vörum, sem
háðar eru leyfisveitingum, svo og gjaldeyrisleyfi
eingöngu, falla úr gildi 31. desember 1959, nema
að þau hafi verið sérstaklega árituð um, að þau
giltu fram á árið 1960, eða veitt fyrirfram með
gildistíma á því ári.
Skrifstofan mun taka til athugunar að gefa út ný
leyfi í stað eldri leyfa, ef leyfishafi óskar, en vekur
athygli umsækjenda, banka og tollyfirvalda á eftir*
farandi atriðum:
1. Eftir 1. janúar 1960 er ekki hægt að tollafgreiða
vörur, greiða eða gera upp ábyrgðir í banka
gegn leyfum, sem fallið hafa úr gildi 1959,
nema að þau hafi verið endurnýjuð.
2. Endurnýja þarf gjaldeyrisleyfi fyrir óloknum
bankaábyrgðum þótt leyfi hafa verið árituð
fyrir ábyrgðarfjárhæðinni. Endurnýjun þeirra
mun skrifstofan annast í samvinnu við bankana,.
séu leyfin sjálf í þeirra vörzlu.
3. Engin innflutningsleyfi, án gjaldeyris, verða
framlengd nema upplýst sé að þau tilheyri yfir*
færslu, sem þegar hafi farið fram, eða þegar
samþykktri gjaldeyrisráðstöfunarheimild.
4. Ef sami aðili sækir um endurnýjun á tveimur
eða fleiri leyfum fyrir nákvæmlega sömu vöru
frá sama landi, má nota eitt umsóknareyðublað.
Þetta gildir þó ekki um bifreiðaleyfi.
5. Eyðublöð undir endurnýjunarbeiðnir fást á Inn-
flutningsskrifstofunni og hiá bankaútibúum og
tollyfirvöldum utan Reykjavíkur. Eyðublöðin
ber að útfylla eins og formið segir til um.
Allar beiðnir um endurnýjun leyfa frá innflytjend-
um í Reykjavík, þurfa að hafa borizt Innflutnings-
skrifstofunni fyrir 20. janúar 1960. Sams konar
beiðnir frá innflytjendum utan Reykjavíkur þarf
að póstsenda til skrifstofunnar fyrir sama dag.
Leyfin verða endursend jafnóðum og endurnýjun
þeirra hefur farið fx-am.
Reykjavík, 29. desember 1959. \
Innflutningsskrifstofan. '
BTOSiBiagngiRiaB^^ :; - .»■. -1 a in-rmfXBm