Tíminn - 14.02.1960, Page 14

14
TÍMINN, sunnudaginn 14. febrúar 1960.
Hann sneri sér frá glugg-
anum, gekk til konu sinnar
og horfði á hana örvænting-
arfullur.
— En í gærkvöldi, Rósa-
munda, þegar fögnuður minn
var sem mestur og ég heyrði
alla lofa þig og dást að þér,
þá fékk ég vitneskju um að
Barbarossa væri enn á lífi.
Hún kom sjálf til mín í gær-
kvöldi — og það var sannar
lega engin vofa eða svipurinn
hennar eins og mér lá við
að halda. Hún kvaðst hafa
gert samtök við lögregluna um
það að láta það berast út að
hún væri dauð til þess að þeir
af félagsmönnum sem kom-
ist höfðu undan, skyldu held
ur gefa færi á sér og falla
þannig í gildru þá, sem þeim
var búin. Henni hafði verið
sýnt símskeyti það, sem ég
sendi stjórninni, og verið
spurð hvort ég væri einn sam
særismaðurinn. Svaraði hún
því neitandi, en óskaði þess
jafnframt, að ég væri ekki lát-
vita annað en hún væri dauð.
Mér er það hulinn leyndar-
dómur hver tilgangur hennar
hefur verið með þessu, nema
hafi hann verið sá, að hún
vonaði, að það kæmi fram,
sem komið er — að ég álíti
mig lausan allra mála og gift-
ist aftur og gæti hún þá kom-
ið fram á sjónarsviðið einu
sinni enn og kúgað af mér fé
til þess að þegja yfir leyndar-
máli sínu.“
„Ég hélt líka í fyrstunni, að
þetta mundi verða þér fyrir
beztu og lofaði henni pening-
um. En svo sá ég mig um hönd
og gat ekki hugsað til þess að
draga þig þannig á tálar —
að láta þig halda, að þú værir
í raun og veru eiginkona mín
þar sem — nei, mér var það
ómögulegt, Rósamunda, alls-
endis ómögulegt."
„Og það var líka rétt af þér,
Marteinn," sagði hún svo ró-
lega, að hann hélt næstum að
hún tæki sér þetta ekki mjög
nærri. Hefði ég komizt að
sannleikanum síðar, þá held
ég að ég hefði aldrei getað
fyrirgefið þér.
Svipur hans bar vott um
mikið sálarstrið og röddin var
óstyrk, er hann tók aítur til
máls.
— Ég er staðráðinn 1 því,
sagði hann, að losast einhvem
veginn við þennan kvenmann,
sem eitt sinn var kona mín.
Heldurðu, að þú vildir þá taka
við mér aftur, Rósamunda, ef
mér tekst það?
Hún spratt á fætur I skyndi.
— Nei, nei, hrópaði hún —
það væri mér alveg ómögu-
legt.
— Hvemig á ég að fara að
þessu? kveinaði hann. Hvað
get ég gert?
— Ekki neitt, svaraði hún.
Ég verð að fara heim aftur til
föður míns og þú verður að
fara eitthvað burtu, Marteinn,
rétt eins og við hefðum aldrei
haft þessi kynni hvort af
öðru.
Hann beit á vörina og
reyndi að harka af sér, en
honum fannst þessi rósemi
hennar ætla að gera sig
sturlaðan.
— Mér er lífs-ómögulegt að
láta þig fara frá mér, sagði
hann. Ég held að guð sjálfur
mundi ekki krefjast þess af
eitthvað geti skyggt á ham-
ingju okkar?
Hún rak upp hljóð og féll
36
niður á gólfið meðvitundar-
laus, en köld og grá morgun-
skíman bar fölva birtu um
brúðarherbergið hennar, sem
einu sinni var.
II.
Klukkan fimm sama morg-
uninn vaknaði Guy Pielding
við það, að honum var fengið
bréf frá systur hans. Hann
— Hvar er húsmóðirin?
spurði Guy.
— í svefnherberginu sínu,
herra, svaraði ráðskonan.
Húsbóndinn vakti mig
snemma í morgun og sagði
mér að ganga upp til hennar,
því að vel gæti verið að hún
þyrfti min við. Hann sagðist
þurfa að bregða sér burtu, og I
bað mig að gæta hennar vel á
meðan. Mér kom þetta hálf-
kynlega fyrir, því að ég hélt
að húsmóðirin væri í fasta
svefni, en samt hitaði ég te-
bolla og hélt á honum upp
með mér. Barði ég svo að dyr-
um hjá henni hvað eftir ann-
að, en enginn gegndi. Ég lauk
Framhaldssagan Charles Garvice:
ÖLI . ÉL BIRTIR
UPP m /[ SIÐÍR
okkur.“
Hann breiddi út faðminn og
gekk nokkur skref áfram,
eins og hann ætlaði að vefja
hana örmum að gömlum
vanda, en hún hröklaðLst
undan honum.
— Eg held að þú sért ekki
með sjálfum þér, Marteinn,
sagði hún. Ég er nú ekki
annað en gestur í húsi þínu,
og þannig verður íramkoma
þin að vera gagnvart mér. Við
verðum að gleyma öllu sem á
undan er gengið, og skilja í
dag fyrir fullt og allt.“
Hann leit í augu henni, og
sá að henni var bláköld al-
vara. Þannig stóðu þau um
stund og horfðu hvort á ann-
að, áður en vegir þeirra skild-
ust, og þau áttu enga von á
að mætast, fyrr en dauðinn
sameinaði þau aftur, en loks-
ins gekk Marteinn þegjandi út
úr herberginu, enda gat hann
engu orði upp komið.
Rósamunda starði á dyrn-
ar sem hann hvarf út um, og
henni flugu í hug orðin, sem
hún hafði einu sinni sagt við
Martein: — Enginn hlutur get
ur nokkurn tíma varpað
skugga á ást okkar, Marteinn,
en er það ekki hugsanlegt aö
reif bréfið upp í snatri, og
var það aðeins fáein orð svo-
hljóðandi:
— Komdu undir eins. Ég á
mjög bágt.
Guy fór þegar að klæða sig,
og var að hugsa um, hvað
hefði getað komið fyrir.
Skyldi Marteinn ekki vera
kominn heim enn? Hann
gerði sér hitt og þetta í hug-
arlund, en fannst ekkert af
því geta borið sig.
Hann var fljótur að komast
í fötin og gekk út, og var þá
búið að leggja á hest hans,
eins og hann hafði beðið þjón-
inn um, sem færði honum
bréfið. Bað Guy hann enn
fremur að segja föður sínum,
þegar hann vaknaði, að hann
hefði bara skroppið á hestbak
að gamni sínu, eins og hann
gerði oft á morgnana, og
skyldi hann því ekki undrast
um sig.
— Svo skal vera, sagði
þjónninn. Ég skil.
Guy sló í klárinn þegar
hann var kominn á þjóðveg-
inn. Veðrið var kalt og rosa-
legt, og fannst honum einhver
óhamingja bíða sín.
Hann komst um síðir til
herragarðsins, og beið ráðs-
konan þar komu hans.
þá upp hurðinni, og brá held-
ur en ekki í brún að sjá hús-
móðurina liggjandi þar á gólf-
inu og meðvitundarlausa.
— Jæja og hvað svo meira?
spurði Guy, þvi að ráðskonan
þagnaði eins <jg henni væri
ekki um að halda áfram.
— Hún Var í öngviti' eins og
ég sagði, og I öllum fötunum.
— Nú-nú? sagði Guy óþol-
inmóður.
— Ég kallaði á þernuna
hennar — hana Jessie Morg-
an, sem alltaf var hjá henni
áður en hún giftist, og svo gát-
um við reist hana upp í sam-
einingu. Hún er nú háttuð of-
an í rúm, og virðist líða betur.
— En húsbóndinn? spurði
Guy. Hvað voruð þér að segja
um hann?
— Hann þurfti að fara eitt-
hvað í nauðsynjaerindum.
— Jæja — það er bezt að
þér fylgið mér upp til systur
minnar.
Hann gekk upp stigann með
ráðskonunni, og mátti alls
staðar enn sjá blómaskrautið
frá því kvöldinu áður, en þó
var þessi ótrúlega og afskap-
lega breyting orðin á högum J
húsbændanna.
— Guy, sagði Rósamunda,
þegar bróðir hennar kom inn
til hennar, og þau voru orðin
ein. Ég hef hræðileg tiðindi að
segja þér.
Honum hnykti við orð
hennar, því að hann þekkti
systur sína að því, að hún var
ekki vön að vera að kvarta við
aðra þó að eitthvað kæmi
fyrir.
— Það er svo skelíilegt,
góði bróðir minn, hélt hún
áfram, og gat varla stunið
upp orðunum, að ég get
naumast gert mér grein fyrir
því enn. Marteinn kom til min
í gærlcvöld og sagði mér —
sagði mér —
Guy beið óþreyjufullur eftir
framhaldinu.
— í gærkvöld kom kven-
maður að finna hann — það
var konan hans.
— Konan hans!“ hrópaði
Guy alveg íorviða. Þetta hlýt-
ur að vera einhver misskiln-
ingur, Rósamunda. Hvernig i
ósköpunum getur hún verið
konan hans þegar hann er
giftur þér?“
— Taktu nú eftir, Guy,
sagði hún rólega og reyndi að
stilla sig. Marteinn giftist ein-
hverjum kvenmanni á Ítalíu
og yfirgaf hana; barst honuin
svo dánarfregn hennar
skömmu eftir að hann kom
heim til Englands, og hélt þá
auðvitað að sér væri heimilt
að eiga mig.
— Ég botna ekkert í þessu,
svaraði Guy, og var sem steini
lostinn.
Rósamunda sagði honum
þá upp alla söguna, sem Mar-
teinn hafði sagt henni, og var
bróðir hennar orðinn næsta
þungbrýnn í sögulok.
— Hvemig á að ráða fram
úr þessu, Guy? spurði Rósa-
munda náföl og titrandi.
— Þú verður að leyfa mér að
hugsa mig betur um það, góða
mín, svaraði hann stillilega,
og reyndi að hugga hana.
— Fyrst og fremst verður þú
að koma mér héðan, Guy,
sagði hún. Ég get ekki verið
hér stundu lengur.
......fSpaáb yður hlanp
& .railli maigra verslana;'
-Austurstiðetá
EIRIKUR
víðförli
Töfra-
sverðið
61
f böllinni býður Eirönir þau
velkomin. Allir höfðingjar mínir
eru nú komnir hingað.
Hann hefur alitaf neitað að við-
inkanna þifi seotn yfij.vnann sran.
Ég er isjálf leið af því að ég ei
ekki karlmaður, heldur hún áfram.
í staðinn kem ég með duglegan
stríðsmann, Rorik hinn unga. En
hv.<w er Exwrn?
Riddararnri eru komnir að höil-
inni og þjénn Yarks hins þrjóska
stekkur af hestinum. — Farðu inn
í hesthúsið, þar sem þú átt heima,
segir Yark, og allir fara að hlægja.
Það >es'ður vandræðaleg þögn,
en nú kemur þiótminn inn.
Eiríkur kocungur. Þorkell er fyrir
utan dyrnar og biður um að íá
viðtal við þig.