Tíminn - 24.02.1960, Side 10

10
T í MIN N, miðvikudaginn 24. febrúar 1960.
henni. Var hún að velta þvi
fyrir sér, sem komið hafði fyr
ir hana þá um daginn, og þá
fyrst og fremst samtali' sínu
við mann sinn, og glotti hún
hæðnislega þegar hún minnt
ist þess. Því næst komu henni
í hug samfundir sínir við Guy
Fielding og að síðustu slysið
með vagninn. Henni fannst
þetta vera æði viðburðarikur
dagur, en í stað þess að iðrast
mótgerða þfeirra, sem hún
hafði auðsýnt öðrum, þá hugs
aði hún um það eitt hvernig
hún gæti komið fram hefnd
sinni við þann mann sem hún
hafði gengið að eiga. Þóttist
hún umfram allt þurfa að
koma þeirri hefnd i fram-
kvæmd. Þó sá hún ekki neina
leið til þess að svo stöddu.
Fyrst og fremst varö hún
að afla sér fjár, og það með
skyndingu. Hún átti að svara
til skulda á næstu vikum, þar
á meðal kvenmönnum, sem
ekki mundu hlífast við að
troða mannorð hennar ofan
í skamið, er hún stæði ekki
í skilum.
Þó að hún hefði' það á orði
við mann sinn, að vera sér í
útvegmi með peninga á ein
hvem hátt, sem honum kæmi
ekki við, þá var það ekki ann
að en bragð, sem hún beitti í
þann svipinn. En hann hafði
ekki látið ginnast af því, og
varð hún að kannast við, þó
henni væri' það nauðugt, að
að ekki væri jafnauðvelt að
vefja manni hennar um fing
ur sér og hún hafði búizt við.
Þá beindust hugsanir henn
ar skyndilega í aðra átt, og
fór hún að hugsa um með
mestu rósemi, hvort meiðsli
þau, sem maðurinn hafði orð
ið fyrir mundu draga hann til
dauða, og ef svo bæri til,
hvort treysta mætti þá á þag
mælsku vagnstjórans. Það
gxeip hana einhvers konar
forvitni' og löngun til að sjá
þennan mann, sem hún hafði
bakað llkamsmeiðitngar eða
dauða ef til vildi.
Henni' varð eins og hálf-
ósjálfrátt reikað eftir gangin
um að herberginu, sem mað-
urinn iá í. Beið hún stundar-
korn fyrir utan dyrnar og
hlustaði eftir því, hvort hún
heyrði nokkra hreyfingu fyrir
innan, en að öllum líkindum
var sjúklingurinn ekki lakari,
því að allt var kyrrt og hlj ótt.
Hún tók þá hægt í snerilinn
og gekk inn.
Inni í herbergi þessu ríkti
kyrrð og þögn eins og annars
staðar í húsinu, og var dauf
Ijóstýra hjá rúminu, svo að
Charlotta gat ekki séð neitt
greinilega hvernig umliorfs
var þar inni. Sjúklingurinn
virtist vera í fasta svefni, og
þar sem læknirinn lét ekki
vaka yfir honum, þá dró hún
af því, að hann mundi ekki
hafa meiðzt eins mikið og
læknirinn ætlaði í fyrstunni.
Þessi sofandi maður virtist
seiða hana til sin með ein-
hverju töframagni, sem hún
gat ekki gert sér grein fyrir,
og vissi' hún ekki fyrri til en
hún var setzt fyrir framan
rúmið og starði á hið föla and
lit á koddanum. Hann var á-
reiðanlega ekki Englendihgur
um það var engum blöðum að
fletta. Hárið var mikið og
hrokkið, og hafði verið greitt
frá enninu, sem var mjög
Iágt, en andlitið var dimm-
leitt, næstum dökkt, og bar
vott um slægð, jafnvel í svefn
i'num. Gat Charlotta ekki haft
augun af því.
Þarna sat Charlotta um
stund og leit ekki af mannin
um, en næturkyrrðin og þreyt
an, sem fyrir var gerðu það
að verkum, að augu hennar
lukust smám saman aftur, þó
að hún ætlaði sér ekki að
sofna.
Brátt gleymdi hún mannin
um í rúminu gersamlega, en
samt sem áður hélt heili henn
ar áfram að starfa. Hún ætl-
aði að launa Tom Gregson
það, hvað hann var eigin-
gjarn og ófús að hlaupa und
ir bagga með henni, og varð
hann að fá einhverja ráðn-
ingu fyrir það. Hún var svo
þreytt, að þetta var eina hugs
unin sem hélt sér skýrt og
grelnilega innan um aðrar ó-
ljósar og draumkenndar hugs
ani'r.
Rúmfötin hreyfðust eitt-
hvað til, svo að hún lauk upp
augunum og varð glaðvak-
andi um leið, því að maðurinn
fór að tauta eitthvað fyrir
44
munni sér í einhverju óráðs-
móki, og heyrðist Charlottu
það helzt líkjast ítölsku, en
ekkert samhengi var í orðun-
um, og ekki hægt að fá neina
meiningu út úr þeim.
Charlotta lét aftur augun á
ný, en hugsaði nú ekki lengur
um Tom Gregson. í stað þess
var hún að velta því fyrir sér,
hvernig hún gæti komizt aft-
ur til borgarinnar sem fyrst,
og ætlaði hún að reyna að
græða þar peninga í spilum.
— Eg held að það sé bezt,
að ég fari' að komast í rúmið,1
sagði hún við sjálfa sig og
geispaði. — Það er hlægilegt
að sitja hér og rorra, þar sem
ég á nú kost á að sofa út og
hvíla mig.
Hún rei's á fætur og var í
þann veginn að læðast fram
að dyrunum, þegar hún varð
þess vör að maðurinn fór að
umla eitthvað aftur, og nam
hún þá staðar og lagði við
hlustirnar. Augu hennar leiftr
uðu þegar hún heyrði hvað
maðurinn var að segja, og
færði hún sig ósjálfrátt nær
rúminu.
Gat þetta virkilega átt sér
stað? spurði hún sjálfa sig.
Var það hugsanlegt? Herra
trúr! Hvílíkt leyndarmál op-
i'nberaðist þarna fyrir henni!
Þá þagnaði maðurinn allt í
einu, en Charlotta hafði heyrt
nóg.
Hún leit upp því að dyrnar
opnuðust og inn kom læknis
frúin með einhverja hress-
ingu handa sjúklingnum.
— Eg gat ekki sofnað frú
Brownwood, sagði Charlotta,
því að hún sá að læknisfrútn
horfði íorviða á sig. — Eg var
svo skelfing hrædd við aum
ingja manninn, og langaði
til að vita hvernig honum liði.
— Hann er mjög i'lla hald-
inn, frú Gregson, svaraði
læknisfrúin, og ég er hrædd,
um að hann lifi ekki nema íj
einn eöa tvo daga í mesta'
lagi. 1
Charlotta virtist taka sér
þetta mjög nærri.
— Veslings, maðurinn sagði
hún, og reyndi að láta hlut-
tekningu sína i ljós, þó að
hún hugsaði raunar ekki um
aðra en sjálfa siig. — Vesli'ngs
maðurinn!
Þær skiptust síðan á nokkr
um orðum í hálfum hljóðum;
og sagði Charlotta þá:
Eg held ég fari nú að leggja
mig, ég er svo framúr skar-
andi' þreytt.
— Það held ég væri lang
réttast af yður, sagði læknis
frúin og gekk burtu brosandi.
En ekki fór þó Charlotta í
rúmið, þegar hún kom inn til
sin heldur náði hún sér í vindl
ing úr tösku sinni og kveikti
í honum. Að svo búnu settist
hún aftur í hægindastólinn
við arininn.
Sökkti hún sér nú niður í
hugsanir sínar, og beindust
þær nú allar að einu og sama
markinu, þvi aö hún hélt sig
hafa fundið leiðina til að
koma fram hefndum á manni
sínum.
Hún hafði vitanlega heyrt,
eins og aðrir, um sök þá, sem
borin var á Martein Dungal,
og var það henni sérstakt á-
Inægjuefni, að hann var sak-
aður um morð á ítalskri konu
einni, Della Barbarossa að
nafni. — Henni var orðið illa
við Rósamundu, og gladdist
af því, að hún skyldi vera gift
morðingja, og hefði þó s/álf
sagt verið enn ánægðari ef
hefði þekkt alla málavöxtu,
en bæði þeir Fieldings-feðgar
og Tom Gregson höfðu gert
allt sitt til að bæla það niður,
að hin myrta kona hefði í
raun og sannleika verið kona
Marteins.
En nú hafði hún af tilvi'lj-
un komizt að mikilsverðu
launungarmáli, sem mundi
valda dauða þess manns, sem
hún hataði, og baka öðrum
sorg og svívirðingu, ef hún
léti það uppskátt. Þá hug-
kvæmdist henni það, að með
al þessara manna var einnig
maður sá, sem hún unni hug
ástum, og var þar með undir
stöðunni kippt undan öllum
hefndarhug hennar.
Henni var aðeins einn veg
ur opinn til að geta haldið
virðingu Guy Fieldings, þó
ekki væri annað, og hann var
sá að fá Tom Gregson til að
& .Eoilli mfligra. verzlíxnh*-
OÓWWöL
Ó ÓUUM
«tWl!
- Austurstræö,
Handsetjari - vélsetjari
óskast nú þegar
F ramhaldssagan
Charles Garvice:
ÖLL ÉL BIRTIR
UPP UM SÍÐIR
EIRIKUR
víöförli
Töfra-
sverðið
69
Óttaslegin tekur Winonah á
móti hinum kvenlega riddara.
— Er Eiríkur víðförli lagður af
stað? spyr hún. Aðeins eitt getur
frelsað hann frá dauða. Þú Win-
onah getur siglt á eftir honum og
bjargað honum.
Winonah þekkir völvuna Völu.
Hún gefúr Svitjod strax skipun
um að ferðbúa skip.
Á sama augnabliki var spádóm-
ur Völu nærri því búinn að ræt-
ast. Mikil alda braut farkost Eiríks.
Erwin æpti hátt og faðmaði Rolf
að sér. Erwin sér skipiö hverfa í
hafið með manni og mús. Brátt
lokast sjórinn yfir höfði hans . .