Tíminn - 14.04.1960, Qupperneq 14

14
T f M I N N, fimmtudaginn 14. apríl 1960.
Hann svaraði: , Guð ræður
lífi kvenna, engu síður en
karla.“
Hún brosti örlítið. „Mat Am-
in, þarf ég að minna þig á,
að skrifað stendur: „Sálir
manna eru í eðli sínu ágjarn-
ar, en ef þér eruð konum góð-
ir og óttizt að gera á þeirra
hluta, þá eru Guði vel kunn-
ar gerðir yðar.“
Hann hló og skellti á lærið.
„Þú sagðir þetta oft við mig
þegar þú bjóst hér og vildir
fá einhverju framgengt. Síð-
an hef ég ekki heyrt þessa
setningu."
,Það væri góðverk að leyfa
konunum að fá brunn“, sagði
Jean.
Hann svaraði og hló enn:
„Ég skal segja þér eitt, Si-
Jean. Þegar konur girnast
einhvern hlut eins ákaft og
þær girnast þennan brunn,
þá fá þær venjulega vilja sín-
um framgengt. En þetta er
mál, sem snertir allt þorpið
og ég verð að ráðgast um það
við bræður mína.“
Næsta morgun settust karl-
mennirnir á ráðstefnu, sátu
á hækjum sínum í skuggan-
um við hrísgeymsluna. Eftir
stutta stund sendu þeir eftir
Jean og hún tyllti sér til hlið
ar við þá, eins og konu sæm-
ir. Þeir spurðu hana hvar
brunnurinn ætti að vera og
þvottaskálinn. Hún svaraði,
að það væri allt í þeirra
hendi, en það myndi vera
þægilegt fyrir konurnar ef
brunnurinn gæti verið á svæð
inu framan við sölubúð Chai
Sán, en þvottaskýlið þar vest-
uraf í átt að húsi Ahmeds.
Þeir risu á fætur og fóru að
skoða staðinn og ræða hann
frá öllum sjónarmiðum. Allar
konur þorpsins stóðu umhverf
is og horfðu á herra sína
taka þessa miklu ákvörðun
og þarna stóð Djeen og tal-
aði við þá, næstum eins og
hún væri þeirra jafni.
Jean rak ekki á eftir. Hún
hafði búið í þessu þorpí í
þrjú ár og vissi hve andleg
starfsemi þeirra var hæggeng
og hve varlega var tekið öll-
um nýjungum. Það tók þá
tvo daga að komast að þeirri
niðurstöðu að brunnurinn
gæti orðið þarfaþing og að
reiði Guðs myndi ekki koma
yfir höfuð þeirra, þó ráðizt
yrði í þessar framkvæmdir.
Það þarf sérstaka kunnáttu
til brunngerðar og á allri
ströndinni var aðeins ein
fjölskylda, sem trúa mátti
fyrir því og sú fjölskylda bjó
um fimm mílur frá Kuantan.
Mat Amin las skrifaranum
| fyrir bréf, sem hann ritaði
(með Jawiletri, og svo var það
jpóstlagt í Kuala Rakit. Jean
sendi eftir fimm sementspok-
um til Kota Bahru og bjó sig
undir að bíða nokkrar vikur,
þar til skriður kæmist á
málið.
Hún dvaldi langdvölum á
sjó með fiskimönnunum, eða
lék við börnin í fjörunni.
Hún kenndi þeim að byggja
sandvirki og fara í leiki Hún
synti mikið og vann eina viku
á hrísökrunum um uppsker-
una. Svo lengi var hún búin
að búa hjá þessu fólki, að
hún æðraðist ekki, þó tíminn
1 ang. Heimili okkar er þar, en
við íerðumst mikið.“
j Hún þagnaði stundarkorn
og sagði svo: .Manstu eftir
japanska yfirmanninum, sem
var fyrstu stríðsárin í Kuant-
ang, Sugamo kapteini?"
„Vissulega", anzaði gamli
maðurinn. „Hann var mjög
vondur maður, við urðum
fegin þegar hann fór. Ichino
kapteinn, sem kom á eftir
honum var betri.“
Jean varð hissa að hann
virtíst ekki vita, að Sugamo
Framhaldssaga
1 og börðu hann í hel.“
„Ég man eftir því“, anzaði
gamli maðurinn. , Hann var
á sjúkrahúsinu í Kuantan."
Jean glápti á hann: „Hve-
nær var hann á sjúkrahúsi,
gamli maður? Hann dó.“
„Kannski þeir hafi verið
tveir“. Hann kallaði niður í
brunninn til Yacobs. „Manstu
eftir enska hermanninum,
sem var krossfestur og lam-
inn í Kuantan fyrsta stríðs-
árið? Enska frúin þekkti
hann. Segðu okkur, dó mað-
urinn?“
Hussein greip fram í. „Sá
sem var laminn, var ástralsk
ú’Jí
f/evnl Síuífc;
þætti ekki mikils virði. Þar
að auki þurfti hún næði til
að hugsa hvað gera skyldi,
fyrst henni var ekki nauðsyn-
legt að vinna fyrir sér fram-
ar. Þrjár vikur beið hún iðju-
laus og fann ekki til leiðinda.
Brunngerðarmennirnir og
sementið komu um svipað
leyti. Það voru þrír feðgar,
sem grafa áttu brunninn, grá-
skeggjaður faðir, Suleiman
gamli og synir hans Yakob og
Hussein. Þeir tóku sér dag til
að athuga brunnstæðið og þá
varð að endurtaka öll rökin
fyrir staðarvalinu en þegar
þeir hófust handa, þá unnu
þeir fljótt og vel. Þeir störf-
uðu að greftrinum myrkranna
á milli, einn var niðri í hol-
unni, hinir tveir tóku við
moldinni. Svo múruðu þeir
brunninn ofanfrá og niður
og settu jafnóðum stoðir und-
ir hleðsluna.
Suleiman gamli var þorp-
inu hrein fréttalind. Hann
hafði ferðazt fram og aftur
um ströndina við brunngerð
og því komið einhvern tíma í
flest sjávarþorpin. íbúar Ku-
ala Telang voru vanir að tylla
sér kringum brunninn og
horfa á hvernig verkinu mið-
aði áfram, samtímis því sem
þeir skröfuðu við gamla mann
inn og spurðu frétta af frænd
um og kunningjum í öðrum
sveitum. Einn daginn sat
Jean hjá honum og sagði þá:
„Þú ert frá Kuantan?"
„Frá Batu Sawah", svar-
aði gamli maðurinn. „Það er
2ja tíma gangur frá Kuant-
Sigríður Thorlacius
þýddi
27.
var dauður, hún hafði haldið,
að herrétturinn hefði látið
fara fram vitnaleiðslur í Ku-
antang. Hún sagði því: ,Sug-
amo kapteinn er dáinn. Hann
var sendur að Burma-Slam
járnbrautinni og framdi þar
marga stríðsglæpi. Banda-
menn tóku hahn til fanga,
þegar stríðinu lauk, hann var
ákærður fyrir morð og tekinn
af lífi í Penang.“
„Ég er feginn að heyra
það“, sagði gamli maðurinn,
„þetta verð ég að segja son-
um mínum.“ Hann kallaði
fréttirnar niður í brunninn
til þeirra, þeir spjölluðu um
það litla stund og héldu svo
áfram vinnu sinni.
Jean spurði: „Gerði hann
margt illt af sér í Kuantan?"
Henni var einn glæpur hans
of ferskur í minni til að hún
gæti nefnt hann beinlínis.
Suleiman svaraði: , Margir
voru píndir.“
Hún kinkaði kolli. „Ég sá
einn“. Hún varð að tala um
þetta og það skipti engu máli
hvað hún sagði við þennan
gamla mann. „Þegar við vor-
um veik og soltin, þá hjálp-
aði okkur hermaður, sem var
fangi. Japanarnir tóku hann
og krossfestu hann, ráku
nagla gegnum hendur hans
ur, ekki enskur, Hann var
laminn af því að hann stal
hænsnum."
„Alveg rétt“, sagði gamli
maðurinn. „Hann stal svörtu
hænsnunum. En dó hann eða
lifði?“
Yacob kallaði neðan úr
brunninum: „Sugamö kapt-
einn lét aka hann niður um
kvöldið, þeir kipptu nöglunum
úr höndum 'hans. Hann lifði.“
5.
Júlíkvöldið í Kuanan 1942
kom sendimaður til Sugamo
kapteins og sagði honum, að
! Ástraliumaðurinn væri enn
með lífsmarki. Það þótti
Sugamo furðulegt og þar sem
I enn var hálftími til kvöld-
( verðar, tók hann sér skemmti
göngu niður að íþróttasvæð-
inu til að athuga fyrirbærið.
Maðurinn hékk enn á hönd
unum með andlitið að trjá-
stofninum. Bakið var ein
blóðstorka og storknaðir
blóðtaumar lágu niður fæt-
urna. Á jörðinni hafði mynd
ast svört skorpa af blóði.
Flugnamergð huldi næstum
þvi líkamann og blóðstork-
una. En maðurinn var greini
lega lifandi. Þegar Sugamo
gekk að honum, opnaði hann
augun og horfði á hann með
fullri rænu.
Það er vafasamt að vest-
rænir menn skilji nokkurn
tíma Japani til fulls. Þegar
Sugamo sá, að Ástralíumað-
urinn þekkti hann, þó hann
væri við dauðans dyr, þá
hneigði hann sig fyrir þess-
um sundurkramda líkama og
sagði í fullri einlægni. — Get
ég veitt yður eitthvað áður
en þér deyið?
Nautasmalinn svaraði skýr
um rómi. — Gefðu mér einn
hanann þinn og bjórflösku,
skíthællinn þinn.
Sugamo kapteinn stóð og
starði á þessa mannveru sem
negld var á tré og sá engin
svipbrigði á honum. Svo sneri
hann sér frá og fór .heim.
Hann kallaði á þjón sinn og
skipaði honum að sækja bjór
flösku og glas, en bannaði
honum að opna flöskuna.
Þjónninn sagði, að það
væri enginn bjór til. Suganio
vissi það vel, en skipaði hon-
um að fara í alla kinversku
matstaðina í borginni og vita
hvort hvergi fengist bjór-
flaska í allri Kuantan. Klukku
stund síðar kom maðurinn
aftur. Sugamo sat í sömu
skorðum og þegar hann fór.
Skelfdur tilkynnti þjónninn,
að enginn bjór væri til í borg
inni. Þá var honum sagt að
fara og varð hann harla feg-
inn.
í augum Sugamo kapteins
var dauðinn hátíðleg athöfn.
Hann hafði ávarpað Ástra-
líumanninn af trúarlegum á-
stæðum og fyrst í áheyrn
manna sinna hafði hann boð
izt til að uppfylla síðustu ósk
hans, taldi hann sig persónu
lega ábyrgan því. Hefði verið
mögulegt að fá bjórflösku,
hefði hann fórnað einum af
svörtu hönunum sínum og
sent hænsnakjöt og bjór til
hins deyjandi manns, hefði
jafnvel verið til með að færa
honum það sjálfur. Með því
hefði hann gefið undirmönn
um sínum gott fordæmi i ridd
aramennsku. Því miður reynd
ist bjórflaskan ófáanleg og
því ástæðulaust að fórna han
anum, fyrst ekki var hægt að
uppfylla til fullnustu ósk hins
deyjandi manns. Þá gat hann
ekki framkvæmt sinn þátt
helgiathafnarinnar og þá var
ekki hægt að leyfa Ástralíu-
búanum að deyja, þar sem
það hefði varpað rýrð á mann
orð kapteinsins.
......$parið yður Wanp
& .roiUi œaxgra. verzlana!
OÓkUOðl
í*
tííttJM!
-Austurstxðeti
EIRÍKUR
víðförli
Töfra-
sverðið
112
Með tárin í augunum beygir Er-
win sig yfir hinn meðvitundarlausa
föður sinn. — Vertu hér, Rolf. Ég
ætla að sækja hjálp.
Hundurinn leggst fyrir framan
Eirík, sem liggur hreyfingarlaus í
snjónum.
Á meðan hleypur Erwin af stað
til félaga sinna. Storminn hefur
lægt, en það snjóar stöðugt, og
snjórinn hefur máð út öll spor.
Að lokum sér hann framundan
mjóa reykjasúlu, og hjarta hans
berst af gleði. En í sama bili
stanzar hann og hlustar spenntur.
Hann heyrði margar raddir, en það
var hvorki ödd Orms eða Roriks
eða hin djúpa bassarödd Halfra.