Tíminn - 04.05.1960, Blaðsíða 14

Tíminn - 04.05.1960, Blaðsíða 14
I T f MIN N, miðvikudaginn 4. maí 1960. 14 hlæja. Hún tók eftir þvj aC píltarnir horfðu undrandi á hana. — Eg sendi honum sím skeyti um að ég væri á lelð- inni, sagði liún eins og kjáni. — Hann hefur líklega ekki fengið það. — Hætt er við því, sagði A1 Bums hægt. — Hvert senduð þér það? „Fyrir fjórum eða fimm dögum — frá Alice Springs". „Nei, þá hefur hann ekki fengið það. Jim Lennon geym ir það líklega heima á Mid- hurst“. „Segirðu með láði“? spurði flugmaðurinn. „Fór hann í raun og veru til Englands"? „Ójá, fyrir mánuði síðan eða svo“ anzaði Al. „Jim Lennon sagði um daginn að hann kæmi aftur síðast í október“. Flugmaðurinn sneri sér að Jean. „Hvað ætlið þér nú að gera, ungfrú Paget? Viljið þér verða eftir hér? Þetta er heldur lítilfjörlegur staður“. Hún beit á vörina og var hugsi. „Hvenær farið þér af stað“? spurði hún. „Eruð þér ekki að fara aftur til Clon- curry“? „Jú“, anzaði hann. „Við för um til Normanton í kvöld og gistum þar og svo til Curry á morgun. Ég skrepp inn í bæinn meðan A1 lætur á vél- ina en fer eftir svo sem hálf- tíma“. Sízt af öllu langaði hana aftur til Cloncury. „Eg verð að hugsa mig um“, sagði hún. „Ég verð að vera í Ásralíu þangað til ég finn Joe Har- man. Er Cairns ekki góður staður“? „Cairns er forlátabær", sagði hann, „og líka Towns- ville. Ef þér þurfið að bíða sex eða átta vikur, þá skil ég ekki í að yður langi til að bíða hér ungfrú Paget“. ,Hvernig kemst ég til Cairns“? spurði hún. „Ja, — þér gætuð farið með mér til Cloncurry og þaðan með lest til Townsville og Cairns. Ég veit ekki almenni- lega hve langan tíma það tek ur með lest — það hlýtur að vera á milli sex og sjö hundr uð mílna vegalengd. Eða þér gætuð beðið hér til miðviku- dags og flogið beint með Da- kotavélinni til Cairns á tveimur og hálfum tíma“. „Hve lengi haldið þér að lestin muni vera frá Clon- curry til Cairns"? „Ég er ekki viss, líklega eina þrjá daga“. Hann hikaði við. „Bezt væri auðvitað að fljúga frá Cloncurry til Towns 1 ville og svo þaðan til Caims'*. , Ég skil“. Hún hafðl dá- góða hugmynd um hvað það kostaði að fljúga þessar feiknalegu vegalengdir, en henni leiztr heldur ekki á að eiga að vera þrjá daga i steikjandi hita í strjálbýlis- lest. „Væri ekki miklu ódýrara að bíða hér til miðvikudags og fara með Dakotavélinni" ? „Jú, það munar miklu", sagði flugmaðurinn. „Héðan og til Cairns kostar farið tíu pund og fimmtán shillinga, en ferðin til Cloncurry og það an til Townsville og Cairns myndi kosta um þrjátíu sir.. Hún varð fegin að kom- ast aftur í skugga. Bílstjórlnn spurði: „Ætlar hún að vera í Willistown"? „Ég ætlaðl að hitta Joe Har- man, en mér er sagt, að hann sé að heiman. Ég ætla að vera hér fram í næstu viku, ef frú Connor getur hýst mig, og fara svo til Cairns með Dakotavélinni“. Hann horfði rannsakandi á hana. ,Joe Harman fór til Englands. Þér eruð ensk, er það ekki“? Framhaldssaga „Hvemig er með matar- 5kömmtunina heima“? Ilún öskraði upplýsingarnar í eyra hans á meðan bíllinn endasentist áfram. Brátt birt ist timburskúr öðrum megin við götuna, annar nokkru fjær og þá voru þau komin á aðalgötuna. Bíllinn nam stað ar fyrir framan tveggja hæða hús. Máð spjald hékk á svöl- unum á neðri hæðinni og stóð á því: „Ástralska gisti- húsið“. „Þá erum við kom- in“, sagði Small. „Komið við skulum finna frú Connor“. Ástralska gistihúsið var all- stórt hús, í því voru ein tíu pund“. , Ætli að gistihúsið hér sé ekki fremur ódýrt“? „Svona tólf og hálfan shill- ing á dag, hugsa ég“, sagðí hann. Hann sneri sér að um- boðsmanni Shell, sem var önnum kafinn við benzíndæl- una. „Hvað tekur hún frú Connor á dag, Al“? spurði hann. „Tíu og hálfan“. Jean reiknaði í huganum, Með því að bíða hér eftir Da- kotavélinni, myndi hún spara sextán pund. ,Ég ætla að verða hér eftir“, sagði hún. „Það verður miklu ódýrara en að fara aftur með yður. Ég verð hér kyrr og hitti Jim Lennon og bíð eftir Dakota- vélinni í næstu viku“. „Þér vitið hvað þér eigið hér í vændum, ungfrú Paget"? „Eitthvað svipað og gisti- húsið I Cloncurry“? „Hér er nú enn frumstæð- ara. Afdrepið er til dæmis úti i garði“. Hún hló. „Verð ég að læsa mig inni og hafa skammbyssu með mér í bólið“? Hann varð dálítið hneyksl- aður. ,Mikil ósköp, það er mjög skikkanlegt, en bara dá lítið frumstætt". „Ætli ég lifi það ekki af“. Nú var kominn annar vöru- bíll á flugvöllinn og í honum nokkrir karlmenn, sem störðu forvitnisaugum á Jean. Flug- maðurinn tók ferðatösku hennar og lét hana upp á bíl- inn og bílstjórinn hjálpaði henni upp í stýrishúslð til Sigríður Thorlacius býddi 39. Bíllinn rann af stað eftir breiðri flugbrautinni. „Það er ég“, anzaði Jean. Bílstjórinn ljómaði allur. „Pabbi minn og mamma voru bæði frá Englandi. Pabbi fæddist I Lewisham, það er víst i London, og mamma var frá Hull“. Hann þagnaði við. „Ég heiti Small, Sam Small“. Billinn ók út af flugbraut- inni og hoppaði og hentist eftir moldargötunum í áttina að bænum. Ryk þeyttist inn í bílinn, vélin erfiðaði benzín reykurinn umlukti þau og það hrikti og marraði í öllum bíl- skrokknum. „Hvers vegna fór Joe Harman til Englands“? kallaði Jean yfir allan hávað- ann. „Þetta datt í hann“, svaraði Small. „Hann vann Körfuna fyrir nokkrum árum“. Jean skildi ekkert hvað hann átti við með því. „Svo er lítið um að vera á búunum um þetta leyti“. Hún hrópaði aftur: „Vitið þér hvort það er laust her- bergi á gistihúsinu"? ,Já, já, það verður rúm fyrir yður. Eruð þér nýkomin frá Englandi“? „Já“. lítil svefnherbergi, sem lágu að svölunum á efri hæðinni. Gólf og hurðir voru úr timbri, annars var það byggt úr báru járni, sem neglt var á tré- grind. Jean var orðin vön bárujárnsþökum, en hún hafði ekki fyrr fengið svefnherbergi þar sem veggirnir voru úr því efni. Hún beið uppi á svölunum meðan Sam Small leitaði að frú Connor. Á svölunum voru tvö rúm. Þegar húsfreyjan birtist, var hún sýnilega ný- vöknuð. Hún var hávaxin kona um fimmtugt, gráhærð og ákveðin á svip. Jean sagði. , Komið þér sælar, ég heiti Jean Paget. i Ég þarf að vera hér fram í ' næstu viku. Gæti ég fengið 1 herbergi"? Konan skoðaði hana frá hvirfli til ilja. „Ég veit’ svei mér ekki. Eruð þér ein á ferð“? „Já, ég kom til að finna Joe Harman, en mér er sagt að hann sé ekki heima. Ég ætla áfram til Cairns". „Þér hafið misst af Cairns- vélinni“. , Ég veit það, mér er sagt, að ég verði að bíða viku eftir næstu vél“. „Rétt er það“. Konan leit í kringum sig. „Ég veit ekki hvað segja skal. Pilarnir sofa hér úti á svölunum flestar nætur. Það væri ekkl rétt skemmtilegt fyrir yður“. Sam Small skaut inn í: „En bakherbergin tvö“? „Já, hún gæti verið þar“. Hún sneri sér að Jean. , Það snýr út að baksvölunum, út að garðinum. Þér mynduð sjá alla piltana fara þangað er- inda sinna, en ég get ekkert að því gert“. Jean sagði. „Ætli að ég llfi það ekki af“? „Hafið þér verið áður úti 1 strjálbýlinu“? Jean hristi höfuðið. „Ég kem beint frá Englandi". , Einmitt það? Hvernig gengur i Eirglandi núna? Fær maður nóg að borða“? Jean hafði aftur yflr upp- lýsingar sínar. „Systir mín er gift Englend ingi“, sagði konan, „þau búa í stað, sem heitir Goole. Ég • sendi henni matarböggul i hverjum mánuði“. Hún sýndi Jean herbergið. Það var hreint og gott flugna net um rúmið. Herbergið var lítið, en dyrnar stóðust á við gluggann, sem opnaðist út að svölunum, svq að hægt var að fá loftstraum í gegnum það. ,Enginn gengur um þess ar svalir, nema Annie — það er vinnukonan. Hún sefur hérna í hinu herberginu og ef þér heyrið eitthvert bram- bolt inni hjá henni á næt- urna, þá vona ég að þér látið mig vita. Mér lízt ekki á hvernig hún hagar sér. Þér skuluð hafa rifu á hurðinni en setja ferðatöskuna innan við hana, svo að enginn villist inn til yðar, og opna svo gluggann og þá fáið þér ágæta loftræstingu. Ég á aldrei bágt með að sofa hér“. Hún leit á höndina á Jean. „Ógift“? „Já“. „Jæja, hver einasti nauta- hjarðmaður í öllu héraðinu mun koma til að líta á yður. Þér skuluð vera við því búin“. Jean hló. ,Ég 'mun taka því“. „Eruð þér vinkona Joe Har man“? „Við hittumst í striðinu“, sagði Jean, „í Singapore, þeg ar við biðum bæði eftir fari heim“. Það var að minnsta kosti nær sannleikanum en síðasta sagan. , Svo kom ég til Ástralíu og sendi honum skeyti, að ég ætlaði að koma ......pparió yður hlaup á .mllji maigra. verzlanui -AuaturstTæti. EIRIKUR víðförli Töfra- sverðið 124 Fangarnir eru reknir áfram. Með beygð höfuð ganga þeir að stóru bá'li, þar sem mörg spjót eru hituð. Mongólarnir eru í veizluskapi og heilsa þeim -neð stríðsöskri. Þeir eru bundnir hver við sinn staur og Eiríkur sér sér til mikill- ar skelfingar, að Erwin er hlekkj- aður við fimmta staur. Pabbi, hróp ar drengurinn, og Eiríkur á erfitt með að stilla sig. Líkami hans skelfur af hita. — Þú Skelfur, víkijigur, segir Tsacha með ísmeygilegri rödd. Það er kannske af .kulda. En vertu bara rólegur, þér mun brátt hitna. Bor Khan horfir þögull á þetta dapurlega sjónarspil. \ '\Vl\\,'‘S i*N

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.