Tíminn - 07.05.1960, Blaðsíða 14

m

— Æ, þsð er náungl, sem
á að' koma hingað tvisvar í
mánuði og sýna myndir í
Shixe Hall, húsinu héma á
móti. Hún sá lágt hús, líkast
hlöðu. — Hann hefur ekki
komið í heilan mánuð, en
herra Carter segir að hann
muni koma í næstu viku.
Haldið þið aldrei dans-
leiki? spurði Jean.
Hæðnishlátur kvað við I
hópnum. — Stundum er það
reynt, en það gengur heldur
erfiðlega- Það vantar stelpur.
Pete Plethcer sagði — Við
komum til WiUstown einir
fimmtíu hjarðmenn, ungfrú
Paget, og hér eru tvær ógiftar
stúlkur til að dansa við okk-
ur, þær Doris Nash og Susie
Anderson. Það er nú kvenna
valið hér á aldrinum sautján
til tuttugu og tveggja, og þar
að auki eru börn og giftar
konur.
Einn pilturinn hló — Susie
er nú meira en tuttugu og
tveggja ára.
Jean spurði. — Hvað verð
ur um allar stúlkurnar? Það
hljóta að vera fleiri stúlkur
hér heimilisfastar?
— Þær fara allar í horgina
að fá sér vinnu, sagði ein-J
hver. í Willstown er engin
vinna fyrir stúlkur. Þær fara
til Townsville og Rockhamp
ton — jafnvel til Brishane.
— Þangað ætla ég — til
Brisbane, sagði Pete Plethc-
er.
—Kanntu þá ekki vel við
þig á búgarðinum? spurði
Jean. Henni varð hugsað til
Joe Harman og ást hans á
strjálbýlinu.
— Búgarðurinn er ágætur,
sagði Pete. Hann hikaði við,
vissi ekki hvernig hann ætti
að lýsa tilfinningum sínum
fyrir ensku stúlkunni, án þess
að viðhafa ruddalegan munn
söfnuð. — Eg á við, á maður
ekki rétt á að ná sér í kven-
mann og kvænast eins og aðr
ir menn?
Hún starði á hann. — Er
málinu þannig varið?
— Þetta er hábölvað, hraut
út úr einhverjum. — Eg segi
þér satt maddama góð, það
er ekkert spaug. Tvær ógiftar
stúlkur á móti fimmtíu strák
um. Hér er enginn möguleiki
á að ná sér í konu.
Annar útskýrð málið nán-
ar. — Sjáðu til, ungfrú Paget
stúlka, sem er með öllum
mjalla og eitthvað er varið í
— segjum stúlka eins og þú
— hún heldur ekki kyrru fyr
ir hér. Strax og þær hafa ald
ur til, þá fara þær að heiman1
á einhvern þann stað, þar sem
vinnu er að fá, svo að þær^
geti staðið á eigin fótum og
þurfi ekki að liggja uppi á
foreldrum sínum. Einu stúlk
urnar, sem eru kyrrar í Wills
town eru flónin, sem ekkert
komast áfram annars staðar
eða þær, sem finnst þær vera
skuldbundnar til að annast
foreldra sína.
— Sú tegundin fer með for
eldra sina í borgina, eins og
Elsie Freeman, bætti einhver
við. j
Jean hló. — Þið eigið við,
það, að ef þið verðið kyrrir
lille, svo sem hundrað mílur'
héðan. Sú blakka er konan
hans, þau eru í verzlunar-
ferð.
— Eru þau gift?
— Ójá, hann kuæntist
henni í alvöru. Einn af um- j
ferðarprestunum var hér á1
ferð í fyrra, séra Copeland,'
hann gifti þau. Þau komaj
hingað öðru hverju og ég verð
að segja, að hún er aldrei til
ama. Hún er auðvitað ólæs
og óskrifandi og talar fátt.
En alltaf er hún með kettling
Framhaldssaga
frísk. Pabbi lemur úr mér j
tóruna þegar hann fréttir
það.
Jean tók í hönd hennar
og leiddi hana inn til sín.
— Komdu og segðu mér frá
þessu.
Annie sagði. — Eg veit að
maður getur étið eitthvað,
eða farið á hestbak og eitt-
hvaðsvoleiðis. Eg hélt kann-
ske að þú hefðir sjálf þurft
að 1 gera það og vissir hvern
ig maður á að fara að því.
— Eg hef aldrei þurft á
því að halda, Annie mín, og
veit ekkert um það. Því bið
ur þú hann ekki að kvænast

p/evU SíudC
í Willstown, muni það enda
með því, að þið kvænist stúlk
um, sem eru ekkert sérleg-a
spennandi.
Þeir litu undan og urðu
feimnislegir. — Æ, mann lang
ar nú til að sjá lífið ....
— Hver á að starfrækja bú
in, ef þið farið allir í borg-j
irnar til að sá lífið? spurði
Jean. I
— Bustjórarnir verða að
sjá fyrir því, sagði Pete. Eg
hef nóg með að sjá um sjálf
an mig.
Skömmu áður en drekka
átti te þetta kvöld, ók eld-,
gamall bílskrjóður upp að
gisthúsinu, gamall Chevrolet
og pallur yfir afturhjólunum.
Bílstjórinn var maður um
fertugt fínlegur og grannur.
Við hlið hans sat þeldökk (
stúlka, á að gizka tvítug, (
múk á hörund og kyrrlát. Hún
var ekki hrein blökkukona,
sennilega var hún hvít að ein
um fjórða. Hún var í hárauð
um kjól og hélt á kettlingi,
sem auðsjáanlega var henni
til mikillar skemmtunar. Þau
gengu inn í gistihúsið, maður
inn hélt á farangri þeirra,
það var auðséð að þau ætluðu
að gista um nóttina. Við mál
tíðina sá Jean að þau sátu til
borðs með karlmönnunum,
sem fyrir voru, en virtust þó
ekki mikið skipta sér af öðru
fólki.
Eftir teið spurði Jean frú
Connor hver þau væru.
— Þetta er Eddie Page,
sagði hún, — bústjóri á Car-
Sigríður Thorlacius
býddi
42.
eða hvolp með sér, þeir eru
hennar yndi.
Jean sá fyrir sér viðkvæmnj
islegt andlit mannsins.
— Hvað skyldi hafa komið
honum til þess arna?
Frú Connor yppti öxlum,
— verið einmana, hugsa ég.
Þegar Jean fór upp til að
hátta þetta kvöld, sá hún ein
hvern standa við svalagrind
urnar. Hún vissi, að herbergi
hennar og Annie voru þau
einu, sem vissu að þessum
svölum og sagði. — Góða
nótt, Annie.
Stúlkan kom til hennar.
— Mér líður svo illa, hvíslaði
hún. — Má ég spyrja þig að
svolitlu, ungfrú Paget.
Jean nam staðar. — Gerðu
svo vel Annie mín Hvað er
það?
— Veizt þú hvernig maður
á að losa sig við barn? ung-
frú Faget.
Jean hafði búizt við þess
ari spurningu eftdr samtal
þeirra um morguninn og fyllt
ist samúð með þessari bam-
ungu stúlku. — Því miður
Annie mín, það veit ég ekki.
Eg held líka að það sé nokkuð
sem bezt er að láta ógert.
— Eg fór til ungfrú Douglas
og hún sagði að ég væri ó-
þér? og elur svo þitt barn.
— Hvernig á maður að vita
hver þeirra það er? sagði
Annie. — Þeir mundu allir
segja að það væri einhver
annar, heldurðu það ekki?
Jean hafði aldrei stlaðið
— Líklega gerðu þeir það.
andspænis slíkum vanda.
— Eg ætla að spurja Bessie
•systur. Hún átti tvo krakka
áður en hún giftist.
Ekki virtist vitneskja Bessie
hafa komið að miklu gagni.
— Vildi hjúkrunarkonan ekki
hjálpa þér? spurði Jean.
—Hún sagði bara að ég
væri vond stúlka og það
hjálpaði nú ekki mikið. Eg
býst við að ég sé vond, en
hvað annað getur maður gert
í svona holu?
Jean reyndi að hugga hana,
en orð voru léttvæg í þessu
máli. Annie hafði engar á-
hyggjur af siðgæðinu, heldur
af staðreyndum. — Pabbi
verður kolvitlaus þegar hann
fréttir það, sagði hún. Hann
lemur mig í klessu.
Jean gat ekkert gert til að
hj álpa vesalings stúlkunni,
svo þær fóru báðar fljótlega
í rúmið. Jean vakti lengi og
hugleiddi mannlegar þján-
ingar.
Næstu tvo daga hélt hún
áfram að sitja á stólnum á
svölunum og spjalla við hjarð
mennina, milli þess sem hún
heimsótti hinar ýmsu stofn
anir bæarins. Ungfrú Kenroy
sýndi henni skálann og hjúkr
unarkonan, ungfrú Douglas
sýndi henni sjúkrahúsKf. HEr.
Carter sýndi henni samkomu
húsið, og hinar sorglega fáu
bækur, sem kallaðar voru
bókasafn. Herra Watkins
Haines lö.greglustóri sýndi
henni lögreglustöðina. í viku
lokin vissi hún býsna margt
um Willstown.
Jim Lennon kom í bæinn
á laugardag, eins og spáð
hafði verið til að fá sér hress
ingu. Hann kom akandi í bíl,
sem Jean var sagt að Joe
ætti. Það var feiknastór vöru
bíll með varageymum, sem
tóku sjötíu gallons af benz-
íni og fimmtíu gallons af
vatni. Jim Lennon var grann
vaxinn maður, útitekinn og
fámáll.
— Eg fékk bréfkom í gær,
sagði hann með Queensland-
hreimnum. — Joe er lagður
af stað heim með skipi. Hann
halda að hann komi um miðj
an október.
— Einmitt það, sagði Jean.
— Eg þarf að hitta hann áð
ur en ég fer aftur til Eng-
lands. Eg hef pantað mér far
til Cairns á miðvikudag og
bíð þá eftir honum þar.
— Rétt er það. Það er lík-
lega fátt við að vera hér fyrir
þig. Eg hefði boðið þér að
koma og búa á Midhurst, ef
þar væri ekki enn meiri fá-
breytni.
— Hvað var Joe að gera til
Englands, Lennon? Sagði
hann þér til hvers hann fór?
Hjarðmaðurinn hló. — Eg
vissi ekki einu sinni að hann
ætlaði þangað. Það eina, sem
ég vissi, var að hann ætlaði
til Brisbane. Svo fékk ég
bréf, sem 1 stöð að hann væri
farinn til Englands, en ég hef
ekki hugmynd um hversvegna
hann fór. í bréfinu sem ég
fékk í gær segir hann, að
hann hafi séð íorláta kúa-
kyn, sm einhver Sir Dennis
Frampton eigi. Kannske hann
ætli að láta senda hingað
naut til að bæta kynstofninn.
Hann nefndi það ekki við mig.
... r uparifi yöur Waup
A .roiííi margra. vertslanu1-
tfÓkUOðl
iii
-Auaturstxseci
EIRÍKUR
víðförli
Töfra-
sverðið
127
Tsacha skipar föngunum að tala
en Ormur og Halfra bölva honum.
Allur lí'kami Roriks byrjar að
skjálfa.
— Komdu með vitnisburð þinn,
segir Tsacha við hann. — Hvor
segir satt, Eirikur eða ég?
— Þú segir sannleikann, herra,
starnar Rorik og lítur niður.
Sigri hrósandi leysir Tsacha af
honum böndin, hann er laus.
En Bor Khan rís öskureiður á
fætur. — Stanzaðu, Tsacha, þú
tekur þér of mikil völd. í deilu
eins og þessari segja lögin að úr
henni skuli skorið með einvígi.
Viðurkennir þú það?
— Já, herra. Víkingurinn skal
deyja fyrir hendi minni.
/