Tíminn - 21.05.1960, Blaðsíða 14

M
TIMINN, laugardaginn 21. ntai 196«.
raynd. Eftir Mdeglsverðinn!
fengu þau sér blað og blýs.nt, \
og skrifuðu niður hv&Ö nauð- ,
synlegt væri að gtra í Cairns \
þegar þau kæmu aítur þangað
og hvað þyrfti að panta. Svo
fóru þau hvort inn í sinn kofa
og sváfu heitasta tíma dags-
ins. Hún vaknaði við það, að
Joe kallaöi utan við kofann.
— Komdu í bað, klukkan er að
verða fimm.
Hún breiddi lakið yfir sig í
flýti. — Eg kem strax. Hef-
urðu verið á gægjum?
— Hvarflaði ekki að mér.
— Vonandi segirðú satt.
Hún dró tjaldið fyrir, fór í
sundföt og flýtti sér til hans
niður í fjöruna. Þegar þau
voru lögzt í sjóinn, sagði hún:
— Heyröu, Joe, viltu að við
opinberum og allt það?
— Vilt þú ekki gera það?
Hún hristi höfuðið. — Ekki
nema það létti einhverjum
áhyggjum af þér. Eg ætla að
giftast þér snemma í apríl og
það stendur. Hann brosti. —
En sem stendur, þá held ég að
okkur semji betur, ef við erum
ekki opinberlega trúlofuð.
Sjáðu til — þegar vi<" '-omum
til Willistown, þá ir : gera
ýmislegt, sem fólk' ;.i- sýnist
vera hreinasta brjálæði — og
vafalaust geri ég margar vit-
leysur. Eg vil ekki að þú þurf-
ir að flækjast í þau mál, að-
eins vegna þess, að við séum
trúlofuð. Þú verður jú að gæta
sóma þíns vegna stöðu þinnar.
— Yrði þér ekki styrkur að
því, ef fólk vissi, að ég styddi
þig í öllu, sem þú gerðir?
Hún velti sér til hans og
kyssti hann. — Þú ert saltur!
Mér yrði engin hjálp í því að
þú lentir í slagsmálum á barn-
um á hverju laugardagskvöldi
af því að einhver kynni að láta
orð falla um unnustu þína.
Hann hló. — Og það verður
talað um mig. Þeir halda á-
reiðanlega að ég sé rugluð.
Innan stundar settust þau
aftur í skugga trjánna og töl-
uðu og töluðu um framtíð
sína. — Joe, hvað geri ég, ef
Móri kemur inn í ísbúðina og
vill verzla? Læt ég afgreiða
hann við sama borð og hvítu
mennina, eða verð ég að af-
greiða hann annars staðar?
Hann klóraði sér í höfðinu.
— Fyrir því eru vist engin for
dæmi í Willistown. Þeir koma
inn í búðina hjá Bill Duncan,
en kannske þætti ekki við-
kunnanlegt að hvít stúlka af-
greiddi þá.
Hún sagði ákveðin: — Þá
hef ég aðra búð fyrir þá og
blökkustúlku til að afgreiða.
Það eru svo margir dökkir
rekstrarmenn, að það nær
engri átt að útiioka þá. við höf
un; tvo afgreiðslusali og eld-
lu' og frystihólfin á milli
] ■ Hún teiknaði í sand-
fingrinum. — Svona.
— Maður lifandi! Já, það
verður áreiðanlega skrafað
um þig í Willistown, sagði
hann.
Hún kinkaði kolli. — Ég
veit. Þess vegna vil ég ekki
að við opinberum fyrr en rétt
áður en við giftum okkur.
Þegar þau kysstust að skiln-
aði um kvöldið, sagði Jean.
— Þetta getum við ekki gert
í Willistown, Joe. Ég mun
sat hjá henni og reykti, róleg- |
ur og ánægður.
Já, hún var dugleg að skrifa
— og er það enn, hún skrifar j
í hverri viku. Ég fékk þetta
bréf snemma í nóvember, það I
man ég svo vel. Það var dimm ■
an þokudag í úðaregni. Ég
varð að kveikja meðan ég borð
aði morgunverð og það sást
varla yfir í hallarhesthúsin.
Bílarnir óku um götuna og aur
sletturnar smullu á hellunum.
Þetta var langt bréf frá ham
ingjusamri stúlku, sem lýsti
Framhaldssaga
— Já, það var hún, svaraði
ég, — elskuleg stúlka.
Hún sagði. — Þér hafið ekki
smakkað morgunverðinn,
herra. Var allt í lagi?
,•— Já, þakka yður fyrir, frú
Chambers. Ég hafði ekki mat-
arlyst.
Úti va rkalt og hráslagalegt.
Ég gekk eins og í draumi,
hugsaði um litlu kengúrurnar,
sem þau kölluðu „wallabies",
um svarta, hlæjandi hjarð-
menn, um bláan sjó og hvíta
strönd og um Jean Paget í
sarong í þessu heita lofti, þar
sem öll föt eru þvingun, Þá
heyrði ég ískur og fékk högg
á hægri handlegg, svo að ég
tsesaa—— i — ■jjjj55SS==~l!l!l|^f=S
^evil SkúlZ'
ekki gleyma Green Island
meðan ég lifi.
Hann brosti. — Við gætum
skroppið hingað í apríl, áður
en við förum til Julia Creek.
Næsta morgun sótti Eddie
þau á vélbátnum og þau lentu
í Cairns skömmu eftir hádegi.
Þau fóru með farangur sinn
á gistihúsið og beint þaðan
til að finna herra Gordon í
sútunar verksmið j unni. Hj á
honum voru þau klukkustund
að spjalla um krókódílaskinn
og annað, sem til skógerðar
þarf. Hann ráðlagði þeim að
hugsa ekki um kiðlingaskinn
í fóður. — Allt, sem gera mú
úr kiðlingaskinni, má gera úr
skinni af litlu kengúrutegund
inni, sagði hann, — og af
þeim er nóg hér. Harman á-
kvað að senda honum sex
skinn með næstu ferð til
reynslu. — Það væri ágætt
að fækka þeim, sagði hann.
Það fer of mikið af grasi í
þær.
Það, sem eftir var dags fór
í að verzla og þegar þau komu
aftur á gistihúsið í rökkur-
byrjuri, voru þau dauðþreytt.
Þau voru búin að kaupa sér
farseðla til Willistown með
flugvélinni næsta morgun. —
Eitt verð ég að gera í kvöld,
Joe, sagði Jean. — Ég verð að
skrifa Noel Strachan og segja
honum hvað gerzt hefur.
Þetta hlýja, ilmþrungna vor
kvöld í Queensland settist
hún á svalirnar og skrifaði
mér langt bréf. Joe Harman
Sigríður Thorlacius
þýddi
53.
fyrir mér ást sinni. Ég varð
auðvitað mjög glaður við
fregnina og ég las bréfið þrisv
ar sinnum. Þegar ég rankaði
við mér, þá var kaffið mitt
orðið kalt og eggið var limt
við diskinn í feitihring, en ég j
var svo gagntekinn af fréttun
um, að mig langaði ekki í mat.
Ég fór inn í svefnherbergið
mitt til að fara í frakka og
setja upp hátt, áður en ég
færi á skrifstofuna og þegar
ég opnaði klæðaskápinn, sá
ég skautana hennar og skóna,
sem ég átti að geyma þangað
til hún kæmi aftur heim.
Gamlir menn verða stundum
kjánalegir og ég skal játa, að
mér varð þungt fyrir brjósti
nokkra stund — nú kæmi hún
ekki aftur til Englands að
sækja þá. — Hún kæmi aldrei
aftur til Englands.
Ég fór að útidyrunum og
ræstingakonan kom út úr
borðstofudyrunum. — Ég
fékk góðar fréttir, frú Chamb
ers, sagði ég. — Munið þér
eftir ungfrú Paget, sem stund
um kom hingað? Hún er bú-
in að trúlofa sig Ástralíu-
manni í Queensland.
— Það gleður mig, sagði
hún. — Hún var svo elskuleg
stúlka.
var nærri því dottinn og þá
sá ég, að ég var á miðri Pall
Mall götunni og við hlið mína
var leigubíll, sem sneri þvers-
um á götunni. Um stund vissi
ég varla af mér, svo heyrði
ég náfölan bílstjóra segja: —
Guð almáttugur. Það lán, að
þér skuluð vera lifandi.
— Fyrirgefið, sagði ég, —
ég gáði ekki hvar ég gekk.
— Ana svona út á götuna,
sagði hann reiðilega. — Mað-
ur á yðar aldri ættí að hafa
vit á því. Meiddi ég yður?
Fólk var tekið að hópast að
okkur. — Svolítið í handleggn
um, sagði ég og hreyfði hann.
Allt virtist vera í lagi. — Það
er ekkert.
— Jæja, þá verður það að
kallast kraftaverk, sagði
hann. — Gáið betur að næst
þegar þér farið yfir götu. —
Hann ræsti bilinn, sneri hon-
um í rétta átt og ók burtu og
ég gekk á skrifstofuna.
Stúlkan kom inn með bréf-
in, eins og venjulega, en ég
lét þau eiga sig. Líklega hef
ég rætt við einhverja við-
skiptavini þennan morgun, en
hugur minn var í tólf þúsund
mílna fjarlægð. Lester Robin-
son kom inn með eitthvert mál
og ég sagði við hann: — Þú
manst eftir Paget stúlkunni
minni? Macfadden erfingjan-
um? Hún er trúlofuð Ástralíu
manni. Hann virtist vera bezti
drengur.
— Ég man ekki — erum við
þá lausir allra mála?
— Nei, — anzaði ég. — Við
verðum áfram fjárhaldsmenn
hennar þangað til hún er
þrjátíu og fimm ára.
— Það var leitt, sagði hann.
— Þú hefur haft mikið erfiði
af því embætti og mátt verða
feginn þegar þú losnar alveg
við það.
— Ekki get ég nú kallaö
það erfiði, sagði ég.
Um kvöldið held ég að ég
hafi kunnað bréf hennar utan
að, þó langt væri. Ég hafði
það með mér í klúbbinn og
sagði Moore frá trúlofun henn
ar, af því að hann þekkti til
1 hennar. Eftir matinn settumst
við fjórir að spilum og ég
i sagði félögum mínum frá
henni.
Um ellefuleytið reis ég á
fætur, fór inn í bókasafnið til
að reykja síðasta vindlinginn
áður en ég r«1ti heim. Enginn
var þar ir nema Wright,
sá, sem h verið í lögregl-
unni í Mai a og þekkti sögu
hennar. Þú manst eftir
henni Jean Paget, er það ekki?
Hann brosti. — Það geri ég.
— Hún er trúlofuð, sagði
ég, — bústjóra á nautgripa-
búi í Norður-Queenslandi.
— Er það svo? Hvernig
maður er það?
— Ég hef hitt hann, sagði
ég, — og það er prýðismaður.
Hún er mjög ástfangin af hon
um og ég hugsa að þau verði
hamingjusöm.
— Ætlar hún að koma til
Englands aftur áður en hún
giftist? spurði hann.
Ég starði á bókaraðirnar og
gyllta loftlistana. — Nei, ég
á ekki von á að hún komi nokk
urn tíma aftur til Englands.
Hann þagði.
— Það er of langt, sagði ég.
— Nú sezt hún vist að í
Queensland.
Það varð löng þögn. — Hún
á ekkert til Englands að sækj a
framar, sagði ég. — Hér er
ekkert, sem bindur hana.
Og þá sagði hann ákaflega
heimskuléga setningu. Hann
meinti ekkert illt, en það var
fjarstæða að orða slíkt. Ég
......epeuáð yður Wawp
á .ittilli maigra verxkna!
«00L
ÁtoH
HeUM!
Ausburstxastá
EIRIKUR
víöförli
Töfra-
sverðið
137
Eiríkur hleypur að tjaldbúðum
Bor Khans á hælum Halfra. Hinir
litiu þungu fætur Orms geta ekki
borið hann svo fljótt til allrar
hamingju, því að skyndilega sér
hann greinarnar hreyfasf rétt hjá.
Hann leggst á hnén og rekur
upp hátt óp, er hann sér Erwin
vera dreginn af stað af mönnum
Tsacha. — Eiríkur, hrópar Ormur.
Það er verið að fara með son
þinn burt, komdu.
Eiríkur hleypur til baka. —
Stanzið, kallar hann til glæpa-
mannsins og leggur í skyndi ör á
streng.
Mongólinn rekur upp grimmdar
legan hlátur og heldur drengnum
fyrir framan sig sem skildi. —
Skjótið abra, segir hann ögrandi.
Eiríkur lætur bogann falla og
horfir agndofa á meðan maður-
inn dregur son hans inn í rjóðrið.