Tíminn - 22.11.1960, Blaðsíða 14

Tíminn - 22.11.1960, Blaðsíða 14
14 T f MIN N, þriðjudaginn 22. nóvember 1960. hverfi. Það var þetta, sem Matt vildi gera við mig, og Heard gamlí rau'nar líka. En ef það hefði orðið annar hvor þeirra, þá hefði ég fyrirfarið mér, Clay. — Kate! andmælti hann, en harm vissi að hénni var 'alvara. — Mér hefði ég fundizt ég vera ógeðsleg og glötuð sál, en af því að það varst þú, finnst mér ég vera falleg og rík — eins og drottning, sagði sagði hún barnslega. — Þú ert hrífandi, sagöi hann og kyssti hana næstum auðmjúkur. — En hvernig stendur á því, að það virkar allt öðru vísi á mann ef maður elskar einhvem? sagði hún. — Bara af því að maður elskar einhvern, Kate, svar aði hann, og reyndi að vera léttur í máli. — En nú verð ég að segja þér nokkuð, áðnr en ég bið þig að giftast mér. Hún greip andann á lofti og reisti sig upp. Svo ýtti hún hönd hans frá sér og vafði að sér kápunni. — Giftast þér, Clay? endur tók hún, og hann sá, að hún var orðin föl. — Það er ekki nauðsynlegt, og raunar vil ég það ekki. — Viltu það ekki? spurði hann og leit á hana eins og hann tryði ekki sínum eigin eyrum. Hún var þrjóskuleg á svip inn og starði hvasst niður í dalinn. — Eg vil það ekki, vegna þess að ég er einskis virði, Clay, útskýrði hún. — Eg er bara fávís sveitastelpa, en þú ert borgarbúi og hefur góða menntun, og . . . Röddin brast og hún átti erfitt með að draga andann. — Elsku Kate, sagði Clay, og rödd hans var heldur ekki sítöðug, — ég er fyrrverandi refsifangi, svo mikil og glæsi leg er menntun min. Hún sneri tárvotu, hvítu andliti sínu að honum. — Því trúi ég ekki! sagði hún áköf. Hún var náföl í andliti og kreppti hnefana svo að hnú- amir hvítnuðu. — Það er þó satt, Kate, sagði hann, — og ég varð að segja þér það, áður en ég bæði þig að giftast mér. Eg sat í fangelsi í þrjú.ár. Qg þegar hún hélt áfram að stara vantrúuð á hann, hélt hann áfram: — Eg var dæmdur fyrir að hafa stolið meira en tveimur þúsundum dollara, Kate. — Þú hefur ekki stolið þeim! sagði hún villt. — Nei, ég gerði það ekki, anzaði hann, — og þakka þér fyrir þessi orð, Kate. Eg býst við, að þú sért eina mann- eskjan í öllum heiminum, sem trúir á sakleysi mitt. Hún starði undrandi á hann. — En vinir þínir hefðu þó átt að vita, að þú ert ekki PEGGY GADDYS: afar nærri; ritari hans, mið- aldra kona, sem hafði unnið hjá honum í 30 ár, — og þriðji maðf.rinn var Clay Judson. Ungfrú Willards, rit- . arinn, hafði fengið frí til þess að vera hjá systur sinni, sem var veik, skóla- stjórinn var hafinn yfir allan grun, svo ég varð að taka allt á mig. , — En þú gerðir það ekki, 15 ☆ stúlkan þannig gerður að þú farir að stela! mælti hún með ákefð. — Kannske hef ég aldrei átt raunverulega vini, sagði hann með beiskjubrosi. —. Sjáðu til, peningunum var stolið frá börnum, — nem- endum mínum. Þetta var sam skotafé, sem átti að leggja í styrktarsjóð handa daigleg- um nemanda, sem ekki hafði efni á aö halda áfram námi. Bekkurinn minn ætlaði að gefa þennan sjóð til minning ar um veru sína í skólanum. Allir höfðu lagt mikið á si,g í sumarfríinu til þess að safna peningunum, og mér var falið. að geyma þá. Þau vildu ekki afhenda upphæð- ina með bankaávísun, því að þeim fannst það miklu áhrifa meira að afhenda peninga- seðla. Þess vegna tók ég upp hæöina út úr bankanum dag inn áður en skólinn átti að byrja og geymdi hana um nóttina í skjalaskáp skólans. Morguninn eftir voru þeir horfnir. — En hver getur hafa tek- iö þá, Clay? Hann þakkaði henni bros- andi fyrir þessi orð, sem voru þannig sögð, að það þurfti ekki að efast um, að hún taldi hann saklausan. — Það voru aðeins þrjár manneskjur, sem þekktu á lásinn, svaraði hann. Það var skólastjórinn, mesti öðlingur, sem aldrei hefði látið sér til hugar koma að gera nokkuð slíkt, og tók sér þetta allt Clay, þú gerðir það ekki! hrópaði hún. — Kviðdómur ,skipaður 12 valinkunnum mönnum áleit hið gagnstæða, svaraði hann, — og ég var óheppinn. Eg hafði nefnilega sparað sam- an 18 hundruð dollara, og það töldu allir meira en hægt væri af lágum kennaralaun- um, einkum þegar þess væri gætt, að ekki var annað vitað en að ég hefði lifað jafn ó- sparlega og aðrir. Þannig var framburður vitnanna. Og ég gat ekki sagt hvaðan pen ingarnir voru komnir, þvi að ég hafði svarið að halda því leyndu. Hún horfði undrandi á hann, og hann gat ekki varizt hlátri. — Ja, þessi eiður var kannske ekki bindandi við slíkar aðstæður, hélt hann áfram, — en ég hefði svo sem haft lltiö upp úr því að segja sannleikann. Eg hafði mefni- lega skrifað bók fyrir ná- unga, sem hét Henry Mars- hall, spjátrung, sem hreiðrað hefur um sig í áhrifamikilli stöðu í New York. Hann neit aði öllu sambandi við mig, eftir að bókin var komin á markaðinn og hafði fengið góða dóma. Þess vegna var ekki um anmað að gera fyrir mig en taka á mig sökina og þola dóminn, og ég ráðlegg þér að hugsa þig um tvisvar áður en þú giftist dæmdum manni. — Það er ekki nauðsynlegt, sagði Kate, — en ég get ekki gifzt þér. Það er ekki hægt! — Eg skil það mætavel, sagði hann og kinkaði kolli kuldalega. — Eg vissi, að þú mundir segja nei, þegar ég væri búinn að segja þér sann leikann. — Það er ekki vegna þess, sem þú hefur sagt mér núna, andmælti hún. Hvort sem þú værir sekur eða ekki sekur, þá skiptir það engu máli, í sjálfu sér, því að ég elska þig, Claý. En ég veit, að þú mund ir skammast þín fyrir mig, ef þú neyddist til þess að kynna mig fyrir gömlum vin um þínum. — Skammast mín fyrir þig? endurtók hann og starði á hana. — Ertu gengin af vitinu? Hvemig í ósköpunum ætti ég að skammiast mín fyrir þlg? Þú ert þó eitt feg ursta sköpunarverk í heimi! —En samt er ég ekki ann aö en fávís sveitastelpa og þekki ekkert til borgarlífsins, sagði hún. — Eg veit ekki einu sinni, hvernig ég á að ganga inn í herbergi eða hvemig á að fara að því að kynna fólk hvað fyrir öðru. Hann tók hana í faðm sér, og hún gat ekki streitzt á móti. — Sá maður, sem ekki væri stoltur af að eiga þig, er ekki til, sagði hann. — Ef þú vildir giftast mér, yrði ég svo mont inn, aö ég mundi svífa hrein lega í lausu lofti. — Ó, elsku Clay, ég er svo hrifin af þér, og mig langar svo mikið að giftast þér, sagði hún grátandi og hallaði sér upp að vanga hans. Mér er það alls ekki nóg að vera með þér hér úti á víðavangi endr um og eins, þegar við getum stolizt til þess að vera sam- an. Eg yil alltaf vera hjá þér, ég vil halda heimili fyrir þig, elda mig fyrir þig og eignast með þér böm, — en bara ef þú heldur, að þú þurfir ekki að skammast þín fyrir mig. Hreinskilni hennar snart hann <íjúpt, og hann þrýsti henni fastar að sér. Þannig sátu þau, þangað til rökkrið seig yfir dalinn og þeim varð ljóst, að þau yrðu að fara að leggja af stað heimleiðis. Áð- ur en þau lögðu af stað, leit hann fast í augu hennar. — Þú verður að hugsa þig vel um, Kate, áður en þú tek- ur þá ákvörðun að lifa það sem eftir er með manni, sem hefur verið í fangelsi, manni, sem aldrei getur gleymt rimla gluggum og láestum dyrum. EIRÍKUR VÍÐFÖRLI Merki Jómsvíkinga 13 — Hvers vegna viltu ekki segja konunginum eftirnafn þitt? spyr Vulfstan. Hvert er ættarnafn þitt? Hver er faðir þinn? En í sam abili fcoma Erwin og fleiri norskar skytur til að heilsa Axel. — En hvað boginn þinn er fal- legur, segir Ervin hrifinn. Og örv- arnar! — Þetta er allt heimatilbú- ið segir Axel. Faðir minn smíðar allt sjálfur. Drengirnir veita því — Eg þarf ekki að hugsa meira um það, svaraði hún með heitri gleði i röddinni. Eg veit, að ef ég fæ ekki að lifa með þér, þá mun ég lifa ein þar til gröfn tekur við mér. En þú verður að hugsa þig um, Clay. Mundu það, að þú eignast konu, sem aldrei hefur farið út fyrir sinn fæð ingarhrepp að heitið getur og ekki hefur löngun til þess, þótt hún mundi vilja fylgja þér hvert á land sem væri, ef þú óskaðir þess. Hann kyssti hana, en allt i einu hrukku þau hvort frá öðru, og aftur heyrði hann þenna sama gaggandi hlátur og aftur var það einhver, sem hljóp inn í kjarrið og faldi sig þar. Kate horfði skelfd á hann, en hann brosti sefandi. — Þetta var bara fugl, sagði hann. — Nei, það var maður, Clay. Eg er viss um það! — Eg held þú hafir rangt fyrir þér, ástin mín. En hafi svo veriö, þá erum við þó ein núna. Kate hélt í hönd hans á leið inn niður eftir, og óttinn skein enn út úr augum henn Þriðjudagur 22. nóvember: 8.00 Morgunútvarp. 8.30 Frétttr. 9.10 Veðu.rfregnir. 12.00 Hádegisútvarp. 13.00 „Við vinnuna": Tónleikar. 14.40 „Við, sem heima sitjum“ (Svava Jakobsdóttir). 15.00 Miðdegisútvarp. 16.00 Fréttir og veðurfregnir. 18.00 Tónlistartími barnanna (Jón G. Þórarinsson). 18.25 Veðurfregnir. 18.30 Þingfréttir. 18.50 Tilkynninga”. 19.30 Fréttir. 20.00 Daglegt mál (Óskar Halldórs- son cand. mag.). 20.05 Útbreiðsla berklaveikinnar fyr- ir aldamótin og stofnun Heilsu- hælisfélagsins; síðara erindi (Páll Kolka læknir). 20.30 Frá tónleikum Sinfóníuhljóm- sveitar íslands í Þjóðleikhús- inu;; fyrri hluti. Stjórnandi: Bohdan Wodiczko). Einleikari á píanó: Guðrún Kristinsdóttir. 21.20 Raddir skálda: Úr verkum Gunnars M. Magnúss. — Fiytj- endur: Lárus Pálsson, Þor- steinn Ö. Stephensen og höf- undurinn sjálfur. 22.00 Fréttir og veðurfregnir. 22.10 Á vettvangi dómsmála (Hákon Guðmundsson hæstaréttarrit- ari). 22.30 F-ramhald sinfóníutónleikanna í Þjóðleikhúsinu. 23.00 Dagskrárlok. ekki athygli að Vulfstan hlustar í þá. En litlu seinna tekur Tjali eftii að Vulfstan og einn manna ham ræðast við ..

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.