Tíminn - 22.01.1961, Síða 14

w
T í M I N N, sunnudagnin 22. janúar 1961.
— Hefurðu nokkra hug-
mynd um, hvert á að fara
með þig?
— Eg heyrði þá minnast á
einhvem stað út á Long Is-
land, en 6g er ekki viss.
—' Þá fara þeir sennilega
gegnum göngin. Það er stytzt
og minnst umferð. Kannske
get ég^.....
Ó, Ladd, hvað sem þú
gerlr, þá máttu ekki svíkj a
mig. Kannski láta þeir mig
vera þar dögum saman . . . .
kannski fara þeir ekki einu
sinni með mig alla leið . . . .
Ladd, númerið á bllnum hans
er 072-027. Reyndu aö muna
það.
Eg greip andann á lofti og
þrýsti mér enn fastar upp að
veggnum. — Ladd, nú er
hann að banka á hinu her-
berginu. Nú eru þeir tilbúnir
og bíða eftir mér . . .
hans í símanum var betra en
Aðeins það að heyra rödd
ekkert... Ladd, Ladd, ó farðu
ekki....
En hann var farinn. Hann
eyddi ekki einu sinni tíman-
um til að setja tólið á.
Eg komst lnn í baðherberg
ið og var að ganga inn í mitt
herbergi, þegar McKee kom
inn. Andlit hans var skugga-
legt eins og hann væri orðinn
leiður á biðinni og vildi ljúka
öllu af eamstundis. En svo
mýktist hann strax og hann
sá mig.
— Ertu tilbúin?
Eg gekk yfir þröskuldinn
og til hans.
— Af hverju sendirðu mig
burtu á þennan hátt?
Hann virtist ekki heyra
hvað ég sagði. Eg reyndi enn
einu sinni áður en við kæm-
um til mannanna tveggja sem
biðu mín.
— McKee, þú ætlar ekki að
láta þá gera mér neitt mein,
er það?
í þetta sinn brosti hann
undarlega til mín, það bros
sagði mér ljóslegar en mörg
orð: Það var viðkvæmur blett
ur héma, þar sem hjartað á
að vera staðsett. En þú ert
of sein. Hann er horfinn. En
þú manst hvar hann var, það
sé ég.
Við mennina sagði hann:
— Akið ekki of hratt. Hún er
dálítið óttaslegin.
Ef ég hafði ekki vitað fyrr,
hvað átti að gerast, ljóstruðu
þeir því upp með því að stilla
sér sín til hvorrar handar á
mér. Við lögðum af stað út.
Skyndilega heyrði ég rödd
hans.
— Bíðið augnablik. Mig
langar að kveðja hana. Þið
getið beðið fyrir utan.
Eg sneri rólega aftur til Mc
Kee. Mér hefur aldrei á ævi
minni verið eins undarlega
innanbrjósts. Mér fannst ég
vera áhorfandi að óhugnan-
legu leikriti — og þó var ég
aðalleikandinn. Það var eins
og mér gæti alls ekki skilizt
að innan fáeinna klukku-
Eg heyrði McKee stynja eins!
og sært dýr að baki mér.
— Komið þá herrar mínir, j
sagði ég. — Fylgið ungfrúnnij
heim.
Kittens sat undir stýri ogj
Skeeter í aftursætinu við hlið
mér. Við fórum þvergötuna
gegnum bæjargarðinn eins og
Ladd hafði spáð. Þeir óku
hratt og ég sat með sígarett
HVER VAR
Eftlr
Cornel) Woolrich
36
stunda yrði ég ef til vill liðið
lík_____
Hann faðmaði mig að sér,
blíðlega en ég fann hjartað
berjast ákaflega. Eg sneri mér
undan, svo að hann gæti ekki
kysst mig á munninn.
— Góða nótt, sagði hann
hásri röddu. — Góða nótt,
engill.
Á þessari stundu breyttist
allt. Eg hafði verið skelfd,
óskaplega hrædd, alveg síðan
þeir stóðu mig að verki við
skápinn. En nú var eins og öll1
hræðsla ryki burtu.
Mér þótti vænt um það. Eg
fann fyrirlitninguna, — fyrir
litninguna á þessum manni
gegntaka mig.
Eg brorti til hans, þegar
hann sleppti mér.
— Og hver á nú að fá hring j
inn? i
— Já, bíddu við, taktu hann
með þér. Eg vil að þú hafir
hann á fingrinum.
Hann sótti hringinn og
renndi honum upp á fingur-
inn á mér, ég lét hann gera
það, án þess að segja orð.
Eg snerist á hæli og gekk
út.
Hringurinn hafði verið of
stór. Eg sló höndihni utan í
húsið og hringurinn rann af
eins og regndropi.
í síðasta sinn í þessu lífi
mættust augu okkar. Svo
trampaði ég á hringnum,
marði hann undir fótum mér.
una — er það ekki síðasti
greiði við hinn ^iauðadæmda
— milli varanna.
Við höfðum ekki skipzt á
einu oröi. Hvað hafði það lika
að segja?
Þegar við vorum rétt ókom
inn út úr garðinum, og ókum
eftir breiðum vegi með trjám
á báðar hendur, — sá ég allt
í einu leigubifreið sem stóð
kyrr á okkar vegarhelmingi.
Kannski var það tilviljun,
kannski ekki, en þegár við
ókum framhjá, kveikti bif-
reiðarstjórinn allt í einu á
Ijósunumý og gat því séð
númerið á bifreið okkar, ef
áhugi á því var fyrir hendi.
Andartaki síðar vorum við
komin út úr ljósum hans og
brunuðum inn í myrk göng-
in.
En í þeirri andrá sem við
vorum að komast gegnum
göngin sáum við bifreið
sveigja beint í veg fyrir okk
ur. Hún hafði verið á eftir
okkur án þess að við veittum
henni nokkra sérstaka at-
hygli, en skyndilega brunaði
hún framúr og beint í veg
fyrir okkar bíl.
Eg heyrði Skeeter öskra:
— Passaðu þig, hann ætlar að
reyna að stoppa okkur.
Kittens reyndi að beygja,
en svarti, dularfulli bíllinn
beygði þá einnig. Kittens
reyndi enn að sveigja, nú til
hinnar handar, en andartaki
siðar köstuðumst við öll þrjú
fram. Bíllinn hafði rekist á
gangarmúrinn. Áreksturinn
var ekki mjög harður, en
samt sátum við nokkrar
sekúhdrr eins og dofin og
utan við okkur af atburðin-
um.
Kittens.leit út fyrir að vera
alveg að missa glóruna; fyrst
barsmíðin sem McKee hafði
veitt honum, og nú þetta.
— Djöfuls, djöfuJl! Sáslu
hvað hann reyndi aö g-jra,
muldraði Skeeter sljólega.
Allt í einu var dyrunum
■svipt upp þeim megin sem ég
sat og Ladd stóð fyrir utan.
Jafnvel þarna í myrkrinu
þekkti ég hann á samri
stundu.
Hann sagði ekkert, þess
var heldur enginn þörf. Eg
gerði misheppnaða tilraun til
að komast til hans, en ég var
svo máttvana að ég varð að
gefast upp.
■— Eg get það ekki Ladd.
Hann miðar á mig byssu,
hvíslaði ég.
— Vertu kyrr, þar sem þú
ert, sagði Skeeter ógnandi við
Ladd. Ekki feti nær.
Eg hélt á sigarettu í hend-
inni. Eg veit ekki hvernig það
gekk til, ég gerði það alger-
lega ósjálfrátt, að sveifla
hendinni og þrýsta af öllum
mætti slgarettunni á hand-
legg Skeeters. Hann öskraði,
argaði og galaði eins og villi
dýr, og byssan datt um leið
niður á bílgólfið. Og áður en
ég hafði áttað mig, hafði Ladd
ið Skeeter roknahögg og stóð
nú með byssuna í hendinni.
Og svo var þetta alveg eins
og þriðja flokks glæpamynd-
um. Þegar Ladd var búinn að
yfirvinna Skeeter, liðu ekki
nema fáeinar mínútur, þá lá
Kittens líka í roti.
Eg heyrði Ladd hrópa eitt-
hvað um að við ættum að
koma þessa leið í hvelli. —
Það bíður bíll eftir mér hinum
megin við göngin, sagði hann
og ég þaut af stað eins hratt
og fæturnir gátu borið mig.
— Gættu þín, Ladd, þeir
skjóta kannski á okkur, hróp
aði ég þegar ég uppgötvaði
mér til skelfingar að Skeeter
hafði raknað við og mér sýnd
ist glampa á byssu í hönd
hans.
— Vertu á undan mér sagði
Ladd festulega. Hann hefði
getað hlaupið burtu og látið
mig eina, en það gerði hann
auðvitað ekki, hann ýtti mér
á undan sér og hélt annarri
hendi utan um mig.
Svo heyrðum við skothvell.
Það var eitthvað óraunveru-
legt yfir hvellinum. Eg hafði
haldið að hávaðinn yrði miklu
meiri.
Skotið hitti ekki, en nú
heyrði ég fótatak þeirra
beggja Skeeters og Kittens að
baki okkar, og það hljómaði
c’raugalega og óhugnarlega
hér í hálfmyrkum göngunum.
Sunnudagur 22. janúar:
8,00 Fjörleg músik í morgunsáriS.
9,00 Fréttir.
9,10 Veðurfregnir.
9,20 Vikan framundan.
9,35 Morguntónleikar.
11,00 Messa í Hallgrímskirkju (Prest
ur: Séra Sigurjón Þ. Árnason.
Organleikarl: Páll Halldórss.)
12.15 Húdegisútvarp.
13,00 Afmæliserindi útvarpsins um
náttúru íslands; XI: Grös og
gróSur (Eyþór Einarsson grasa
fræðlngur).
14,00 Miðdegistónleikar: Frá viku
léttrar tónlistar í Stuttgart
1960.
15.30 Kaffitíminn.
16.40 Endurtekið efnl.
17.30 Barnatími (He lga og Hulda
Valtýsdætur).
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Þetta vil ég heyra: Dr. Jakob
Benedlktsson velur sér hljóm-
plötur.
19.10 Tilkynningar.
19.30 Fréttií og iþróttaspjall.
20,00 Erindi: Rósamál (Grétar Fells
rithöfundur).
20.25 Hljómsveit Rlkisútvarpsins
ieikur. Stjórnandi: Bohdan
Wodiczko.
21,00 Gettu betur!: Nýr spurninga-
og skemmtiþáttur undir stjórn
Svavars Gests.
22,00 Fréttir og veðurfregnir.
22,05 Danslög, valin af Heiðari Ást-
valdssyni.
23.30 Dagskráríok.
Mánudagur 23. janúa
8,00 Morgunútvarp.
12,00 Hádegisútvarp.
13.15 Búnaðarþáttur: Gróandi jörð
(Jón H. Þorbergsson bóndi á
Laxamýri).
13.30 „Við vinnuna": Tónleikar.
15,00 Miðdegisúbvarp.
18,00 Fyrir unga hTustendur.
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Þingfréttir.
19.30 Fréttir.
20,00 Um daginn og veginn (Ólafur
Stefánsson stjómarráðsfulltr.)
20,20 Einsöngur: Hanna Bjamadótt-
ir syngur lög eftir Skúla HaU
dórsson við' undirleik höfund-
ar. \
20.40 LeikhúspistiU (Sveinn Einars-
son fU. kand.).
21,00 Tónleikar.
21.30 Úfcvarpssagan.
22,00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Hijómplötusafniö.
28,00 Dagskrárlok.
Auglýsið í Tímanum
EIRÍKUR
VÍÐFÖRLl
Merki
Jómsvíkinga
63
— Farðu til hinna! hrópar
Vúlfstan til Axels, sem stumrar
yfir Sverri. Hann stynur þun-gan.
Hinir ka-sta vopnunum til að Vúlf
stan framkvæmi ekki hótun sína
á drottningunni.
Úlfur urrar og hárin rísa. —
Haltu í hundinn! skipar Vúlfstan.
Eg drep drottninguna ef þið hr’eyf
ið ykkur. Hlustið nú á . . . .
Án þess að nokkur veitti því
athygli reynir Sverrir að seilast
til boga síns, og hægt, mjög hægt
nálgast hann mennina. Hann mæð
ir blóðrás og verður að hvílast
mörgum sinnum á leiðinni.
Loksins! Hann kennir svima við
áreynsluna, en neytir síðustu
krafta til að lyfta boganum, og
miðar .... Skýtur ....
♦