Tíminn - 08.04.1961, Qupperneq 14

TIMINN, laugardaginn 8. aprfl 1961,
T4
hver hafl skotlð Faversham
og síðan komið sökinni yfir á
Loru, en látið það jafnframt
líta út sem slys til að hún
fengi ekki dauðadóm?
Mark kinkaði kolli.
— Þannig virtist vera í
pottinn búið .... að minusta
kosti segir Lora það.
— Ef Lora segir það, er það
auðvitað satt, greip Fenton
fram í. — En hvernig í ósköp
unum eigum við að grafa upp
sannleikann eftir svona lang
an tíma .... tvö ár? Hvar
eigum við að byrja?
Mark starði orðlaus á unga
ekki búin að taka þá upp
aftur.
— Jæja, við tökum þá upp
í hvelli, svaraði hann stuttur
í spuna. — Þú ferð ekki uiður
í þessum kjól. Svart klæðir
þig alls ekki .... og þú hefur
ekkert að syrgja lengur.
Mundu það! Þú berð ekki á-
byrgð á dauða Faversham og
það er kominn tími til að þú
gerir þér það ljóst.
Það tók fáeinar mínútur að
taka upp úr töskunum og Lora
dró fram hvítan léreftskjól
með dökkrauðum rósum. —
Eg var stundum í þessum í
I undir hönd hennar og leiddi
I hana niður stigann.
5. kafli.
Hádegisverðurinn bragðað-
ist prýðisvel og það var létt
yfir þeim öllum þrátt fyrir
allt. Eftir máltíðina drukku
þau kaffi úti á svölunum og
það var meðan þau sátu þar
að Mark tók aftur eftir ljós-
rauðu rhododdronrunnunum,
og hann fór aftur að hugsa
um það sem Lora hafði sagt
honum. Lora tók eftir svip-
breytingum hans og reis á
fætur.
KATE WADE:
LEYNDARDÓMUR
11 Italska h.ússins
manninn. Hið mikla traust,
sem hann bar til Loru, fékk
Mark til að skammast sín of-
urlítið. Og honum líkaði mjög
vel við Clive Fenton. Hann
brosti og stóð upp.
— Eg skal senda Loru til
yðar núna, sagði hann.
Þegar hann kom upp á skör
ina opnaði hún strax herberg
•isdyr sinar og leit kvíðin á
hann.
— Það er allt í himnalagi,
sagði hann glaðlega. — Hann
bíður eftir þér í dagstofunni.
Þótt þú hefðir skotið hundr-
að Favershama myndi hann
bíða þfci. Og hann trúir alls
ekki að þú hafir myrt hann,
af þeirri einföldu ástæðu að
þú segist ekki hafa gert það.
Svona svona, gráttu ekki,
sagði hann sefandi, þegar
hann sá að augu hennar fyllt
ust tárum. — Þú mátt ekki
eyðileggja andlitsfarða þinn.
Svo tók hann eftir að hún var
enn í sama leiðinlega svarta
kjólnum og að hárið var reyrt
í hnút í hnakkanum.
— Þú ert ekki búin að hafa
fataskipti, sagði hann ásak-
andi.
Hún hristi höfuðið. — Eg
hafði ekki sinnu á neinu, sagði
hún. — Og allir kjólarnir mín
ir eru í töskunum. Eg var
Sviss, sagði hún lágt. — Eg
man að Clive þótti þessi kjóll
fallegastur.
Meðan hún hafði kjóla-
skipti, gekk Mark fram og
aftur í ganginum. — Hann
horfði á sjálfan sig í spegl-
inum fyrir enda gangsins. Eg
hef elzt þessa mánuði síðan
Alyse dó, hugsaði hann. Hann
var hár og beinvaxinn en hár
ið var tekið að grána við gagn
augun og andlitið var þreytu
legt. Hann virtist eldri en
þrjátíu ára. Hann andvarpaði
og sneri sér snöggt á hæli,
þegar han nheyrði að her-
bergisdyr Loru voru opnaðar.
Þegar hún kom til hans
starði hann furðulostinn á
hana. Honum fannst hann
varla þekkja hana aftur,
klædd í hvíta kjólinn og hár
i bylgjaist um axlir henni.
Svipurinn á andliti hennar
minnti hann á eigfcikonu
sína þegar hún hafði klæðzt
sínu fegursta skarti og stillti
sér upp til að láta hann dást
að sér.
— Jæja, hvað finnst þér?
spurði hún með öndina í háls
inum .
— Þú ert fyrirtak, sagði
Mark lágróma. Svo tók hann
— Eg skal sækja úrklipp-
urnar og myndina, sagði hún
og fór. Þegar hún kom aftur,
fletti hún blaðaúrklippunum
sundur á borðinu og rétti
Mark stóra myind.
— Þetta er stækkað eintak
af þessari mynd sem Tom
tók, sagði hún. — Þú sérð að
þetta gæti verið hvaða kven
maður sem er.
Mark horfði áhugasammr.á
myndina. Hún sýndfsk'óga-
göng, til beggja hliða voru
rhododdronrunnar, hann sá
litlu sundlaugina við endann
á göngunum og litlu styttuna
á stöplinum, sem Lora hafði
talað um, fyrir framan stein
bekknum stóðu tvær verur
andspænis hvor annarri, og
þær voru svo smáar að ekki
var unnt að greina annað en
þetta var karlmaður og kona.
Maðurinn hafði sítt hár og
mikið skegg, konan var ljós-
klædd og það eina sem sást
greinilega, var byssan, sem
hún hélt á í hendinni.
Þetta var myndin sem vald
i hafði því að Lampson neit
aði að trúa sögu Loru og með
an Mark horfði á myndina
varð hann gripinn ósegjan-
legu vonleysi. Það var ekki
að undra þótt verjandinn
'hefði ekki trúað henni, þetta
gat verið hvaða kvenmaður
sem var .... jafnvel Lora
sjálf.
Fenton hallaði sér að hon-
um og nú hrópaði hann:
— Eg skil ekki hvernig var
hægt að nota þetta sem sönn
unargagn. Þetta getur verið
hver sem er .... það gæti
enginn þekkt kvenmanninn
sem Loru.
— En það er ekki aðalatrið
ið, sagði hún þreytulega. —
Myndin sannar að atriðið fór
fram .... og fyrst svo var,
þá gat ekki leikið vafi á hver
konan vat .... það vissu all-
ir að ég átti að leika í þessu.
Fenton virtist engan veg-
fci sannfærður, en hann sett
ist niður og tók eina úrklipp
una. — Það er bezt ég kynni
mér málið nánar, muldraði
hann.
Loru og tók eftir því að hún
var aftur niðurdregin og dap
urleg. Og skyndilega langaði
hann til að biðja hana að
gleyma þesu öllu. Clive hafði
trúað henni .... þvers vegna
að róta í þessu gamla máli?
Hvers vegna gat hún ekki
reynt að gleyma öllu saman,
giftst Clive og gert sig ánægða
með þá hamingju, sem hann
megnaði að veita henni?
En hann óttaðist að segja
það. Hann óttaðist að hún
fyndi hvað hann áleit þetta
allt vonlaust. Hann varð að
gera hið sama og Clive og
kynna sér málið betur.
Hana tók eitt blaðið og las:
„Ákærða skýrir frá því“,
las hann, „að hún hafi farið
niður í ,Skógargöngin‘ til að
taka þátt í atriðinu um morg
uninn. Hún hafði hitt hinn
látna þar og var hann klædd
ur búningi sínum. Hann hafi
látið hana fá byssuna, hún
hafði aldrei handleikið slíkt
vopn áður og hann sýndi
henni, hvernig ætti að nota
það. Dómarinn spurði hvers
vegna hún hefði hleypt af,
þar sem það hefði átt að vera
nægilegt að miða á Favers-
ham meðan myndin var tek-
ih. Ákærða svaraði því til að
hinn látni hefði krafist þess.
þar sem átti að reyna að hafa
þetta sem raunverulegast.
Dómarina spurði enn fremur
hvers vegna hún hefði snúið
heim strax án þess að biða
eftir að Faversham risi á fæt
ur. Hvers vegna hafði hún
ekki dokað við svo þau yrðu
samferða heim að húsinu.
Ákærða svaraði að hinn látnl*
hefði áður beðið hana að
hlaupa samstundis .... eins
og ungfrú Antonia Brent
hafði gert hinn fyrri sunnu-
dag, þegar hún stóð andspæn
is hinum raunverulega Bróð
ur Villa.“
Hún hafði lært lexiuna sína
vel, hugsaði Mark þurrlega.
Það gerði málið erfiðara fyr
ir hana, að hún hafði sagzt -
hafa hlaupið samstundis
UTVARPIÐ
Laugardagur 8. apríl:
8.00 Morgunútvarp (Bæn. — 8.05
MorgunleiMimi. — 8.15 Tón-
leikar. — 8.30 Fréttir. — 10.10
Veðurfregnir).
12.00 Hádegisútvarp (Tónl. — 12.15
Fréttir og tilkynningar).
12.50 Óskalög sjúklinga (Bryndís
Sigurjónsdóttir).
14.30 Laugardagslögin
15.00 Fréttir.
15.20 Skákþáttur (Baldur Möller).
16.05 Bridgeþáttur (Hallur Símonar-
son).
16.30 Danskennslu (Heiðar Ástvalds
son danskennari).
17.00 Lög unga fólksins (Jakob Möll
er).
18.00 Útvarpssaga barnanna: „Petra
litla", eftir Gunnvor Fossum,
VI. (Sigurður Gunnarsson).
18.30 Tómstundaþáttur barna og
unglinga (Jón Pálsson).
18.50 Tilkynningar.
19.20 Veðurfregnir.
1930 Fréttir
20.00 Tónleikar: Sir Thomas Beech-
an stjórnar Konunglegu fíl-
harmoníuhljómsveitinni í
Lundúnum við flutning
þriggja vinsælla hljómsveitar-
verka.
a) „Spánn“ eftir Chabrier.
b) „Suðureyjar" (Fingalshell-
irinn eftir Mendelsshon.
c) „Mærin fríða frá Perth“,
eftir Bizet.
20.30 Leikrit: „Þrjár álnir lands“;
Max Gundermann samdi með
hliðsjón af sögu eftir Leo Tol-
ctoj. Þýðandi Bjarni Benedikts
son frá Hofteigi. — Leikstjóri
Lárus Pálsson. — Leikendur:
Þorsteinn Ö Stephensen Helga
Valtýsdóttir, Helgi Skúlason,
Helga Bachmann, Gestur Páls-
son, Valdimar Helgason, Ævar
ICvaran, Jón Aðils, Valur Gísla
Gíslason, Guðrún Stephensen,
Steindór Hjörleifsson og Er-
lingur Gíslason (Áður útvarp-
að í maí 1959).
21.45 Tónleikar: Dúett í A-dúr fyrir
fiðlu og gítar eftir Granyani
Leonid Kogan og Ivanov-Kram
skoy leika).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
2210 Úr skemmtanalífinu (Jónas Jón
asson)
22.40 Dandslög.
24.00 Dagskrárlok
EIRÍKUR
VÍÐFÖRLl
Hvíti
hrafninn
60
Althan af Glenndannon mætti
augnaráði Eiríks og andvarpaði.
— Ég sé, að þú hefur tekið þína
ákvörðun, Eiríkur, og ég harma
það. Síðasta skipun Lochlans var
sú, að leggja ekki hendur á þig,
svo ég get ekki kyrrsett þig. Það
var orðheldni Skotans, sem breytti
ákvörðun Eiríks. — Þú vinnur,
Glenndannon, sagði hann og
brosti við. — Sú staðreynd, að
Lochlan minntist loforðs síns á
dauðastundinni, færir mér heim
sanninnn um það, að ég verð að
taka upp merki hans. Ég og mínir
menn munu fylgja þér á eftirför-
inni eftir Ragnari og glæpaflokki
hans. — Ég er hræddur um það,
að menn mínir séu ekki í góðri
þjálfun, andvarpaði Althan. —
En þeir eru kjarkaðir, sagði Eirík-
ur. Svo tók hann sverð hins fallna
Skota og setti það við hlið síns
eigins. — Tvö sverð, eitt takmark,
sagði hann hryssingslega.