Tíminn - 15.06.1961, Blaðsíða 14

búsgögxram, en maturinn aft
ur & móti hversdagslegur, og
stafaffi þáð sparsemi greif-
jmjunnar. Greifynjan hafði
orðið en Shirley tók ekki eft
ir því sem hún sagði, fyrr en
hún beindi að henni ákveð-
innl spurningu: — Lét faðir
yðar eftir sig mikil auðæfi?
Shirley þóttist vita að greif
ynjan væri á hnotskóg eftir
þvl hvort eitthvað værí á
milli hennar og Roberts og
vlldl því fá að vita um fjár-
hag hennar.
— Nei, því miður. Læknir
getur ekki safnað auðæfum,
meðan þessi skattalög eru í
glldi. Eg neyðist til að fá mér
atvinnu.
— Það er synd. Ung stúlka
af góðu fólki ætti alltaf að
hafa nóga peninga milli hand
anna.
Robert hló hátt. — Þú ert
óforbetranlegur auðhyggju-
maður, mamma. Hann sneri
sér að Shirley: — Mamma
hugsar ekki um annað en að
útvega mér auðugt kvonfang.
Hún reyndi að pússa okkur
Aleen Jackman saman og
nú vill hún hafa sama hátt-
inn á með þig, ef þú átt nóga
peninga.
Þegar þau komu inn í setu-
stofuna, sagði Robert við móð
ur sína: — Þú hefur vonandi
ekki gleymt því, að þú ætl-
aðir að skrifa þessi skilaboð
fyrir mig?
— Auðvitað ekki, Robert,
svaraði hún óstyrk, — ég skal
gera það strax.
Shirley fannst gamla kon-
an taka öllu sem skipunum,
sem sonur hennar lét út úr ;
sér. í
— Mamma er indæl, sagði
Robert, þegar hún var farin,
— hún var verulega lagleg,
þegar hún var ung.
— Já, það hlýtur hún að
hafa verið.
Shirley sat í sófanum og
Robert settist við hlíðina á
henni.
— Þetta er næstum eins og
h&ima hjá þér í Sussex.
Manstu, þegar við sátum sam
an og horfðum inn í eldinn?
En Shirley fannst allt loft
hér lævi blandið.
— Þú svarar engu, sagði
hann og tók um hönd henn
ar. Hana langaði mest til að
slita sig lausa, en hún hafði
hemil á sér. Það hefði verið
kjánalegt.
— Þú ert skjálfhent, og nú
veit ég hvers vegna þú svar-
Jennifér Ames:
Grímuklædd
hjörtu
13.
ar ekki spurningum mínum.
Hvað ertu að hugsa um?
— Eg veit það ekki, Robert.
Það eru fjögur ár síðan við
sáumst síðast; það er lang-
ur tími.
— Já, en stuttur tíml þeg
ar ástin er annrs vegar. Ger-
ir þú þér ljóst, að ég elska þig
enn þá yfirmáta?
— En þú elskaðir mig ekki.
Það er ekki fallegt af þér að
segja þetta.
— Víst gerði ég það. En þú
varst ekki nema barn, og ég
var gestur föð'ur þíns. Þar að
auki vissi ég ekki betur en
að ég yrði örkumlamaður það
sem eftir var ævinnar, svo
hvað hefði ég getað boðið
þér?
— En Robert, þegar þú
lagðir af stað heim, þá varstu
sannfærður um, að þú værir
orðinn heill heilsu.
Hann horfði á hana hrygg
ur í bragði: — Já, allir trúðu
því, meira að segja faðir þinn,
sem hefði þó átt að vita bet-
ur. Það var einber óskhyggja.
En innst inni vissi ég, að það
var of gott til að Vera satt.
— En þú gazt gengið, þegar
þú fórst frá okkur, Robert,
þú gazt meira að segja hlaup
ið. Það man ég greinilega.
— Eg hélt að minnsta kosti,
að þú myndir skilja. Skilurðu
þá ekkl, að það var vegna
föður þins? Þú getur ekki í-
myndað þér, hvað því fylgdri
mikill sársauki, en ég vildi
ekki valda honum vonbrigð-
um og svipta hann þeirri trú,
að hann hefð'i gert krafta-
verk.
Hún vildi ekki andmæla
honum, en hún var sann-
færð um að allt, sem hann
sagði, var tóm lygi og ósann
indi.
— Mér þykir vænt um, að
pabbi vissi það ekki, sagði
hún.
— Mér þykir vænt um að
heyra þig segja þetta, því að'
þá veit ég, að ég hef breytt
rétt. Shirley, ég elska þig stöð
ugt, og ég vona, að það sé
gagnkvæmt.
— Eg elskaði þig áður, svar
aði hún, — en það hefur bara
verið ímyndun úr stelpu.
— Þú varst sautján ára,
svo að þú varst nógu gömul.
— Eg var nýkomin úr
heimavistarskóla, þar sem
ekki var leyfilegt að hugsa
um unga menn.
— Ef þú heldur því fram,
að það hafi bara verið stelpu
ást, því hefurðu þá ekki gift
þig? Þú ert víst ástfangin af
einhverjum öðrum? Til dæm
is þessum John Brown? Því
er hann hér? Vill hann ekki
sleppa þér úr augsýn?
Hún þoldi ekki glampann
í augum hans. Hvað mundi
hann gera, ef hann vissi, að
John væri bróðir Aleenar
Jackson?
— Þú hefur ekki svarað
mér enn þá. Elskar hann þig?
— Ef til vill, svaraði hún.
— Og þú?
— Eg veit það ekki, svaraði
hún og leit undan. Hún var
orðin eldrjóð í kinnum.
— Þú veizt það ekki? Það
gleður mig, þvi að þá hef ég
vonarneista. Það er sem sagt
4.
flimntndagjmi.
ekkert sérstakt á milli ykk-
ar?
— Nei, það er það ekki.
Hún hefði viljað gefa mikið
til að John hefði heyrt þetta
samtal, Hann hafði kysst
hana, en hvers vegna?
— Það er gott, sagði Rob-
ert. — Eg held ég geti vakið
ástina í brjósti þér á ný.
Greifynjan kom aftur inn
í stofuna. — Eg er búin að
skrifa bréfið, Robert, og biðja
Gaston að fara með það á
Hotel de la Poste.
— Þakka þér fyrir, mamma,
sagði hann og brosti hlýlega
til móðiur sinnar. Hótel de la
Poste. Þar bjó John. Hafði
hann einhverja ástæðu til að
skrifa honum?
Robert afsakaði sig með því,
að læknirinn hefði ráðlagt
honum að hvílast. — En
mamma sýnir þér kannski
fjölskyldualbúmið á meðan,
sagði hann og brosti afsak-
andi.
Mamma hans kinkaði kolli
leyndakdómsfull á svip, og
þegar hann var farinn út,
gekk hún að skáp og dró út
skúffu. Hún kom aftur með
hlaða af ljósmyndum. Flest-
ar myndirnar voru af henni
og Rot/'rt, en Shirley tók
strax eftir ungri stúlku, sem
stóð við hliðina á gamla sól-
úrinu.
— Þetta er Aleen Jackson,
er það ekki? spurði hún.
Greifynjan horfði á hana
óstyrk: — Þekkið þér hana?
—Nei, en ég hef heyrt svo
mikið um hana talað, að ég
gæti þekkt hana á hvaða
mynd, sem væri.
Þótt Aleen væri ekki eins
falleg og John, voru þau afar
lík. Það var enginn vafi á
því, að Aleen hafði verið hug
prúð og trygg stúlka. Hún
var hávaxin, grönn og hafði
dökkt, hrokkið hár. Augun
minntu mjög á augu Johns.
— Og þetta er ungi maður-
inn, sem var svo hrifinn af
henni. Þau voru bæði gestir
hér. Hann var ekki sérlega
myndarlegur, hann var rauð-
hærður og freknóttur. Eg
hafði gert mér vonir um, að
eitthvað yrði úr þessu hjá
Robert og henni, en svo kom
þessi strákur askvaðandi einn
daginn og stúlkan varpaði sér
bókstaflega í fangið á honum.
Þau voru alltaf saman og
komu ekki einu sinni í mat-
inn á réttum tíma. Þau voru
heldur óskikkanleg.
Shirley leit á myndina af
Jim Atwell. Henni virtist hann
aðlaðandi, og brosið var hjart
anlegt.
— Hvaða myndir eru þetta,
sem þú ert að sýna Shirley,
mamma? Var ég ekki búinn
að segja þér að brenna þeim?
Þær höfðu báðar verið svo
uppteknar af myndunum, að
þær höfðu ekki heyrt, þegar
Robert kom inn. Meðan hann
sagði þessi orð, hrifsaði hann
myndirnar úr hendi móður
sinnar og fleygði þeim á eld-
inn í ofsa.
— En Robert þó, hrópaði
greifynjan.
Shirley leit á Robert. Eins
og í gærkvöldi var illúðleg-
ur svipur á andliti hans. Hann
var fölur og hörkulegur og
beit saman vörunum. Augun
glóðu af heift, en hann
reyndi að hafa hemil á sér.
— Fyrirgefðu, mamma, ég
var ruddalegur, sagði hann.
— En það er ekki viturlegt
að vera að geyma þessar,
ÚTVARPIÐ
Fimmtudagur 15. júní:
8,00 Morgunútvarp.
12,00 Hádegisútvarp.
12.55 „Á fr£vaitinni“, sjómannaþátt-
ur (Kristín Anna Þórarinsd.).
15,00 Miðdegiisútvarp.
18.30 Tónleikar: Lög úr óperum.
18.55 Tilkynningar,
19,20 Veðurfregnir.
19.30 Fréttir.
20,00 Kórsöngur: Karlakórinn Svan-
ir á Akranesi syngur. Söng-
stjóri: Haukur Guðlaugsson.
Einsöngvarar: Jón Gunnlaugs-
son og Baldur Ólafsson. Við
hljóðfærið: Fríða Lárusdóttir
(Hljóðritað á tónleikum á
Akranesi 14. f. m.).
20.30 Erlend rödd: Danski rithöfund
urinn Tom Kristensen talar
um Par Lagerkvist (Sigurður
' A. Magnússon laðabmaður).
20,50 Organsláttur: Martin Gunther
Förstemann leikur á orgel
Hafnarfjarðarkirkju tvö verk
eftir Bach.
21,15 Erindi: Sahara (Eirfkur Sigur-
bergsson viðskiptafræðingur).
21,40 Tónleikar: Caprice Itallen op.
45 eftir Tjaíkovsky (Columbíu-
hljómsveitin leikur; Sir Thom-
as Beecham stjómar).
22,00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Kvöldsagan: „Þiíhymdi hatt-
urinh“ eftir Antonio <lo Aiar-
cón; IV. (Eyvindur Erlendss.).
22.30 Frá tónlistarhátlðinni i Búda-
pest 1960: Konsert fyrir hljóm-
sveit eftir Béla Bartók (Fil-
harmoniska hljómsveitin í
Búdapest leikur; János Feren-
csik stjómar).
23.10 Dagskrárlok.
FJRÍKUR
VÍÐFFÖRLI
^ '
Hvíti
hrafninn
113
Tilhugsunin um það, að hvíti
hrafninn væri í nágrenninu, gerði
Eirík órolegan. I-Iann vissi, að
Morkar ætlaði að drepa unga
manninn, ef hann næði honum.
— Ef þið ætlið að ráðast á kastal-
ann, sagði hann, — skal það verða
mér sönn ánægja að leggja ykkur
lið. Ég þekki staðinn út og inn,
og á auk þess sjálfur óuppgerðar
sakir við Morkar. — Hvers vegna
dettur þér í hug, að við ætlum að
ráðast á kastalann? spurði Seath-
wyn grunsemdarfullur. Eiríkur
gat sér þess til, að Seathwyn ætl-
aði ekki að ráðast á kastalann
nema Morkar samþykkti hjóna-
band Elínar og Bryans. Einmitt í
sama bili komu tveir menn Seath-
wyns af verði. — Hafið þið nokk-
uð að segja? — Ekkert, herra, svar
aði annar. — Við mættum tveim-
ur bændum, sem báru unga stúlku
á börum, og með þeim var gömul
kerling. Annars var ekkert að sjá.
Hefði Seathwyn litið á Eirík, þeg-
ar maðurinn skýrði frá þessu,
hefði hann séð örvæntinguna skína
út úr andliti hans.