Tíminn - 28.06.1961, Side 9

9
Hann heitir Ari Stefánsson i
og safnar steinum. Hvar sem
hann hefur fárið, hefur hann
tekið steina í fóstur og flutt
þá með sér óravegu til þess
eins að geta haft þá ávallt fyr-
ir augum sínum og handf jallað
þá, -og hann þekkir leyndar-
dóm hvers steins, því að þessi
fósturbörn hans tjá honum líf
sitt og fegurð. — Það eru hon-
um nóg laun fyrir allt það erf-
iði og kostnað, sem hann hefur
haft af uppeldi þeirra.
— Þú ert kominn til þess að
forvitnast um eigur mínar, þeir
fá aldrei að vera í friðij sem eiga
eitthvað.
Hann hlær, réttir mér höndina
og leiðir mig í r£ki sitt og stein-
anna.
Grátt. höfuð hans lýtur niður
að steinunum þar sem þeir liggja
fyrir framan okkur eins og marg-
lit ævintýri. — Þúsund og ein
nótt jarðarinnar, ofin úr milljón-
um ára.
Eg hefi dálítið gaman af að
sýna mönnum þetta. Það er kann
ske mikilmennska, ég veit það
ekki. Steinarnir hafa alltaf verið
hjá mér og ég hjá þeim. Eg er.
enginn steinasérfræðingur og
kann ekki steinamál, en það er|
margt í steininum.
Fyrstu steinarnir mínir eru síð
an 1879. Eg hefi aldrei kunnað
við að henda þeim og þetta hefur
safnast í kring um mann, annars
á ég líka svolítið skeljasafn og
það fyrsta, sem ég eignaðist var
Grænlandstobba. Eg man hvar ég
var að leika mér að steinum og
skeljum, þegar pabbi kom og gaf
mér tobbuna. Þá var ég þriggja
ára og ég hefi ávallt safnað síð-
an. Þetta voru leikspilin mín, og
þau festust mér í minni. — Svona
hættu nú að skrifa. — Það er
ekki hægt að ganga fram hjá
þessu og segja að það sé ekki
neitt. Þeir, sem ekki sjá fegurð
í þeim, horfa alls ekki á þá.
— Þú ert Stöðfirðingur, er það
ekki?
— Eg er fæddur á Þverhamril
í Breiðdal, þar eru beztu skelja-
fjörur, sem ég hefi séð, haugar
af skeljum, alls konar skeljum.
aflið af mínu grjóti er austfirzkt.
Þetta verður ekki skoðað á einum
degi. Annars hefi ég komið á all-l
ar hafnir og hlaupið í land. —'
Það eru oft góðir steinar í sand-
fjörum.
— Þetta er hálf ævi þín, skráð
í steinum.
— Meira en hálf. Allt fram að
þessari stundu. — Safnið er nú
orðið það stórt, að ég held að það
sé ekki gort, þó að ég kalli það
safn. Svo hefi ég fengi svo marga
steina að utan og það fullkomnar
safnið. Þeir eru svo sem ekkert
fallegri, þótt þeir komi frá Gene-
saretvatni, Jórdan eða Sahara, en
það er gaman að hafa þá til sam-
anburðar. Eg hefi aldrei farið út
fyrir pollinn, en steinarnir hafa
komið til mín.
— Sérðu nú þennan, er hægt
að segja að þetta sé ekki neitt?
— Skoðarðu þá oft?
— Já, mér verður það nú á
stundum. — Það er kannske of
mikið að segja, að ég skoði þá,
en ég hefi þá alltaf fyrir augun-
um .Eg er oft búinn að horfa á
þá, steinana mína. — Mannshönd-
Ari og steinarnir hans. (Ljósm.: Tíminn, G.E.)
I
ég hélt að ég hefði eyðilagt hann.
En þá sá ég í honum þrjú kven-
andlit, þrjár systur í röð, berðu
hann upp að birtunni, þá sérðu,
að þær eru systur. Þær eru mjög
fríðar.
Þessi skál hérna er hálf gos-
kúla, mér voru boðnar 1500
krónur í hana, en ég læt hana
ekki meðan ég tóri. Steinarnir
eru orðnir svo fastir í mér, að
,Þetta eru leik
mm
steingervingar, skeljar, sem hafa
fyllzt smám saman af kornum og
að lokum drepst fiskurinn. Þessi
rauði litur á silfurberginu stafar
sennilega af fiskinum í skelinni.
Þessar skeljar eru frá Tjörnesi.
— Mér finnst vera komið of
nú man ég þáð ekkf nákvæmlega
lengur. Héraa koma þeir, allir
góðir Stöðfirðingar. Eg vissi, að
ég hafði ekki týnt þeim.
— Safnaðirðu þessu öllu sjálf-
ur?
— Eg skrifaði mörgum og bað
um steina, en það voru ekki allir,
9em svöruðu. Hvemig eiga rnecin
að trúa, þegar einhver skrifar og
biður um grjót, og segist ætla að
borga fyrir það. Flestir myndu
halda að það væri einhyer gár-
ungi að gabba þá. Þó voru sumir,
sem sendu mér steina, en ég safn-
aði mestu sjálfur, safnaði og
skildi eftir á hinum og þess-
um stöðum og borgaði undir það
í pósti. Eg tímdi ekki að láta þá
I liggja óhreyfða, blessaða. Mér
finnst synd, að þjóðin skuli ekki
sýna þetta útlendingum. Það er
mikil fegurð í þeim. Eg hef safn-
að þeim, af því að þetta eru leik-
spilin mín, en það er hægt að
láta vinna þá. Eg hef látið vinna
þrjú men.
Það á nú að vera kona í þess-
um hérna, en ég sé hana ekki, ég
er orðinn svo dapur með blessaða
sjónina.
— Hvað ertu orðinn gamall,
Ari?
— Ætli ég sé ekki elzti steina-
safnari á landinu. Áttatíu og
tveggja ára. Eg hel.d, að ég hafi
verið fyrstur til að safna stein-
um að ráði. Björn Kris.tjánsson,
ráðherra, safnaði að vísu steinum,
en hann vann úr þeim. Það er
allt annar handleggur.
Sjáðu þessar krystalspípur, þær
eru holar að innan. Eg hef reynt
að vernda þær, en þær eyðast.
mikið svart á hvítt hjá þér. ^ . _ .
- Eg er að reyna að góma það, er ekki gaman að segja við
sem þú segir. folk,þið megið ekki brjóta þær,
- Það áttu ekki að gera. Eg [3V1 aff Þetta er; allt gott fo k. En
hef gaman af, að þú skoðir þetta,! ^ær eru svo viðkvæmar, blessað-
en ég vil ekki láta slá mér upp
í blöðunum.
— Þú, sem ert steinafaðirinn
og merkilegasti steinninn.
— Á morgun verður blaðinu
hent út í öskutunnu.
— En þá er fólkið fróðara um
þig og steinana þína.
— Þetta er útlendingur, þessi
skel. En hér eru hjartaskeljar.
ar, að þær brotna.
— Eg hef gaman af, þegar böm-
in skoða þetta, barnsaugun sjá
svo margt. Þau eru flest ósköp
prúð og þora varia að snerta nokk
urn hlut. Hann kom hérna dreng
urinn, sem var með skeljamar í
útvarpinu, og mér þótti mjög gam
an að fá hann. V
Komdu með fram í svefnher-
Ingimar Óskarsson sagði að hjarta! bergið. Hvað heldurðu að þetta sé?
skeljar hefðu aldrei fundizt á| — Skel.
•|*
Splllll iiiiu I fslandi, nema þegar Eggert Ólafs! — Nei, góði, þetta eru hvals-
son fann brot út í Engey, en svo! hlustir.
fann hann þessar tvær í skelja- — Eg hélt, að það væri skel.
Safninu mínu. Eg fann þær 18861 — Það eru hvalshlustir.
... . á Meleyri í Breiðdal. Eg hefi j — Og hérna kem ég með í báð
ín getur mikið, en þetta getur > þeir losna ekki fyrr en eg er dauð | ai(jrei seg aðfa eins skeljahauga! um höndum, vel vopnaður, ef á
hún ekki. Nú er blessuð sjonin; ur. Eg met þetta ekki í pening-, og þar! Allt þakið { skeljum. j mig er ráðizt. '
að fara, en ég þarf ekki að kvarta. • um, þótt ég sé nú búinn að leggja i • gg ætla að sýna þér nokkra — Hvað heldurðu að þetta sé?
Eg er búinn að lifa langa ævi og talsverða aura í þetta allt lífið.! steÍMi en nú finn ég þá ekki. Egj _ steinrunnið tré.
Þóttirðu ekki undariegur i er orginn dálitið minnislaus, þótt
með allt þetta grjót? I 0f mikið sé að segja, að ég sé
Þetta var nú kallaður bjána, sljor. Eram ag þessu hefi ég mun
skapur. Það þotti enginn þarfi,, ag hvar steinamir mínir eru, en
alltaf í sól.
— Þessi er óskaplega fallegur.
Það er bara ekki horft á þá, ef
fólk fær ekki fegurð út úr því.
Þeir, sem virða svona hluti f.yrir
að bera grjót milli bæja. Eg eyði-
— Nei, góði minn, þetta eru
nú hvalbein.
— J5g fell alltaf á hvalnum ....
(Framhald á 13 síðu).
sér dag eftir dag í mörg ár, eru ta§®i aUa vasa með þessu og það
alltaf að finna nýjar og nýjar þótti ekki gott. Þegar ég var
myndir í þeim. Hérna eru jakar vinnumaður annarra, faldi ég þá,
á vatni, þetta er heilt landslag,' Þa Sat ég horft á þá eins og -ég
vatnið er lygnt og það eru hrísl- vildi. — Þennan hérna kalla ég nú
ur við ströndina. Eg fann einu sugun mín og þetta er fingurbjörg
sinni stein í Breiðdal og lét slípa ý1 mtn> svo á ég líka grautarskál.
hann, þegar ég sá hann aftur I gam-la daga borðuðu menn úr
hnykkti mér eiginlega við, því að
Fingurbiörgin á litla fingri.
grautarskálum, þetta er mín, gos
kúla, sem tekur pott. Maður gef
ur þessu ýmis nöfn, býr ýmis-
legt til f sínum eigin hugarheimi.
Þeir, sem eru ímyndunarveikir.
eins og ég. — Eg ætlaði mér nú
að fi fegurð í augun, þegar ég 'bjó
hann til þennan. Þetta er venju-
legur steinn úr Rauðhólum. Það
eina, sem ég gerði, var að bora
gat á hnakkann á honum og setja
peru í hann. Komdu hérna á hlið
við hann. Hvað sérðu? Já, brjóst-
mynd konu, axlir og andlit, og nú
kemur Ijós í andlitið. Horfðu
gegn um þennan krystal — allir
heimsins litir.
— Er þetta steinrunninn trjá
bolur ?
— Já, þessi er nú eldri en ég
þótt ég sé gamall. Það sýnir a*
bað voru til stofnar á íslandi.
, — Sérðu þessa krystalmyndun
■axtarmerginn, þetta er lifandi.
— alltaf að skapast. Svo segir fólk
að þetta sé dautt. Hér eru líka
Grautarskálin.
I