Tíminn - 28.06.1961, Side 14

Tíminn - 28.06.1961, Side 14
H TÍMINN, migyikudaginn 28. júnf 1961. hafði hún hugleitt hvort hún ætti að segja John frá því, að hún hefði séð mynd af honum á skrifborði Roberts. Hún hafði einnig brotið heilann ákaft um það, sem Paul hafði sagt um manninn í miðstöðv- arherberginu, sem var að brenna kjötkveðjuhátíðar- grímu. Hvers vegna hafði hún ekki spurt Paul hvernig maðurinn var í sjón? Því að nú rifjaðist allt í einu upp fyrir henni, að á höndum Roberts hafði ver ið sót og einnig blettur á enn inu. Síminn hringdi og Paul sagði: — Viljið þér tala víð mig, eða ofbýður yður, hvað ég skrifaði? Ef ekki, komíð þá niður og fáið yöur kaffi- sopa með mér i forsalnum. — Það vil ég gjarna, sagði hún. Þegar hún kom niður, horfði fólk forvitnislega á hana. — Svona er að'vera forsíðu frétt í stórblaði, sagði Hurd, — allir vita, að þér eruð hetja dagsins. En meðal annarra orða, ætlið þér til hallarinnar um helgina? — Já, auðvitað. Því skyldi ég hætta við það? — Nei, þér hafið ugglaust á réttu að standa. Fer John Brown með? — Það veit ég ekki, svaraði hún hirðuleysislega. Auðvitað mundi John ekki fara með eftir það, sem gerðist daginn áður. — En ég gleymdi að spyrja yður að dálitlu, hélt hún áfram. — Hvernig leit maðurinn út, sem þér sáuð í gær, þessi, sem var að brenna grímuna? — Hár og grannur, sagði hann, — annars sá ég hann óglöggt. — Og gekk hann — ég meina, gat hann gengii? eðli- lega? Ó, já, hann gekk eðlilega, svaraði hann hægt. — Eg veit fullvel, að það kemur mér ekki við, en ég vildi óska að þér hættuð við að fara til Trione. Eg hef á tilfinning- unni, að eitthvað illt sé í vænd um .... — Hvað eigið þér við? Eruð þér að reyna að hræða mig? Gleymið ekki því, sem ég hef margoft sagt yður, að Robert er gamall vinur minn. Ef þér þekktuð þau — þér hafið Jennifer Ames: Grímuklædd hjörtu 23. aldrei hitt hann eða móður hans? — Eg veit ekki til þess. En hafið þér losað yður við tösk una? — Já, ég kom henni fyrir í geymsluhólfi á hótelinu og bíð bara eftir því, ag lögfræð ingurinn komi að sækja hana. Sendill kom með tvö sím- skeyti og rétti henni. Hún opn aði þau og sá, að annað var frá Cleo frænku: — Elsku vinan, mikið hlýtur þetta að vera spennandi. Eg öfunda! þig. Það var undirskrifað Cleo frænka. Hitt hljóðaði svo: — Hvað á þetta að þýða? Komdu til Parísar strax. Walter. Hún las skeytið aftur og hugleiddi, hvað hún hefði gert, ef hún hefði fengið það nokkrum dögum áður. Það var sýnilegt, að Walter taldi víst, að hún kæmi og bæði fyrirgefningar. En hún var of stolt til þess hélt hún. En and artaki síðar varð henni ljós hin rétta ástæða. Hún kom auga á John, sem stefndi að borði þeirra. — Mér var sagt, að ég myndi finna þig hér, sagði hann. Shirley anzaði ekki, en Hurd svaraði: — Fálð yður sæti. — Þökk fyrir, sagði John, dró fram stól og settist. Hann virtist vera feiminn og óstyrk ur .Shirley sneri sér að hon- um: — Vildurðu finna mig? — Já, Eg kom tll að spyrja hvort þú vildir sjá blómasýn- inguna. Það er svo gott út- sýni frá svölunum mínum, sagði hann og roðnaði. — Eiginmaður Helenu er farinn aftur til Parísar og hana lang ar til, að þú komir. Þér eruð velkomnir líka, Paul. Þegar Shirley svaraði ekki, sagði Paul: — Eg vildi gjarn an þiggja það, en því miður er ég vant við látinn. Þegar hún lét enn ósvarað, endurtók John vandræðalega: — En þú, Shirley? — Eg hef ágætt útsýiiriirá mínum svölum, sagði hún. — Er þér alvara, Shirley? — Auðvitað er henni ekki alvara, sagði Hurd. — Og hún vill miklu frekar fara með yður. Það er leiðinlegt að vera ein síns liðs. Nú borðum við saman, og svo ek ég henni til hótels yðar, John. Þar sem Hurd hafði tekið. málstað ohn á móti hennar, var ekki um annað að ræða en að láta undan, og John reis samstundis upp. — Þá sjáumst við klukkan tvö, Shir ley. — Hafið þér séð greinina mína? spurði Hurd. — Já. Mér fannst undar- legt, að Shirley skyldi ekki minnast á þetta við mig, þeg ar við borð'uðum saman í gær, sagði John. — Mér datt ekki í hug, að þú hefðir áhuga fyrir því, sagði Shirley kuldalega. — Þegar allt kemur til alls, stendur þessi atburður ekk- ert í sambandi við heimsókn þína til Nice. Ætlarðu annars1 að fara til .hallarinnar um helgina? John fór. — Hvers vegna tókuð þér málstað hans á móti mér, svo að ég verð ag fara með hon- um? spurði Shirley og horfði gremjulega á Hurd. — Eg átti eftir að gera góð verkið mitt í dag. — Hvað eigið þér við? — Þó að ég hafi aldrei þótt sérstakur í útliti, þá er ég á- kaflega hjartagóður, þegar því er að skipta, sagði Paul Hurd glettnislega. — Og þeg ar ég sé, að snurða er hlaupin á þráðinn hjá tveimur mann- eskjum, sem þykir vænt hvorri um aðra, reyni ég að hjálpa þeim að ná saman á nýjan leik. — Hvernig dettur yður í hug, að ég sé hrifin af John? — Kvenmaður myndi aldrei leyfa sér að vera ósvífin gagn vart John, ef hún væri ekki hrifin af honum. Blómasýningin í Nice var atburður, sem aldrei gleym- ist, en þó að Shirley yrði að viðurkenna með sjálfri sér, að hún hefði aldrei séð neitt svona stórkostlega fallegt, leið henni alls ekki vel. Blómasýningin er hápunkt- ur kjötkveðjuhátíðahaldanna og skrautið og fegurðin var ótrúleg. Shirley fannst eins og þetta væri ævintýraland, tíminn stæði kyrr eða kann- ske öllu fremur, að hún væri horfin aftur í miðaldir, þeg- ar hún horfði á alla blóma- skreyttu hestvagnana, sem virtust svífa fram hjá. Sýningunni var senn að ljúka, og John fór niður til að biðja um te. Hingað til hafði hann varla mælt orð frá vörum. — Eg skal segja yður, að mér þykir mjög vænt um John^ sagði Helen, — hann er einstakur maður, og ég vona að hann finni góða j konu. ! Shirley svaraði engu og Helen hélt áfram — Það er eiginlega skrýtið að hann skuli ekki fyrir löngu hafa kvænst. — Já, það er undarlegt, sagði Shirley lágt. — Það eru margar, sem hafa verið alveg vitlausar í honum, sagði Helen. — Hann hefur kannske tal ið sig of góðan í'yrir þær, sagði Shirley kuldalega. — Þér haldið þó ekki að John sé hrokafullur? spurði Helen undrandi. — Það eru flestir karlmenn sem eru jafn myndarlegir og hann! — Það getur verið, að sum ir séu þannig, en John er að minnsta kosti ekki af þvi sauðahúsi. Hann hefur minni máttarkennd vegna útlits síns. Shirley varð hugsað til þess, hve John hafði gram- izt, þegar hún hafði minnzt á útlit hans. — Dauði Aleenar var ó- skaplegt áfall fyrir hann. Hann tilbað hana. Þau misstu móður sína, þegar þau voru börn að aldri. Faðir þeirra reyndist þeim að vísu vel, en hann skildi ekki börn. John var eiginlega allt í senn fað- ir móðir og bróðir fyrir Aleen. Eg get vel skilið, aA hann fái ekki frið, fyrr en hann hefur komizt að hinu sanna um dauða hennar. Hann hugsar aldrei um sjálfan sig. Alltaf aðra. Eg hélt að þér hefðuð. veitt því athygli. — Hvers vegna einmitt ég? spurði Shirley. ÚTVARPIÐ Miðvikudagur 28. iúni: 8.00 Morgunútvarp. 8.30 Fréttir. 10.10 Veðuriregnir. 12.00 Hádegisútvarp. 15.00 Miðdegisútvairp. 16.30 Veðurfregnir. 19.20 Veðurfregnir. 19.30 Fréttir. 20.00 Tónleikar. 20.20 Knéfiðlan ymur: Enrico MaJl ardi leikur vinsæl lög. 21.10 Tækni og vísindi; annar þátt ur: Efnarafaiiinn (Páll Theó dórsson eðlisfræðingur). 21.25 Frá fjórða söngmóti Kirkja- kórasambands Eyjafjarðarpró- fas-tsdæmis (Hljóðr. á Akur- eyrd 28. f.m.) Fimm kórar syngja ellefu lög sér í lagi og sameiginlega Söngstjórar: Sig- ríður Schiöth, Gestur Hjör- Ieifsson, Áskell Jónsson, Jak- ob Tryggvason og Páll Er- lendsson. Undirleikarii: Guð- rún Kristinsdóttk. 22.00 Fréttir og veðurfregnir. 22.10 KvJdsagan: „Þríhymdi hatt- urinn" eftir Antonio de Alarc- ón: IX. (Eyvindur Erlendsson). 22.30 Úr djassheiminum: a) Errol Gardner leifcur á pí- anó. b) Benny Goodman og hljómsveit hans leika. 23.00 Dagskrárlok. VÍÐFFÖRLI Hvíti hrafninn 123 Eiríkur sá, að Seathwyn trúði manninum ekki. — Þessi maður er að segja satt, herra, sagði hann og lýsti því fyrir Seathwyn, sem áður hafði gerzt. — Trúnaður Ragnars verður allur keyptur fyr- ir peninga, og nú ætlar hann að krefjast vænnar upphæðar í lausn- argjald fyrir hvíta hrafninn, sagði hann. — Var sonur minn með mönnum Ragnars, spurði Seath- wyn. Svarið var neikvætt. — Hm, sagði Seathwyn. — Er það senni- legt, að Ragnar flytji son minn fyrst til eyjarinnar, samkvæmt minni fyrirskipun, til þess að ræna honuni síðan og flytja hann til Morkars? Eiríki fannst^það í hæsta máta sennilegt, en þagði við. — Að lokum sagði hann: — Trúðu mér, Seathwyn, með hverri mínútunni færist dauðinn nær syni þínum. Ég bið þig um að skilja .. . Hann var truflaður af hópi manna, sem kom nú inn í rjóðrið. — Althan, sagði hann undrandi. Althan, sem var í fylgd með sínum eigin mönnum og mönnum Bryans, gekk til Seath- wyns. — Nú er kominn tími fyrir okkur að leggja niður vopnin og tala saman eins og fullorðnum mönnum sæmir, sagði hann.

x

Tíminn

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.