Tíminn - 18.08.1961, Síða 9

TÍMINN, föstudaginn 18. ágúst 1961.
9
WtT
ÞaS eru margar fagrar víkur og vogar í Viðey og margar góðar
baðfjörur. — Ljósmyndir: Ö.H.
☆
Um síðustu helgi streymdu
Reykvíkingar þúsundum saman
út úr borginni. Af þeim ferðum
hefur farið mörgum sögum í
dagblöðunum undanfarna daga.
Má af þeim frásögnum draga
þær ályktanir, að all ónæðis-
samt hafi «:rið á þeim stöðum,
þar sem þjóðin hefur helzt val-
ið sér griðastað til Íivíldar og
skemmtunar á undanförnum
árum.
Nokkrir borgarbúa leituðu þó
skemmra en flestir hinna og
tóku sér far með vélbátnum
NÓA til Viðeyjar, en hann hélt
uppi ferðum til eyjarinnar á
klukkutima fresti. Þar í eyj-
unni hefur verið komið fyrir
góðum landgangi og greiðasölu.
Er öll þjónusta til fyrirmyndar,
bæði á hinum fagra farkosti og
í greiðasölunni. Nokkur tjöld
risu á eyjunni strax á laugar-
dag og nokkur bættust við síð-
ar um helgina. Ríkti þar sá
Viðeyjarstofa og kirkjan. Húsin voru byggð um miðja 18. öld og var
þelm vel við haldið fram undir lok síðasta stríðs. Nú eru þau i hinni
mestu niðurlægingu og til vansæmdar.
VIÐEY
friður og ró, er menn gjarnan
leita eftir, þegar þeir hverfa
úr bæjarysnum.
Hin undurfagra eyja, sem
liggur rétt við bæjardyr Reykja
víkur, á sér merka sögu og
marga fagra staði fyrir þá, sem
friðar leita hjá móður náttúru.
Munu þeir, sem til Viðeyjar
fóru um síðustu helgi, án efa
hafa uppgötvað að svo sé. Er
vonandi, að tilraun hinna ungu
manna, er annast flutninga til
eyjarinnar og aðra fyrir-
greiðslu, verði til þess að Reyk
víkingar fari að uppgötva þenn-
an ákjósanlega útivistarstað, og
jafnframt að eyjunni verði
bjargað frá frekari niðurlæg-
ingu en orðið er.
NÓI, RE 10 á Viðeyjarsundi. Þessi fjölskylda tjaldaðl f eyjunnl sunnan undir Kvennagönguhólum.
Yngstu fjölskyldumeðlimirnir að leik í heitum sandinum undir Þórs-
nesi.
J
efni á að hýsa okkur, hvað þá
fæða, en þau óskuðu eftir, að við
yrðum og þau fórnuðu öllu aðeins
til að reyna að gleðja okkur. Hún
fékk sér tveggja daga frí, en hann
í einn dag, þótt þau vissu, að þau
hefðu ekki efni á því. Maturinn
var eins og sá, sem borinn er fyrir
konunga, öllu var til kostað. Hús-
næðið var svo lítið, að við urðum
að senda tvo út í garðinn. Eftir
að hafa kastað upp pening, fóru
Roy og Eyessus út.
Þau höfðu útbúið mikið prógram
fyrir okkur, við töluðum í Kiw-
anis-klúbb, kirkju, komum fram
í sjónvarpi, útvarpi og hittum
bæði borgarstjórann og ríkisstjór-
ann. Eftir að hafa verið þania
hjá þessum fátæku hjónum í einn
og hálfan dag, kvöddum við og
gáfum þeim þjóðfána okkar, sem
lítið tákn um vináttu og þakklæti.
Enn einu sinni komu tár fram í
augu konunnar, börnin urðu feim-
in og húsbóndinn var klökkur, er
hann þakkaði okkur fyrir komuna.
Eg hugsa að ég gleymi aldrei
fátæku fjölskyldunni í Bosie, sem
fórnaði öllu til að sýna fjórum
útlendum námsmönnum, að Banda-
ríkjamenn eru gestrisnir og vilja
fórna sínu fyrir vináttu eins og
aðrir menn.
í Gulasteinsþjóðgarðinum
í þrjá daga
Frá Boise fórum við svo í átt-
ina að Gulasteins þjóðgarðinum
(Yellowstone National Park) og
þangað áttum við að vera komnir
eftir tvo daga mæð stoppi í River-
:on, Wyoming. í Riverton áttum
|við að hitta hjónin, sem höfðu
boðizt til að sjá um fimm hópa
af „Ambassadorum". Hann var
læknir að atvinnu og átti mikla
stofnun þania í bænum. Við kom-
um til Riverton seinni hluta dags
og var þá öll fjölskyldan að undir-
^búa dvöl okkar í Yellowstone. Þá
;u.m kvöldið töluðum við á kven-
■ félagsfundi og losnuðum ekki frá
blessuðum konunum fyrr en um
miðnætti. Ekki vegna þess, að við
þyrftum að segja mikið, heldur
þær!
Við útlendingarnir þurftum að
leggja af stað kl. 3 um morgun-
inn, en Harry og Cathy ætluðu að
koma næsta dag. Ástæðan fyrir
því, að við fórum svo snemma,
var sú, að við þurftum að hjálpa
lækninum að koma stórum báti
hans upp í þjóðgarðinn og svo öll-
um tjöldunum og setja þau upp.
Á leiðinni hlustuðum við á annan
. Bandaríkjamanninn fara upp í
himingeimmn og niður aftur.
! Til Yellowstone vorum við komn
iir um átta og byrjuðum strax að
koma upp tjöldum og öðrum út-
búnaði. Eftir það fóru hinir hóp-
arnir að koma, og var mikill fagn-
aðarfundur hjá okkur útlending-
unum. Síðan komu nokkrar aðrar
fjölskyldur frá Riverton, sem ætl-
uðu einnig að dvelja með okkur
þarna.
i Þessir þrír dagar voru notaðir
til að skoða þjóðgarðinn og fiska
í einu vatninu á hraðbátum, sem
okkur höfðu verið lánaðir af gest-
gjöfum okkar. Sumir lögðu land
undir fót til að sjá alla hverina
og þar á meðal Gamla Trygg (Old
Faithful), sem er mestur af hver-
I unum þar. Fannst fólki skrítið,
' er ég sýndi engin undrunarmerki,
þegar ég sá þessa hveri. Einnig
1 fannst þeim það skrítið, er ég
sagði þeim, að orðið ,,geyser“
I væri komið úr móðurmáli mínu
i og væri nafnið á stærsta hver á
íslandi.
| í Yellowstone er allt yfirfullt af
, björnum og eru þeir mjög spakir,
I eta úr lófum fólks og spássera í
ikringum það, án þess svo mikið
! sem yrða á ma'nn. Birnirnir gerðu
, okkur lifið erfitt í tjaldbúðunum.
I Þeir komu, er við fórum frá á dag-
'inn og þegar allir voru sofnaðir,
og snuðruðu í öllu að leita að
mat. Svo við urðum að læsa allan
mat niðri og það langt frá tjald-
stað. Maður vaknaði við það á
nóttunni, að þeir voru að hvolfa
úr ruslatunnunum og snuðra i
, kringum tjaldið. Flestir voru hálf
smeykir við alla þessa birni og
þorðu varla að láta sjá sig frá
(Sólarlagi til sólaruppkomu, þó að
mikið lægi stundum við.
Á kvöldin sátum við svo í kring
um varðeld og bárum saman bæk-
ur okkar um ferðina, hvað við höfð
um séð og lært. Eitt kvöldið þurfti
ég að fara upp í bílinn okkar og
ná í yfirhöfn áður en ég settist
að eldinum. Var ég með vasaljós
eitt mikið i hendi og hugann
fullan af bjarnarsögum. Eg hafði
gengið nokkra stund og hugsað,
hvað ég ætti nú að gera, ef ég
sæi bjössa. Skyndilega heyrði ég
einhvern hávaða fyrir framan mig,
svo að ég kveikti á vasaljósinu
og herra trúr, þarna var bjössi.
Hannar ógnar stór og kolsvartur
og starði á mig og sýndi mér
tennurnar, því að hann hafði fund-
ið matarleifar í öskutunnunni og
vildi ekki láta ónáða sig. Eg stóð
þarna sem negldur við jörðina og
vissi ekki, hvað ég ætti að segja
eða gera. Svo að ég sagði bara:
„Gott kvöld, herra björn“. Er
bjössi sá, hve siðprúður ég var,
vék hann úr vegi, svo að ég komst
fram hjá, og er ég kom til baka
passaði ég mig á að ganga fram
hjá bjössa. Strákarnir stríddu mér
síðan á því, að ég hefði átt að
taka í höndina á bjössa og gefa
honum íslenzka fánann. *
Við kvöddum gestgjafa okkar
24. júlí eftir þrjá skemmtilega og
ævintýraríka daga og einnig hina
útlendingana, sem allir fóru sinn
í hverja áttina. Okkar áfangastað-
ur var svo Hardin í Montana.
Hestabissniss og hveitirækt
í Hardin bjuggum við á hesta-
búgarði, -sem var rétt utan við
bæinn. Hjónin ræktuðu sérstakt
gæðakyn, senr kallað er á ensku
„Quarter Horses" og seldist eng-
inn þeirra undir 1.000 dollurum.
Þarna ætluðum við að dvelja í
þrjá daga og var margt á dagskrá.
Við töluðum hjá ýmsum félagssam
tökum, í útvarp og sjónvarp. Einn
daginn fórum við til næsta bæjar,
þar var okkur boðið að synda hjá
fjölskyldu einni, sem bjó í húsi,
sem kostaði 150.000 dollara að
byggja fyrir fimm árum. í þessu
húsi var allt, sem nöfnum tjáir að
nefna, og var stærð hússins slík,
að maður þprfti hér um bil að
fara með bíl enda á milli. Útisund-
laug var af fullkomnustu gerð og
annað eftir því. í vínkjallaranum
voru allar þær víntegundir, sem
maður gat hugsað sér. Frúin átti
þetta allt, og maður hennar hafði
eitt sinn verið húsamálari, en
gerði nú ekkert. Nú lifðu þau af
arðinum, sem hún fékk frá verk-
smiðju þeirri, er hún hafði fengið
hlut í eftir föður sinn. Ekki má
gleyma, að þau áttu sér a. m. k.
þrjá bíla í bílskúrnum.
Næsta dag skoðuðum við stærsta
hveitibúgarð, sem til er í heimin-
um, hann nær yfir mörg þúsund
hektara og framleiðir þurrhveiti-
tegund eina, sem þarf lítið sem
ekkert vatn. Enda hefði ekki verið
gerandi að reyna að rækta annað
þarna, þar sem vatnsskortur er á-
takanlegur og sumarhitinn mikill-
Við sáum! hvernig hveitið er skor-
ið með stórum og miklum þreski-
vélum, sem aka 15 til 20 saman
hver á eftir annarri. Þá fengum
við að reyna eina þeirra til að
svala forvitni okkar.
Síðan fengum við að heimsækja
Indíána-þjóðflokk þann, sem býr
þarna í Montana og er kenndur
við krákur. Við skoðuðum þorpið,
sem þeir búa í, sjúkrahúsið þeirra
og stofnunina, er sér um þehra
hagsmuni. Þá ræddum við við
nokkra af foringjum þeirra eina
kvöldstund.
Andlitin í fjallshlíðinni
Frá Hardin héldum við svo 28.
júlí og ókum þann dag til Rapid
City í Suður-Dakota. Þar var okk-
ur boðið að dvelja á herflugvelli
í boði yfirhershöfðingjans. Þetta
er einn af þeim flugvöllum hers-
ins, þar sem þeir hafa flugvélar
(Framhald á 11. síðu).