Tíminn - 18.08.1961, Síða 9

T4jM J NJ^föstudaginn ,18..ágústJLggl.,
9 3'
*
á ágústdegi
anno 1961
skrifstofum, kranar og talíur
ískra við höfni na, loftborar
leggja til atlögu við malbikið
og öskra ógurlega, blaðasölu-
strákar hrópa nýjustu fréttir
á torgum og gatnamótum.
jað líður að hádegi, sírenur
hljóma í verksmiðjum, það
er tekið til fótanna og fólkið
flykkist í strætisvagnana, sem
þyngslast troðfullir í allar átt-
ir, það er ys og þys á torginu
og víða tekinn harður sprett-
ur til að ná vagninum. „Halló,
bílstjóri, það er kona að koma!“
Hun burðast móð og másandi
upp í vagninn á síðustu stundu,
liláðin pinklum og pökkum,
brosir, og segir takk.
ur einn og umkomulaus, í skjóli
hinnar öldnu dómkirkju þar
sem Hallgrímur Pétursson
stendur fyrir utan og lygnir aft
ur augunum. Það er eftirvænt-
ing í léttu fótataki stúlknanna
og piltarnir gjóa augunum í all
ar áttir: „Sjáðu þess, maður.
Ó-boj.“ Úti á miðri götu stend
ur maður einn fúlskeggjaður og
baðar út höndunum, hrópar
hárri röddu. Innan skamms
sést hann í fylgd með tveimur
borðalögðum, þeir leiða hann
milli sín í ákveðið hús við Póst
hússtræti. Úr skemmtistöðun-
um berst fjörug dansmúsík, fót
ur leikur við fót og skvaldrið
í fólkinu blandast við glasa-
glauminn.
Tnnan skamms er torglð autt,
* strætisvagnarnir famir leiðar
sinnar og fólkið horfið, mið-
bærinn auður og tómur. Þögn
breiðist yfir allt. Það er undar-
leg kyrrð um hádegisbilið.
Grikkir kenndu þessa stund við
Pan, skógarguðinn. Fáir á ferli,
kannski situr einmana maður
á bekk af því hann á ekki fyrir
pulsum. Og jafnvel endurnar á
Tjörninni kúra sig undir bakk
anum.
Svo slær klukkan eitt, bærinn
vaknar á ný eftir þennan stutta
lúr, ritvélar, símatól og kranar
taka aftur til starfa, loftbor-
inn vaknar.
að kvöldar í Reykjavík. Húmið
sígur yfir bæinn, götuljósin
kvikna, Sjóvá-skiltið blik-
ar. Það leggur mildan andvara
utan af Flóanum, það er búið
að opna á börunum. Óli blaða-
sali er hættur að hrópa. Símon
í Nausti er farinn að hrista kok
teilana. Á níunda tímanum fer
að fjölga í bænum, fólkið sem
hamraði á ritvélar, rétti kaffi-
pakka yfir búðarborðið eða
hamaðist á loftbor um daginn,
það hefur nú fært sig í betri
fötin og fer í bíó.
Ag þeim fjölgar, sem rölta
gamla rúntinn, framhjá ljós
um prýddum gluggum í Aust-
urstræti, um skuggsælan reit-
inn þar ssm Skuli fógeti stend
T/ annski leiðast þau tvö og tvö
um hljómskálagarðinn þar
sem bæjaryfirvöldin hafa kom
ið fyrir rómantískum ljóskerum
meðfram stígnum, þar sem
blærinn leikur stefið og Þor-
finnur karlsefni hlustar eftir
flugvéladyn í Vatnsmýrinni.
Eftir miðnætti fjölgar enn á
rúntinum, danshúsin loka,
hljómsveitin hefur spilað síð-
asta dansinn minnsta kosti
tvisvar og fjöldi manna hafa
rakið raunir sínar fyrir Símoni.
Gömul kona opnar sig inn í
stóra skrifstofu þar sem eru
langir gangar, miklir salir og
margar tröppur, höndin er
knýtt og bakið bogið. Hún opn-
ar fyrir heita kranann og læt-
ur buna í fötu, vindur gólftusk-
una og tekur um kústskaftið.
Nú er hennar vinnudagur að
hefjast.
Síðbúnir nátthrafnar standa í
hóp á götuhorni, ung stúlka
hallast upp að hávöxnum karl-
manni og spyr hvort hann ætli
að hafa partí. Skeggjaður list-
málari dregur fiðlu úr pússi
sínu, hagræðir henni að vanga
sér og dregur bogann blítt og
rótt yfir strengina, gamalt
vöggulag hljómar í nóttinni á
fáförnum götum. Hópurinn
þagnar og hlustar og það ligg-
ur við að lögregluþjónarnir hin
um megin á gangstéttinni geri
honör. — J.
Eftir hádegið fara þeir, sem eru í sumarfríl, með konu og krakka í sólbað
i Nauthólsvík.
— Ofl þegar sólin er sezt, keyra strókar rúntinn . . . .
Það er handagangur i öskjunni, þegar menn þjóta i eða úr vinnu, en lögreglan reynir að grelða úr flækjunni.
Sólarlagið er fallegt i Reykjavik og hjörtu æskunnar vlðkvæm á ágústkvöldum.