Tíminn - 14.12.1961, Side 11

TÍ.M.INN, fimmtudagiim 14. desember 1961
11
af „Galveston“?
Gus. Ringleman, annar
stýrimaður, skildi ekki,
hvernig í ósköpunum gamall
koppur eins og „USS Ticond-
eroga" hafði getað fengið sitt
hetjulega nafn, og það, sem
meira var, hann hafði engan
áhuga á því. „USS Ticonder-
oga" var einnig stundum
kallað „Þreytta T-ið", áður
notað sem vöruflutningaskip,
5000 tonn, með einum reyk-
háfi. Auðvitað hefði Ringle-
man heldur viljað gegna
þjónustu á frægu herskipi
eða á einum af hinum nýju
glæsilegu tundurspillum, en
slíkt var aðeins fyrir hina
föstu liðsforingjá flotans,
ekki fyrir svona varamenn
eins og hann.
Þetta var önnur ferð hans meS
„Ticonderoga“ og í fyrsta sinn,
sem hann fór til Bordeaux.
„Þreytta T-ið“ rak lestina í skipa-
flotanum — var ágætis skotmark
fyrir U-bátana, sem kynnu að
liggja í leyni.
U-hátur á bakborða
Alls voru 24 skip í flotanum og
þeim til varnar var eldgamalt
beitiskip „Uss Galveston“. Beiti-
skipið 0g öll þess fylgiskip áttu
að sigla á 9 hnútum, en nóttina
milli 29. og 30. september hafði
verið mikill vindur og þungur
sjór, og „Ticonderoga” náði ekki
að sigla með meiri hraða en 8
hnútum.
Ringleman starði út í myrkrið,
hann gat ekki einu sinni séð fall-
byssuna, sem var fram á. Sjórinn
var enn mjög þungur, en vindinn
hafði' lægt talsvert. Kannske
mundi honum auðnast að sjá
skipaflotann aftur, áður en hann
yrði leystur af klukkan, 8.
Bara að U-bátur skytist ekki
upp úr sjónum í nótt. Skipstjór-
inn reiknaði alls ekki með því.
— Keyrið bara beint áfram,
þangað til við náum skipalestinni.
hafði Madison skipstjóri skipað
vaktinni. Við getum ekki verið
að fara neinar krókaleiðir, úr því
að við höfum dregizt svona aftur
úr. Farið bara eins og þið kom-
izt, þangað til orðið er bjart.
Tíu minútur yfir fimm sá Ring-
leman, að farið var að elda í
austri. Ætti hann að fara í króka
aftur? Hann ákvað að fara beint
nokkra stund enn, því að ekki i
var enn tekið að grilla í skipa-
lestina.
Tíu mínútum síðar sá hann
það. Varðmaðurinn sá það um
leið.
— U-bátur á bakborða!
Madison skipstjóri kom í loft-
köstum upp í brúna — hann
þurfti ekki að horfa lengi.
— Þjóðverjniíiir! Gefið við-
vörunannerki. Gerið fjandans
fallbyssurnar klárar og dembið á
þá. Það lítur út fyrir. að við verð-
um að bjarga okkur sjálfir eins
og bezt gengur, þangað til Galv-
eston kemur.
Kevrum dallinn í kaf
f sjónaukanum sá Madison. að
Þjóðverjarnir voru heldur ekki
aðgerðarlausir. U-báturinn var
kominn upp á yfirborðið, og ver-
ið var að manna fallbyssurnar
tvær, framan og aftan við turn
inn.
— Þetta er U-152 — og mað-
ur lifandi, stór er dallurinn!
Stór var naumast rétta orðið
U-152 var mikilfenglegt skip með
70 manna áhöfn, 18 tundur-
skeyti og tvær stórar fallbyss-
ur.
Sönn frásögn ór stríðinu af ójöfnum leik, háðum á hafinu, vonlausri baráttu
fyrir lífinu, grimmd og miskunnarleysi, þjáningiim og bitrum örlögum.
Madison athugaði viðbúnað U-
bátsins og aðstæður eigin skips.
Nú reið aðeins á, að „Ticonde-
roga“ lægi rétt, svo að þeir yrðu
sem minnst skotmark.
— Burt með varðmennina tvo
í stefninu. Við keyrum fjandans
dallinn í kaf.
Það virtist eina leiðin að si'gla
á harm, áður en hann hefði tíma
til að hefja skothríðina.
Við eigin líkbrennslu
Adolf Franz, skipsfjóri á U-
bátnum, hugsaði með sér, að
aftari fallbyssunni í lag. U-bát-
urinn var ekki stórt skotmark,
eins og hann lá, og hann var
blindaður af reyknum. Hann
hitti ekki,
Eitthvað var að
Þessi fjandans U-bátur. Bara
að „Galveston“ væri þarna, þá
skyldi hann fá fyrir ferðina. En
„Galveston“, sem var nokkrum
mílum austar, hefði víst komið
að litlu gagni. Helmingurinn af
áhöfninni var fárveikur af inn-
fluenzu. Þar af voru vélamenn-
í Ijósum loga
Skotin frá beitiskipinu komu
skipstjóranum á U-bátnum á ó-
vart. Hann hafði reiknað með, að
skipaflotinn væri miklu lengra í
burtu. Kannske hann gæti sallað
niður beitiskip líka. Það væri
ekki anlalegt.
Madison skipstjóri hafði verið
bor’inn á öruggari stað, hann var
með fullri meðvitund, þrátt fyr-
ir blóðmissinn. Hann ákvað að
reyna aftur að sigla á U-bátinn.
Fyrsti vélstjóri fór niður í vélar-
rúmið og reyndi að snúa handstýr
ekki væri nein ástæða til að
fara niður aftur, ekki með stóru
fallbyssumar tvær og vélbyss-
urnar fjórar á þilfarinu. Nú sá
hann „Ticonderoga“ koma á
hraðri ferð og stefna beint á bát
inn. Nú reið á að vfkja sér snar
lega undan og salla svo á skipið,
þegar það lægi vel við.
Madison reyndi að sigla á and
stæðinginn, Franz reyndi að
sleppa undan í tæka tíð.
Þjóðverjinn vann.
„Þreytta T-ið“ straukst fram
hjá. Fyrsta skot U-bátsins hitti
brúna og tætti í sundur hægri
fótinn á Madison. Brúin stóð í
björtu báli með það sama.
Hvar var „Galveston"?
Stýrimaðurinn vissi aldrei
hvað það var, sem hitti hánn.
Hann lá í stýrishúsinu, án þess
að hafa hugmynd um, að hann
var við sína eigin líkbrennslu.
Næsta skot hitti einnig brúna
og Madison þeyttist niður á þil
far. Loftskeytamaðurinn, sem
árangurslaust hafði reynt að fá
gamla senditækið í lag, lá dauð-
u.r fram á tækjaborðið. Miðskips
stóð allt i björtu báli.
En nú hlaut „Galveston“ bráð
um að koma til hjálpar.
Enn ein demba frá U-152 eyði
lagði fremri fallbyssuna og þeim
sem nálægt voru, varð ekki und
ankomu auðið.
Loksins kom Gus Ringleman
irnir illa haidnir, svo að hrað-
inn var ekki mikill, og þeir
hefðu ekki verið færir um að
leggja út í neinn bardaga. Skip-
stjórinn taldi, að þeir gætu ver-
ið ánægðir, ef þeir bara næðu
til Frakklands, án þess að drag-
ast mjög aftur' úr flotanum, er
þeir áttu að verja gegn árásum.
Varðmaðurinn sá leiftrin frá
bardaganum á milli „Ticonde-
roga“ og U-bátsins. Skyldi það
vera „Feltore“, eitt af flutninga
skipum flotans, sem var í klípu?
Vitað var að það hafði dregizt
aftíur úr áður, en enginn vissi, að
hið' sama hafði hent „Ticonde-
roga“. Veðrið hafði verið of
vont til þess að gefa nokkur
merki, og „Ticonderoga" hafði
ekki getað sent skeyti um ástand
ið, því að bannað var að senda
nokkuð nema í neyðartiifelli. Nú
var þó sannarlega neyartilfelli.
en ,,Ticonderoga“ hafði ekki
lengur neitt senditæki og eng-
an loftskeytamann heldur.
Eitthvað var greinilega að
'þarna en skipstjórinn á „Galves
ton“ gat ekki tekið ákvörðun
um, hvað hægt væri að gera.
— Sendið nokkur skot í áttina
að skipunum. sagði hann, og svo
hélt „Galveston áfram ferðinni
„Ticonderoga" var skilið eftir
í þessari einmanalegu baráttu
við U-bátinn.
inu þar niðri, það var eini mögu-
leikinn til að stjórna skipinu,
fyrst brúin var eyðilögð. En hann
gat ekki hreyft hið risastóra stýr
ishjól. Al'lt sat fast. Skipið var
hjálparlaust.
Muller liðþjálfi hafði sofið, þeg
ar árásin hófst. Nú þaut hann út
úr kojunni, en það var ómögulegt
að opna stáldyrnar á klefanum.
Hann brenndist á hendinni, þeg-
ar hann kom við glóandi hand-
fangið. Hann smeygði sér út um
kýraugað og lét sig falla sex
metra niður á neðra þilfarið.
Hans fyrsta hugsun var að koma
hinum særðu í bátana.
Bátana! Hvaða báta? Þeir voru
annaðhvort sundurskotnir eða
stóðu í ljósum logum. Honum
tókst með hjálp að koma einum
þeirra út fyrir borðstokkinn, en
hann var hriplekur og sökk eins
og steinn, þegar hann snerti yf-
irborðið.
Hurfu í bylgjurnar
Muller þaut frá einum bát til
annars.
— Hvar í helvítinu er „Galve-i
ston? muldraði hann.
Hann var að því kominn að gef
ast upp, þegar hann fann not-
hæfan bát. Þeir komu átta
brenndum og blæðandi mönnum
í hann og létu hann síga niður.
Rétt um leið og hann snerti sjó-
inn, reis afturendi hans upp, og
mennirnir átta hurfu í bylgjum-
ar.
Franz, skipstjóri á U-bátnum,
skipaði að fara niður. Báturinn
hvarf undir bylgjumar, en beið
og fylgdist með, hvort beitiskip-
ið kæmi ekki til hjálpar.
240 manns höfðu verið um
borð í „Ticonderoga". Nú voru
a. m. k. 100 dauðir' eða illa særð-
ir. Muller liðþjálfi fann Madison
skipstjóra meðvitundarlausan.
Hann leit umhverfis sig. Særðir,
blæðandi, hjálparvana menn.
Skipið í björtu báli, engir bátar,
engin hjálp í vændum.
Hvar var „Galveston"?
Hvífi fáninn dugði ekki
Skipstjó'rinn á U-bátnum varð
óþolinmóður. Hvað varð orðið af
þessu beitiskipi, sem átti að vera
hans næsta br’áð? Hann gaf skip-
un um, að fara upp aftur. Það
væri bezt að salla nokkrum skot-
um á „Ticonderoga" aftur.
Aftari fallbyssan á „Ticonder-
oga“ sendi nokkur skot, en var
svo eyðilögð af fjandmönnunum.
Nú var tala dauðra og særðra
komin upp í 200. Ekkert stýri,
engar fallbyssur, enginn mann-
skapur. Hvað gat Muller gert?
Aðeins eitt: Draga upp hvíta
fánann.
Þeir fundu teppi og drógu það
upp. En Þjóðverjarnir héldu á-
fram að skjóta. Þeir veifuðu eins
og óðir væru, með hvítu kodda-
veri, sem hafði verið notað sem
sárabindi.
U-152 hætti að skjóta og nálg-
aðist. Eini nothæfi báturinn var
settur á flot, með Madison skip-
stjóra og aðra særða háseta og
hermenn innanborðs. U. þ. b. 35
menn voru eftir á skipinu, og all-
ir höfðu þeir hlotið einhver sár.
Tölum ekki við morðingja
Björgunarfleki með fjora
særða menn var látinn síga nið-
ur. Hann veltist til, og mennim-
ir fjórir hurfu í sjóinn. En flek-
inn var bundinn við skipið, og
hann var enn nothæfur. Fimmtán
menn fóru yfir á hann, og í þetta
sinn tókst að ýta honum frá.
Tveim tímum og tuttugu mín-
útum eftir, að þeir höfðu fyrst
komið auga á U-bátinn, hallaðist
„Ticonderoga" skyndilega, hrist-
ist eins og af hitasótt og sökk.
Hvar var „Galveston?"
Af 240 manna áhöfn voru að-
eins 36 enn á lífi. Allir voru
meira og minna særðir, nema
tveir.
U-báturinn renndi upp að fíek-
anum.
— Hvar er skipstjórinn ykkar?
Ekkert svar.
—> Nafn skipsins og flutningur.
Ekkert svar. (
— Við verðum að draga flek-
ann, sagði skipstjórinn. Svo sá
hann skyndilega tvo menn, sem
virtust vera málfærir. Annar
þeirra var í liðsforingjabúning.
Hann tók þá um borð og tók að
yfirheyra þá- Hann fékk ekkert
svar.
— Svarið mér, öskraði hann.
— Við tölum ekki við morð-
ingja, sem skjóta, þegar við höf-
um gefist upp.
Franz skipaði að fara með þá
niður, hann skyldi fá eitthvað út
úr þeim síðar. Síðan sigldi U-bát-
urinn sína leið og skildi flekann
eftir. Franz veifaði til mannanna
á flekanum í kveðjuskyni og
benti:
— Frakkland er í þessari átt,
herrar mínir, þessa átt!
Olíuhöfn í Texas
Daga og nætur veltist flekinn
til og frá. Mennirnir ýmist bölv-
uðu eða grétu. Fimm sólarhring-
(Framhald á 15. síðu).