Tíminn - 07.01.1962, Blaðsíða 4

Tíminn - 07.01.1962, Blaðsíða 4
lán. Ég hef alltaf verið láns- maður með allt, búskapinn, konuna, börnin og fósturbörn- in. Guð hefur margfaldað það pund, sem hann gaf mér. — Fór konan ekki á skauta með þér? — Konan? Nei, hún hafði nú öðrum hnöppum að hneppa — sjö börn og tvö fósturböm á sinni könnu. Ég er vel kvænt- ur. Hún sveikst ekki um. — í»ú ert fóstri hans Steins Steinarr. — Hann var hjá mér frá sex ára aldri og fram yfir ferm- ingu. Hann var oft kíminn bæði í andliti og tilsvörum og byrj- aður að setja saman ferskeytl- ur — kallaði móður mína fóstru og orti til hennar vísur. Það var hún, sem sagði hon- um, að menning væri rímorð, þegar hann spurði hana að því, hvað orðið þýddi. — Var hann óþægur við ykk ur? — Nei, hann var alltaf hæg þíðan komin, svo að maður fer ekki oftar núna. — Færðu ekki harðsperrur af hlaupunum? — Harðsperrur? Nei, ég fæ aldrei harðsperrur. Hreyfing- arnar liðka mann. Þær eru nauðsynlegar. Ég ætla að skauta, þangað til ég hrekk upp — Þú ert sem sagt með skautadellu. — Þetta hefur alltaf verið mín mesta skemmtun, — lærði þetta strax þegar ég var ung- ur. Þá smíðaði ég mér sjálfur skauta úr spöngum utan af bárujárni. Maður fékk sér tré- klossa og grópaði spangirnar upp í hann og festi hann svo með ólum yfir ristina. Það dugði. Við vorum alltaf á skaut um, strákarnir, hvenær sem við gátum. Einu sinni fékk ég hroðalegar harðsperrur. — Hvenær var það? — Það var eftir skauta- keppni — mestu harðsperrurn- Hann er ungur sem lamb — aðeins 75 ára gamall. Viesta skemmtun hans er að renna sér á skautum. Og þegar hann fer í vetrar- heimsóknir til Reykjavíkur, tekur hann skautana sína með sér til þess að nota svelliS á tjörninni. — Hefurðu farið oft á tjörn- ina núna? — Ég hef farið þessa fjóra daga, sem svell hefur verið á henni síðan ég kom. En nú er ur og óknyttalaus, en eitthvað var hann þungur til vinnu. — Þú varst sjálfur í fóstri, þegar þú varst barn. — Móðir mín, Kristín Tómas dóttir, kom mér í fóstur, þegar ég var ársgamall, -tu hjá.systur sinni, Guðrúnu, og Guðbrandi Torfasyni að Miklagarði í Saur bæ. Þar ólst ég upp í guðs- ótta og góðum siðum, eins og kallað var, og lærði að vinna og leika mér á tunnustöfum í sköflum, og skautum á ís. Þeg ar ég eltist, langaði mig mikið í skóla, en komst ekki að heim an. Ég var eina fyrirvinna heimilisins. — Stundaðir þú ekki fleiri íiþróttir? — Markús Torfason frá Ólafsdal kenndi okkur glímu. Hann var fyrsti formaður ung- mennafélagsins hjá okkur. Það var gaman á þeim árum, og ég var kominn vel niður í glím- unni, en búskapurinn kom og þá lagði maður allt á hilluna. — Nema skautana? — Nema skautaria. Ég hélt þeim við, þangað til ég fluttist að Heinabergi 1936. Það var aldrei skautasvell þar. — Þú varst fram að því í Miklagarði? ' — Var þar í 49 ár. Fluttist þaðan á afmælisdaginn minn, þegar ég var fimmtugur. Ég sá fyrir fósturforeldrum mínum síðasta kafla ævinnar, þangað til þau fóru ofan í moldina, — þá keypti ég Heinabergið. — Var ekki leiðinlegt að yfir gefa Saurbæinn og svellið? — Mig iangaði alltaf í Saur- bæinn aftur. Ég var líka búinn að eyða beztu árum ævi minn- ar í strit á Miklagarði, gera mik ið fyrir jörðina. Ég sléttaði tún ið með þeim aðferðum, sem þá voru notaðar,1 — rist ofan af og þakið. — Þú hefur ekki bognað i baki við það. — Nei, ég er óboginn, þrátt fyrir allt bogrið. Ég hefði vilj- að kaupa Miklagarð, en það var ekki hægt. Þetta var hrepps- iörð. — Annars búnaðist mér ar, sem ég hef fengið á ævi minni. — Við áttum að fara til kirkju, og við, tveir strákar, renndum okkur niður eftir ánni, sem var á ís. Það varð ekkert úr kirkjuferðinni. Við fórum í keppni. Renndum okk ur eftir ánni alla leið niður að ósum. Daginn eftir gat ég ekki lyft fótunum nema með því að taka undir þá. — Þeir mundu ekki geta keppt við þig núna, gömlu fé- lagarnir. — Nei, það fer enginn þeirra á skauta núna. — Þetta var í Saurbænum? — Já, í Saurbænum. Það var nóg af tjörnum þar til þess að skauta á. Annars fæddist ég á Kleifum í Gilsfirði. Mér var sagt, að ég hefði ekki verið neinn áufúsugestur í þennan heim, en kom nú samt, og tím- inn verður að skera úr um, hvort ég hef verið til nokkurs gagns. — Þú komst með skautana suður? — Já, á síðast liðnum fimm árum hef ég þrisvar komið suð ur og tvisvar með skautana. Það var slæmt, að svellið skyldi hverfa svo fljótt. Það er lítið gert fyrir skautasvellið hérna. Það var ekki einu sinni mokað fyrir hátíðarnar. — Ertu ekki skíðamaður líka? — Það er svo erfitt að fara á skíði hjá okkur í Saurbæn- um, vegna þess að það eru svo litlar fannir nema langt frammi í dölum. Það er ómögulegt að fara svo langt einsamall. Ann- ars á ég skíði og stafi. — Hvernig stendur á því, að þú ert svona fjörugur? — Ég veit það ekki. Kannske er það hreyfingin, ég hef alltaf hreyft mig mikið. Ef til vill er þetta líka ættgengt. Móðir mín hafði alltaf hestaheilsu og varð 94 ára gömul. Kannske er það vel á Heinabergi. Nú býr fóst ursonur minn þar. — Og þú sjálfur? — Ég fluttist að Tjaldanesi í Saurbænum fyrir fimm árum. — Er gott að vera kominn í Saurbæinn aftur? — Ég byrjaði strax að skauta aftur. Birgir. TÍMINN, sunnudagurinn 7. jan.ú..r 13*38. i

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.