Tíminn - 07.01.1962, Blaðsíða 14

vegna hún skrökvaði. Húnl
vildi leggja líf sitt í hættn tilj
þess að þú gætir hitt mig í
Jerúsalem.
Rósamunda leit á Godvin
og Godvin á hana, og þau
skildu, bæði hvort annað, því
að nú sáu þau bæði sannleik-
ann í öllum mikilleik sínum
og ógn.
— Eg held að ég ætti lika
að snúa við, sagði Rósa-
munda.v
Það mátt þú ekki, sagði
Vulf. — Salhedín mun drepa
þig-
— Það mátt þú ekki, endur-
tók Godvin. — Skal þessi fórn
færð árangurslaust? Þar að
auki er það skylda okkar að
hindra það.
Rósamunda leit á hann og
stamaði:
— Ef — ef — hið hræðilega
er skeð, Godvin. — Ef fórnin
— ó! hvað getur það gagnað?
— Rósamunda, ég veit ekki
hvað skeð er, en ég fer til þess
að grennslast eftir því. Eg
hirði ekki um hvað verða vill,
en geng ótrauður örlögum
mínum móti. Eg ætla að finna
Masondu og krjúpa fyrir
henni með virðingu.
— Og ást, tók Rósamunda
fram í eins og orðin kæmu
ósjálfrátt fram á varir henn-
ar. —
— Máski, svaraði Godvin,
eins og hann talaði frekar við
sjálfan sig, en væri að anza
henni. — Vertu sæl, frænka,
hélt hann áfram, — hluttaka
mín er þegar á enda. En færi
svo, að við sæjumst ekki fram
ar, þá er það mitt ráð, að þið
giftist hér í Jerúsalem, og
haldið svo heim til Steaple,
til þess að lifa þar saman í
næði. Vertu sæll Vulf bróðir.
í dag skiljum við í fyrsta
sinn, við, sem lifað höfum
saman frá blautu barnsbeini.
Lifðu sem góðum riddara sæm
ir.
Godvin steig síðan á bak
hesti sínum og reið af stað
án þess að líta til baka, og
út um borgarhliðið og var
brátt horfinn út á eyðimörk-
ina.
Vulf og Rósamunda gátu
ekki tára bundizt.
Þau riðu síðan áfram
þrönga götu sem full var af
fólki, því fregnin um það, að
sendimenn þeirra hefðu neit-
að tilboði Salahdíns, hafði
flogið um borgina sem eldur
1 sinu. Hann hafði boðið þeim
að veita borgarbúum aðstoð
sína til matfanga og leyft
þeim að styrkja varnarvirki
borgarinnar og halda þeim til
næstu hvítasunnu, en sverja
þá að gefast upp. En þeir
höfðu svarið, að þeir skyldu
ekki yfirgefa þann stað, þar
sem frelsari þeirra hefði lát
ið líf sitt, meðan nokkur væri
uppi standandi.
Þau ruddu sér braut gegn
um þessa þögulu og hryggu
fólksþyrpingu, án þess þeim
væri veitt athygli, og komust
loks að nunnuklaustrinu á
Vía Dolorosa. Dyr klausturs-
ins stóðu í skugga hvelfingar
þeirrar, sem rómverski land-
stjórinn hafði hrópað frá til
Gyðinga forðum: — Sjáið kon
ung Gyðinga.
Dyravörðurinn sagði þeim
að nunnurnar væru við bæna
gerð í bænahúsinu; Vulf svar
aði að hann yrði að tala við
abbadísina um málefni sem
enga bið þyldi, og var þeim
þá vísað inn í hátt og svalt
herbergi. Dyrnar opnuðust síð
an skyndilega, og abbadísin
kom inn, kiædd hvítum bún-
ingi; hún var há og hö'ðing-
leg kona, ensk að ætt, og leit
á þau spurnarauem-i
— Abbadís mælti Vulf, og
hneigði sig djúpt. — Nafn
mitt, er Vuif f1 hpssi
kona er dóttir föðurbróður
míns, Sir Andrev d Arcv s, en
hér á Sýrlandi prinsessa af
| Godvin, — því við vissum [
' ekkert um þessa ráöagero.
Samt scm áður bjcst t~r mð
að þér munduð haldá h-ð. og
er því kominn hi" 'r'' -'+ur
til þess ao segja y;"u>’ sann-
leikann, cg gefa á ’ ð-r
’>ald svo að ég geti bolað þá \
hegnihgu, er þér 'hafjð ætlað j
Masondu.
— Og hvers vegna ætlið bér,
að þnla hana? spurði Sala-!
dín,
— Vegna þess, Saladín, svar
H. RIDEf? HAGGARP
. i
BRÆÐURNIR
<IAGA FRA KROSSiFERÐATÍMUNUri

Baalbec og systurdóttir Sala-
díns.
— Segið mér sögu ykkar,
sagði abbadísin, og sögðu þau
hana í fáum orðum, en hún
hlustaði á með athygli.
Þegar þau höfðu lokið sögu
sinni mælti hún:
•— Æ, veslings dóttir, hvern
ig getum við frelsað þig, því
vort eigið líf er í hættu. Það
tilheyrir Guði einum. En það
sen. við getum, viljum við
gera með gleði, og hér getur
þú að mirínsta kosti hvílt þig
um stund. Við fótskör hins
helga altaris kapellu vorrar
skalt þú finna skjól og þar
þorir enginn kristinn að
leggja hendur á þig, því það
væri helgibrot og stofnaði sál
hans í voða. Mitt ráð er enn
fremur það, að þú búist bún-
ingi vorum, og látir rita þig
inn I okkar hóp í bækur klaust
ursins. Nei, bætti hún við,
brosandi, þegar hún sá ör-
væntingarsvipinn á andliti
Vulfs. — Ungfrú Rósamunda
þarf ekki ætíð að bera hann,
nema það væri hennar eigin
ósk. Það gangast ekki allar
ungnunnurnar undir hið á-
kveðna loforð.
Þær fóru síðan með Rósa-
mundu til bænahúsins, lögðu
hendur hennar á altarið og
veitti henni aflausn, sveipuðu
síðan hið þreytta höfuð henn
ar hinni hvítu blæju ungnunn
anna. Vulf yfirgaf hana og
reið af stað til foringja borg-
armanna, Balian frá Ibelin.
og gladdi það hann mjög að
fá svo hraustan riddara í lið
sitt.
Það var komið kvöld, er
hinn þreytti hestur Godvins
dróst áfram, fót fyrir fót,
millum fjölda serkneskra her
búða fyrir utan rústir Aska-
lonsborgar. Hann reíð að húsi
því er soldán bjó í, og bað
verðina að tilkynna Saladín
komu sína, og það með að
hann óskaði að fá að tala við
hann. Honum var strax hleypt
inn og sat soldán þá á ráð-
stefnu með emírum sínum.
— Sir Godvin, mælti lrana
alvarlegur, — hvað dregur
yður aftur til herbúða minna?
Eg gaf yður og bróður yðar líf,
en þér hafið rænt mia því,
sem ég vildi sízt missa.
— Við höfum ekki rænt
yður henni, herra, svaraði
aði Godvin og laut höfði, —
að allt sem hún gerði, var gert
af kærleika til mín, þó án
minnar vitundar. Segið mér,
er hún hér, eða er hún flúin?
— Hún er hér enn þá, svar
aði Saladín stutt. — Óskið
jþér að sjá hana?
Það var sem Godvin létti
dálitið. — Eg óska þess, svar
aði Godvin, — aðeins einu
sinni, ef það er áskilið. Eg
þarf nokkuð að segja henni.
— Það gleður hana vafa-
laust að frétta, að fyrirætlun
hennar hafi heppnazt, sagði
Saladín og glotti illúðlega.
— Ráðið var sannarlega vel
hugsað og rösklega fram-
kvæmt.
— Fylgið þessum riddaractil
Masondu, sagði hann I fvið
gamla prestinn. — Við dæm-
um hann svo á morgun.
Presturlnn tók silfurlampa
af veggnum, benti Godvin,
sem hneigði sig yfir Saladín,
og fylgdi honum eftir.
Þeir gengu gegnum löng
göng og komu loks að dyr-
um, sem presturinn opnaði.
— Gangið inn, mælti hann
og fékk Godvin lampann, —
en ég verð fyrir utan. Hún sef
ur víst.
Godvin tók lampann og
gekk inn, og dyrnar lokuðust
á eftir honum.
Hann sá glóa í eitthvað á
gólfinu langt inni í herberg-
inu, og varð þess brátt vís, að
einhver lá þar, og var það ó-
efpð Masonda, bundin og sof
, andi.
— Já, það var hún, klædd
hinum konunglega skrúða
Rósamundu, og með einn gim
stein hennar glóandi á brjóst
inu. j
Hann kraup við hlið henn-
ar. Með ógn í hjarta beindi
hann ljósgeislum yfir hana .
og sá, að kyrtill hennar vari
blóði drifinn.
— Masonda, hvíslaði hann.
— Nú veit ég að ég elska þig,
konan með konungshjartað.
Bíddu mín, Masonda.
— Sagði ég ekki, að þér
munduð finna hana sofandi,
sagði presturinn spottandi við
hlið hans. — Kallið á hana,
hr. riddari, hrópið á hana!
Ástin, segja menn, getur brú
að stór vötn, og jafnvel höfuð,
sem skilið er frá bolnum.
j Godvin sló prestinn í höf-
iuðið með silfurlampanum, og
datt hann niður við fætur
hans eins og svæft naut, svo
Gcd-’in varð eirín >un kyrrð-
i'ia r.% myrkrið.
Hann rtríð nokku? augna-
bUk uppréttur. svo var sem
iijarta hans fylltint e’di. og
hann hrei'T niðu- vjð lík Ma-
sondu cg lá grafkyrr.
Godvin vissi. að hann lá
veikur, en ekki mei.ra, því
hann.hafði gleymt öllu bví
liðna að því undanskildu, að
h.onum virtist ítasonda ann-
ast sig í vcikindunum
Loks kom hó sá dagur að
hann gat opnað augun til
fulls og sriúið hö'ðinu til þess
að gæta að Masondu, en hún
var horfin, en á þeim stað,
sem honum fanríst hún væri
vön að vera. sat maður sem
hann hekkti vel, það var eng
inn anrar en Egbert, fyrrver-
andi biskup í Nazaret, sem gaf
honum svaladrykk, kældan
með snjó.
— Hvar er ég? spurði hann.
— Fyrir utan Jerúsalem-
múra, sonur minn, sem fangi
í herbúðum Sa.ladíns, var svar
að.
— Og hvar er Masonda, sem
hefur verið hjá mér allan
þennan tíma?
— í himnaríki, vona ég,
svaraði biskupinn góðlega, —
því hún var góð kona. Það er
ég sem hef setið hjá yður.
Godvin mundi nú allt í einu
hvernig í öllu lá, og sofnaði
harmþrunginn. Síðar, þegar
hann hresstist, sagði Egbert
honum nánar hvað gerzt
hafði.
Jerúsalemborg var full
eymdar og örvæntingar. Þar
voru saman komnar þúsundir
og tugir þúsunda flótta-
manna, kvenna og barna. Þeir
vopnfærir menn, sem eftir
voru, höfðu fáa foringja, svo
Vulf varð brátt sjálfkjörinn
fyrirliði fyrir stórum flokk
hermanna.
Umsátrin héldust. Múrbrjót
arnir köstuðu grjóti óaflátan
lega, og örvadrífan var svo
þétt að enginn hélzt við á
múrunum.
Balian, foringi borgar-
manna, kallaði riddarana sam
an, og sýndi þeim fram á, að
Jerúsalem væri dauðadæmd.
— Við skulum þá, mælti
einn foringjanna, — gera út-
rás úr borginni og falla í orr-
ustu mitt á meðal óvinanna.
Þetta sama kvöld stóð
Balian enn einu sinni frammi
fyrir Saladín og bað hann að
þyrma borginni.
Saladín leiddi hann að tjald
dyrunum og benti honum á
gula fánann sem blakti hing
að og þangað á múrunum, og
sérstaklega einn, sem verið
var að draga upp, þar sem
skarð var komið 1 múrvegg-
inn.
— Hvers vegna ætti ég að
fara að þyrma því, sem ég hef
þegar unnið? spurði hann.
— Af þeirri ástæðu, soldán,
sagði hinn, — að verðum vér
að deyja, deyðum vér fyrst
konur vorar og börn: brenn-
um borgina og öll auðæfi
hennar og leggjum El-Aksa
bænahúsið og aðrar helgar
byggingar í eyði og iöfnum
þær við jörðu. Við munum
drepa þau fimm þúsund á-
hangenda spámannsins. sem
vopnum geta valdið, og berj-
ast þangað til enginn stendur
uppi. Eg hygg því, að Jerúsa
lem verði yður dýrkeypt.
Soldánin star(ði á hann og
strauk skegg sitt.
— Áttatíu þúfund mannslíf,
tautaði hann, — áttatíu þús-
und mannslíf, auk hermanna
minna, sem mundu falla. Ó,
það var um slíkt blóðbað að
mig dreymdi.
Og Saladín sat hugsi um
stund, og höfuð hans hneig
niður að bringu.
Loks lyfti Saladín höfðinu
og leit á Balian.
— Segið mér, mælti hann.
•— Hvar er prinsessan af Baal
bec sem þið kallið Rósamundu
d’Arcy? Eg vil ekki tala frek
ar við yður um þyrming
Jerúsalemborgar, fyrr en hún
er framseld mér til dóms. Vit
ið það, Sir Balian, og ég sver
það við Allah og það í síðasta
sinn, að ef Rósamunda kem-
ur ekki af eigin frjálsum vilja,
verður Jerúsalem jöfnuð við
jörðu.
— Örlög hinar helgu borg-
ar og allra íbúa hennar, er þá
háð göfuglyndi einnar konu?
stamaði Balian.
— Já, göfuglyndi einnar
konu, eins og sýn mín birti
mér. Sé hún nógu hjartaprúð,
getur Jerúsalemborg enn þá
orðið borgið. Eg hef ekkert
frekar að segja, en sendimenn
mínir geta fylgt yður, með
bréf, sem þeir verða sjálfir
að fá Rósamundu frænku
minni. Hún getur svo fylgt
þeim til baka til mín, eða hún
verður kyrr, en þá verður
Jerúsalem að falla.
Áður en stund var liðin reið
Balian til borgarinnar með
sendimönnum Saladíns, er
höfðu meðferðis bréfið, er þeir
áttu að færa Rósamundu.
Það var síðla kvölds, og jóm
frúr hins helga kross beygðu
kné sín í bænahúsinu. Þær
báðu til Guðs og hinnar misk
unnarríku móður Krists um
náð og miskunnsemi, að Guð
vildi vemda þær og íbúa hinn
ar helgú borgar, þar sem frels
arinn hafði lifað og liðið. Þær
vissu, að úrslitin nálguðust,
að múrarnir voru farnir að
falla, að varnarliðið var að
þrotum komið, og hermenn
Saladíns mundu þá og þegar
æða um götur borgarinnar.
Allt í einu heyrðist barið að
dyrum hátt og lengi.
Þær þustu á fætur ótta-
slegnar. „Serkir eru komnir"!
Fáið okkur hnífa! Fáið okk-
ur hnífa"!
Rósamunda dró rýtlng úr
skeiðum.
„Bíðið!“ hrópaði abbadísin.
„Það geta verið vinir. Systir
Úrsúla, gakk til dyra og hlust
aðu“.
Systirin, roskin kona, hlýddi
og gekk til dyra reikandi á
fótum.
Þegar hún kom til dyra, opn
aði hún lítinn hlera og spurði
rop* skiálfandi röddu:
„Hverjir eru það, sem berja
að dyrum?“ En nunnumar
reyndu að heyra svarið.
„Eg er Sybilla drottning
með þernum mínum“.
„Og hvað viljið þér oss, ó,
drottning. Æskið þér synda-
kvittunar" ?
„Nei, ég fylgist hingað með
sendimönnum Saladins. er
óska eftir að tala við Rósa-
mundu d’Arcy. sem er hjá yð-
ur“.
Er Rósamunda heyrði þessi
.34
T f MIN N. sunnudagurinn 7. janúar 1962.