Tíminn - 17.01.1962, Blaðsíða 14

gluggann og horfði út yfir
snævi þakið umhverfið.
— Eru hesthúsin þarna fyr
ir neðan?
— Já, ég skal fara með yð-
ur þangað síðar og sýna yður.
Eða öllu heldur Ellen gerir
það. Eg er tilneyddur að
skreppa til borgarinnar á
morgun. Eiginkona mín er í
heimsókn hjá foreldrum sín-
um þessa daga og Ellen hefur
tekið við húsmóðurstörfum á
meðan. Hún er yngri systir
mín og býr hjá okkur.
— Já, sagði Georg, ég veit
það. Það er hún, sem er þarna
á myndinni önnur frá hægri.
Gestgjafi hans virtist óþægi
lega undrandi.
— Þér hafið rannsakað sitt
af hverju um okkur. Já, ég
hefði sjálfsagt mátt vita það.
Georg sagði afsakandi:
— Eg bið yður að misskilja
mig ekki. En ég sá mynd af
systur yðar í úrklippum, sem
ég las.
— Það er líka ágætt. Eg var
bara að hugsa um, hversu
mikið bér hafið . . .
— Eg hef aðeins fengið
óljósa yfirsýn, það er allt og
sumt.
Það var greinllegt að Tim-
hothy var órótt og Georg
reyndi að breiða vfir með því
að segja:
— Eg er ekki hingað kom-
inn til að njósna, hr. Bern-
h'art. Auk þess ræð ég engu
um, hvernig greinin verður,
sem kemur að lokum í blað-
inu. Eg hef fengið það verk-
efni að leita frétta og unplýs-
inga um fræga verzlunar-
menn og kaunsýslumenn, sem
hafa brotizt til auðs af sjálfs
dáðum og hafið sig unn á
eigin snvtur. eins og faðir yð-
ar gerði. Hvort unplýsingar
minar verfða notaðar, er und
ir ýmsu komið. En samt sem
áður — þó að við eyðum ef til
vill tíma okkar til ónýtis —
bið ég ySur að treysta þag-
mælsku minni.
— Eg átti ekki við, að ég
þurfi að fela nokkuð. skiljið
bér. sagði Tim. — Það er'bara
ýmislegt, sem ég sé enga á-
stæðu til að fara mörgum orð
um um . . .
— Það er alltaf svo, sagði
Georg.
Fini Ijósi punkturinn við
svikin var, að hann gat með
góðri samvizku geíið loforö
um að halda leyndu öllu þvi,
sem Tim fór fram á. Þess
vecna kom hann með tilboð,
sem hefði sjálfsagt valdið
Martin Graham alvarlegu
taugaáfalli.
— Ef ég býð yður nú að
senda yður próförk af grein-
inni, áður en hún verður
prentuð? Hvernig lízt yður á
baðv
Tim virtist létta mjög.
— Eg yrði yður sérstaklega
þakklátur, ef þér gætuð gert
það, sagði hann, — og á
hverju viljið þér að ég byrji?
— Á hverju sem yður þókn-
ast.
— Faðir minn fæddist í
Virginia. Foreldrar hans voru
bláfátæk . . . Tim talaði skýrt
og sagði vel frá og ást hans á
föðurnum lýsti út úr hverju
orði, ást og aðdáun. Hann
lýsti baráttu föðurins að
snapa saman peningum, svo
að hann mætti afla sér nokk-
urrar menntunar, hann sagði
6
frá hjónabandi hans og móð-
ur sinnar, sem var ung
kennslukona frá Kentucky og
fyrstu litlu verzluninni. sem
þau höfðu keypt og rekið . . .
— Hann hvarf aldrei aftur
til Virginia, en hann elskaði
heimaborg sína. Hann keypti
hesta og stundaði síðan reið-
mennsku af lagni og kappi.
Við börnin erum alin upn eft-
ir gullnu reglunni: Góður
maður svikur aldrei orð sín.
Karlmanninum ber að meta
heimili sitt og fjölskyldu um-
fram allt annað. Hann lifði
sjálfur eft.ir þessu til hinztu
stnndar . . .
í fullar tvær klukkustundir
sat Georg og skrifaði upp eftir
Timhothy og beið þess jafn-
framt að nafn síðari konu föð
urins yrði nefnt. En honum
varð ekki að ósk sinni. Og í
herberginu var fjöldi mynda;
en engin af henni. Heldur
ekki verðlaunagripurinn, sem
hún hafði unnið á kappreið-
unum.
Að lokum kom þjónninn til
að kveikja og minna á, að
miðdegisverðurinn væri tilbú-
inn innan stundar. Og þegar
þer komu fram í forsalinn.
mættu þeir Ellen, sem var að
koma inn um aðaldyrnar, rjóð
í kinnum eftir útiveruna í
frostinu og með úfið hárið.
— Ellen, sagði Tim, —
þetta er hr. Healey. Hann hef-
ur séð myndir af þér og þekkir
þig út í gegn.
Hún rétti honum brosandi
höndina.
— Eg er nú ekki viss um,
hvort það er hrós. Sumar
þeirra eru óttalegar.
— Uss, þetta meinar hún
ekki, sagði bróðir hennar
stríðnislega, — hún er aðeins
að sækjast eftir gullhömrum.
Hún veit fullvel, að hún er
laglegust okkar. Mér fellur
ekki, að hún notar tímann til
að vinna sem sjálfboðaliði á
sjúkrahúsinu. Eg vildi frekar,
að hún færi að ná sér í góðan
mann.
— Það ætti varla að verða
erfitt, sagði Georg og var
rammasta alvara.
Tim deplaði augunum glað-
lega til hans.
— Bíðið þér bara. Hún er
anzi erfið ung stúlka, og
þrjózkari en fjandinn sjálfur!
Þér skuluð gæta þess að láta
hana ekki setja yður í bönd!
En daginn eftir gat Georg
ekki hugsað sér neitt ánægju-
legra en að láta Ellen teyma
sig — þótt hún gerði það að
vísu ekki bókstaflega ! ,
Hann sagði hvað eftir ann-
að ávitandi við sjálfan sig, að
hann yrði að gæta sín að
verða ekki ástfanginn af
stúlku, sem hann hafði ekki
þekkt fullan sólarbring og
og ætti ugglaust aldrei eftir
að hitta framar. Og hann fór
að telja hverja minútu, sem
hann mátti vera í návist henn
ar, eins og nirfill telur skild-
inga sína. Svo virtist sem hún
yndi einnig vel nærveru hans.
en hann sagði við sjálfan sig
að henni hefði bara verið skip
að að vera kurtels og elskuleg
við hann. Það lék ekki
minsti vafi á því, að Timo-
thy vildi ekki hætta neinu, að
hann hitti gamla vini fjöl-
skyldunnar, sem gætu fundið
upp á því að minnast á Sally,
og Georg var satt að segja
harla feginn. Sally Bates var
skelfileg plága. — Ellen aftur
á móti var dýrlegri en nokk-J
ur draumur.
— Þér eruð sérlega áhuga-,
samur hlustandi, sagði hún j
feimnislega. — Þegar ég!
heyrði að þér mynduð koma
og ég ætti að sýna yður hérna
í kring, þá var ég dálítið
kvíðafull. ’Þér hittið svo
margt skemmtilegt fólk í
starfi og ég var svo hrædd um
að yður fyndist ég leiðinleg
og þreytandi og að þér
mynduð kannske ekkert fara
í felur með það álit yðar.
Svo var eins og henni brygði
í brún að hafa sagt þetta og
hún sagði fljótmælt:
— Nú skal ég sýna yður
hesthúsin, áður en dimmir.
Þrátt fyrir angurvært
hugarástand Georgs, vaknaði
nú blaðamaðurinn aftur í
honum, þegar talið barst að
hesthúsunum. Þau voru mik-
ilsverð í máli Sally Bates.
Kannske myndi hann finna
svarið þar. Hann gekk sam-j
hliða Ellen eftir flísalögðum i
gangstignum og var sann-'
færður um'að fyrir nokkrum
árum hefði Joyce Douglas
gengið dag hvern þessa sömul
leið. Hestasveinn kom og lauk
upp hliðinu fyrir þeim.
— Það er ekki mikið að sjá
hér núna, sagði Ellen, — ekki
móts viö það, sem var. Pabbi
gat aldrei séð fallegan hest,
svo að hann fylltist ekki óvið-
ráöanlegri löngun til að eign-
ast hann. Og hann keypti og
keypti, þangað til við áttum
orðið tólf hesta. Nú eru bara
þrír eftir.
Hún nam staðar við auðan
bás, sem var merktur með:
„Kóngurinn".
— Pabbi átti hann, en við
urðum að lóga honum . . . þeg
ar . . . Hann var óskaplega
duglegur stökkhestur.
— Já, ég heyrði um slysið.
Eg las um það í gömlu blaði.
Veit nokkur, hvað raunveru-
I?aa gerðist . . . ?
— Já, hann Barnes, sá, sem
opnaði hliðið fyrir okkur áð-
an. horfði á slysið. Hann var
aði pabba meira að segja hva^
eftir annað við. reyndi að
leiða honum fyrir sjónir. að
hindranirnar væru alltof há-
ar, en pabbi vildi ekki hlusta
á það. „Eg skal sýna þeim
annað við næstu keppni,“
sagði hann alltaf. Og hann
hélt áfram að láta hestinn
stökkva yfir stöðugt hærri
grindur, þangað til . . .
— Var hann einn?
— Já. Hann æfði sig nokkra
klukkutíma á hverjum
morgni. Eg var ekki einu sinni
komin á fætpr, þegar þeir
komu með hann.
Hún strauk léttilega yfir
skiltið og hélt áfram eftir
steingólfinu að bás, sem var
nokkru innar.
— Þessa hryssu á éff. sagði
hún — Hún heitir Tammy
Finnst yður hún ekki falleg?
Georg hafði ekki hundsvit
á hestum ,en hann gat ekki
annað en orðið snortinn af
þessari spengilegu og gáfu-
legu skepnu. Og ósjálfrátt
sagði hann:
— Eg veit nú lítið um hesta,
— en er hún ekki það, sem
maður kallar skjótt?
Hún leit snöggt á hann dá-
lítið hikandi.
— Já, sagði hann og bölvaði
Fjögralaufasmáranum i sand
og ösku með sjálfum sér.
— Eg hef heyrt, að stjúp-
móðir yðar hafi átt skjótta
hryssu og að hún hafi skilið
hana eftir, þegar hún fór
héðan.
Hún andvarpaði:
— Já. Hún átti Tammy á
undan mér.
Hún hallaði vanga sínum
að hestinum og sagði lágt:
— Svo að þér hafið heyrt
um stjúpmóður okkar?
— Ekki nema það, sem ég
las í blaðinu héðan, sagði
hann. — Þar sem ég hef tekið
eftir, að bróðir yðar hefur
ekki minnzt á hana, bjóst ég
við að hann ætti erfitt með
að tala um hana, eða það væri
viðkvæmt mál.
— O, nei, nei, ekki fyrir
mig, sagði hún og klappaði
Tammy. — Eg var bara tíu
ára. þegar hún kom hingað
og ekki orðin fimmtán ára
begar hún fór. Eg lít eiginlega
á hana sem eldri systur, sem
ég að vísu þekkti aldrei n£ið.
Við kynntumst aldrei neitt að
ráði. En Tim . . Tim hatar
hana.
Hún sneri sér að honum og
Tf MÍNN
bað voru áhyrrgiudrættir á
andliti hsnnar.
— Ef þér minnist á hana
við Tim, er ég hrædd um, að
hann segi kannski eitthvað
skelfilegt. Hann gétur víst
ekki sert að því. Hann hatar
og fyrirlítur hana svo ofsa-
lega.
— Þess vegna finnst yður
j kannske hygeilegast ag nefna
! hana alls ekki?
— Já, það er satt bezt að
j segja mér að kenna. Eg stakk
i upp á, að hann nefndi hana
alls ékki.
Hún dró kragann þéttar að
sér um hálsinn, eins og henni
væri kalt.
— Eg vildi síður, að það yrði
farið að róta í því eftir svona
lanuan tíma, hélt hún áfram
stillilega. Vegna Tims, skiljið
þér. Það eru nú mörg ár siðan
við höfum minnzt á hana eða
réttara sagt rifizt út af henni.
Eg bjó hérna náttúrulega all-
an timann, meðan hún var,
og ég uppgötvaði ekkert af
öllu þessu voðalega, sem Tim
ásakar hana fyrir. Og ég gæti
ekki afborið fleiri rifrildi út
I af henni. Þér getið ekki ímynd
j að yður, hvað honum dettur í
! hug að segja um hana. Það
getur ekki verið satt. Hún var
svo ung og glaðlynd, og öllum
þótti svo vænt um hana.
Ellen leit biðjandi á hann.
— Haldið þér, að fólki hefði
fallið svona vel við hana,
hefði hún í raun réttri verið
'læm manneskia?
I — Eg veit bað ekki. svaraði
Georg hikandi. — en mér virð
ist bróðir yðar skynsamur
maður með heilbrigða dóm-
areind.
— Já, og bað er lika rétt,
sagði hún áköf. — Að öllu
leyti — nema þessu. Og ég
ætti ekki að tala svona um
hann á bak. Það er rangt
gagnvart honum.
— Alls ekki, sagði Georg á-
kveðinn. — því að þér verjið
málstað hans.
Hún lagði af stað heim að
Eikarhúsinú aftur.
— En það hljómar illa. Það
er eins og ég reyni að leyna
veikleika í fari bróður míns.
— Eg skil, hvað þér eigið
við, sagði hann alvarlegur, —
og ég skal ekki tala um neitt,
sem þér viljið forðast.
— Eg treysti yður, sagði
hún og brá fyrir undrun i
röddinni. — Eg hef aldrel ver-
ið svona opinská við ókunn-
uga, ekki einu sinni, þó að
beztu vinir mínir séu annars
vegar. Þvi að ég vil ekki, að
neinn hugsi ljótt um hann
Tim.
Hún nam staðar og horfði
fjarrænum augum út í blá-
inn:
— Eg hef hugsað svo mikið
um þessi ár, sem hún var hér,
og reynt að rifja allt upp, sem
ég get, en ég man ekki eftir
neinu sérstöku. Nema að hús-
ið var alltaf fullt af glaðværu
og kátu fólki og pabbi vlrtist
vera mjög hamingjusamur. Eg
held, að Tim hafi fundizt
hann vera settur hjá og hann
kasti sökinni á hana. -Og svo
hefur hann í reiði sinni ímynd
að sér skelfilegustu hluti og
hugmyndaflug hans hefur
gert hana að hálfgerðri ó-
freskju.
Georg sneri sér að hennl.
— Eg skal áreiðanlega ekki
, miðvikudaginn 17. janúar 1962.
14