Tíminn - 03.02.1962, Blaðsíða 13

M I N N I N G:
ÍVAR MAGN ÖSSON
fvar Magnússon, sjómaður, að
Steinaborg í Grindavík, verður í
dag til grafar borinn. Hann lézt
24. f. m. í Keflavíkursjúkrahúsi.
Hann fór þangað til uppskurðar.
j S'kurðurinti virtist hafa heppnazt
vel,. en þó var hann liðið lík viku
síðar.
ívar var fæddur að Bakka í Þór-
kötlustaðahverfi í Grindavík 19.
sept. 1892. Þar ólst hann upp hjá
foreldruim sínum Guð'mundu Gísla-
dóttur og Magnúsi Magnússyni, er
þar bjuggu. Innan fermingarald-
urs var hann ráðinn til Einars í
Garðhúsum og dvaldi þar um tíma.
Snemma fór ívar að stunda sjó-
sókn, eða litlu eftir fermingu.,
Vandist hann brátt að heyja glímu |
, við Ægi karl, enda var ekki heigl- j
œn hent að stunda sjósókn frá
Grindavík á þeim árum.
Um tvítugsaldur lagði hann leið j
sína til Austfjarða. Þá var í tízku |
að ungir, efnilegir og frams'æknir |
Sunnlendingar gerðu strandhögg
á austurströmd landsins, þótt með
nokkrum öðrum hætti væri en
tíðkaðist á víkingaöld. Hinir ungu
menn voru framsæknir og áræðn-
ir um og eftir aldamótin og vildu i
sækja fjár og frama á hin aust- jjajm-j j Breiðdal. — Brátt tókust
lægu mið. Ekki lenti þó Ivar ástir með þeim Guðnýju og ívari.
lengra austur en til Stöðvarfjarð- jjann fór því ekki alveg tóm-
ar.', ^ar ,ra.®sí ^ann til sjóróðra j hendirr til baka, því að auk arðs-
hjá Stefáni á Grund, sem síðari jns aj sjósókninni, flutti hann
varð tengdafaðir hans, og um tíma. ejnnjg konu sína með sér, er hann
var hann einnig hjá Kristjani í snerj aftur suður til Grindavikur.
Borgargarði. Á Grund var þa. par bjuggu þau svo óslitið um 46
reitt honum hvílu á ókunnu til-
verustigi, þar sem hann bíður
reiðubúinn að taka á móti ástvin-
um sínum, er þeir hverfa af þess-
urn heimi.
Ég og kona mín vottum eftirlif-
andi konu hans og börnum inni-
lega samúð, og þökkum ástúðleg
kynni ,við hann og fjölskyldu
hans.
Jón Þórðarson.
heimasæta, Guðný að nafni. For-
eldrar hennar voru Jóhanna Sig-
urhildur, dóttir Kristínar Sig-
urðardóttur og Þorvarðs Þórðar-
sonar bónda að Núpi á Berufjarð-
arströnd og Stefán Björnsson,
Jónssonar Bjarnasonar á Þver-1
ára skeið.
Þeim Guðnýju og ívari varð
sex barna auðið, en tvö þeirra, pilt
og stúlku, misstu þau uppkomin.
Hin, sem upp komust og lifa, eru:
Jóhanna, gift Þorvaldi Magnús-
syni, bílstjóra, Rvík; Stefania, gift
Sæmundi Magnússyni, sjómanni,
Rvík; Guðmundur, sem fyrst var
kvæntur Báru Karlsdóttur frá
Karlsskála, en hún lézt eftir
stutta sambúð. Síðari kona hans
er Guðfinna Óskarsdóttir. Þau
búa í Grindavík; Arnleif, gift
Sigurði Daníelssyni, vélvirkja í
Reykjavík.
ívar var einn þeirra manna,
Rannsaka ílugslysií
(Framhald aí Z. síðul
viðstaddur fulltrúi frá Alþjóðasam
tökum félaga flugmanna.
í nóvember ákvað svo Samhands
stjórn Rhodesíu og Nyasalands, að
fram skyldi fara opinber rannsókn
á slysinu undir stjórn yfirdómara: ggjjj alla ævi var ijfSglaður og
Sambandsins. Atti nú að fara yfir skemmtin, gladdi aðra með nær-
þau sönnunargögn, sem hin tækni veru slnnl 0g skemmtilegri og að-
lega nefnd hafði safnað, og siðan lagan(1j framkomu, hann var og
atti að gera skyrslu, er siðan yrði s.öngVi-rm, og tvö síðustu ár æv-j
birt opinberlega. Sambandsstjorn- innar yar hann meðhjálpari við;
m for þess a leit við Flugniala- Qrin(javj,kurkirkju. En ívar var
stofnunina, að hun legði til full- viðar vjðrjðjnn. Hann tók allmik-
trua i þessa nefnd. En auk þess jnn þán - skemmtanalífi í Grinda-
att. nefndin að vera skipuð ful - yik sérstakl leikstarfsemi. Lék
ruum Sameinuðu þjoðanna, Bret- hann þ. meðal án,nars Grasa
land= og Sviþjoðar. Guddu í Skugga-Sveini. Telja sum-
Hmn 26. oktober s.I. a 16. fund. ^ er géð ^ skugga.Svein leik.
Allsherjarþings Sameinuðu þjóð-
anna var samþykkt einróma álykt-
un þess efnis, að enn skyldi fara
fram rannsókn á slysinu og nú
undir eftirliti Sameinuðu þjóð-
anna. Allsherjarþingið kaus nefnd
fimm manna, og óskaði þess, að
nefndin gæfi forseta Allsherjar-
þingsins skýrslu innan þriggja
mánaða. Um leið fór Allsherjar-
þingið fram á það við þær ríkis-
stjórnir og aðra aðila, sem hlut
áttu að máli, að þeir veittu nefnd
inni alla þá aðstoð, sem þeir gætu.
Þessi nefnd fór I gegnum skýrsl
ur þær, er þeir Fournier og Nelson
höfðu áður lagt fram, og einnig
gaf Nelson nefndinni skýrslu um
málið. Nefndin kom svo saman I
Leopoldville til þess að rannsaka
flugáætlun vélárinnar, og starf-
semi hins sænska flugfélags, sem
leig hafði S.þ. vélina. Frá Kongó
mun nefndin fara til Rhodesíu, og
hafa stjórnarvöldin þar.heitið að-
stoð sinni. Alþjóða Flugmálastofn
unin hefur lagt til Neil Richard-
son, fulltrúa sinn í nálægari Aust
urlöndum, sem sérstakan ráðgjafa
nefndarinnar á meðan hún dvelst
í Kongó og Rhodesíu.
inn víða um land, að fáum muni
hafa tekizt betur það hlutverk,
enda átti han-n tvímælalaust á
flestum stöðum vinum að fagna.
Þá var og eftirlifandi kona háns
ekki síður sömu mannkostum
búin. ívars er ekki einungis sakn-
að af nákomnum ættingjum, held-
ur og fjölmennum hóp vina, nær
og fjær.
Nú hefur ívar kvatt samtíðar-
félaga sína. Hann er þegar kom-
inn yfir landamæri þau, er við,
sem eftir lifum, munum einnig
hverfa yfir. Nú hefur engillinn til-
Atíalfundur
— ■ m -it 7 siðu '
Formaður var kjörinn Guðmund-
ur Jensson> gjaldkeri Lýður Guð-
mundsson og ritari Oddgeir Karls-
son, en þeir hafa allir gegnt þess-
um embættum árum saman. Með-
stjórnendur voiu kjörnir Berent
Th. Sveinsson og Friðþjófur Jó-
hannesson.
Fundarstjóri á fundinum var
kjörinn Geir Ólafsson og fundar-
ritari Sigurður Lýðsson.
MINNING:
Framhald at 9 síðu.
félag Norður-Þingeyinga hauka í
homi, þar sem þeir bræður voru.
Árum saman, meðan félagið
skorti húsakost, áttu starfsmenn
þess athvarf hjá þeim. Sem dæmi
má nefna, að sölustjóri þess í
kaupfélagsstjóratíð Jóns Jónsson-
ar, Árni Kristjánsson, hafði bæki
stöð, fyrst á Brekku, enda hafði
kaupfélagið þar heimili fyrstu ár-
in, síðar hjá Árna Ingimundar-
syni á Kópaskeri eftir að hann
fluttist þangað. Og þegar Björn
Kristjánsson tók við stjórn kaup-
félagsins, 1916, af Jóni, bjó hann
fyrstu ári-n hjá Guðmundi og
Þorbjörgu í Garði, en Björn
flutti.st til Kópaskers. Minist hann
ómetanlegrar hjálpsemi þeirra
Guðmundar I sinn garð og kaup-
félagsins þá og jafnan síðan. Á
þeirra samstarf féll aldrei skuggi,
sagði Björn Kvistjánsson við þann,
er þetta ritar
Undirritaður hafði þó nokkur
kynni af Guðmundi um langt ára-
bil. Á þau bar heldur aldrei neinn
skugga. Ég sá hann fyrst hátt á
sjötugsaldri. Gekk hann þá að
heyskap og fleiri bústörfum, relf
ur og ern, sem ungur væri. Góð-
vild hans og l lýleg gamansemi
vakti þegar eftirtekt og aðdáun
mína. Hreinskiptinn var hann og
laus við alla sjálfsdýrkun, leit á
sig og S'ína án allrar hlutdrægni,
sem og aðra. Minni hans var eink
ar staðgott, mat á lífsgildum vit-
urlegt, dómgreindin sjálfstæð og
óbrigðul innan þeirra takmarka,
sem hann vissi skil á, og hætti sér
aldrei út fyrir þau, svo að mér
væri kunnugt um. Hann var þjóð
legur, en víðsýnn bóndi, fylgdist
vel með öllu, ekki hæstánægður
með hverja nýjung, en tók með
hógværð og umburðarlyndi jafn-
vel því, sem ótvírætt fór á verri
veg, svo sem neyzlu eiturlyfja.
Óhófleg vínnautn og reykingar
voru honum samt þyrnar í augum.
Síðast þegar ég hitti Guðmund,
en það var næstliðið haust, gerði
hann áætlun um, hvað spara
mæfti I heimasveit hans, ef allt
ungt fólk legði niður reykingar.
Það, sem sparaðist, vildi hann
nota til vatnsvirkjunar I sýslunni.
Sýnir þetta hug Guðmundar til
ráðdeildar og framfara.
Áratugum saman hélt Guð-
mundur dagbók, sem hann færði
I veðurfar, daglega viðburði og
fleira. Við tímamót, sérstaklega
áratugas'kil, gerði hann stundum
auk þess yfirlit yfir breytingar,
sem orðið höfðu á rás tímans. Er
þar margan fróðleik að finna.
Meiri fróðleik mun hann þó hafa
átt i huga sínum, óskrásettan. Vel
flest þau fræði hafa nú horfið
með honum dánum.
Ósjaldan, þegar fundum bar
saman, spurði ég Guðmund ýmis-
lega frá gamalli tíð. Fátt af því,
sem hann sagði mér, hefur geymzt
í minni mínu. Ég get hér aðeins
um tvennt, af því aðhvort tveggja
er táknrænt. Annað er frásögn
af gömlum manni, s-em oft kom
I Brekku á æskudögum Guð-
mundar; sá hét Einar, og var
Bögballe þyrildreifari
Tengdur með þrítengiútbúnaði.
Knúinn frá aflúrtaki dráttarvélar.
Drifið einfalt —- þarfnast ekki smurnings.
Áburðargeymir rúmar 200 lítra.
Viðbótarhólkur eykur geymslurýmið um 150
lítra.
Gaddateinn gengur upp í áburðardreifarann
og hrærir í honum.
Dreifarinn er mjög afkastamikill.
Auðveldur í notkun og hirðingu.
Verkfæranefnd reyndi dreifarann sl. sumar og sagði:
Dreifing með þessum dreifara reyndist góð, miðað við
þyrildreifara almennt.
Áætlað verð kr. 4,700,00, án söluskatts.
Upplýsingar veita:
Kaupfélögin um land allt og Véladeild S.Í.S.
★
★
nefndur hinn guðhræddi. Hann
gekk j grárri, þykkri hempu með
horntölum og tveim vösum i-nn-
an á hvorum boðungi. Hægra meg
in hafði hann guðsorð í efri vas-
anurn, en rímuí og sögur í þeim
neðri.' í vö'sunum vinstra niégin
bar Einar naglbít, fílkló og vír,
hæfilegan í hnokka og tinnu og
ýmislegt fleira, sem gera þurfti
við á heimilum. Krökkunum var
hann gleðigestur, dvaldist oft til
viðgerðar á rokkurn og fleiru, en
las sögur og kvað rímur á vök-
unni, hafði góða rödd og var
gamansamur og góðviljaður.
Mér er ekki kunnugt um trúar-
skoðanir Guðmundar. Þó að hann
ælist upp við guðsótta og góða
siði, ræddi hann aldrei þau mál
við mig, enda dulur um viðkvæm
efni. En hann var sannfærður um,
að þung lífsreynsla væri mönn-
um þýðingarmikið þroskameðal.
Gat hann þar trútt um talað. Líkt
og Einar guðhræddi bar guðsorðið
í sérstökum vasa, svo átti og Guð-
mundur sína helgu dóma, þó að
hann hefði jafnan um slikt fá orð,
en vönduð. Svo sem Einar, miðl
aði Guðmundur líka jafnt fróð-
leik og hjálp, þegar og þar sem
þess var þörf. Hjálpsemi var ein-
mitt mjög ríkur þáttur í fari Guð-
mundar og systkina hans, að dómi
allra, sem gerst þekktu til. Hann
var samvinnumaður í þess orðs
beztu merkingu.
Hin frásögnin, sem hér verður
getið að lokum, skal tekin orð-
rétt eftir Guðmundi, með því að
hún lýsir honum vel:
„Á Hólarieiði er steinn, sem
nefnist Hnotasteinn. Stendur
hann á brekku örskammt frá Hóla
heiðarvegi. Á steininum og í kring
um hann er stór grjóthrúga, er
hefur þannig myndazt, að ferða
menn, sem yfir Hólaheiði fóru,
hafa til heilla borið grjót á stein-
inn, og hefur sumt af því hrunið
út af honum. Faðir minn sagðist
hafa haldið þessum gamla sið þeg
ar hann fór urn heiðina, hins veg
ar hef ég ekki haldið honum, og
mun hann nú vera lagður niður
fyrir nokkru.“
Þannig var Guðmundur, í senn
fastheldinn á gamlar dyggðir,
geyminn á fróðleik, en óhrædd-
ur við að taka upp nýja siði og
hafna gömlum, ef úreltir virtust,
laus við alla hjáguði og hjátrú,
umbótagjarn og bjartsýnn. Þess
vegna lagðist hann af hógværð
sinni, en festu, gegn óþarfaeyðslu,
en vildi sannar framfarir.
Hann mundi tvennar tíðir og
fleiri þó, allt frá hallærum og
harðrétti ísaáranna til stríðs- og
hersetugróða nútímans. Þeim
mun aðdáanlegra er, hve vel hon
um tókst að samræma þessar
miklu andstæður í lífi sínu og'
viðhorfum. Til þess þarf heila skap
gerð. trausta lund. Þeim kostum
var Guðmundur frá Brekku gædd
ur í ríkum mæli.
Mér finnst, að í honum væri
sameinað furðu margt hið bezta,
sem ég þekki hjá íslenzkri bænda
stétt, en um fram allt dáð og
drengskapur, þolgæði og ráð-
deild, óbugandi fróðleikslöngun,
tryggð og trúmennska.
Þóroddur Guðmundsson.
Trúlofunar-
hringar
afgreiddir
samdægurs
Sendum um allt land.
1 i
HALLDÓR SIGURÐSSON
Skólavörðustíg 2.
TÍMINN, laugardagur 3. febrúar 1962
15
I