Tíminn - 11.02.1962, Qupperneq 14

Ég átti bágt meö ag trúa
mínum eigin eyrum. Loksins
átti hvítur maður að fá að
ganga upp á fjallið helga.
Mér varð litið til Múmú, og
rak í rogastanz yfir óánægju
svipnum á andliti hennar.
Var ákvörðun höfðingjans
henni svona þvert um geð?
Dweh G’Pede beið eftir
svari mínu, svo ag ég mælti:
— Sannarlega ert þú hinn
mesti af höfðingjum Búzzí-
manna.
Ekki var mér um það gef-
G’Bolo fjall á morgun. Mér
datt í hug breyting sú, er orð
ið hafði á framkomu Múmú,
og ég skildi hana ekki, hrein
skilnislega sagt.
Dói Gíó bjó til mat handa
okkur. Meðan ég sat ag snæð
ingi, tók að heyrast trumbu-
sláttur úr þorpinu, og nú
vissi ég, að skógarsíminn var
tekinn til starfa. Þetta hélt
áfram í tíu til fimmtán mín-
úur. Þá varð þögn og mér
fannst sem allt þorpið héldi
niðri í sér andanum af eftir-
ið, að eyða heilum degi til
ónýtis, en eins og á stóð var
ekki um annað að gera en
bíða.
Höfðinginn lét mig hafa
einn af kofum manna sinna
til íbúðar, og Dói Gíó og Bor-
bor fluttu hafurtask okkar
þangað. Ég reyndi að láta
henni. En því virtist herra
Harmon hafa steingleymt nú.
— Hver var þag þá, sem
var fylgikona herra Folletts,
Múmú?
Alltaf var það sama, gamla
sagan.
— Það vera hvíta frúin frá
sjúkrahúsi.
Vesalings Nella. Hún ætti
bara að vita, hvílík glerhús
það eru, sém hvítir menn í
Afríku búa í. En kynferðis-
lega séð hlaut Follett að hafa
liðið sæmilega upp á síðkast
ið.
— í kvöld ég segja frá
fleiru, bætti hún vig og að
því loforði gefnu hvarf hún
eins hljóðlega og hún hafði
komið.
Þegar leið að kvöldi, var
því líkast sem loftið í Salata
væri þrungið ósýnilegri
spennu. Hermenn ættbálksins
komu út úr kofum sínum í
fullri stríðsmálningu. Þeir
voru nærri naktir, en höfðu
smurt sig hvítum úfel&S“frá
hvirfli til ilja, og á höfðinu
báru þeir kýrhorn, skraut-
fjaðrir og hlébarðaklær.
Héldu fjórir þeirra vörð úti
fyrir kofa höfðingja'ns, og
aðrir fjórir höfðu varðstöðu
hjá töfralækni þorpsins. Litl-
ir negrastrákar reyndu að
líkja eftir feðrum sinum með
því að maka sig í leir og
stinga fjöðrum í hárið.
En smátelpur hjálpuðu
mæðrum sínum og öðrum
konum við að sækja þurrt
eldsneyti til að auka bálin.
Úti á stóru auðu svæði stóðu
trumbuslagarar og gerðu fá-
dæma háreysti með trumb-
um sínum, en þær voru gerð
ar úr holum trjástofnum og
antilópuskinn þanið yfir.
Ég hafði oft og mörgum
sinnum horft á sýningar eins
og þessa, en fékk mig aldrei
fullþreyttan á þeim. Ég vissi,
að lætin myndu aukast um
allan helming eftir sólsetur,
og ekki verða lát á þeim fyrr
en um dagmál, eða þá er viö
legðum af stað upp á fjallið.
Dói Gíó hafði komizt yfir
kjúkling og var nú ag steikja
hann í nýrri pálmaolíu, en
ilmandi matarlyktina lagði
inn um opnar kofadyrnar.
Líka sá ég, að piltur hafði
náð í fersk ananasaldin og
fullþroskaða banana, sem ég
átti að fá í aukarétt. Lífið
var svo sem leikur. Ég sá, að
eina flösku vantaði í viský-
birgðir mínar, og vissi þegar,
að hún hafði verið notuð
sem gjaldeyrir fyrir hin góðu
matföng. Mér varð það fyrir,
að blanda saman sóda og
viskýi og drekka eitt glas, —
sem sóttvörn gegn mýrar-
fara eins vel um nng og ég
gat það sem eftir var dags-
ins. Ég veit ekki, hvernig á
því stóð, að mér datt í hug
að skrifa herra Harmon bréf.
Það hljóöaði á þessa leið:
Kæri herra Harmon!
Ég sendi yður þetta bréf
frá Salata. Á morgun er
áformað að ég fari upp á
G’Bolo fjall, ásamt höfðingj-
anum Dweh G’Pede og stríðs
mönnum hans. Set læknir
sagði mér, að dauði Follets
hefði orsakazt af kúluskoti
beint í hjartað. Yður er vafa
laust kunnugt um, að hlé-
barðamenn taka ævinlega
hjartað úr fórnardýrum sín-
um. Ef undantekning hefur
ekki verið, gerg í þessu til-
felli, hlýtuf hjarta Follets að
hafa verið fjarlægt, áður en
lík hans kom á sjúkrahúsið,
og kúlan tekin úr því á öðr-
um stað. Það þýðir hins veg-
ar, að ekki er fullvíst, að skot
ig hafi valdið banasári.
Vinsamlegast leggið þessa
spurningu fyrir Set lækni.
Mér þætti mikils um vert, ef
ég gæti fengið útskýringu á
þessu og yfirleitt því, hvers
vegna Set læknir hefur leynt
hinu sanna. Ég vonast eftir
að fá afdráttarlausar upplýs
ingar um þessi mál, þegar ég
kem til baka.
Yðar Mikael Leigh.
Því næst sendi ég Borbor
af stað með bréfið. Hann
þurfti ekki að vera nema
klukkustund að merkjunum,
og úr því hlaut hann fljót-
lega að rekast á einhvern af
bílum félagsins, sem hann
gæti fengið far með til aðal-
skrifstofunnar. Honum átti
að vera innan handar að ná
til mín aftur, áður en myrkr
ið skylli á.
Ég vildi gjarnan hafa hann
með mér, ef við gengjum á
væntingu, meðan beðið var
svars. Loks kom svarið ofan
úr fjallinu. Þannig töluðust
trumburnar vig í meir en
klukkustund. Ég lagðist fyrir
og steinsofnaði. Þegar ég
vaknaði, stóð Múmú í dyra-
gættinni.
— Þú sofa vel, herra Leigh,
sagði hún.
Ég teygði úr mér og renndi
fingrunum gegnum hárið.
— Ég heyrði ekki. þegar
þú komst, Múmú, sagði ég. —
Hvers vegna ertu á móti því,
að ég gangi á hið heilaga
fjall?
— Þú lesa í svip minn, svar
aði hún brosandi, en varð
svo allt í einu alvarleg á ný.
— Það vera þýðingarlaust.
Þú ekki finna neitt, sem
hiálpa þér. á fjallinu helga.
— Hvaðan veiztu það?
spuröi ég. Mér fannst sem
þessi hörundsdökka kona
vissi ei.tthvað um dauða Fol-
letts — eöa að minnsta kosti
eitthvað um stuldinn á líki
hans.
— Ég vita mikið um hvíta
herra Follett. Hann ekki vera
góður maður.
Mér varð það fyrir, að
grípa tækifærið, þótt ég vissi
vel, að það gæti kostað mig
missi hins áhrifamesta vinar
míns meðal innborinna
manna. — Varstu fylgikona
herra Folletts? spurði ég.
Hún rétti úr sér og anzaðl
virðulega: — Ég aldrei verið
nokkurs manns fylgikona síð
an---------
Þess var engin þörf fyrir
Múmú að Ijúka við setning-
una. Hún vissi vel, að ég
mundi þá tíð, er Reinó
Forbes lét hana búa hjá sér
á heimili sínu. Það var mikið
talað um sambúð þeirra þá,
og Reinó Forbes varð fyrir
miklum óþægindum út af
vöid" Ég vissí. að oínhvern,
"•Þna v.rð! óv a ‘ Dweh
G’Pede eina viskýflösku. en
mér fannst það of snemmt
■enn þá. Lét mér því nægja
að drekka heillaskál höfðingj
ans einn — í öðru glasi.
Mér til mikillar furðu kom
Borbor aftur nokkru fyrir
sólarlag. Fékk hann mér inn
siglað umslag og sagði mér
því næst ferðasöguna í stuttu
máli:
— Mig fá vagn í tólftu
deild. Mig fara rakleitt til
herra Harmons. Mig fá honum
bréfið. Hann taka mig með
sér til sjúkrahúss. Hann tala
lengi við mikla hvíta lækni.
Unga hvíta frúin tala við
mig á meðan. Spyrja mikið
um herra Leigh. Harmon
koma til baka. Hann fá mér
bréf til herra Leigh. Hann
aka mér til önnur deild. Mig
fljótur á leiðinni hingað.
Fáorð, en fullkomin ferða-
lýsing, hugsaði ég. Og Jana
Set hafði slíkan áhuga fyrir
mér, að hún spurði þjón minn
RP4ör”r»”m \ir. Ekki amalegt
að vita til þess.
— Hvað sagðirðu ungu
frúnni um húsbónda þinn?
spurði ég.
Borbor hló út að eyrum,
þegar hann svaraði: — Mig
segja ungu frúnni, að herra
Leigh berja mig mikið, og að
herra Leigh ekki borga mér
kaup í marga mánuði. Ég rak
hann út úr kofanum.
Því næst opnaði ég bréfið
og las:
Kæri Leigh!
Set féll allur ketill í eld og
kannaðist við, að þag væri
hann, sem hefði skotið Foll-
ett, vegna þess að hann hefði ■
gerzt nærgöngull við frú Set.
Hann játaði einnig, að hafa
farið rangt með, er hann
kvað Follett hafa verið skot-
inn í hjartað. Þér höfðuð á
réttu að standa. Hjartað
hafði verið tekið. Set fékk
nokkra svertingja til ag taka
líkið og fleygja því í Mora
fljótið, til þess að umdæmis-
Okkur er þaí sérstök ánægja
aÖ tilkynna viÖskiptavinum
okkar, aí Sigrún Jónsdóttir
er komin heim A<S vísu fer
hún utan aftur, en á me'San
hún dvelst hér, gefst ykkur
tækifæri til a<S heyra hana
og sjá í Glaumbæ og Nætur-
klúbbnum — FYRSTU SIG-
RÚNARKVÖLDIN:
í DAG, SUNNUDAG, ÞRIÐJU-
DAG, FIMMTUDAG —
Borðpantanir: sími 22643
Glaumbær
TÍMINN, sunnudaginn 11. febrúar 1962

14