Tíminn - 18.04.1962, Qupperneq 8

U.M.F. Dagsbrún í Hrútafirði
frumsýndi skopleikinn „Klerk
ar í klípu“ eftir Philip King í
þýðingu Ævars Kvarans í
Reykjaskóla 8. þ.m. Leikstjóri
var Erlirigur Gíslason, sem fór
jafnframt með eitt aðalhlut-
verkið. Sýningin fór fram í
hinu nýja íþróttahúsi skólans,
og hana sóttu um 350 manns.
Fréttaritari Tímans var við-
staddur sýninguna og þótti hún
hafa tekizt mjög vel. Þar var
og staddur Einar Freyr, en
hann vrnnur við að setja upp
leikrit á Hvammstanga um
þessar mundir. Fréttaritari
sneri sér því til hans og bað
hann að segja álit sitt á leikn-
um og fara orð hans hér á eft-
ir: „Það er sjálfsagt, að ég segi
álit mitt á sýningunni, ég var
einmitt að enda við að lesa leik
skrána. Eg tel þessa sýningu
mikinn sigur fyrir fólkið úti á
landsbyggðinni. Eg man varla
eftir að hafa séð öllu heil-
steyptari sýningu hjá amatör-
* um og hef ég séð mörg leikrit
hjá þeim þau ár, sem ég hef
starfað sem leiðbeinandi. Þessi
sýning færði mér heim sann-
inn um hinn sívaxandi áhuga
fyrir leiklist og leikstarfsemi í
kauptúnum og héruðum lands-
ins, já og þróun í félagslífi,
sem rétt er að veita athygli og
reikna með í áætlunum, sem
varða framtíð kauptúna og hér-
aða. Eg tek undir orð formanns
ungmennafélagsins, þar sem
hann segir í leikskránni, að
kröfur til leikstarfsemi úti á
landi fari vaxandi með hverju
ári. Þess vegna hefur Erlingur
Gíslason verið fenginn til að
leiðbeina. Frá mínum bæjardyr
um séð finnst mér Erlingur
koma fram sem mjög góður
leikstjóri, því að vald hans til
að stilla þessum ærslafulla leik
skynsamléga í hóf, tókst með á
gætum, og sviðsetning hans al-
mennt var afar smekkleg. f
slíkum leikritum er hætta á,
að leikendur „ofleiki“, en þeg-
ar það kemur fyrir, koma hin
skoplegu atriði í leiknum, sem
höfundurinn vill tjá, ekki til
skila til áhorfenda vegna of
mikils hraða, og fara því bæði
brandarar og skemmtileg atvik
fyrir ofan garð og neðan. Hér
var ekki um slíkt að ræða. Auð
vitað bar leikur Erlings það
með sér, að hann var hinn
reyndi maður á sviðinu, og
leikur hans var góður, en hins
vegar fannst mér frammistaða
sumra annarra leikenda einnig
góð og sannfærði mig um það, ■
sem ég raunar áður vissi, að úti
á landsbyggðinni er góður efni-
viður, ekki síður en í höfuð-
staðnum. Eg tek einnig undir
ummæli Ólafs, skólastjóra í
Reykjaskóla, í leikskránni, þar
sem hann talar um leiklistina
sem mannlega þörf til að tjá
hinar ýmsu hliðar mannlífsins
bæði hinar skoplegu og alvar-
legu. Þetta er rétt. Hinn mikli
áhugi almennings fyrir leiklist-
inni er ekki sprottinn af hé-
gómaskap, eins og einstaka sér-
vitringar halda, áhuginn á leik
listinni er vanalega sprottinn
af innri þörf og ber vott um
vaxandi andlegt líf. Eg vil að
lokum hvetja leikflokk ung-
mennafélagsins til að sýna
þennan leik sem víðast og fólk
til að sækja sýningar hans“. —
Þannig farast Einari orð, og
eftir viðtökum áhorfenda að
dæma virðist mér hér ekkert of
sagt. Eins og þegar hefur kom-
ið fram, þá fer Erlingur Gísla-
son með eitt aðalhlutverk leiks
ins, auk þess sem hann annast
leikstjórn. Og þar sem það er
nýlunda hér, að sjá svo vanan
leikhúsmann leika með heima-
mönnum, lék mér nokkur for
vitni á að vita, hvernig honum
hefði fallið það. Hann kvað sér
ljúft að segja, að allt samstarf
við fólkið hefði verið mjög á-
nægjul. í alla staði. „Eg hikaði
ekki við að leika með því, er ég ,
hafði haft af því nokkur kynni,
og hér eru raunar engir við-
vaningar á ferðinni", sagði Er-
lingur við mig. Hinir leikar-
arnir voru þessir: Ragna Unn-
ur Helgadóttir, Þorbjörg Kvar-
SAMIÐ UM
INNGANGINN
an, Jón Jónsson, Lára Helga-
dóttir, Jón Kvaran, Magnús
Gíslason, Magnús Þorbergsson
og Hannes Lárusson. Að síð-
ustu vil ég færa öllum, sem að
þessari sýningu stóðu, mínar al
úðarþakkir fyrir ánægjulega
kvöldstund. Að baki þessarar
sýningar liggur mikið og óeig-
ingjarnt starf leikendanna
sjálfra, og eigi að síður eiga
hinir heiður og þökk skilið,
sem bætt hafa á sig þeirra störf
um að einhverju leyti og þann-
ig á sinn hátt gert kleift að
koma leiknum á svið. En slíka
hluti sem þessa er því aðeins
hægt að gera í svo fámennu fé-
lagi, að þar ríki hinn sanni fé-
lagsandi. Megi hann verða að-
alsmerki okkar félaga um ó-
komin ár. Gömlu félagar, beztu
þökk fyrir sýninguna. Við kom
um og sáum, þið sigruðuð.
Jónas R. Jónsson.
NTB—GENEVE, 16. aprU. — F0r
mennimir tveir á 17-velda afvopn
unarráðstefnunni, Rússinn Valeri-
an Zorin og Bandaríkjamaðurinn
Arthur Dean, sættust í dag á orða
lag inngangsins að væntanlegum
afvopnunarsamningi eftir þriggja
stunda einkafund í bústað sovézku
sendinefndarinnar.
Þetta hefur ekki enn verið til-
kynnt opinberlega, en Bandaríkja
menn á ráðstefnunni segja, að text
inn verði lagður fyrir almenna
fundinn á ráðstefnunni á þriðju-
dagsmorgun. Textinn er ekki enn
fullgerður, en þar sem formenn-
irnir tveir hafa komið sér saman
um að nefna hann aðeins hjálpar
gagn en ekki endanlegan texta, þá
má leggja hann fram á þriðjudags
fundinum eins og hann lítur út
núna.
Á fundinum ræddu þeir Dean
og Zorin einnig dagskrá fundar í
nefndinni, sem fjallar um aðgerðir
til að minnka spennuna í alþjóða
málum, en komust ekki að sam-
komulagi um hana, nema að hún
ræði fyrst stríðsáróður.
Siguröur Gunnarsson, kennari:
Vald blekkinganna
Allir sæmilega hugsandi menn,
hvar í heiminum sem eru, hljóta
oft að hafa hugsað um það, hve líf
ið er í raun og veru dásamiegt.
Þeir hljóta einhvern tíma, annað
hvort ó einverustundum eða í sam-
félagi við aðra að hafa hugsað um
fegurð himins og jarðar, hugsað
nm þá frábæru fegurð og fjöl-
breytni, sem birtist í ríki blóma og
dýra, í dulúðugri tign heiðskirra
vetrarkvölda, sólrfkra sumardaga,
fegurð fjaiia og dala, — já, í ríki
náttúrunnar yfirleitt.
Um þessa undursamlegu fegurð
og fjölbreytni Hfsins hafa líka
mörg af beztu sfeáldum okkar og
annarra þjóða ort ódauðleg kvæði,
sem allir kunna meira og minna
af.
Allt sæmilega hugsandi fólk hlýt
ur líka að hafa leitt hugann að því,
að nú hefur maðurlnn, sem óneit-
anlega verður að teljast kórónan
í hinu fjölbreytta riki náttúrunnar,
— kóróna sköpunarverksins, — að
nú hefur hann fyrir löngu hlotið
þá vitsmuni og þekkingu, sem ætti
að nægja til þess, að hann geti lif-
að fögru og flekklausu lífi í sam-
ræmi við það fegursta og bezta,
sem við þekkjum. Til þess að lifa
slíku lífi, í anda gagnkvæms skiln-
ings, vináttu og bræðralags, höf-
um við mennirnir hlotið frábæra,
sígUda leiðsögn, einkum — að
dómi kristinna manna, — í gegn
um meistarann mikla frá Nazaret.
En hvernig stendur þá á því, að
I svo mjög skortir á, að við menn-
irnir getum almennt lifað saman
á þann hátt, sem meistarinn ætl-
aðist til? Hvernig stendur á því,
að svo mjög ber enn á tortryggni,
úlfúð og jafnvel hatri milii ein-
staklinga og þjóða? Hvemig stend
ur á þvá, að æskan er afvegaleidd
af þeim eldri, oft — að þvf er virð-
ist, — af ásettu ráði? Þannig mætti
lengi spyrja.
Meginástæðurnar fyrir því, að
við mennirnir eigum enn, almennt
skoðað, svo erfitt með að hlita leið
sögn meistarans, má ef tH vill
segja að séu einkum tvær: 1) eig-
in sljóleiki og vanþroski og 2)
vald — ofurvald hinna margvísiegu
blekkinga.
Færa má að þvi rök, að afsak-
anlegt sé, þótt líf margra og
breytni sé lágkúruleg og ófullkom-
in, þegar mn sljóleika eða van-
þroska er að ræða. En það er með
öll'u óafsakanlegt, þegar greindir
og gáfaðir menn stofna vísvitandi
til margs konar blekkingarstarf-
semi, sem afvegaleiðir yngra fólk
og eldra, gerir iíf þess auvirðUegra
og dýrslegra.
Vegna þessarar miklu blekking-
arstarfsémi, sem rekin er ýmist af
einstaklingum eða smærri eða
stærri auðhringum um allan heim,
skapast margs konar neikvæðar
venjur, sem beinlinis draga fjöl-
ma.rga niður í duftið. Þetta er sorg
legur, átakanlegur sannleikur. Og
það er þetta mikia vald blekking-
anna, sem kannske er mesti böl-
Sigurður Gunnarsson
valdur heilbrigðs og fagurs lífem-
is í dag.
Öllum hugsandi mönnum eru
þessi sannindi vafalaust ljós og
vita vel um hinar margvíslegu
blekkingar og blekkingaáróður.
Nægir i því sambandi að nefna
blekkingavald áfengis, fóbaks, kvik
mynda og sorprita. Blekkingavald
þessa.ra fjögurra gæfuspilla er gíf-
urlegt, og vafalaust á það meiri
þátt en nokkuð annað í ógæfu
manna, yngri sem eldri, — ógæfu
þeirra i einkalífi, á sök á sifja-
speUum, hvers konar afbrotum og
slysum og öðrum ófarnaði. Blekk-
ingaáróður þessara aðila er jafn-
an rekinn á lævislegan hátt, og
ætíð sem algildur sannleikur. Þess
vegna nær hann líka sorglega oft
valdi á saklausum og einföldum
sálum, sem biða þess oft aldrei
bætur á einn eða annan hátt.
Hér verður nú aðeins með nokkr
um orð'.mi vikið að þeim gæfuspill
. I . . I I 1 ) I M } (.',11 i i , »: f r, I H r 'I.) í t i I. / > i'. vV ■ I ',ij ) >, í. '• \ j, I .
T f MIN N . miðvikudaginn 18. apríl 1962
■ •.' ' ! U '. ; II, M, I t , ; II , ,M
1 ................ ....................: >