Tíminn - 27.07.1962, Blaðsíða 14

Og hún notaði myndavélina sína
óspart, þegar hún reikaði, um
hverfi innfæddra. Hún fylgdist
með því, þegar konurnar fléttuðu
margs konar fallegar körfur og
fékk eina til að kenna sér þessa
iðju. Hún fléttaði tvær í ótelj-
andi litum eftir ráðum konunnar
og ætlaði ag taka þær meg sér
heim. Hún dáðist að haglega gerð
um tréskurðarmyndum, armbönd-
um og keðjum úr gulli og hún
keypti fegurstu blóm, sem hún
bafði á ævi sinni séð og fylltj her-
bergið sitt með þeim.
Fáir bílar voru á Santa Felice.
Það voru fæstir, sem höfðu ráð á
að eiga slíkan farkost, og auk
þess voru vegirnir utan við borg-
ina svo slæmir, að bílar áttu í
mestu brösum að komast eftir
þeim. En þetta hafði þann kost,
að það var nokkurn veginn hættu-
laust að reika um allar götumar
í bænum, sem ætíð var náma af
alls kyns skrautlega klæddu fólki
og kátum börnum. Flestar inn-
fæddu konurnar voru fallegar og
grannar, en þeim hætti til að
fitna meir en góðu hófi gegndi
með aldrinum. Karlmennirnir
voru yfirleitt glæsilegir og sterk-
legir, hörundið ýmist svart eða
kaffibrúnt. En þó heilluðu börn-
in, sem léku sér hálfnakin, hvar
sem farið var, hana mest. Ailir
voru vingjarnlegir og brosandi, og
alltaf var Mario við hlið hennar,
reiðubúinn að útskýra fyrir henni
allt, sem hana fýsti að vita, halda
yfir henni langa fyrirlestra um
sögu eyjarinnar og merka staði
Hann var skemmtilegur og glað
vær og aldrei fór hinn yfir tak-
mörkin í kumpánskapnum. Elen-
or var þvj mjög fegin. að hafa
valið hann sem b.íón sinn úr öll-
um hópnum. hún hafði alveg
gleymt því, að það var Mario,
sem mjög ákveðið hafði útnefnt
sig sem þræl hennar. En allan
tímann, hvar, sem hún fór, hafði
hún á tilfinningunni, að fylgzt
væri með ferðum hennar. en þar
sem hún aðhafðist ekkert tor-
tryggilegt, hafði hótelstjórinn ekk
ert sérstakt ag segja, þegar hann
hvert hvöld hrjngdi upp f forseta-
höllina.
Fjórða daginn kom hann, eld-
rauður af geðshræringu, út á ver
öndina, þar sem Elenor sat og
talaði við hr. Robertson.
— Hvað viljig þér? spurðj hr.
Robertson stuttaralega.
Gistihúseigandinn hneigði sig
djúpt.
— Skilaboð til yðar, senorita.
Frá forsetahöllinni. Yðu- er sýnd
ur stórkostlegur heiður. Hans há-
tign, forsetinn, óskar eftir að sjá
yður klukkan ellefu stundvíslega.
Og hótelstjórinn hneigði sig aft
ur.
Elenor fannst sem köld hönd
læsti sig um hjarta hennar, Hún
hrukkaði ennið og tókst að leyna
skelfjngu sinni bak við undrunar-
svip. Hr. Robertson horfði hissa
og spyrjandi á hana
—r Ó'Skar forsetinn að hitta
MIG? En hvers vesna? Þetta hlýt-
ur þó að vera ákaflega óveniulegt
— ég á við. ég er bara venjuleg-
ur skemmtiferðamaður í leyfi og
ég hef ekki verið hér nema fáa
daga Eruð þér viss ara. a* yður
ha-fi ekki misheyrzt?
Hóte'st.iórinn hristi höfuðið
— Skilaboðin áttu við senoritu
Penny. Það hlýtur að vera þér
Hann yppti öxlum
— Þér verðig að fara Yður er
sýndur mikill sómi, sem fáir verða
aðnjótandi að fá að hitt.a hans há-
tign, forsetann
— Er hinum boðið með'?
— Nei, senorita.
Hún varg vör við, að ým"ur
þeirra, sem næstir sátu. ho-fðu
forvitnislega á hana. og hún beit
á vör sér. Hún hafði aldrei rejkn
að með heimboði frá Don Manuel,
og víst gerðj það hana nokkuð
tortryggilega i augum hinna Þau
hlutu að minnsta kosti ag ígrunda.
hvers vegna hún væri sú útvalda.
en ekkert skeytt um að bjóða hin-
um.
— Eg skil þetta ekki. Eruð þér
alveg viss um, að hr. Roberfson

g vmi hans hafi ekki ver.ð boðið
líka? Þau komu með mér inngað.
H Robert on hló háit smit-
andi hlátn, sem oft hafði fengið
Elenor til að hlæ.ia með En núna
brosti hún ekki efnu sinni
- Ef þafi er ekki voðalegur
glæpur að segja það. tísti í hon-
um, þá er ég feginn mér er
■'kki boðið með.
— En þér eruð þó varLs hrædd
ir við forsetann? hrópaði Elenor
! og reyndi að leyna því, að hún
var sjálf óttaslegin _ Jæja, ég
býst við að ég verði að fara. Þetta
hlýtur að iafngild i konunglegri
tilskipun
Rose var kornin að borðinu,
bún og El.enor höfðu vingazt vel
■ipp á síðkastið.
— Ertu viss um, að það sé ör-
uggt að þú farir ein? hvíslaði
bún lágt,
— Eg hef ekki gert neitt af
mér, sagði Elenor utan við sig og
hjartað ba-rðist í brjóst. hennar.
— Og ég fer ekki ein Mario verð
ur að korna með mér
— En senorjta, ég er ekki þess
verður, ég er fátækur maður, ég
get ómöguiega gengið mn i höli
forsetans byrjað' hann andmæl-
andi
_ Þú kemur með mér, sagði
hún hvasst. — Og ekki meira að
tala um það. Það er betra að hafa
Mario með en fara alein. hugsaði
hún með sér.
— Eg or ekk. að rífast, seno-
“ita, en
— Uss, forsetinn kemur ekki
til með að veita þé- nokkra at-
hygli. sagði Terry bughreystandi
Hann var einnig kominn tii þeirra
— Hann tekur skki einu sinni
eftir að þú ert með. ef þú bara
gætir þes-s að þegja.
— Nei, ég vona sannarlega
ekki, sagði Mario hálfvegis við

12
sjálfan sig, þegar, hann fylgdist
á eftir Elenor,
Hún hraðaði sér upp á herbergi
itt til að skipta um föt, og þega-r
hún kom njður aftur, stóð afgam-
ail bílskrjóður — sennilega sá
einj á Santa Felice — fyrir fram-
an hótelið og Mario var setztur
við hlið bílstjórans. Elenor sett-
ist j aftursætið, hún braut heil-
ann ákaft um, hvað hún ætti að
segja við hans hátign. Hún hafði
hugboð um, að hann myndi fljót-
lega nefna nafn föður hennar. Og
hún vissi ekki, hvað hún átti að
segja. En hún vissi, að erfið stund
var framundan og hún varð að
íhuga hvert orð, sem út af henn
ar munni gengi.
4 KAFLI.
Það var stóreygð, ung stúlka,
sem steig út úr bílskriflinu, þeg-
ar það nam staðar fyrir framan
breiðar tröppurnar, sem lágu upp
ag húsi forsetans. Mario leit
snöggt á hana, svo rétti hann úr
sér. Fyrst senoritan hans gat virzt
svona óttalaus, þá hlaut hann að
geta það líka. og hann gekk virðu
lega á eftir henni 'upp tröppurn-
ar. Hún horfði full a-ðdáunar á
blómaskrúðið og marmarastytturn
ar í garðinum Allt þetta fékk
hana til að minnast safna, scm
hún hafði skoðað heima í Eng-
landi. Hér — eins og á hótelinu
— var greinilegt, að allt hafði
séð betri daga.
Don Manuel horfði forviða á
grönnu, lágvöxnu _stúlkuna, sem
kom móts vig hann, þegar dyr-
um hafði verið lokið upp og þjónn
tilkynnt komu senoritu Penny.
Hann hafði ekki búizt við ljós-
hærðri stúlku, því að Harold
Penny var hávaxinn, þrekinn og
dökkhærður maður. Hann horfði
með illa dulinni aðdáun á skín-
117
tillits til breyttra hernaðarlegra
skilyrða.
Því næst varð ég að útskýra ná
kvæmlega stefnu okkar í Miðjarð
arhafsmálum til þess að sanna til-
gang hennar, sem þeir hafa aldrei
skilið til fulls og loks varð ég að
tína fram óteljandi sannanir til
að gera þeim ljóst hið nána sam-
band milli hernaðaraðgerða yfir
sundið og á Ítalíu. Að síðustu held
ég að orð mín hafi haft einhver
áhrif á Marshall . . . Við Lukum
ráðstefnunni klukkan 5,30 e. h„
sem þá hafði staðið yfir í þrjár
klukkustundir.
Fréttima-r um friðarumleitanir
ítala höfðu borizt á mjög viðburða
ríkum tíma. Um daginn hertók sjö
undi her Pattons Messina og um
nóttina tóku Þjóðverjar að
streyma til baka yfir snndið. Að
kvöldi hins 17. ágúst höfðu Banda
menn náð allri Sikiley á sitt vald.
Hernám eyjarinnar hafði aðeins
tekið þrjátíu og átta daga og á
þeim tíma höfðu næstum 250000
óvinahermenn fallið. Bretar og
Bandarí'kjamenn höfðu aðeins
misst 31000 menn.
Sama dag, þriðjudaginn 17.
ágúst, kom Roosevelt forseti til
Quebec, ásamt utanríkisráðherr-
um Bretlands og Bandaríkjanna.
Sama dag barst^ líka staðfesting
á friðarboðum ítala frá brezka
sendiherranum í Lisbon, en þang
að hafði Cartellano hershöfðingi
komið frá Róm, til þess að biðja
um leynilega og tafarlausa áheyrn
hjá sendiherranum. Og hann var
ekki aðems að biðja um frið, held
ur einnig að leita leyfis fyrir land
sitt að ganga í lið með Vestur-
veldunum. Sjö vikur voru liðnar
síðan ftalir höfðu bylt ejnvalda
sínum frá völdum. Stjórnmálaleið-
togar Bandarxkjanna og Stóra-
Bretlands höfðu krafizt skilyrðis-
lausrar uppgjafar og svo uppgefin
var ítalía á stríðinu, að jafnvel
það hefði ekki fælt stjórn henn-
ar frá að semja frið, ef Bretar og
Ameríkumenn hefðu getað sett
her á land og hrakig Þjóðverja
í burtu. En enda þótt hinir síðar-
nefndu hefðu nú ekki lengur fjöl-
mennan eða öflugan her á skagan-
um og þótt öll hin 1-anga strand-
lengja hans væri opin og óvarin
fyrir árásum af hafi, þá skorti
Bandamenn árásarskip til slíkrar
landtöku og þeir gátu ekki fylgt
sigrum sínum eftir. Afleiðingin
varð því sú, að Ítalía hélt áfram
að vera aðili í stríðinu og f banda
lagi vig Þjóðverja.
Samt voru Þjóðverjar svo
hræddir við yfirvofandi aðgerðir
Bandamanna á Miðjarðarhafinu,
að þeir sendu til Ítalíu fyrri part-
inn í ágúst svo mikið herlið og
iðnfræðinga, að ítalir urðu jafnvel
enn áfjáðari í að semja frið og
óskuðu enn ákafar eftir komu
hinna svokölluðu óvina sinna, til
að bjarga þeim undan hinum svo
kölluðu vinum sínum. Af þessu
stafaði sendiför Cartellanos hers-
höfðingja til Lisbon og hinar
áköfu bænir hans til Vesturveld-
anna um að senda tafarlaust her-
lið til að frelsa landið.
En enda þótt yfirhershöfðing-
inn á Miðjarðarhafssvæðinu hefði
nú heimild til að semja um upp-
gjöf og innrás, þá gat her hans
ekki látið til skarar skríða fyrr
en eftir a. m. k. hálfan mánuð.
Jafnvel þá gátu þeir aðeins farið
yfir Messinasundið og lent á
■syðsta enda skagans — tvö hundr-
uð mílur frá Napoli og meira en
þrjú hundrnð mílur frá höfuðborg
inni. Hina fyrirhuguðu landtöku
við Salerno-flóann, til þess að her-
nema Napoli, var ekki hægt að
framkvæma fyrr en í annarri viku
september. Þar sem nú voru
þrettán þýzkar herdeildir í land-
inu, gátu ítalir ekki hreyft sig.
Tafarlausar skipanir voru gefnar
unj það, að tvær herdeildir úr átt-
unda her Montgomerys skyldu
Fyrrí hlutí: Undanhald, étír
Arthur Bryant. Heimildir eru
ALANBR00KE
sendar yfir Messinasundið { byrj-
un mánaðarins og tvær amerískar
og tvær brezkar herdeildir undir
stjórn Ma-rk Clark hershöfðingja
skyldu taka land við Salemo viku
síðar, meðan aðrar herdeildir
skyldu vera viðbúnar til að her-
taka Korsíku og Sardiniu. Einnig
var talað um að varpa fallhlífar-
herdeild niður á Róm, með sam-
þykki ítala. En þangað til var ekk
ert hægt ag gera.
Dagbók Brookes heldur áfram.
„17. ágúst. Quebec. Mestur hluti
herráðsfundarins í morgun fór í
það að undirbúa svaT við nýjustu
friðarboðum Badoglios. Við sömd
um orðsendingu til Ejsenhowers,
þar 'Sem honum var fyrirskipag að
senda herráðsforingja til Lishon.
til fundar við ítalska hershöfðing.i
ann. Málið er mjög erfitt viður
eignar vegna þess, að ef Badoglio
gerir of mikið til að hjálpa okkur
áður ,en her okkar kemst þangað
þá er hætt við að Þjóðverjar losi
sig við hann og skipi einhvern
' Quisling í hans stað Klukkan 2,30
e. h. sátum við fund með Ameríku
mönnunum og byrjuðum með lok-
uðum fundi, þar sem aðeins voru
herráðsforingjarnir viðstaddir.
Mér til mikils hugarléttis féllust
þeir á tillögur ókkar í Evrópumál
unum, svo að allar okkar deilur
og rökræður hafa borið ávöxt og
við höfum náð alveg viðunanleg-
um árangri. Við héldum því næst
áfram að ræða um aðgerðirnar á
Burma og Kyrrahafssvæðinu. Loks
kvnnti ée Wingate fyrir fundar-
’nönnum og hann hélt fyrsta
nokk" nr'ndi ura hugmyndir sítv-|
ar nc sjónarm'ð viðvíkjandi
P’irma TJ allra, óhamingjui hafa
tórflóðir fyir vestan Calcutta j
'•"gla* allar áætlanir okkar og|
áform
Klukkan 6 e h fór ég með þeim
D11 og Somerville til Cita-del í
'•ocktail-boð hjá Athlene távarði
• tilefni' af komu forsetans Jafn
kjótt og ég kom greip forsætis-
>-áðherranTi mig tii að ræða við
sig o? forsetann og Leahv lávarð
um skeyti. sem senda áttj til Ejs
°nhower viðvíkjandi unpásHingum
og tilboðum Badoglios Forsetinn
breytti einni setningu viðvíkjandi
sprengjuvarpi, en annars var hann
alveg samþykkur því og skeyti'ð
var sent.
18. ágúst. Tiltölulega rólegur og
árekstralaus herráðsfundur, þar
sem aðallega var rætt um lönd-
unarskip. Fórum því næst til
Citadel að borða hádegisverð . . .
Við urðum a'ð hraða okkur til
baka á síðdegisfund okkar, Þar
urðu talsverðar umræður um
Stilweil og það, hvernig hann ætti
að framkvæma öll þau mörgu
skyldustörf, sem honum höfðu ver
ið falin . . . Fundurinn var allur
hinn vinsamlegasti og tók ekki
langa-n tíma . . .
Um kvöldið sátum vjð allir mið
degisverðarbog hjá Mackenzie
King, þar sem hann hélt stutta
ræðu og þeir forsetinn og forsæt-
isráðherrann svöruðu. Kvöldinu
lauk með daufum og leiðinlegum
kvjkmyndum ...
Þessir sífelldu hádegisverðir,
miðdegisverðir og cocktailboð í
Quebec töfðu og trufluðu mjög
alvariega störf okkar, þar sem
T I M I N N, föstudagxirinn 27. júlí 1962. —
J