Tíminn - 01.09.1962, Page 14

IWK!«M^^gg^B55BSijífejR?g»aM
sér sígarettureykinn. Ha'nn vissi
sig verða að vera varkáran, þeg-
ar talið barst að Ray Evans.
— Þag verður sawnarlega gam-
an að hitta Ray Evans aftur, þeg-
ar ég kem til Kingston, hélt hún
áfram og starði út í drungalegt
hálfrökkrið. Svo hló hún lítið eitt.
— Veiztu hvað, ég er alveg búin
að gleyma, hvað konan hans hét.
Eg er viss um, ag nafnið byrjaði
á M . . . var það Margaret?
Jeffrey svelgdist á reyknum og
lióstaði ofsalega.
— Fyrirgefðu, stundi hann
loks.
— Hittirðu þau, áður en þú
komst hingað?
— Bara rétt sá þau. Hann hóst-
aði dálítið enn.
— Og sástu barnið?
— Barnið? Já, já, ég held nú
það.' Indælt lítið kríli. Það náði
yfir bæði kyn, hugsaði hann og
var hreykinn af klókindum sín-
um. Hann hafði ekki minnstu hug
mynd um, hvag Ray Evans og
kona hans áttu mörg börn. Elenor
leit á hann undarleg á svip og
hann flýtti sér að bæta við: — Al-
veg eftirmynd Rays, fannst þér
ekki?
— Það var ekki fætt, þegar ég
var þar, svaraði hún kuldalega.
Það var heldur ekki þeirra barn,
sem hún hafði talað um, heldurj
barn systur Ray Evans. 1
— Já, þau voru svo hreykin
bæði tvö. Hann hló og benti í átt-
ina' ag pálmatré fyrir neðan. —
Hann fýkur upp eftir stundarkorn.
— Heldurðu það? Það er held
ur ekki oft, sem maður sér karl-
mann með barta nú orðið, eða
hvað?
— Barta? Hann starði á hana
eins og hún væri gengin af vitinu.
Hún hló. — Nei, ég sé ekki sýn-
ir. Eg er enn að tala um Ray.
— Ray?
— Já, og bartana, sem hann
hefur, sagði Elenor. Rödd hennar
var alveg eðlileg.
— Hamingjan góða, mér brá
sannarlega í brún. — Nei, það eru
ekki margir, sem hafa barta, það
segirðu satt, ekki eins ræktarlega
og Ray hefur.
— En það klæðir hann vel, ekki
satt! Elenor vildi ekki gefast upp.
— Tvímælalaust! Hann er miklu
virðulegri en ella.
— Það var einmitt það, sem ég
meinti.
Elenor varp öndinni. Ray Evans
hafði alls enga barta. Það ásamt
þeirir stagreynd, að Jeffrey vissi
ekki, hv’að kona Rays hét, heldur
ekki, að þau áttu engin börn, sann-
færði hana, svo ekki varð um
villzt, að hann var ekki John Gra-
ham.
— Eg vildi óska að Mario kæmi
fljótlega aftur, hvíslaði hún með
sjálfri sér, þegar hún skreiddist
aftur og inn og settist einmana og
döpur við hliðina á Rose.
13. KAFLI
Jeffrey blístraði lágt, meðan hann
rölti niður eftir hlíðinni, því að
hann langaði ekki til að hræða þá,
sem bjuggu í litla húsinu þarna
fyrir negan. Hann ætlaði einmitt
aff berja að dyrum o,g reyna að
gera þeim skiljanlegt, sem in.ni
voru, að hann þurfti að nota bíl-
inn Alfonsus myndi sjálfsagt
þekkja hann aftur, og þótt þeir
skildu ekki tungu hvors annars,
var það bara heppilegra, þá þurfti
hann ekki aff gera neina skýringu
á því, hvers vegna hann þyrfti að
komast áfram. Hann gæti bara
bent niður hliðina og talað hratt
og gefið þannig til kynna, að hon-
um lægi á að komast áfram. Ef
honum tækist að fá bílinn, vonaði
hann að sér tækist að rata, hann
vissi, að nóg benzín var og að hann
hafði tímann fyrir sér. Hin myndu
ekki sakna hans, fyrr en að löng-
um tíma liðnum, og þá yrði hann
kominn langleiðina. Kannskj
myndu þau halda að hann hefði
dottiff og meitt sig, og þá myndi
Elenor stinga upp á að þau færu
að leita að honum áður en þau
snéru aftur að bifreiðinni. Því
lengur sem þau leituðu, því betur
hentaði það honum. Hann fann
ekki til samvizkubits vegna þeirr-
ar fyrirætlunar sinnar að koma
upp um felústað Clemente Cast
ellon. Jeffrey fékk aldrei samvizku
bit, hann háfði aðeins áhuga á
einu — peningum.
Enn var sterkur stormu: og
vindhviðurnar blésu með sér
dembiregni. Þétt, dimm ský þutu
yfir himininn, samt sem áður
vissi hann, að Mario hafgi ekki
skjátlazt — það var aðeins út
jaðar feliibylsins, seim lenti á
Santa Felice. Fljótlega yrði al-
dimmt, og hann vonaðist til að
hafa náð húsinu áður.
Svo nam hann skyndilega staffar
— einhver kom á móti honum.
— Ó, er senor að leita mín?
spurði Mario og brosti glaðlega.
en Jeffrey bölvaði í hljóði.
— Nei, ég var ekki að því. Bg
kom hingað niður til að sækja dá-
i lítið í bílinn. Stúlkurnar sitja
j uppi í gömlu gryfjunni. Hvað er
! eiginlega meiningin Mario, hvers
vegna vildirðu að þær yrðu eftir
þar?
| — Eins og ég sagði, aðeins í
: fáa klukkutíma, senor. Þangag til
! ég fæ að vita, að senoritu Penny
| er óhætt að snúa aftur heim á
i hótelið.
I Eg lield að þú rausir ein-
i tóma vitleysu. Hvað ætti að koma
fyrir hana? Forsetinn hefur sjálf-
ur fullvissað hana ... j
— Trúið þér öllu, sem þessj!
trítill segir? Það var strígnistónn'
i rödd leiðsögumannsins. — Jæja'
þér trúið honum ef þil vill, en ég
geri þag ekki, því honum er alls
ekki treystandi. Það er heldur
ekki öruggt hér, því hér er fólk!
í kring, sem ekki þekkir yður,
hvað sem komið gæti fyrir. Stað-
reyndin er sú, að eitthvað hlýtur
að koma fyrir yðux, ef þér snúið
ekki strax aftur, þangað sem þér
komuð frá.
— Ég var búin' að segja, að ég
ætla aftur niður að bílnum. Ung-
frú Penny bað mig að sækja þang-
að smáhlut fyrir sig.
— Senorita óskaði ejnskis, ág
spurði hana áður en ég fór.
— Það var og. Eg hef ekki i
hyggju að standa hér og rökræða
við þig Mario. Ef ég hef ætlað
mér að ganga niður að bílnum,
þá fer ég leiðar minnar, hvað sem
hver segir og hvert á land, sem ég
vil. Eg læt mig hótanir þínar
engu skipta. Hví þyrfti ég þitt
leyfi? Lofaðu mér að komast
áfram.
— Eg er hræddur um ekki.
.Haldið þér, að ég, Mario, sé ein-
hver auli? Ef þér komizt að bíln-
um, þá flýtið þér yður til bæjar-
ins til að skýra vinnuveitendum
yðar frá því, hvar maður sá leyn-
ist, sem þeir hafa árangurslaust
leitað að marga mánuði.
— Vinnúveitendum mínum? Jeff
fey föjnaði. — Hvað í fjandanum
eríu að rausa um Aldrei hef ég
heyrt annað eins rugl. Þú vejzt
hver 6g er, ungfrú Penny hefur
sagt þér, að ég er sendur hingað
af brezku ríkisstjórninni . .
— Sú ágæta ríkisstjórn mundi
aldrei láta sér neitt slíkt til hugar
koma . .
Jeffrey reyndi að þröngva sér
áleiðis, en nú var gripið í hann
sterkri hendi. — Slepptu mér,
surtur! Eg var sendur frá King-
ston . . .
Mario greip fram í fyrir honum
og rak upp innilegan hlátur.
— Undir nafninu John Graham!
Ha-ha!, þag er virkilega sniðugt,
ég hef skemmt mér yf'ir því oft og
mörgum sinnum. Rödd hans ger-
breyttist, og Jeffrey horfði óviss
og undrandi á hann. — Mér þætti
fróðlegt að vita, hvað Don Manuel
147
semja um frið við Þýzkaland. Hannj
sagði: „Að reyna að halda góðu
sambandi við kommúnista er eins
og að hæna að sér krókódíl. Mað-
ur veit aldrei, hvort maður á held-
ur að kitla hann u'ndir hökunni
eða berja hann í hausinn. Þegar
hann opnar kjaftinn, veit maður
ekki, hvort hann er að reyna að
brosa eða búa sig undjr að éta
•mann með húð og hári . . . “
25. janúar. Langur fundur í
morgun. Fyrst komu Cherwell og
Duncan Sandys til að ræða um á-
standið viðvikjandi hinpm sjálf-
stýrðu flugvélum og eldflaugnm,
en því næst fulltrúar frá utanrík-
isráðuneytinu og sérstökum hern-
aðarlegum framkvæmdanefndum
til að ræða- um margvísleg hernað
arleg málefni, aðgerðir í Grikk-
landi, Júgóslavíu, Póllandi og
Tékkóslóvakíu o. fl.
26. janúar. Er nýbúinn að eta
miðdegisverð og er nú lagður af
stað í lestinni minni til að heim-
sækja „Hobo“ (Sir P. Hobart, mág
ur Montgomerys).
27. janúar. Eisenhovyer hitti mig
á brautarstöffinni j gærkveldi og
við ferðuðumst i sérstakri lest um
nóttina. Klukkan 9 f. h. kom Ho-
bart til móts við okkur og fór með
okkur til deildarstöðva sinna, þar
sem viff dvöldum daglangt í sóma
og yfirlæti.
28. janúar. Klukkan 4,30 e. h.
kallaði Winston skyndilega saman
fund, vegna þess að hann hafði
mislésið einhver símskeyti og hélt,
að send hefði verið ein herdeild
til viðbótar til að verjast land-
gönguhernum. Hann var líka í
mjög miklum vafa um það, hvort
Lucas stjórnaði þessari landgöngu
nægilega vel. Það kostaði mig’bæði
tíma og fyrirhöfn aff róa hann
aftur. Til allrar óhamingju finn
ég, að óróleiki er ekki ástæðulaus
í þetta skiptið.
31. janúar. Mikið að gera eins
og alltaf á mánudögum. Fyrst her-
ráðsforingjafundur um morgun-
inn. Því næst ráðherrafundur síð-
degis og loks herráðsforingjafund-
ur eftir miðdegisverð meg försæt-
isrágherranum . . .
Fréttir frá Ítalíu slæmar og land
gangan fyrir sunnan Róm gengur
seint. Sem stendur er ég í mikl-
um vafa um það, hvemig við eig-
um að bæta núverandi aðstæður
okkar. Hitler hefur brugðizt við
með miklum krafti og sent mikinn
liðsauka á vettvang.
1. febrúar. Fréttirnar halda
áfram að vera slæmar frá Ítalíu . .
2. febrúar. Venjulegur herráðs-
foringjafundur með nokkrum erf-
iðum viðfangsefnum. Því næst
viðræður við ,,Budget“ Loyd til að
segja honum, að hann ætti að hafa
herstjórn London-umdæmisins á
höndum og Arthur Smith, að hon-
um væri falin herstjórn ; Irak—
Persíu. Loks miðdegisverður í
Downing Street 10, þar sem gest-
irnir voru: konungurinn, Eisen-
hower, Bedell Smith, Monty, Las-
celles og þrír herráðsfcringjar.
Konunguri'nn var til klukkan 1
e. m. Ike stanzaði litlu lengur og
klukkan var 1,30 e. m., þegar ég
kom heim.
3. febrúar. Héldum langan her-
ráðsforingjafund viðvikjandi
skeyti, sem við þurfum að senda
amerísku herráðsforingjunum til
að reyna að sannfæra þá um, að
eins og málum er nú komið, sé
ekki um neitt annað ag ræða en
að halda áfram að berjast í Ítalíu
og vísa á bug öllum hugmyndum
um liðfáa landgöngu á Suður-
Frakklandi.
4. febrúar. „Pug“ hefur lent í
deilu við forsætisráðherrann vegna
skýrslu, sem við Iögðum fram í
gær. Winston hafði beðið okkur
að taka það til athugunar, hvort
ekki væri ráðlegt að knýja De
Valera til ag handtaka þýzka
sendiherrann í Dublin í öryggis-
skyni . . . Winston óskaði bersýni-
Sigur vesturvelda, eftir
Arthur Bryant. Heimildin
lega eftir öðru svari og var sreið-
ur vegna þess, að hann gat ekki
fengið það.
í starfi sínu sem meðalgöngu-
maður milli herforingjaráðsins og
forsætisráðherrans varð „Pug“ Is-
may að taka á móti öllum ofsa
þeirrar reiði forsætisráðherrans,
sem sumar ályktanir okkar vöktu.
Og hann fékk sjaldan uppörvun-
ar- eða viðurkenningarorg í eyra.
Samt hélt hann áfram að þjóna
Winston með óbrigðulli hollustu.
Fundur með forsætisráðherran-
um klukkan 3 e. h. til þess að
ræða um skeyti okkar til Ameríku
manna, sem hann hafði ekkert við
að athuga. Þetta er skeyti í sam-
bandi við þá ætlun okkar, að ein-
beita okkur að hernaðaraðgerðun-
um á Ítalíu og hætta við hugmynd.
ina um minniháttar landgöngu í
Suður-Frakklandi . . .
Mánudagur, 7. febrúar Fór eins.
og venjulega snemma á fætur og |
fann borðið mitt þakið símskeyt-1
um, þar á meðal nokkrum frá
amerísku herráðsforingjunum, sem
voru andvigir þeirri ætlun okkar
að fresta hernaðaraðgerðum á
Suður-Frakklandi. Of naumur tími
til að gera nokkuð annað,
8. febrúar. Var næstum allan
daginn hjá forsætisráðherranum.
Fékk klukkan 9,15 f. h. boð um
að koma og finna hann og var ég
hjá honum allt til klukkan 1,15
e. h. Klukkan 6 e. h. áttum við svo
aftur fund saman, sem stóg yfir
til klukkán 7,45. Og loks frá klukk
an 10 e. h. til 12 á miðnætti. Aðal-
lega stóðu þessar vjðræður okkar
í sambandi við þá uppástungu
hans, að settar skyldu tvær bryn-
varðar herdeildir á land við Bord-
eaux, tuttugu dögum eftir árásar-
aðgerðirnar yfir Sundið . . .
9. febrúar . . Klukkan 5,15 e.
h var mér afhent fimm blaðsíðna
skeyti, sem forsætisráðherrann
hafði samið til forsetans. Hann
mæltist til þess, að ég ræddi um
það við sig klukkan 10,30 e. h.
Til allrar óhamingju var ráðherra
fundur klukkan 5,30 e. h. Þar
lenti ég í harðri deilu við hann
og ég held, að ég hafi mátt mín
betur.
Klukkan 7,30 e. h. héldum við
herráðsforingjafund í skyndi til
þess að athuga skeyti forsætisráð-
herrans, sem þarfnaðist mikilla
| endurbóta. Klukkan 8,15 snæddi
ég miffdegisverð með Eisenhower,
P. J. Grigg og Andrew Cunning-
ham. Klukkan 10,30 e. h. fórum
svo aftur á fund forsætisráðherr-
ans til þess að fá hann til að breyta
skeytinu. Við bjuggumst við hörku
rifrildi. Til allrar hamingju kom
annað skeyti frá Roosevelt, sem
: hafði það í för meg sér, að skeyti
| forsætisráðherrans varð. sjálf-
| breytt, og við sluppum við helztu
' erfiðleikana. 1
10. febrúar. Héldum langan her-
ráðsfund meg þeim Eisenhower
og Be’tjell Smith. Þeir höfðu sam-
ið tillögur um hemaðaraðgerðir
yfir Sundið. sem samrýmdust vel
sjónarmiðum okkar. Marshall
hafði líka símað, að hann léti Eis-
enhower einan um að taka endan-
lega ákvörðun. Þcss vegna virðist
allt ganga vel þessa stundina . . .“
Þá um helgina fékk Brookc bréf
frá John Dill í Washington, þar
14
T í M I N N, laugardagurinn 1. scpt. 1962,