Alþýðublaðið - 10.03.1942, Blaðsíða 8

*
ALOÝBUBLABW
ltiS|ndagui íd. marz 1142.
mtTA '
MtMrtE,
SCORCrt/
xxj mte ameo
.ZORAONCnðOjg
í* 70FTEM/
/$s mmor bl**c
A0Ke5iO«NB
ZORATHEPlANE
W RETURN FOR
m »0)ðMTER«
FRœOOM,l.SE
fROTESfTSAN!? Wtö
AWAV FROM HS?
OVTOR...ZORA
*HCOW-.
5ÝSLUMAÐURINN kom til
rakarana í þorpinu tU að fá
mg rákaðan.
Þegar rakarinn vætti skegg-
sápuna, skyrpti hann á hana og
hóf siðan að sápa sýslumann-
inn.
Sýslumanni þótti þetta ein-
kennilegar aðfarir og spurði
rakarann, hvort hann færi
svona að við alla viðskipta-
menn.
JNei, nci,“ svaraði rakarinn,
„það er hara af því að það er
sjálfur sýslumaðurinn, Annars
skyrpi ég bara beint t andlitið
& viðskiptamönnunum.te
9
ÉR verðið að borga far-
Jr* gjald fyrir drenginn,“
sagði strætisvagnabUstjórinn,
en sex ára gamall strákur
reyndi að gera sem minnst úr
sér í sætinu.
„Hann er bara þriggja ára,
þetta grey,“ sagði móðir hans.
,Jívaða bull, hann lítur út
fyrir að vera sjö ára,“ svaraði
bílstjórmn.
„Hvað get ég gert að þvi, þótt
hann sé svona áhyggjufullur út
af dýrtíðarmálunum,“ svaraði
móðirin.
•
A BRAHAM Lincoln Banda-
ríkjaforseti var rökfastur
og slungtnn í kappræðum. Einu
sinni var hann að sýna andstæð-
ingi sinum fram á það, að
hann hefði rangt fyrir sér, en
maðurínn sldldi ekki hvað hann
var að fara.
,Jæja, látum okkur sjá,“
sagði Lincoln. ,fHvað hefir kýr-
Ín marga fætur?“
,fFjóra, auðvitað,“ sagði and-
stæðingurinn.
„Rétt er nú það,“ sagði Lin-
caln, „en ef við köllum hálann
á kúnni fót, hve marge. fætur
hefir hún þá?“
,JFimm, náttúrlega.“
irNeí, það er vitleysa,“ sagði
Lincoln, „þótt við kynnum að
finna upp á því, að kalla kýr-
hala fót, þá verður hann það
samt sem áður áldrei.“
*
ORY N J ÓLFU R biskup
kvaJðst aldrei á þann bæ
vilja koma, sem væri á horaðir
hundar, brenndir kettir og
hrein böm, þv að þau myndu
sjáldan pastursmikil, ef þau
gerðu sig aldrei óhrein.
handsama ræningjaforingjann,
binda hann og senda þér hairn
í afmælisgjöf.“ Hún geispaði
og nagaði endann á penna-
stönginni stundarkorn. Það
var auðvelt að skrifa svona
bréf, þar sem gert var gys að
Öllu og öllum. En hún varð að
vera varkár. Hún mátti ekki
vera of viðkvæm, þá myndi
Harry stíga á bak hesti sínum
og þeysa til hennar. Ekki mátti
hún heldur vera of kuldaleg,
þá myndi hann reiðast og koma
til hennar ei að síður.
„Skemmtu þér vel,“ hélt hún
áfram, „og líttu í spegil, þegar
þú hefir lokið úr fimmta glas-
inu. Og ef þér skyldi verða það
á að líta þínum syfjuðu augum
á laglega stúlku, þá skal ég
ekki gera mér neina rellu út af
því.
Bömunum líður vel og þau
biðja að heilsa pabba sínum.
Þín elskandi
Dona.“
/
Hún braut saman bréfið og
innsiglaði það. Þá var hún laus
við þetta skyldustarf, og nú fór
hún að hugsa um það, hvernig
hún gæti losnað við William um
kvöldið, því að hún vildi ekki
hafa hann á hælum sér, þegar
hún færi rannsóknarför sína.
Loks fann hún ráðið.
— William, sagði hún.
— Já, frú mín.
Hún horfði á hann og það var
ekki hægt að sjá á honum að
hann hefði átt andvökunótt.
Hann var líkur því, sem hann
var vanur að vera.
— William, sagði hún. — Mér
þætti vænt um, ef þér vilduð
fara ríðandi til hallar Godol-
phins lávarðar í kvöld og færa
konu hans blóm frá mér.
Það kom leiftur í augu hans
og hann hikaði ofurlitið við.
— Þér ætlist til þess, að ég
tíni blóm x dag, frú mín?
— Ef þér vilduð vera svo
vænn, William.
— Ég held, að bamfóstran
hafi ekkert að gera í dag, frú
mín.
— Ég ætlast til þess, að hún
fari með börnin út í vagninum.
— Ágætt, frú mín.
— Þér segið garðyrkjumann-
inum að sníða blómin af trján-
um,
— Sjálfsagt, frú mín.
*
Hún sagði ekki meira, og
hann var þögull líká, og hún
brosti í laumi, því að hún vissi,
að hann vildi ekki fara. Ef til
vill hafði hann annað stefnum >t
við félaga sinn frá því um nótt-
ina áður. Jæja hún ætlaði að sjá
um, að hann kæmist ekki á það
stefnumót.
— Segið einhverri þemunní
að búa um rúmið mitt og draga
tjöldin fyrir gluggana. Ég ætla
að hvíla mig í kvöld, sagði hún
um leið og hún gekk út úr her-
berginu. William hneigði sig án
þess að svara.
Þetta sagði hún til þess að
slæva grunsemdir hans, ef
nokkrar væru, en hún Var nú
sannfærð um, að hann gmnaði
ekki neitt. Hún gekk upp stig-
ann og lagði sig út af í rúm sitt.
Seinna heyrði hún, að vagni var
ekið inn í garðnn og bömin óðu
elginn og vom kát. Loks sá hún
William stíga á bak hesti sínum
og ríða í burtu með blómin.
Fram að þessu hafði allt
gengið að óskum og .hún var í
ágætu skapi yfir því, hve vel
hefði gengið. Því næst reis hún
á fætur, fór í gamlan kjól, sem
henni var sama þó að rifnaði,
batt silkiklút um höfuð sér og
læddist út úr húsi sínu eins og
þjófur á nóttu.
Ííún , fylgdi sporunum, sem
hún hafði fundið um morgun-
inn, og í þetta skipti fór hún
hiklaust inn í skóginn. Fuglarn-
ir styggðust og ílugu upp með
gargi. Þarna sá hún aftur glitra
á vatnsflötinn. Nú varð skógur-
inn gisnari og nú kom hún fram
á árbakkann og kom þar skyndi-
lega auga á ofurlítinn vog, sem
lítið bar á. Hún horfði undr-
andi á voginn, því að hún hafði
ekki haft hugmynd um, að hann
væri til. Og þó var þessi vogur
í landareign hennar. Vogurinn
var nærri því umkringdur
trjám og þarna var ágætis hæli,
betra en Navronhús. Dona hik-
aði andartak, því að hún heyrði
hamarshögg í fjarska.
Hún hélt áfraxn niður að vík-
inni og nam svo skyndilega
staðar og stóð sem steini lostin.
HIOAIMI.A BIOBi ■S nym bio E3
Bnaðwir Melmir Konaa mtn,
Amerísk danfi og söagva- sto nefnda.
nsynd. Aðalhlutvrrkia Mka (Hkrad Wife.) Amerísk gamanmynd Aðalhlutverkin leika:
Fred Astaire og Rosalind Russel!
Elcanor Pewell Brian Aherne VirgbMa Bruce
Sýnd kl. 7 og 9. Sýnd kL 7 og 9.
Framhaldssýning 3Vú—8Vá Sýnd kl. 5. Lægra verð.
Kyrrahafs flughetjunmr.
GRÍMUMENNIRNIE (China Clipper.)
(Legion of the Lawless) Spennandi amerísk flug- mannamynd, leikin af:
með Cowboy-kappinum: Pat O’BRIAN,
GEORGE OTBRIEN. Beverley ROBERTS, Humphrey BOGART.
Þama rétt fyrir framan hana lá
skip við festar. Hún þekkti það
þegar í stað. Það var skipið,
sem hún hafði séð kvöldið áður
úti við sjóndeildarhringinn.
Tveir menn vom í böndum ut-
an á súð skipsins og voru að
gera við það og mála það.
Margir menn vom á þiljum að
gera við rár og trissur, segl og
seglbönd. Bátur var bundinn
við skipshliðina, en enginn
maður var í bátnum.
Að öðru leyti var hljótt og
kyrrlátt. Engirm gat haft hug-
mynd um þetta skip, nema
hann kæmi ofan frá Navron-
húsi, því að það var gersamlega
hulið af trjánum.
Maður kom nú á þiljur, hall-
aði sér yfir borðstokkinn og
horfði á félaga sína. Það var
lítill, brosleitur náungi, eins og
api í framan og hann hélt á
BARNASAGA
viðurkennið, að jómfrú Dúls-
inea sé fegursta kona í heimi.
Ef þið viljið ekki gera það, verð-
ið þið að taka afleiðingunum
og berjast við mig upp á lif og
dauða.“
„En ég skora á yður, herra
riddari,“ mótmælti kaupmaður-
inn, „biðjið ekkur ekki uhx að
segja eitthvað, sem við vitum
ekkert um, hvort er rétt. Ef þér
hafið með yður mynd af þessari
meyju og hún er falleg eins og
þér segið, þá skulum við láta
að orðum yðar. En við vitum
ekkert um hana að. svostöddu,
hún gæti meira að segja verið
rangeygð eða ámátleg á annan
hátt.“
— Rangeygð! hrópaði Don
Quixote í bræði sinni. Bann-
settir dónarnir, þið skuluð
fá makleg málagjöld fyrir að
tala svona um jómfrúna, sem
ég hefi þann heiður að
þjóna!
Hann brá nú lensunni á loft
og keyrði hestinn úr sporum
og ætlaði að ráðast ó kaup-
manninn, sem hafði haft orð
fyrir þeim félögum. En nú
tókst svo slysalega til, að Rós-
inanta hrasaði og steyptist á
hausinn þegar hún var komin
hér um bil hálfa leið áleiðis.
Don Quixote festist í ístöð-
unum og þung herklæðin drógu
harm niður. Hann lá nú í x*yk-
inu og spriklaði öllum öngxxm.
En hann gat þó sent kaupmönn
unum tóninn, þegar þeir
þeystu fram hjá honum hlæj-
andi og æpandi.
— Bíðið þið, bleyður! hróp-
aði hann. — Hafið þið ekki
kjark í ykkur til að fást við
mig. Hefði hestur minn ekki
brugðizt mér, mundi ég hafa
kennt ykkur mannasiði, skræf-
urnar ykkar.
Það fauk í einn af þjónum
mem: XjHu:
MTRDiSieS
Lillí hefur hlaupið frá Zóru, Zóra: Þú hefir valdið mér Hann og örn þjúta upp er Örn ætlar að hlaupa fram.
sem skýtur á eftir henni. erfiðleikum einu sinni of oft! þeir sjá Lillí falla. Blein: Bíddu við, Örn.