Alþýðublaðið - 27.03.1942, Blaðsíða 8

ALÞÝÐUBIAÐIÐ
Fösíudagur 27 .maiz 194%
IT iS/i WHAT-B^
uUC'</ A 'RVSfC'iGER
mTIANE/

AP Fe»tar*»
CBGANILA EÍG
Flóðbylgjan
(TYFHOON)
Amerísk kvikmynd.
Aðalhlutverkin leika:
Dorothy Lamour
og Robert Preston.
Börn innan 12 ára fá ekki
aðgang.
Sýnd kl. 7 og 9.
Framhaldssýning kl. 3Vz—
861/2.
ÓSKRIFUÐ LÖG
Cowboymynd með
George O’Brien
Börn fá ekki aðgang.
■ NYJA bio
t herskólaouffl
(Military Academi)
Eftirtektarverð mynd er sýn-
ir daglegt líf ýngstu nemenda
í herskólum Bandaríkjanna
Aðalhlutverk leika:
Tommy Kelly, Bobby Jordaa
og David Holt.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
— Lægra verð kl. 5. —
Sýning kl. 5. — Lægra verð:
LEYNIFÉLAGEÐ.
(THE SECRET SEVEN).
Spennandi sakamálamynd
leikin af:
Florence Rice,
Bruce Bennett.
Börn fá ekki aðgang.
en hélt áfram að keipa færi
sínu, fór hún að athuga hann.
Hún fór að hugsa um mynd-
ina, sem hann hafði teiknað af
henni skömmu áður og hversu
ólík hún hafði verið myndinni,
sem hann hafði gert af henni
kvöldið sem hann kom í heim-
sókn til hénnar í fyrsta skipti.
Hún hafði verið ánægð með
seinni myndina, því að þá hafði
hún hallað sér hlæjandi út yfir
borðstokkinn og hlustað á skríp-
ið hann Pierre Blanc, sem var
að syngja einn af gamansöngv
um sínum. Svo hafði hann
hengt þessa mynd upp fyrir of-
an höfðalagið sitt og skrifaði
dagsetninguna undir myndina.
—Hvers vegna rífið þér ekki
BARNASAGA
hálfdottaði í hnakknum. En svo
vaknaði hann við það, að hús-
bóndi hans æpti hástöfum. Stórt
rykský kom í Ijós á veginum og
virtist köma á móti þeim.
„Ö“, hrópaði riddarinn. „Lolts
er hamingjudagur minn runn-
inn upp. Örlögin hafa ákveðið,
að á þessum degi skuli ég vinna
svo dásamlegt afreksverk, að
nafn mitt mun uppi vera allf til
enda veraldarinnar. Sérðu ryk-
skýið þarna, Sankó? Þetta er
jóreykur, sem stafar af því, að
þarna er her manns á ferð. í
þeim her er aragrúi hermanna
víðsvegar að“.
Það fór heldur en ekki að
fara um Sankó, þegar hann
heyrði að slík ósköp væru á
ferðinni. Hann rak upp ótta-
blandið undrunaróp.
„Húsbóndi góður,“ sagði
hann. „Betur gæti ég trúað því,
að þetta séu tveir herir, því að
annað rykský er á eftir okkur.“
Þetta var rétt hjá Sankó,
þarna var annað rykský, og
þegar Doninn sá það varð hann
ofsakátur. Hann hélt í draum-
órum sínum, 'að þarna væru
tveir stórherir að leggja til or-
ustu hvor við annan. Eftir allan
bókalesturinn var krökkt af
riddaraæfintýrum, bardagasög-
um og öðru slíku í huga hans,
svo að hann gat ekki um annað
hugsað.
í raun og veru stöfuðu ryk-
ský þessi af tveimur fjárhóp-
um, sem reknir voru úr tveimur
áttum. En rykið var svo þykkt,
að féð sást alls ekki langt að og
þegar Don Q. fullyrti, að þarna
væru herflokkar á ferð, komst
Sankó líka á þá skoðun.
„Hvað eigum við að gera,
húsbóndi góður?“ spurði hann
hræddur.
„Við getum ekki gert nema
eitt, slíkir riddarar og við er-
um,“ sagði Doninn einbeittur.
„Við verðum að ganga í lið með
þeim hernum, sem stendur ver
að vígi, og rnálstaður hans er
líka réttari og heiðarlegri.“
í hugarórum sínum hafði
riddarinn spunnið upp furðu-
lega sögu um þessa heri.
GOT TO FIND A Pi-ACE TO L4ND.
CAN'T eEE ATHING.-.MIGMT 1
OVER M0UNTAIN5...0P JUNGLE/,
IF I COULD CNL'y SPOT A
1BEACON CF 50ME <INP...
5EEM TO B£ W
LIGHTð CWERlHAT
ST WAV/
BE
/VSOyiNG
THEy RE
Wu9\
0E
'íaphtte iu'Kíaurier:
]/v
hégómagimd sína. Hún steig of-
an í bátinn og sagði:
— Lofið mér að hjálpa yður
til þess að beita öngulinn.
Hann fékk henni færið, en
settist sjálfur undir árar og
réri niður eftir ánni. Henni
veittist erfitt að festa orminn á
önglinum og loks stakk hún sig
á önglinum. Hún blótaði og
þegar hún leit upp sá hún, að
hann var að hlæja að henni.
— Ég get þetta ekki, sagði
hún gröm. — Hvernig stendur
á því, að konur eru venjulega
svo miklir klaufar?
— Ég skal gera það, sagði
hann. — Ég býst við að ég verði
ekki í neinum vandræðum með
það. Ég er orðinn því svo vanur.
— En mig langar til að gera
það sjálf, sagði hún. — Ég vil
ekki gefast upp.
Hami svaraði henni ekki, en
fór að blístra og hljóðið barst út
yfir spegilskyggndan vatnsflöt-
inn. Hún settist niður á þóttuna
og hélt áfram við að reyna að
festa orminn á önglinum. Hann
horfði á eftir fugli, sem flaug
fram hjá. Eftir ofurlitla stund
sagði hún sigri hrósandi: —
Þama tókst það. Og hún hélt
önglinum á lofti og sýndi hon-
um hann.
— Ágætt, sagði hann. — yð-
ur fer fram. Hann tók árarnar
upp úr sjónum og lét bátinn
reka niður eftir ánni.
Þegar bátinn hafði rekið dá-
lítinn spöl niður eftir ánni,
beygði hann sig skyndilega og
tók stein upp úr botni bátsins.
Steinninn var festur við endann
á löngu reipi. Steini þessum
varpaði hann fyrir borð og eftir
örlitla stund lá báturinn við
akkeri og þau sátu þarna sam-
an á þóttunni með sitt hand-
færið hvort þeirra.
Það var ofurlítiU andvari og
vatnið gáraðist. Það þaut ofur-
lítið í skóginum, en að öðm
leyti var allt kyrrt og þögult.
Dona var óþolinmóö, of veiði-
bráð og af og til aró hún færið
upp úr til þess að gæta að því,
hvort ekki væri komið neitt á
öngulinn. — Þér megið ekki
renna færinu alveg í botn, sagði
hann. Hún dró upp færið ofur-
lítinn spcl og leit því næst til
hans útundan sér. Þegar hún
sá, að hann horfði ekki á hana,
jl EGAR Jónas Hallgrímsson
ir* var hér veturinn 1841—
42, bjó hann í Hákonsenshúsi,
nú Aðalstræti 8, og hafði þá
engan stundlegan frið fyrir mið-
aldra ekkju einni, svo hann
kærði það loks fyrir bæjarfó-
geta, sem þá var, Stefáni Gunn-
laugssyni. Hann kallaði ekkjuna
fyrir sig, gaf henni áminningu
ttm að hætta allri ásókn á Jónas
eftirleiðis, „hverju hún hátíð-
lega lofaði, og að hún hér eftir
hvorki skyldi standa við glugga
hans eða ganga á eftir honum á
götunni né annars staðar, já,
jafnvel ekki líta við honum eða
í þá átt, sem hann væri, svo
enginn tæki það svo sem hún
liti til hans, og vegna þess
ákomna orðróms var pólitíþjón-
unum stranglega uppáboðið að
gæta að hermar aðferð fram-
vegis, og handtaka hana, ef hún
bryti á móti því hér að framan
skrifaða, og færa hana hingað
til frekari ráðstöfunar, þar eð
ekkert hneykslanlegt athæfi og
viðmót má líðast á bæjarins
götum eða annars staðar, hvar
pólitíinu viðkemur.“
Það er svei mér heppilegt, að
yfirvöldin eru ekki svona við-
kvæm 100 árum síðar! ■
rjÖFUÐHÁRAFJÖLDINN
■* ■* fer eftir háralitnum, segja
spalcir menn. Ljóshærðir menn
hafa 140 00 hár á höfðinu, jarp-
hærðir 109 440, svarthærðir
102 962, og rau&hærðir 88 740.
Það er tekið fram, að þessar
niðurstöður ná ekki yfir sköll-
ótta menn.
ÓRÐUR JÓNSSON, prest-
JP ur í Reykjadal (d. 1776),
flutti eitt sinn eftirfarandi
ræðustúf í stólnum:
„Síðasti dagur, það verður
mikið allsherjarþing. Þar kem-
ur Adam, þar kemur Ragnar
loðbrók og þar kem ég. Þá segir
guð við mig: Þú ert þá kominn
hér, síra Þórður í Reykjadal!
Ertu nú Jcominn með allar þær
sálir, sem ég trúði þér fyrir?
Þá ætla ég að segja: Já, ég er
kominn með þær allar nema
þann eina glötunarinnar son,
Guðmund á Kópsvatni. Þá mun
guð segja við mig: Ég tek þá
8álina þína fyrir sálina hans. Þá
ætla ég að segja: Það mátt þú
ekki, minn herra! Ég kenndi
honum eins og öðrum.“
— Stóra tréð þarna, frú mín,
eikin með stóru laufkrónuna.
— Álítið þér, að ég sé gengin
af göflunum, William?
— Það er full vel í lagt, frú
mín, en ef til vill ekki alveg
með öllum mjalla.
Dona snéri sér við og hús-
bóndi Williams stóð fyrir fram-
an hana. Hann var að hnýta
öngul á færi.
— Þér læðist hljóðlega, sagði
hún.
— Þetta kemur með æfing-
unni, sagði hann.
— Ég var að ræjða við Wil-
liam, sagði hún.
— Nú ættuð þér að hafa kjóla-
skipti, sagði hann. — Ég bíð yð-
ar í bátnum. Það er mikið af
fiski í ánni núna. Hann snéri
sér frá henni og gekk aftur fram
á árbakkann, en Dona hvarf á
bak við tréð, fór þar úr silki-
kjólnum og fór í hinn kjólinn.
Þegar hún var tilbúin, fékk
hún William silkikjólinn.
— Við förum niður eftir ánni
með flóðinu, William, og ég
geng heim að Navronhúsi frá
voginum.
—• Ágætt, frú mín.
— Ég verð við veginn klukk-
an rúmlega tíu.
— Ágætt.
— Og þér getið ekið mér
heim að húsinu, eins og við
værum að koma beina leið frá
Godolphin lávarði.
— Já, frú mín.
— Að hverju eruð þér að
brosa?
— Ég vissi ekki til þess, að
ég væri öðru vísi en ég á að mér
að vera.
— Þér segið ósatt, góða nótt.
1— Góða nótt, frú mín.
Hún lyfti upp gamla kjólnum
sínum, svo að ekkí kæmi leir á
hann, og hljóp því næst að bátn-
um, sem beið hennar við ár-
bakkann.
IX. KAFLI.
Franski ræningjaforinginn
var að festa orm á öngulinn.
Hann leit upp og brosti. — Þér
hafið ekki verið mjög lengi.
— Ég hafði engan spegil til
þess að tefja fyrir mér.
— Þér skiljið nú, sagði hann,
— hversu einfalt, lífið verður,
þegar menn hafa ekki svo mik-
ið sem spegil til þess að kitXa
ITNBASlfii
örœ Ég verð að lenda ein-
hvers staðar;
Öru: Þetta virðist vera Ijós/
öm: Þoð hreyfist! Það hlýt-
ur að vera .... .
Öm: Hvílík heppni! Það er
farþegaflugvél!