Alþýðublaðið - 28.04.1942, Blaðsíða 8

«
AU»Y0UBlAOf&
Þriðrjtidagur 28.. aprít 1942.
JNNRÁSARHÆTTA 1667
A NNÖ 1666 hafði kóngur-
f)**- inn Friðrik þriðjí, ásamt
Hollenzkum, stríð tnð kónginn
£ Englandi; og kom aá Jcvittur
í Danmörk, að Engelskir hefðu
í áformi, að yfirfalla ísland,
þar fyrir sendi Friðrik kóngur
hingað anno 1667 Otto Bielke
til Saxlund (bróðurson Himriks
Bielke) með stórt striðsskip, er
hét Oldenborg, hvert eð lá hér
í Engeyjarsundi, út búið með
stríðsfólk íslandi til varnar i
fráveru Hinriks Bielke. Comm-
endanten Otto Bielke átti og að
gjöra fastan eður umgirða með
skansi Kóngsgarðinn Bessa-
staði, eður eitthvert hentugt
pláss á landinu því til varnar.
. .. Stríðsskipið, með officer-
um og soldátum, sigldi héðan
um sumarið, því þá var friður
orðinn á milli Danskra og Eng-
elskra, en commendanten all-
eina varð hér eftir og sat á
Bessastöðum um veturinn.“
i (Hirðstjóraannáll.)
i *
SÍÐAST þegar myrkvun var
látin fram fara í sambandi
við loftvarnaæfingu, kom eftir-
litsmaður að húsi einu og sá að
Ijósbjarma lagðí út á milli
gluggatjalda á bákhlið hússins.
Hann drap högg á rúðuna og
sagði:
„Slöklcvið Ijósið, það lýsir al-
veg upp garðinn.“
Ljósið var óðara slökkt.
Stundarfjórðungi síðar gua-
aði sami maður aftur á glugg-
ann og sagði:
„Kveikið þið aftur, ég sé ekki
hvar ég á að komast út úr garð-
inum.“
HUGPRÚÐA HETJAN
LOFTVARNAMERKI háfði
verið gefið og menn þusiu
til loftvarnabyrgjanna. Þar á
meðal var hetja nokkur, sem
gekk afar rólega með hendur t
vösum. - „Hvaða ósköp liggur
ykkur á,“ sagði liann í hæðnis-
tón. „Þegar ég heyrði loft-
varnamerkið, fór ég á fætur í
mestu rólegheitum, þvoði mér,
rákaði mig, klæddi mig og ról-
aði hingað.“
,,Húrra, þú ert svei mér kald-
ur“ sagði strákur, sem hlustaði
á með aðdáun, „en er þér ekki
skrambi kalt að ganga svona
buxnalaus?“
skipið snerist við og stakk
stefninu beint í flóðið, og ofan
eftir ánni komu svanahjón
syndandi, eins og tvö hvít
drauaaafley og þrir ungar komu
á eftir þeim. Svanirair skijdu
eftir sig rákir, eins og kjalsog
skipa á siglingu, svo syntu þeir
fram eftir voginum og hurfu
niður eftir ánni. Svo varð allt
hljótt og víkin auð, en framan
úr eldhúsi skipsins barst matar-
angan og á miðþiljum ræddust
skipverjamir við í hálfum
hljóðum.
Bátur skipstjórans lá bund-
inn við skipsstigann. Hann kom
nú upp úr káetunni og kall-
aði á Donu, sem hallaði sér út
að borðstokknum og horfði á
stjörnurnar, sem farnar voru
að gægjast fram, og þau réru
niður eftir ánni á eftir svönun-
um.
Skömmu seinna höfðu þau
kveikt upp eld í litla rjóðrinu
og það skrjáfaði í þurrum
sprekum, sem þau köstuðu á
eldinn. í þetta skipti steiktu
þau fiesk á glóðinni og bökuðu
brauð. Því næst hituðu þau
kaffi, sterkt kaffi, í ofurlítilii
könnu með handarhaldi. Að
lokum kveikti ræningjaforing-
inn sér í pípunni sinni, en
Dona hallaði sér á bakið og
brá höndunum undir hnakk-
ann.
— Þeíta gæti varað meðan
við lifðum, sagði hún um leið
og hún horfði inn í eldinn.
— Þetta gæti varað ,ef við
vidum. Svona gætum við lifað
í mörg ár. Ekki aðeins hér, —
heldur í þínu eigin landi, eða
hvar sem þér þókknaðist. Það
eru til fleiri ár í heiminum en
þessi og fleiri árbakkar. Við
gætum lifað á þann hátt, sem
ckkur lysti.
— Já, sagði hann — ef við
óskuðum þess. En Dona St.
Columb er ekki hin sama og
Dona káetuþjónn. Hún lifir í
öðrum heimi, á annarri
stjörnu, og jafnvel á þessari
stundu er hún að vakna af
draumi sínum. Hún fer nú
heim til sín og fer að sinna
börnum sínum eftir ,,leguna.“
— Nei, svaraði hún. Hún
um enn þá, og hún heíir enn
þá mikinn hita, og hana
dreymir enn þá um þann mesta
unað, sem hún hafði ;kynnzt
um ævina.
— Allt er þetta aðeins
draumur. Og á morgun mun
hún vakna.
— Nei, sagði hún. — Hún
mun aldrei vakna af þessum
draumi. -r- Hún mun aldrei
gleyma eldinum undir beru
lofti og kvöldverðinum, sem
við höfum framreitt hér á ár-
bakkanum og því, þegar þú
lagðir höndina á brjóstið á
mér.
— Þú gleymir því, sagði
hann — að konur eru frum-
stæðari en karlmenn. Um
skeið geta þær haft gaman af
ást, ferðalögum og ævintýr-
um. En svo eru þær allt í einu
eins og fuglarnir. Þeir vilja
byggja sér hreiður. Hvatir
þeirra eru þeim of sterkar, —
þær ráða ekki við þær. Fugl-
arnir byggja sér hreiður, sem
þeir verpa eggjum sínum í. —
Konurnar vilja eignast heimili
og börn. Þeim er öryggið fyrir
mestu.
—- En börnin vaxa og verða
stór, sagði hún. — Þá ,-fljúga
þau í burtu eins og fuglarnir
og vilja vera frjáls eins og
þeir.
Hann brosti við henni, starði
inn í eldinn og athugaði log-
ana.
Lífið er ekki sífellt ævintýri
-— Dona, sagði hann. — Ég
gæti siglt burtu og komið aft-
ur eftir tuttugu ár. Þá yrðir
þú rólynd, viðkunnanleg kona,
sem búin væri að gleyma öll-
um ástardraumum sínum. Og
sjálfur væri ég veðurbitinn
sjómaður, síðskeggjaður og
hrukkóttur, og ævintýralöng-
un mín væri þrotin.
— Draumaprinsinn minn
málar ekki glæsilega mynd af
framtíðinni, sagði hún.
— Iiann er aðeins raun-
hyggjumaður, svaraði hann.
— En ef ég' færi nú með þér
núna og kæmi aldrei aftur til
Navronhúss? sagði hún.
— Það er efitt að spá nokkru
nokkru um það, hvernig færi.
NÝJA BIO
Ejja htana for-
dæmdu.
(Island oí' Doomed Men).
Spennandi sakamálamynd,
leikin af
Peter Lorre og
Rochelle Hudsan.
Börn innan 16 ára fá ekki
aðgang.
Sýnd kl. 7 og 9
Sýning kl. 5:
GÆFUB ARNIÐ.
Söngvamynd með
Gloria Jean.
alla ævi. Þú veizt, hverju þú
sleppir, en ekki, hvað þú
hreppir. Þú myndir ef til vill
verða vonsvikin.
— Ekki við þína hlið, sagði
hún — ekki við þína hlið.
— Jæja, ef til vill myndi þig
ekki iðra. En þig myndi aftur
langa til þess að eignast heim-
ili og börn. Og þá yrði ég aft-
ur að sigla einn um höf heims-
ins, eða hætta ævintýrum
mínum. Það er aldrei hægt að
Fjórar bjúkrmi-
arkonur
(Four Girls in White)
Ameríksk kvikmynd með
FIOBENCE RICE,
ANN RUTHERFORD.
ALAN MARSHALL.
Börn ihnan 12 ára £á eftki
aðgang.
Sýnd kl. 7 og 9.
I
Framhildssýning kl. JVz-Gká.
GÖTULÍF í NEW YORK
(Streets of New York)
með Jackie Cooper.
Hýja sjálfan sig, ' og konum
veitist það jafnvel örðugra en
karlmönnum.
— Þú hefir á réttu að standa
sagði hún.
Eldurinn var nú brunninn til
ösku og hún sagði: — Veiztu,
hvaða dagur er?
—r- Já, sagði hann — það er
Jónsmessa, lengsti dagur árs-
ins.
— Þess vegna skulum við, á
Jónsmessunótt, sofa hér, en
er ekki vöknuð af draumi sín- i Ef til vill myndi þig iðra þess
„Hvaða kastala og hvaða
fanga?“ spurðu malararnir.
„Þú hlýtur að vera snarvit-
laus!“
Riddarinn þóttist sjá, að ekk-
ert mundi þýða að tala við þá.
,,Það er auðséð, að hér eru
tveir galdramenn að verki,“
sagði hann við Sankó. „Armar
sendi mig hingað til að írelsa
fangann eða fangana. Hinn
hvolfdi bátnum og var nærri
búinn að drekkja okkur. Það
gengur ekki á öðru en sífelld-
um samsærum á móti okkur.
Nú get ég ekki gert meira í
bráðina."
Síðan leit hann á vatnsmyll-
urnar og hrópaði:
„Kæri vinur, sem ert hafður
í hlekkjum innan þessara múra,
ég bið þig að afsaka, að ég get
ekki frelsað þig. Það afrek er
sjálfsagt ætlað einhverjum göf-
ugri riddara en mér.“
Hann skipaði Sankó að fá
fiskimönnunum peninga fyrir
bátinn þeirra, og síðan fóru
æfintýramennirnir hundvotir
þangað, sem fararskjótar þeirra
biðu bundnir.
SANKÓ
X. KAFLI
VERÐUR
STJÓRI
BORGAR-
Á ferðalagi sínu komu þeir
Don Quixóte og fylgdarsveinn
hans í hérað nokkurt, sem stýrt
var af hertoga, sem var einhver
mesti auðmaður á Spáni. Her-
toginn og kona hans voru mjög
glaðlynd og höfðu gaman af
spaugilegum náungum.
Þegar hertoginn heyrði, að
Ðon Q. var kominn í nágrenn-
ið, bauð hann honum óðara
heim til sín. Sögurnar um
þennan skrýtna riddara voru
nú á hvers manns vörum, og
hertoginn gerði sér góðar vonir
um skemmtilega viðkynningu
við hann.
'-n-tERE.NOW/WE'RE V MAWW.,15 RATHER N!CE/ PLEA5E
QUrTE COZy INttRE, JPORSIVE OUR H55ITAMGY.BLST
MYNDAS9S4
Maðurinn: Sjáið til! Það er
notalegt hér.
Örn: Afsakið. að við kcmum
seint inn. Við höfum lent í ótrú-
legum ævintýrum — og svo
tónlist yðar!
Maðurimi: Jæja, þér kunnið
að meta tónlist? Þér vitið þó
sennilega ekki, hvað ég var að
leika?
Örn: Ó, jú, það var gömul
sónata eftir Scarlatti.
Maðurinn: Hamingjan góða!
Eru enn til menn, sem kunna
að meta snilling! Þa8 var leiðin-
iegt, að ég skyldi verða að eyði-
leggja flugvélina ykkar!
Örn: Þér urðuð að eyðileggj-a