Alþýðublaðið - 17.06.1942, Blaðsíða 8

Míðvikadagttr 17. Jání 1942.
HITLER VJSAÐ TIL VEGAR
KDNA í Skotlandi skrijaði
jélagi, sem aðstoðaði þá,
er eignum töpuðu í sprengjuá-
rásum nazista, og þakkaSi því
jyrir sendingamar. Hún lét
jylgja bréjinu ráð sín, er árásir
stæðu yjir, en þau voru þessi:
„Þegar merld eru gejin tem
sprengjuhættu, tek ég biblíuna
ojan af killu og les 23. Daznðs-
sálm. Þá heji ég stutta bæn.
Næst jæ ég mér tár aj viskí iti
að styrkja taugamar, þá halla
ég mér út aj og segi Hitler að
jara til helvítis!“
*
VESTURHEIMSBLAÐIÐ
,Heimskringla“ birtir ejt-
irjarandi vísur og segir þær áð-
ur áprentaðar.
Þetta er vísa frá Káxnn til A.
S. Bardals:
„Lánsamestur þú ert, sem ég
þekkA
þeirra manna, sem að drekka
ekkx,
en hvemig sem á heimsku slíkri
stendur,
hálda jlestir þú sért álltaf
kenndur.“
Þegar síra Matthías gaf út
Þjóðólf, skrijaði hann stundum
vísur á eitthvert homið á blað-
inu til kunningjanna. Á blað Ul
síra Jóns Bjamasonar í Winni-
peg skrijaði hann eitt sinn ejt-
irfarandi vísu:
„Þriðji krakkxnn kom í dag —
klukkan þrjú;
gefi honum drottinn góðan dag
— gott átt þú!“
TÍMARNIR BREYTAST ...
NOKKRIR enskir liðsfor-
ingjar voru í heimsókn í
Moskva og lituðust um í borg-
inni. Þeir höjðu rússneska
jylgdarmenn, sem sögðu þeim
ttl vegar og fræddu þá um það,
sem fyrir augu bar.
,JÞessi gata,“ sagði jylgdar-
maðurinn, ,Jieitir Anthony Ed-
ens gata, sem hét áður Görings-
stræti,“ og nokkru síðar: „Þetta
er Winston Churchill-húsið,
sem hét áður Adolf Hitlers-
höllin.“
Bretarnir voru hrijnir af
þessu öllu saman, og þegar þeir
kvöddu Rússana, sagði einn
þeirra:
„Verið þið sælir, jélagar, —
sem áður hétuð hitt og þetta.“
ALt>
ymmLAmiy

og andvaxpaði. Ætti hán ekki
að bíða stundarkom? Það var
ekki orðið mjög framorðið enn
þá. En óþolinmæði hennar
knúði hana áfram.
Hún rak upp lágt óp. Cradd-
ock hafði skyndilega komið ut-
an úx myrkrinu.
— Mér þykir fyrir því, sagði
hann, — að ég skyldi gera þig
hrædda. Þú hefir ef tii vill ver-
ið farin að álíta, að ég ætlaði
ekki að koma. Þú ert vonandi
ekki orðin reið við mig?
Hún gat engu svarað, svo
hamingjusöm varð hún. Hann
elskaði hana þá. Og hann var
hræddur um, að hún væri reið
við hann.
— Ég átti von á' þér, sagði
hún.
Hvaða ástæða var til þess að
vera með Látalæti og þykjast’
vera hugaður? Hún elskaði
hann og og hann elskaði hana.
Og hvers vegna máttu þau þá
ekki segja það, sem þeim bjó í
brjósti?
— Það er svo dirrnnt, sagði
hann, — ég sé þig varla.
Hún var svo hamingjusöm, að
hún gat ekki sagt annað en: —
Ég elska þig, ég elska þig! Hún
gekk nær honum, svo hann gæti
snert hana. Hvers vegna brfeiddi
hann ekki út faðminn, tók hana
í arma sér og kyssti hana, eins
og hana hafði oft dreymt um að
hann gerði?
En hann tók í hönd hennar
og hún titraði.
— Hvað gengur að þér?
spurði hann. — Þú skeliur.
— Mér er bara ofurlítið kalt.
— Þú hefir ekkert utanyfir
þig. Þú verður að fara í frakk-
ann minn.
Hann fór úr frakkanum.
— Nei, sagði hún. — Þér
verður kalt.
— O, nei, nei, engin hætta á
því, sagði hann.
Þessi sjáifsagða kurteisis-
skylda, sem hann var að inna
af hendi, fannst henni bera
vott um mikia óeigingirni. Hún
var utan við sig af þakklætis-
tilfinningu,
— Þetta er ákáfléga fallega
gert af þér, hvíslaði hún og lá
við gráti.
Þegar hann sveipaði frakkan-
um um herðar henni og kom
við öxl hennar um leið, missti
hún þennan snefil, sem efthr
var af valdi yfir sér. Einhver
sæluhrollur fór um hana og
hún þrýsti sér nær honum. f
sama bili greip faann utan um
hana og hún hallaði sér upp að
faonum, vafði örmunum um
háls honum og þrýsti honum að
sér.
—En hve ég er mikill kjáni,
sagði hún að lokum milli hlót-
urs og tára.
Hún hörfaði ofurlítið frá
faonum, en þó ekki svo langt,
að hann yrði að sleppa henni
úr faðmi sér. En hvers vegna
sagði hann ekki neitt? Hvers
vegna sagði hann ekki, að hann
elskaðí hana? Hún hvíldi höfuð-
ið á öxl hans.
— Þykir þér vænt um mig,
Berta? spurði hann. — Mig
hefir alltaf langað til að spyrja
þig að því, frá því þú komst
faeim.
— Geturðu ekki séð það?
Þetta hughreysti hana. Nú var
henni Ijóst, að það var aðeins
feimni, sem hafði heft tungu
hans. — Þú ert svo Médrægur.
— Þú veizt, hvemig ég er,
Bertha — og — hann faikaði.
— Og hvað?
— Og þú ert ungfrú Berta
Ley frá höfuðbólinu, en ég er
aðeins einn af leiguliðum þín-
um og á ekki neitt.
— Ég á ekki mjög mikið,
sagði hún, — en þó ég hefði tíu
þúsund sterlingspund tekjur á
ári, væri min heitasta ósk sú,
að láta þig ráðstafa þeim.
— Berta, hvað ertu að segja?
Þú mátt ekki vera svo harð-
brjósta að geira gys aö mér. Þú
veizt, að ég elska þig, en ....
— Jæja, að því er ég kemst
næst, sagði hún hrosandi, —
ætlastu til þess, að ég biðji þín.
— Ó, Berta, gerðu ekki gys
að mér. Ég elska þig. Mig lang-
ar til að biðja þig að giftast
mér. En ég hefi ekkert, sem ég
get boðið þér, og ég veit, að ég
ætti ekki að biðja þín. Vertu
ekki reið við mig, Berta.
— En ég elska þig af öllu
hjarta, sagði hún. — Ég vil, að
þú verðir maðurinn minn. Þú
getur gert mig hamingjusama,
NÝIA BfÖ ■
Ekkja
afbrotamannnins
(That Certain Woman)
tilkomumikil kvikmynd.
Aðalhlutverkin leika:
Befte Davies
Henry Fonda
Anita Louise
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Bamasýning kl. 3
Kúrekinn frá Brooklyn
hin bráðskemtilega mynd
leikin af:
Dick Powell, Priscilla Lane
og það er allt og sumt, sem ég
óska eftir.
Hann greip hana aftur í faðm
sér og kyssti hana ákaft.
— Sástu ekki, að ég elskaði
þig? hvíslaði hún.
— Ég hélt ef til vill að svo
væri, en ég var ekki viss um
það, og ég var hræddur um, að
þér fyndist of lítið til mín
koma.
B GAMLA BfÓ IB
t viking
fMystery Sea Baider)
Carole Landis og
Henry Wilcoxon.
Aukamynd:
Herskipatjón U. S. í ázás-
inni á Pearl Harbor.
Börn innan 12 ára fá ekM
aðang.
Sýnd kl. 7 og 9.
Framhaldssýnig kl. 3%—6%
BLÖBPENING AIINIK.
Cowboymynd með
Tim Holt.
Börn innan 12 ára fá ekki
aðgang.
— Ég elska þig af öllu hjarta.
Ég hélt, að ekki væri hægt að
unna jafn heitt og ég ann þér.
Ó, Eddi, þú veizt ekki, hve þú
hefir gert mig hamingjusama.
Hann kyssti hana aftur, og
hím vafði aftur handleggjunum
um hálsinn á honum.
— Væri nú eklci skynsam-
legast af þér að fara inn? spurði
hann að lokum. — Hvað held-
HDNDURINN
9ANS VILLA
og Villa fyrir húsbónda.
Þeir frændurnir kvöddu búð-
arstúlkuna og héldu heim á
leið. Hvolpurinn starði á eftir
þeim döprum augum.
„Jæja þá,“ sagði búðarstúlk-
an. „Það var leiðinlegt að litli
drengurinn fékk þig ekki. Nú
verð ég að búa um örkina og
senda honum hana í stað þess
að senda þig. Ég hefði þó miklu
fremur viljað senda honum þig,
því að ég sá, að hann langaði
svo mjög til að eignast þig.“
Hvolpurinn hlustaði á það,
sem hún sagði og dillaði skott-
inu. Og skyndilega laust dásam-
legri hugmynd niður í huga
hans. Hann settist inn í hom
og fór að hugsa sitt máL Hann
braut heilann lepgi, lengi, og
því lengiu- sem hann hugsaði,
því betri þótti honum hug-
myndin. En hann gat ekkert að-
hafzt fyrr en um kvðldið, svo
að hann varð að reyna að vera
þolínmóður og rólegur þangað
til.
Eftir að búðinni var lokað
var búðarstúlkan vön að bregða
sér írá stundarkom til að fá sér
kaffisopa, en síðan kom hún
aftur til að búa um leikföngin,
sem senda átti viðskiptavinun-
um.
Þetta vissi hvolpurinn. Hann
beið þangað til stúlkan hafði
lokað búðinni og dregið glugga-
tjöldin niður. Svo fór hún inn í
litla bakherbergið til að búa sér
til kaffi.
Hvað haldið þið nú, að litli
hvolpurinn hafi gert?
Hann fór að örkinni hans
Nóa og lyfti loMnu af henni
með trýninu. Svo tók hann
leikföngin, sem í henni voru,
upp í kjaftinn, eitt og eitt í
einu, og bar þau út í dimmasta
skotið í búðinni og lét þau þar.
Hqnn beit ósköp laust utan um
þau, svo að þau skemmdust
ekki, því að þetta var góður
hundur!
Loks var örkin orðin alveg
tóm. Litli, ráðsnjalli hundur-
inn hoppaði ofan í hana og
skellti lokinu aftur. Og nú
beið hann þess, að örkin yrði
/iTS'THE O-OOCfOR:
HE M-M-MAKE6 M£
PO 7HIN66? 5-------
SOMETHWGVB?y
FlSHy AB0UT1W5
'-'c SET-UP/ Cr’
YOUR MOLfTH AND,
GBTTO WORK/J
cant srcp iö ¥ meoRRy i murtxxjs^
rgure írcorfmmss.m! mdo just
NOW/ IUMl55jHELPMEOUTOFHERE
m date wrm / ano wew- m FRiaNreJ,
7HE Q3&ALÍ QnjtPt. OKAY?
fm
5-5CS5& rTH-V&XtxyWtSOR/ SHOT
yOUR PRETTy C-CAR:
-Tl€ O-P-POCBe.HE
T-TOIOMETOP-PARK,
HERE/ WE HAÆ TO I
-^w-wftrr FOK..y/
Wute World
r-THERFS NO N£ED Tö ! ARE SCARCH.Y A%
BE 50 SHARP WITH HIM.'/JUDGE OF THAT, YOONG
1 HES 00IN6 H15 BESt/J IhW NOR ARE MX)
IN ANY POGITION TO
|CRlTICIZE MYMANNER
L0F DEAUN& WITH A
' SERVANT/
Tóní skammar Vilbur, en
hann fellur alveg í stafi.
Vilbur: Það er d-doktorinn,
Tóní (hugsar): Bg má ekM
vera að því að hugsa um þetta.
Upphátt: Fyrirgefðu að ég
Vilbur: Fyrirgefðu, að ég
skemmdi f-fallega bílinn þírm.
D-doktorinn sagði m-mér að
Tóní: Það er óþarfí að vera
svona harður við hann.
Dumartin: Þér eruð varla
h-hann lætur m-mig gera þetta.
skyldi særa þig. Þú hjálpar mér
setja bílinn hér.
dómbær um það, og því síður
MYNMS&S&
Tóní (hugsar): Þetta er eitt-
hvað skrítið!
út úr þessu og svo eram við
vinir!
Dumartin: Þegiðu, Vilbur, og
haltu áfram að vinna.
hafið þér rétt til að gagnrýna
þ'að hvernig ég fer með þjóninn.