Alþýðublaðið - 16.07.1942, Blaðsíða 8

/IOOK, WÍL0UÍ?/ í NE£P
/ /IFTERHE
Jö-íStTE THE 1-
PL/ÍME POWN/Í
PON’T WMNT TO
/VffæTHE F-FUN.
T1 77MTMUST BS TH£ PLAUE ■
?HB’S AFTER! BUTIVESOT TO
OET TH/SLUM/COUTÚF THE MAV
BEFO/FEICAN PO ANVTHIN6 !_3r'
Wkb WmM^IwIwk
/ty/LBU/?! LOOfC..
OV23P THEf?E! i-
TONI OATCHE5 THE W5TONT HUM OF/i PLWNE
MOTOP.. . r~-------------------—,
Tóni: Sjáðu, Vilbur! Þú verð-
ur að hjálpa mér. Bíllinn minn
er fastur!
Vilbur: Þegar hann er búinn
ao skióta niður flugvélina. Ég
vil ekki missa af því!
Tóní heyrir í fjarsk*: í flug-
vélinni.
Hún hugsar: Þetta er flugvél-
in. Ég verð að losna við þennan
bjána og gera eitthvað!
Tóní: Vilbur! Sjáðu þarua!..
Vilbur Htur við til þess að sjá
flugvélina, sem Tóni heyrði í.
mér þá að við séum alltaf sam-
an.
— Það fær miklu minna á
þig, þegar ég er fjarverandi,
sagði Berta lágt og leit niður
fyrir sig.
— En núna er hellirigning
og. þú verður rennvot, ef þú
kemur með mér.
— Mér er alveg sama, ef ég
bara fæ að vera hjá. þér.
— Komdu þá með í herrans
nafni og fjörutíu. \
— Þér er alveg sama, hvort ég
kem með þér eða ekki.
— Mér finst það vera óþarfi
af þér, að fara út í regnið. Ég
mundi ekki fara, ef ég þyrfti
þess ekki.
— Jæja farðu þá.
Hún stillt sig um að segja
beizkjuorð, sem voru rétt kom-
in fram á varir henni.
— Það er 'betra fyrir þig að
vera heima, sagði maður henn-
ar glaðlega. — Ég verð kominn
heim a-ftur í teið klukkan fimm.
Hann hefði getað sagt margt
fleira og annað. Eitthvað á þá
leið, að honum væri það mikil
ánægja, að hún vildi slást í för-
ina, að hann þyrfti alls ekki að
hitta neinn mann, og hann ætl-
aði að vera heima hjá henni. En
hann gekk blístrandi út og var
hinn kátasti. Honum var sama.
Berta roðnaði af þeirri lítils-
virðingu, sem hann hafði sýnt
henni.
— Hann elskar mig ekki,
sagði hún og fór að gráta, fyrsta
sinn eftir giftinguna. Hún hafði
ekki grátið síðan faðir hennar
dó; hun skammaðist sín fyrir tár
sín og reyndi að stöðva þau. En
hún gat ekki heft grátinn. Henni
fannst Eðarð hafa verið hrotta-
legur, og hún skildi ekki hvern-
ig hann hefði getað fengið þetta
af sér.
— Ég mátti svo sem vita
þetta, sagði hún. — Hann elsk-
ar mig ekki.
Hún var reið við hann og
minntist þess, hversu kuldaleg-
ur hann hafði stundum verið
við hana. Oft hafði hann nærri
því ýtt henni frá sér, þegar hún
kom til hans til að láta vel að
honum. Hann þóttist þá hafa
eitthvað annað að gera. Hann
tók þá ekki nægilegt tillit til
hennar og tilfinninga hennar.
Pimmtndagur 16. juíí
u @aíla m
Sirpla
Amerísk stórmynd ,tekin
í eðlilegum litum.
FKED MACMURRY.
MADELEINE CAitEOLL.
Sýnd kl. 7 og 9.
FRAMHALDSSÝNING
kl. 3V2—6Y2.
Mrekswerk læknislss
með Jean Hersholt.
þau mundu bráðum fá nýjar
kartöflur, Hka sagðist hanm
hafa hitt doktor Ramsay. Berta
svaraði eins atkvæðis orðum
einum.
— Þú ert þögul, Berta, sagði
hann síðar um kvöldið. — Er
nokkuð að þér?
— Nei.
— Ertu með höfuðverk?
— Nei.
Hann spurði ekki um fleira og
Ímuvmxœvnoc,
Eðvarð kom nú inn til henn-
ar. Hann var rjóður í kinnum af
útivistinni.
— Eg er feginn því, að þú
komst ekki með. Það var hreint
og beint steypiregn. Hvað líður
teinu? Ég er svangur.
Hann var að hugsa um teið
sitt, en Berta vildi að hann bæð-
ist afsökunar, sýndi blíðu og
iðrun. Hann var kátur að vanda
og hafði ekki hugmynd um það,
gð kona hans hafði grátið vegna
hans.
— Keyptirðu þessar kindur?
spurði hún fyrirlitlega.
Hún vildi gjarnan, að Eðvarð
tæki eftir skapbrigðum hennar,
svo að hún gæti ásakað hann
fyrir syndir hans.
”— Ég keypti aðeins fáeinar,
svaraði hann. -— Mér leizt ekki
meira en svo á þær.
— Þú hefðir þá vel getað ver-
ið heima hjá mér, eins og ég
bað þig um, sagði Berta, beizk
í bragði.
— Já, hvað viðskiptunum við-
kemur, hefði ég getað það. En
ég hafði gott af ferðalaginu.
Hann var maður, sem reyndi
að gera sjálfum sér allt að á-
nægju.
Berta tók bók og fór að lesa.
—- Hvar er blaðið? spurði
Eðvarð. — Ég er ekki farinn að
lesa forystugreinina enn þá.
— Eg hefi ekki hugmynd um
það, svaraði Berta.
DVERCÍSTÓLLINN.
vinda mér inn um gluggann og
ráðast á stólinn. Ég skal losa um
þrælatökin á Láka, og þá getur
hann hlaupið út til ykkar. Kan
ínan getur beðið eftir honum
undir glugganum, og þegar
hann kemur, verðið þið Láki að
setjast á bak kanínunni og þeysa
burt á henni og forða ykkur
þannig“.
„En heldurðu að stólinn veiti
okkur ekki eftirför11, hvíslaði
Jonna.
„Jú, en broddgeltirnir geta
séð fyrir honum“, sagði álfurinn
hreykinn. „Annar þeirra stend
ur í dyrunum með alla brodd-
aná út í loftið, en hinn stendur
við gluggann, og um leið og
Láki er kominn út, þá rekur
hann út alla broddana og varn-
ar stólnum útgöngu eftir þeirri
leið. Þetta er ráð, sem dugar!
Hgnn hljóp af stað til þess
að segja kanínunni og broddgölt
unum frá ráðagerðinni. Þau
urðu hrifin af henni og kinkuðu
kolli til samþykkis. Kanínan
stóð utan við gluggann við hlið
ina á Jonnu. Álfurinn gægðist
inn um dýrnar, sem ‘stóð í hálfa
gátt og beið þess, að dvergur-
inn færi að sækja gripina, sem
hanri ætlaði að nota við töfra-
lesturinn. Þegar hann sá, að
stóllinn var orðinn einn með
Láka, vatt hann sér inn um
gluggann og lagði til atlögu við
stólinn. Stóllinn bjóst til varn
ar og reiddi hnefana til höggs.
Þá tókst Láka að smeygja sér
úr stólnum, og álfurinn skápaði
honum að hlaupa út um glugg-
ann. En Adam var ekki lengi
í Paradís. Allt virtist fyrst vera
í góðu gengi fyrst í stað, — en
skyndilega sló stóllinn álfinn í
gólfið í einu höggi, náði haldi á
Láka, sem var að klöngrast út
um gluggann, og kallaði á hús-
bónda sinn, gula dverginn.
Dvergurinn kom á harða-
hlaupum aftur innan úr hinu
herberginu. Haxm þreif í brodd
göltinn, sem stóð við dyrnar og
kippti honum inn fyrir. Næst
greip hann broddgöltinn, sem
NTHBiSltl
T ARNARFIRÐI voru fyrr-
um margir galdramenn, að
sagt var, og ganga enn sögur um
þá suma. Sigurður prestur Jóns
son á Rafnseyri, faðir Jóns Sig-
urðssonar, var talinn fjölkunn
ugur, og var jafnan leitað til
hans, þegar aðrir smærri galdra
menn gáfust upp. Eitt sinn
strandaði frönsk skúta í Amar-
firði og skipshöfnin drukknaði.
Skipverjar gengu mjög aftur og
var komið fyrir nema einum.
Það var „latínudraugur“, skildi
aðeins latínu. Reið hann mjög
húsum á bæ einum í sveitinni,
svo að fólki var þar eigi svefn-
samt. Þá var sent eftir séra Sig
urði. Eftir að séra Sigurður var
kominn á bæinn, hélt draugur-
inn vana sínum um kvöldið, reið
húsum, svo að brakaði í hverju
tré. Þá gekk prestur út, en
er draugurinn varð hans var,
renndi hann sér niður þekjuna,
en hausinn hélzt þó í sömu hæð
og gægðist fram af bæjarbúrst-
inni til þess að hafa gát á presti,
meðan skrokkurinn rann niður
eftir, en hálsinn lengdist að
sama skapi. Þótt draugur þessi
væri illur viðfangs, lauk þó svo,
að séra Sigurður gat komið hon
um fyrir með kunnáttu sinni.
Hrólfur ráðsmaður séra Sigurð
ar var skyggn, sérstaklega eftir
að hann var orðinn blindur.
Hann sá eitt sinn kirkjugarð-
inn á Rafnseyri rísa og sagðist
vera sannfærður um, að fólk
væri almennt gott og vel inn-
rætt í þeirri sókn og yrði hólpið
Þetta réð hann af því, að hann
sá, að allar vofurnar dreifðust
um túnið, nema tvær, sem stóðu
á grasleysu úti á Gvendarholti;
það voru hinir einu fordæmdu.
*
T~\ ÓRA, 6 ára gamall telpu-
hnokki, sem átti heima í
London, var send upp í sveit.
Kona bóndans á bænum, ^þar
sem henni var komið fyrir, fór
einu sinni með henni til þess að
sýna henni allt hið markverð-
asta á bænum. Hún sýndi henni
garðana, hænsnin og fjósið, og
lolcsins komu þær að svínastí-
unni, þar sem heljarmikil gylta
lá makindalega og baðaði sig í
sólskininu.
„Finnst þér hún ekki stór
þessi, Dóra“, sagði konan.
„Það er engin furða“, svaraði
Dóra. „Ég sá hana í gær, og þá
voru tíu lítil svín að blása hana
upp .

Deiranta-
æðið.
(Ðiamond Frontier).
Spennándi og æfintýrarík
mynd. Aðalhlutverk leika:
Victor McLaglen,
Anne Nagel og
John Loder.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Börn yngri en 16 ára fá
ekki aðgang.
SS NÝJA Bfð SB
Er hún sagðist elska hann af öllu í
hjarta fór hann ef til vill að !
tala um það^ hvort það hefði |
ekki gleymzt að draga upp !
klukkuna! j
Berta sokkti sér niður í ó- j
hamingju sína í tvær stundir og
vissi ekki hvað tímanum leið.
En allt í einu heyrði hún, að
vagninn kom að dyrunum.
Fyrst datt henni í hug, að
hlaupa á móti Eðvarð, en hún
hætti við það. Hún var bálreið
við hann.
Hann kom, kallaði til hennar,
að hann væri blautur og yrði að
hafa fataskipti, og svo hljóp
hann upp á loft.
Auðvitað tók hann ekki eftir
því, að þetta var í fyrsta skipti
síðan þau giftust, að konan hans
kom ekki fram í anddyrið á
móti honum. Hann tók aldrei
eftir neinu.
Þannig sátu þau fram að
kvöldverði. Edvarð las, Stand-
ard gaumgæfilega, dálk eftir
dálk. Berta fletti blöðunum í
bókinni og reyndi að komast að
efninu, en gat ekki um annað
hugsað en sorgir sínar. Þau
þögðu að mestu á meðan þau
borðuðu. Eðvarð var yfirleitt
ekki skrafhreyfinn, svo að
samtalið lenti oftast mest á
Bertu. Hann hafði orð á því, að