Alþýðublaðið - 19.07.1942, Blaðsíða 8

Sumiudagur 19. júlí 1M2.
OM rannsóknarferðir sínar
farast Þorvaldi Thorodd-
sen svo orð m. a.:
„Víðast þar sem ég ferðaðist
voru bændur og alþýða ánægð
með ferðir mínar og þótti gam-
an að fá betri vitneskju um ó-
öyþgðvr; sumir undruðust
reyndar, að ég skyldi vera að
leggja á mig þetta ferðavos,
þegar ég þurfti þess ekki, aðrir
sögðu um mig: „Sá hefir nú víst
ekki lítil daglaunin“; þeim var
óskiljanlegt, að slíkt væri gert
kauplaust aðeins af áhuga á vís-
indum. En það var fyrst á Þor-
bergsstöðum í Dölum, að ég var
beinlínis skammaður út fyrir
ferðalagið. Kristján bóndi þar,
sem víst átti mikið undir sér í
sveitinni, var kenndur og raus-
aði mikið. Hann taldi það stór-
hneyksli, að þingið skyldi veita
fé til slíks óþarfa, ferðirnar
væru til einskis gagns, þær
væru bara til gamans og gróða
fyrir sjálfan mig. Ég bað hann
að hægja dálítið á sér og hall-
mæla að minnsta kosti ekki
þinginu fyrir þessa sumarferð
mína, því að það legði engan
eyri til hennar, sænskur barón
kostaði hana að öllu leyti, ein-
göngu til að auka vísindalega
þekkingu um ísland. Bóndi varð
alveg hissa, steinþagnaði og
labbaði á braut.“
(Minningabók.)
,*
rp VEIR drukknir náungar
voru að leika sér að kast-
Ijósi og bendu því í ýmsar átt-
ir. Að lokum stefndi annar
þeirra geislanum upp í loftið í
salnum, sem þeir sátu í, og
sagði: „Ég þori að veðja, að
þú getur ekki klifrað upp eftir
þessum geisla. Hinn hris’ti höf-
uðið og sagði: „Nei, karl minn,
þú færð mig ekki til að reyna
það. Ég þekki þig. Þegar ég er
kominn upp í loft, þá tekur þú
geislann burt.”
*
Þýzkur foringi í Noregi var
að skýra það fyrir nokkrum
Norðmönnum, hvílík blessun
norsku þjóðinni hefði verið, að
Þjóðverjar lögðu undir sig Nor-
eg.
„Og að ófriðnum loknum,“
hélt hann áfram, „hverfa allir
Þjóðverjar á burt á Noregi.“
„Enginn efast um það,“ sagði
einn við.staddra. „En hvað ætlið
þið að gera, ef þið vinnið stríð-
ið?“
hann sagði ekkert, var þreyttur
eftir ferðalagið og sofnaði fljótt.
Áður en fimm mínútur voru
liðnar heyrði hún hann anda
þungt og reglulega.
Þá sleppti hún sér alveg, hún
gat ekki sofið, ef hún bauð hon-
um ekki góða nótt, og án £>ess
að kyssa hann.
— Hann er sterkari en ég,
sagði hún, — af því að hann
elskar mig ekki.
Berta grét hljóðlega, hún
þoldi ekki að vera reið við
bónda sinn. Hún gat ekki hugs-
að sér að vaka alla nóttina yfir
angri sínu og eiga svo von á
ömurlegum degi eins og þess-
um. Loks stóðst hún þessa kvöl
ekki lengur, hún vakti hann.
— Eddi, þú hefir ekki boðið
mér góða nótt.
— Æi, ég gleymdi því alveg,
sagði hann syfjaður.
Berta snökti.
— Halló, hvað er að? Þú ert
þó ekki að gráta af því að ég
kyssti þig ekki? Ég var svo
þreyttur áðan.
Hann hafði þá ekki tekið eftir
neinu. Meðan hún var altekin af
harmi hafði hann verið jafná-
nægður með sjálfan sig og vant
var. En reiðin út af því f jaraði
fljótt út í huga Bertu. Hún gat
ekki leyft sér neina stór-
mennsku.
— Þú ert ekki reiður við
mig? sagði hún. — Ég get ekki
"sofnað án þess þú kyssir mig.
— Þú ert flón! hvíslaði hann.
— Elskarðu mig, gerirðu það
ekki?
— Jú.
Hann kyssti hana, og hún
vildi láta kyssa sig, og öll reiði
var þar með gleymd og grafin.
— Ég get ekki lifað án þess
að þú elskir mig. Hún hallaði
sér að brjósti hans og andvarp-
aði. — Ó, ég vildi, að ég gæti
látið þig skilja hve ég elska þig.
Nú erum við sátt aftur, er það
ekki?
— Við höfum aldrei verið
ósátt.
Berta andvarpaði af feginleik
og var alsæl í faðmi hans. And-
artaki síðar heyrði hún á andar-
drætti Eðvarðs, að hann var
sofnaður, og hún þorði ekki að
hreyfa sig, af ótta við að vekja
hann. *
Sumarið færði Bertu nýjan
unað og hún naut þess lífs, sem
hún hafði þráð.
Álmtrén við Court Leys voru
allaufguð og dimmleit, hinn
blómlegi gróður gerði óðalið
tígulegt tilsýndar. Álmtréð er
allra trjáa virðulegast, stendur
öllum ofar og ber ættgöfgina
utan á sér. Skuggi þess er ekki
venjulegur skuggi, hann ber
vott um festu og sjálfstraust,
sem hæfir ættaróðulum.
Margs konar umbætur voru
á döfinni. Fallin tré voru flutt
burtu, ný tré voru sett í stað-
inn. Húsin voru máluð að nýju,
samræmi komið á í niðurskipun
blómjurtanna, illgresinu var út-
rýmt, möl ekið á stígana. Ekki
hafði Eðvárð stýrt búi nema
hálfan mánuð, þegar hann lét
útiloka sauðféð frá grasflötun-
um. Nú var búið að mæla fyrir
tennisvelli, Eðvarð sagði að þá
yrði miklu heimilislegra. Járn-
hliðin voru gerð upp og máluð
og hæfðu nú heimreiðinni að
óðalsbýli. Allt bar nú vott um,
að hér bjó maður, sem vissi
hvað við átti og undi hlutskipti
sínu vel.
Þótt Bertu stæði stuggur af
nýjungum, hafði hún þó fúslega
samþykkt umbætur Eðvarðs.
Þær voru efni í svo mörg sam-
töl og áhugi hans gladdi hana.
— Hamingjan góða, sagði
hann og neri hendurnar, — en
hve frænka þín verður hissa á
breytingunum, heldurðu það
ekki?
— Það verður hún áreiðan-
lega, sagði Berta og brosti, en
þó fór hrollur um hana, þegar
hún hugsaði til þess, hve hæðn-
isleg ungfrú Pála myndi verða.
það verður hart á því, að
hún þekki staðinn, húsið orðið
eins og nýtt og umhverfið kom-
ið í rækt. Ef ég fæ fimm ár í
viðbót,, þá þekkir þú varla
gamla heimilið þitt aftur.
Ungfrú Pála tók loks heim-
boðinu, sem Eðvarð vildi endi-
lega gera henni. Hún skrifaði og
sagðist myndu koma til viku-
dvalar. Eðvarð þótti þetta auð-
vitað ágætt, hann sagðist vilja
koma sér vel við alla, og það
væri óeðlilegt að ættingjar
Bertu sneiddu hjá þeim.
— Það var eins og henni
SS NVJA Btð H
ffitalelíisoðttiB
(One night in the Tropics)
Bráðskemmtileg mynd með
fallegum söngvum.
Aðalhlutverkin leika:
Allan Jones
Nancy Nelly
Robert Cummings
og skopleikararnir frægu
ABKOT og COSTELLO
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
Aðgöngumiðar seldir frá
kl. 11 f. h.
geðjaðist ekki að hjónabandi
okkar, og það veldur umtali
meðal fólks.
Hann tók á móti frænkunni á
járnbrautarstöðinni, og henni
gazt ekki meira en svo að því,
þegar hann heilsaði henni 'með
fögnuði.
— Þarna- ertu loksins komin!
hrópaði hann glaðlega. — Við
héldum, að þú ætlaðir aldrei að
koma. Halló, brautarþjónn!
CANILA BIÓ mS
Eg heimta
skilnað.
(I Want a Divorce)
Joan Blondell
Dick Pókvell.
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9
Aðgöngumiðar seldir frá
kl. 11.
Hann æpti svo heyrðist um
allan pallinn. Hann greip um
báðar hendur ungfrúarinnar, og
snöggvast flaug henni sú skelfi-
lega hugsun í hug, að hann ætl-
aði að kyssa hana beint fyrir
framan allt fólkið á stöðinni.
Sex manns.
— Hann er farinn að hegða
sér eins og hann væri héraðs-
höfðingi, hugsaði hún. — Ég
vildi að hann gerði það ekki.

D¥ER®STÓLLINN.
hann. „Og gefa kanínukvikind-
inu stærsta blómkálshöfuðið?
Og biðja þessa heimsku brodd-
gelti fyrirgefningar? Ég ætti nú
ekki annað eftir! Og það skal ég
láta þig vita, Bíumbamba kerl-
ing, að ég kæri mig kollóttan
um heimskuvaðal þinn, ég ætla
mér ekki að biðja neinn fyrir-
gefningar! Og ef þú hefir þig
ekki hæga, skal ég sýna þér
í tvo heimana.. ,1 .
Láki og Jonna litu á frú Bí-
umbömbu til að sjá, hvernig
henni yrði við. Hún lét þau
aldrei komast upp með að gera
sér dælt við hana, og einu sinni,
þegar hún var fóstra þeirra,
hafði hún veitt Láka eftirminni-
lega ráðningu fyrir það, að
hann kom ókurteislega fram við
gar ðy rk j umanninn.
„Ekki er nú að spyrja að inn-
rætinu,“ sagði Bíumbamba
gamla og bretti upp ermunum.
„Það, sem þér hæfir bezt, eru
dugleg högg á skrokkskömmina,
dvergúrþvættið þitt!“
Bíumbamba tók stóran gulan
tréskó upp af gólfinu og þreif
um leið til dvergsins. Hann var
svo sem nógu hræddur fyrir, en
nú kastaði alveg tólfunum fyrir
honum. Dynk! dynk! dynk!
Höggin dundu á honum hvert af
öðru, og hann æpti án afláts og
engdist sundur og saman — og
þá var nú öllum heldur betur
skemmt!
„Hafðu þetta!“ sagði Bíum-
bamba að lokum og bretti aftur
niður ermunum. „Þetta eru
makleg málagjöld handa þér —
nákvæmlega sama ráðningin,
sem hún langamma mín gaf þér,
eftir því sem ég hefi heyrt.
Jæja, sérðu nú ekki eftir þess-
um tiltektum þínum?“
Guli dvergurinn sýndi nú iðr-
un og yfirbót. Hann bað álfinn
afsökunar, gaf kanínunni
stærsta blómkálshausinn í garð-
inum og bað broddgeltina tvo
auðmjúklega fyrirgefningar á
athæfi sínu. Þeir urðu við bón
hans og brostu góðlátlega.
„Jæja, nú verðum við að
HTlllSftlA
Þegar Vilbur reynir að ná
byssunni af Tóní, hleypur skot
af.
Skotið bergmálar í klettunum
í kring.
Tóni: Ég get ekki verið hér.
Tóní: Vilbur, ertu meiddur?!! Dumartin kemur sennilega þeg-
Ég ætlaði ekki ... ar hann heyrir skotið.