Alþýðublaðið - 26.09.1942, Blaðsíða 8

8
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Laugai’dagnr 26. sepí. 1M2.
BTJARNARBIðia
Rebekka
eftir hinni frægu skáldsögu
Daphne du Maurier.
Aðalhlutverk:
Joan Fontaine.
Laurence Olivier.
Sýning kl. 4, 6,30 og 9.
ÞAÐ er engin nýlunda hér
á landi, að útlendingar
dragi vinnuaflið úr sveitunum
út að sjávarsíðunni. í hréfum
frá 15. öld má oft sjá kvartan-
ir um það til konungs. Árið
1480 kvarta íslendingar undan
vetursetum og útgerðum erl.
kaupmanna ,sem séu til stór-
skaða fyrir landið, „sakir þess,
að þeir halda hér hús og garða
við sjóinn Qg lokka svo til sín
þjónustufólkið, að bændumir
fá ekki sína garða uppunnið
eða neina mtvegu haft, þá er
þeim eða landinu megi til
nytja verða. Hér með selja þeir
ónytsama peninga inn í landið
og taka þar fyrir hæði skreið,
smjör og slátur og vaJðmál allt
fordýrt framar meir en sett er
og samþykkt.“
Með Píningsdómi, 1. júlí
1490 eru vetursetur útlendinga
bannaðar: „Svo og, skulu hér
engir útlenzkir hafa vetursetu
utanfyrir fúlla nauðsyn annað-
hvort ef þeir kunna að verða
sárir eða sjúkir eða í skipbroti
og selji þá engan pening dýrra
vetur en sumar og haldi engan
íslenzkan mann sér til þjónustu
og gjöri hvorki skip né menn
til sjós. En hver sem þá hýsir
eða heimir öðruvísi en um er
sagt, svari slíku fyrir sem hann
hýsi útlægan mann. En hver ís-
lenzkra manna, sem þjónar,
svari slíkri sekt sem hinir.“
Brigð eru útlendra orð.
— Gerðu þetta ekki, hrópaði
hann. — Þú mátt það ekki. Þú
veizt ekki hvað það er sárt.
— Og ég sem snerti þig
varla, sagði hún hlæjandi.
Hún sá tár blika í augum
hans, það voru tár ofurástar-
innar, og hún varð gripin
fögnuði. Loksins var hún elsk-
uð, eins og hún þráði. Hún var
hreykin: hér fann hún loksins
mann, sem horfði ekki í að
fórna öllu fyrir hana. Hún var
þakklát. En það fór hrollur um
hana, þegar hún minntist þess,
að nú var orðið um seinan, —
hann var bara unglingur, en
hún var gift og nær þrítugu.
En þrátt fyrir allt, hví skyldi
hún reyna að stöðva hann? —
Væri þetta sú ást, sem hún
hafði þráð, þá gat ekkert eyði-
lagt hana. Það var engin hætta
á ferðum, Gerald mundi ekki
segja neitt, sem hún gæti ekki
hlustað á, hann var miklu yngri
en hún og hann fór eftir mán-
uð, og þá var öllu lokið. Hví
skyldi hún ekki njóta þeirra
fáu mola ,sem guðirnir létu
falla til þeirra af borðum sín-
um?
Þau voru saman allan dag-
inn, Pálu frænku til mikillar
ánægju, því að að þessu sirmi
beitti hún ekki skarpskyggni
sinni til hlítar.
— En hve ég er þér þakklát,
Berta, að þú skulir líta eftir
drengnum. Móðir hans getur
verið þér afar þakklát fyrir
umhyggju þína fyrir honum.
— Mér þykir vænt um, ef
svo er, sagði Berta. — Hann er
svo geðslegur piltur og mér
þykir vænt um hann. Mér
þætti leiðinlegt, ef eitthvað
kæmi fyrir hann. Eg er svo á-
hyggjufull um hann, þegar
hann fer héðan.
— Góða mín, vertu það ekki,
hann getur ekki annað en lent
í einhverju misjöfnu, það er
eðli hans, en það er líka eðli
hans, að sleppa út úr því aftur.
Hann sver annarri hverri
snoppufríðri stelpu eilífa ást,
en stekkur svo frá þeim, svo
að þær verða að hugga sig hjá
öðrum. Það er eðli sumra karl-
manna ,að hafa ógæfusama ást
hjá kvenfólki.
— Hann er dálítið ótaminn,
en hann vill ekki gera neinum
illt.
— Það vilja svona menn
aldrei, þess vegna verða mis-
gerðir þeirra ennþá hrapal-
legri.
— Og hann er svo tilfinn-
inganæmur.
— Góða mín, það er engu
líkara en þú sért ástfangin af
honum.
— Það er ég líka, sagði Berta.
Innilega ástfangin.
Blákaldur sannleikurinn er
oft vísandi vegurinn til þess að
gera fólk þrumulostið, og það
því fremur, ef hann er sagður
án alls samvizkubits. Kvenfólk
á fimmtugsaldri hefir þann
leiðinlega vana að umgangast
allar kynsystur sínar, tuttugu
og fimm ára og eldri, sem jafn
öldrur sínar. Pálu frænku hafði
aldrei komið til hugar, að Berta
liti öðruvísi á Gerald en smá-
strák.
En nú var ekki hægt að halda
Eðvarð lengur í sveitinni. Berta
furðaði sig á því, að hann skyldi
vilja sjá hana, og henni þótti
fyrir því, því að návist hans
var henni hvimleiðari en
nokkru sinni fyrr. Hún vildi
ekki láta vekja sig af draum
sínum, og hún gerði sér ljóst,
að þetta var ekkert annað en
draumur, bara einstakur vor-
dagur í hinum langa vetri
haustsins.
Henni var nú þungt um
hjartaræturnar, þegar hún leit
á Gerald og hún kveið fram-
tíðinni. En hve það mundi verða
tómlegt umhverfis hana án
hins glaðlega bross hans, og þó
umfram allt, án brennandi á-
stríðu hans. Ást hans var dá-
samleg, hún umlukti hana dul-
arfullum loga og lyfti henni
upp, svo að henni fannst hún
svífa í loftinu. En allt kom allt
af of seint eða aðeins að hálfu
leyti. Hvernig stóð á því, að
hún hafði orðið að kasta áköf-
ustu tilfinningum sínum á glæ,
en þegar fríður unglingur lagði
hjarta sitt fyrir fætur hennar,
nyja bió a
Friðarvinur
á flótta.
(Everything Happens at
Night)
Aðalhlutverkið leikur
skautadrottningin
Sonja Henie, ásamt
Ray Milland og
Robert Cummings.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Síðasta sinn.
GAMLA Blð
Bfergi stneyknr
(Buck Benny ^lides Again)
Jack Benny
Ellen Drew
Virginia Dale.
'Sýnd kl. 7 og 9.
átti hún ekkert til að gefa hon-
um í staðinn?
Hún var dálítið óróleg út af
fundi þeirra Eðvarðs og Ger-i
alds, hvað mundu þeir hugsa
hvor um annan? Hún hafði gát
á Gerald, þegar stundin kom.
Framhaldssýning
kl. "8Vi—6VS>.
DULARFULLA
SKIPATJÓNH).
Nick Carterleynilögreglu-
mynd.
Bönnuð börnum innan
12 ára.
Eðvarð kom inn eins og storm
hviða, fram úr hófi hraustleg-
ur, glaðlegur, stór og hálfsköll-
óttur. Pála frænka var hálf-
smeyk um að hann mundi ryðja
postulíninu hennar um koll,
þegar hann skálmaði um stof-
if
'tfwvrux/ívna.
HÆGINDIÐ GÓM
annað og sögðu henni alla
ferðasöguna á leiðinni. Hún hló
að þeim, en þau töluðu af svo
miklum sannfæringarkrafti, að
hún vissi ekki, hverju hún átti
að trúa.
En þeim brá heldur í brún,
þegar þau komu niður á mark-
aðstorgið. Þá fundu þau hvergi
þrönga stíginn, sem lá yfir á
álfamarkaðinn! Hann var alveg
horfinn. Þau leituðu og leituðu
— en aldrei kom hann í ljós.
Hann sást hvergi nokkurs stað-
ar!
„Þetta var nu verra,“ hróp-
aði Dóri gramur. „En það er
ekki öll nótt úti enn! Við skul-
um sýna þér listir töfrahæg-
indisins! Komdu heim með okk
ur, og ég skal setjast á það
og óska þess, að ég sé kominn
út í garð!“
En ekki tók betra við, þegar
heim kom. Það fyrsta, sem þau
ráku augun í, þegar þau komu
inn í barnaherbergið, var, að
þar hefði hvolpurinn verið að
verki. Hann hafði togað hæg-
indið niður úr stólnum og rifið
það í tætlur, sem hann hafði
svo dreift út um allt gólf.
„Æ, æ, nú er úti um alla
töfra í því,“ sagði Ella, döpur
í bragði. „Sjáið þið bara, hvað
hvolpskömmin hefir gert!“
Hún tíndi saman tætlurnar,
og fóstran sótti sóp og sópaði
saman fiðrinu, sem losnað hafði
úr hægindinu. Það voru skrýtn
ar litlar fjaðrir, eldrauðar, en
gular í endann, og fóstran
sagði ,að hún hefði aldrei á ævi
sinni séð neinar fjaðrir líkar
þeim áður.
„Trúir þú því ekki enn, að
þú hafir flogið út í eyðiey úti
á reginhafi og að við Dóri höf-
um farið þangað á fljúgandi
asna, til þess að bjarga þér?“
sagði Ella við fóstruna. En
fóstran hristi bara höfuðið.
„Eg trúi ekki svona sögum!“
sagði hún hlæjandi. „Ef þið
sýnið mér álfamarkaðinn, þá
skal ég trúa ykkur — en alls
ekki fyrr.“
Á hverjum degi upp frá því,
hafa bornin leitað að stígnum,
sem liggur til álfamarkaðarins
— en þau hafa ekki fundið
hann enn!
ENDJR.
Flugmennirnir eru að tala
um benzínskortinn, þegar Öm
YNDA* tekur eftir þrem japönskum
flugvélum, sem eru á leið til
SAGA. þess að gera árás á þá.
Öm: Þarna koma þeir svíf-
andi. Við verðum að taka því,
sem að höndum ber, piltar.
Örn: Farðu upp í byssuturn-
inn, Raj. Eg og þessi náungi
héma skulum taka hliðarbyss-
umar.
Örn: Heyrðu, ég vona, að þú
getir skotið úr vélbyssu.
Njósnarinn (hugsar): Eg að
skjóta á flugvélar bandamanna
okkar.