Alþýðublaðið - 30.09.1942, Blaðsíða 8

8
^BTJ ARNARB8ÓIH1
Rebekka
eftir hiimi frœgu skáldsögu
Daphne du Maurier.
AÖalhlutverk:
Joan Fontaine.
Laurence Oíivier.
Sýniag kl. 4, 6,3Ö og 9.

Guðmundur magnús-
SON, hreppstjóri á Bessa-
stöðum í Fljótsdal, síðar bóndi
í Fannardal í Norðjirði, var
langaji Jóns Ólajssonar skálds.
Var hann stundum kallaður
lyga-Gvendur, því að hann
sagði ojt hinar ótrúlegustu
kynjasögur.
„Það var segin saga,“ segir
Jón Ólajsson um hann, „að
Guðmundur sagði sögur sínar
með mesta álvörusvip, og lét
sér þá aldrei stökkva bros. —
\ Hann hejir verið kímniskáld í
óbundnu máli.“
Ein aj sögum Guðmundar er
þessi:
„Ég var einu sinni snemma
vetrar uppi í jjalli að huga að
kindum mínum. Þá skall á
moldviðrisbylur með járviðris-
stormi, svo að ég sá ekki jót-
um mínum jorráð og vissi ekki
aj, jyrr en ég steyptist jram aj
sextugum hamri, svo að möl-
brotnaði í mér. hvert einasta
bein, og var mesta guðs mildi
að ég slasaðist ekki.“
*
PÁLL GUÐMUNDSSON,
bóndi á Hjálmsstöðum í
Laugardal, orti vísu þessa í
fyrstu kaupstaðarjerð, sem
hann jór, ejtir að vínbannið
sæla var sett á:
Nú er jáleg jerðin mín,
jékk ég engan sopa.
Fyrir bjór og brennivín
bergi Hojmannsdropa.
ALÞVOUBLAÐID
sinnar, kom við á nokkrum
stöðum til að taka farþega. Þau
fóru fram hjá Millbank, tum-
um St. Johns-kirkjunnar og
þinghúsinu og öðrum stórhýs-
um. Berta dáðist að hinu nýja
útsýni, sem opnaðist við Lund-
únabrú, hún stóð við hlið Ger-
alds í stafni, þau þögðu og vom
sæl yfir því að vera saman. Um-
ferðin varð nú meiri, og alltaf
kom fleira fólk í bátinn hjá
þeim, skrifstofufólk og hávær-
ar stúlkur, sem voru á leiðinni
austur í Rotherhithe og Dept-
ford. Stór kaupför lágu við
bakkana eða þokuðust rólega
undan straumi undir Tower-
brú. Fullt var af alls konar
fleytum á fljótinu, stórir
prammar með rauðum seglum
og litlir vélbátar smellandi og
skellandi. Á einum stað sáust
berir strákar vera að vazla í
Tems-leðjunni og stinga sér út
úr kolapramma.
Nú opnaðist ný útsýn, hin
miklu verzlunarhús blöstu við
alls staðar á bökkunum, og
verksmiðjurnar miklu bentu á
afl voldugrar þjóðar, andi
Charles Dickens gaf útsýninni .
hressandi blæ. Hvernig gat það
verið svona hversdagslegt, þeg-
ar hinn mikli meistari hafði
lýst því svo snilldarlega? Ein-
hver greiðvikinn maður sagði
ferðafólkinu til vegar.
— Sko, þarna er Wapping
Old Stairs.
Orðin heilluðu Bertu sem
væru þau ljóðlínur.
Þau fóru fram hjá óteljandi
bryggjum og vöruskemmum,
og lentu loks við Greenvich-
bryggjuna.
XXXI
Þau stóðu stundarkorn á
þrepinu framan við spítalann.
Rétt fyrir neðan þau var hóp-
ur af drengjum að baða sig.
Þeir ærsluðust, æptu, keyrðu
hver annan í kaf og sulluðust
í leðjunni, glöð og fjörug æska.
Fyrir framan breiddi áin úr
sér. Sólin glampaði á litlu öld-
urnar svo að þær urðu gulli lík-
ar. Dráttarbátar hlunkuðust
fram hjá með margar flatbytn-
ur í eftirdragi og risavaxið
Indíafar fór hávaðalaust ofan
eftir. Yfir þessu síðdegi var
einhver blær liðinna tíma, frið-
ur og víðátta. Hið tígulega
fljót bar hugann með sér, áfram
streymdi það, áfram, breikkaði,
bráðlega barst sjávarilmur að
vitum, áin rann hóglega út í
hafið, og skip frá austri og
vestri og suðri komu með dýra
farma frá öllum löndum jarðar-
innar, og þau sneru stöfnum til
suðrænna sólskinslanda þar
sem pálmar vaxa og dökkir
menn búa. Temsá er tákn hins
volduga Bretlands, og sá sem
horfði á það fannst hann líka
vera sterkur og varð hreykinn
af landi sínu og valdi kynþáttar
síns.
En Gerald var dapur í bragði.
— Innan skamms tekur þetta
fljót mig frá þér, Berta.
— En hugsáðu þér hvað það
er stórt og sjálfstætt. Stundum
finnst manni svo þröngt í Eng-
landi, að varla ,sé hægt að anda.
— Það er þungbært að þurfa
að skilja við þig.
Hún lagði höndina ástúðlega
á arm hans og stakk upp á því
að þau skyldu ganga um til að
hressa upp á sálina.
Greenvich er að hálfu leyti
hluti af Lundúnaborg, en að
hálfu leyti útborg, og þessi
blöndun gerir hana undarlega
skemmtilega. Hvíli andi Char-
les Dickens yfir bryggjum og
vörum Lundúnaborgar ríkir
hinn rösklegi svipur Marryats
kapteins í Greenvich. Sögur um
sjóslark og ævintýri rifjast upp
þegar þar er gengið um og þar
er hægt að sjá sams konar fólk
og þessi sjóferðasagnahöfundur
lýsir.
Berta og Gerald sátu undir
trjánum og horfðu á fólkið, sem
fram hjá gekk og það varð
framorðið. Þá fóru þau í „Skip-
ið“ til þess að borða. Þeim þótti
afar gaman að sitja í gömlu
kaffistofunni og láta svarta
þjóninn bera á borð fyrir sig.
— Við skulum vera eyðslu-
,söm í dag, sagði Berta. — Ég
er afskaplega kærulaus núna.
Það eyðileggur alla ánægjuna
að horfa í hvern skildinginn.
•a*
aa nyja Btö mm
Sandy velur
eiginmanninn
(Sandy gets her man)
Fjörug skemmtimynd.
Aðalhhitverkin leika:
Baby Sandy
Stuart Erwin
Una Merkel.
Böm yngri en 12 ára fá
ekki aSgang.
Sýnd kl. 5, 7 eg 9.
— Jæja, þá skulum við haga
okkur gáleysislega einu sinni og
gleyma morgundeginum.
Og þau drukku kampavín,
sem er hámark glæsimennsk-
unnar hjá drengjum og kven-
fólki. Innan skamms blikuðu
hin grænu augu Geralds og
Berta roðnaði við augnatillit
hans.
— Ég mun aldrei gleyma
þessum degi, Berta, sagði Ger-
Miðvikudagur 30. sept. 1S42.
f
IGAMLA BfO I
Watarloo-
brúiu
(Waterloo-Bridge J
azneríksk stónnyml
VIVIEN LEIGH
BOBEBT TAYLOB
Sýnd kL 7 og 8.
Framhaldssýning
kl. Slú—QVz.
LAJDDIE
með Tim Holt.
ald. — Ég mun minnast hans
með söknuði alla ævi.
— Ó, vertu ekki að hugsa um
að hann þurfi að taka enda. Þá
verðum við bæði hrygg.
— Þú ert fegursta kona, sem
ég hefi nokkurn tíma séð.
Berta hló svo að skein í mjall-
hvítar tennurnar og hún fann
það á sér með ánægju, að hún
leit eins vel út og unnt var.
— Svo skulum við koma út á
í vagNM.ik.mmi
með ykkur til Vagnalandsins,
þar sem ég á heima, af því að
mig vantar litla stúlku til þess
að annast um þvotta fyrir mig
og lítinn dreng til þess að
hreinsa bílinn minn daglega."
„Þú ert ljótur karl að leika
svona á okkur!“ hrópaði Fríða.
„Stöðvaðu bílinn undir eins og
slepptu okkur. Ef þú gerir það
ekki, taka lögregluþjónarnir
þig fastan!“
,,Pú! Ekki hræðist ég slíka
fugla!“ sagði ökumaðurinn
drýldinn. „Ég nem ekki staðar,
fyrr en mér gott þykir.“
Og hann herti bara enn meira
á ferðinni! Fríða og Gunni urðu
að ríghalda sér, og vindurinn
hvein í hárinu á þeim. Þau
náðu varla andanum og gátu
ekki talað fyrir storminum.
Þau óku lengi um land, sem
þau höfðu aldrei fyrr augum
litið. Einu sinni óku þau til
dæmis í gegnum álíaborg', þar
sem húsin voru eintémir svepp-
ir, misjafnlega stórir. í annað
skipti, fóru þau fram hjá kast-
alavígi, sem lýsti af eins og
silfri. Margt fleira furðulegt
bar fyrir augun. Svo komu þau
í hið undarlega Vagnaland.
Öll húsin voru vagnar á hjól-
um. Þeir voru málaðir í öllum
regnbogans litum —- rauðir,
gulir, grænir og bláir. Fyrir
gluggunum voru tjöld með
skærum litum, og litlir reyk-
háfar úr pjátri stóðu upp úr
þökunum. 1
„Þetta er Vagnaland,“ sagði
ökumaðurinn og benti á vagn-
ana. „Allt fólkið, sem á heima
hérna, er ýrnist galdranornir,
galdrakarlar, fjölkynngismenn
eða töframenn, sem hafa verið
gerð útlæg úr álfheimum fyrir
ódæði. Þau hafa orðið að flýja
hallir sínar og kastala, og nú
búa þau í vögnum, sem þau
geta flutt stað úr stað, enda er
þess full þörf, því að álfaher-
CHALK UP NUMBER
TWOBOy,RAJ/r"
THB PiLGT... HE’S
GETTIN6 AWAY/j
T HE VW>FT SET
AWAYFROMMg
<í^nk!
M Y N D A -
SAGA.
Örn: Þama náðum við í ann-
an, Raj!
•«Wj'
Njósnarinn (hugsar): Flug- Njósnarinn (hugsar): Hann
maðurinn .... hann er að kom- skal ekki sleppa frá mér!
ast undan.
Njósnarinn miðar vélbyssunni
á hjálparvana flugmanninn.