Alþýðublaðið - 01.10.1942, Blaðsíða 8

a
■BTJARNARBfÓ
Rebebka
eftir hinni frœgu skáldsögu
Daphne du Maurier.
A'ðalMutverk:
Jobu Fontaine.
Laurence Olivier.
Sýning kl. 4, 6,30 og 9.
P INU SINNI meðan á þræla-
stríðinu stóð í Bandaríkj-
unum, hitti liðsforíngi úr herj-
um Norðurríkjanna negra
nokkum og tók hann tali.
„Veiztu það, Surtur minn,“
sagði liðsforínginn, „að stríðið
milli okkar og Suðurríkjanna er
háð þín vegna?“
„Jú, jú, það hefi ég heyrt,“
sagði negrinn.
„Og þú vilt gjarnan fá frelsi,
éða er ekki svo?“ sagði liðsfor-
inginn.
„Jú, ætli það ekki,“ sagði
negrínn.
„En af hverju gengur þú þá
ekki í herínn til að berjast fyrir
því?“
Negrinn klóraði sér í höfðinu
og hugsaði málið.
„En heyrðu mig, Hvítingur
minn,“ sagði hann að lökum,
„hefir þú nokkurn tíma séð
hunda bítast um bein?“
„Já, oft og mörgum sinnum,“
sagði liðsforinginn.
„Jæja, en hefirðu þá nokkurn
tíma séð beinið bíta?“
*
XT OKKRUM dögum áður en
* Abraham Lincoln var
myrtur, sagði hann vini sínum
og konu sinni draum, sem hann
hafði dreymt um nóttina.
Draumurinn var á þessa leið:
„Mér fannst ég vera staddur
í Hvíta húsinu. Eg reikaði stofu
úr stofu, sá engan, heyrði alls
staðar grát og gnístran tanna.
Loks kom ég inn í svonefnt
Austurherbergi. Þar voru lik-
ALf>YÐUBLAÐIÐ
pallinn og reykja. Við verðum
að horfa á sólsetrið.
Þau sátu þar alein. Sólin var
að setjast. Hin þungu ský í
vesírinu voru eldrauð, en áin
og borgin var í skugga.
Berta og ungi maðurinn sátu
þegjandi en hamingjusöm, og
þó nagaði sá uggur hjörtu
þeirra, að ekki myndi nýr dagur
rísa yfir gleði þeirra.
Nóttin nálgaðist og stjörn-
umar komu fram ein eftir aðra.
Fljótið streymdi hljóðlaust og
rólega, og umhverfis það blik-
uðu ljós heimsborgarinnar.
Þau sögðu ekkert, en Berta
vissi, að pilturinn var að hugsa
um hana, og hún þráði að heyra
hann segja það.
— Um hvað ertu að hugsa,
Gerald?
— Hvað ætti ég að hugsa úm
annað en þig og það, að ég verð
að fara frá þér?
Berta gat ekki að því gert, að
orð hans glöddu hana, það var
svo yndislegt að vera elskuð
heitt, hún vissi, að ást hans var
sönn. Hann horfði í dökk augu
hennar.
— Ég vildi að ég hefði ekki
hagað mér svona flónslega
hérna áður, hvíslaði hann. —
Ég veit að það var afleitt, ég
skammast mín óskaplega gagn-
vart þér.
— Ó, Gerald, þú ert þó ekki
að hugsa um þetta, sem ég sagði
við þig um daginn. Ég ætlaði
ekki að særa þig. Ég iðrast eftir
það.
— Ég vildi óska þess, að þú
börur, og á þeim lá lík, blæjum
sveipað. Hermenn héldu þar
heiðursvörð, og hópur af fólki
stóð í kring. Allir voru daprir
í bragði, sumir grétu.
„Hver er dáinn í Hvíta hús-
inu?“ spurði ég einn hermann-
anna.
„Forsetinn,“ svaraði hann.
„Hann var myrtur.“
Þá kváðu við angistarkvein
frá fólkinu, og við þau vaknaði
ég, og kom mér ekki dúr á auga
það sem eftir var nætur. Mér
stendur stuggur af þessum
draumi.“
elskaðir mig, Ó, Berta, stöðv- !
aðu mig ekki. Ég hefi þagað
yfir því svo lengi, og ég get .
ekki farið án þess að segja þér
það.
•— Ó, góði Gerald, gerðu það
ekki, sagði Berta og rödd henn-
ar ætlaði að bresta. — Það er
þýðingarlaust og við verðum
bara bæði afar óhamingjusöm.
Vinur minn, þú virðist gleyma
því, að ég er miklu eldri en þú.
Okkur væri ómögulegt að njót-
ast jafnvel þótt ég væri ógift.
— En ég elska þig af öllu
hjarta. Mig langar til að segja
þér tilfinningar mínar.
Hann greip hendur hennar og
þrýsti, og hún lét svo vera.
— Elskarðu mig alls ekkert?
spurði hann.
Berta svaraði ekki, og hann
laut ofan að henni og leit í augu
henni. Þá sleppti hann höndum
hennar og greip utan um hana
og þrýsti.
— Berta! Berta!
Hann kyssti hana ákaft.
— Ó, Berta, segðu að þú elsk-
ir mig. Þá verð ég svo ham-
ingjusamur.
— Ástin mín, hvíslaði hún
og tók um höfuð hans og kyssti
hann.
En kossinn hafði kveikt eld-
inn í æðum hennar og nú gat
hún ekki annað gert en það,
sem hún þráði. Hún kyssti varir
hans, augu hans, og hún kyssti
liðað hár hans. En svo reif hún
sig lausa og spratt á fætur.
— Óttaleg flón erum við! Nú
skulum við fara á stöðina, Ger-
ald, það er orðið framorðið.
— Ó, Berta, farðu ekki strax,
grátbað hann.
— Við megum til, ég þori
ekki að vera lengur.
Hann reyndi að taka hana
aftur í faðm sér og bað hana
innilega um að vera kyrra.
— Gerðu þetta ekki, Gerald,
sagði hún. — Spurðu mig ekki,
þá verð ég svo óhamingjusöm.
Sérðu ekki hvað þetta er von-
laust? Þú verður farinn eftir
viku, og við sjáumst aldrei aft-
ur. En þótt þú yrðir kyrr, er
ég gift, ég er tuttugu og sex ára,
en þú nítján. Góði vinur, við
FimmtuAagur 1. okt&ber 194SL
BSS NÝJA Blð ■
Fíughetjurnar
(Keep ’em Flying)
Bráðskemmtileg mynd.
Aðalhlutverkin leika skop-
leikararnir frægu:
i
IGAMILA Blðl
Waterloo-
brúin
(Waterloo-Bridge)
ameríksk stórmynd.
VIVIEN LEIGH
ROBERT TAYLOR
Sýnd kl. 7 og 9.
BUD ABBOTT og
LOU COSTELLO
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Framhaldssýning
kl. 3Yz—GVz.
LÁDDIE
með Tim Holt.
gerum okkur bara hlægileg með
þessu.
—En ég get ekki farið. Hvað
gerir það þótt þú sért eldri en
ég? Og það skiptir engu, að þú
ert gift, þú kærir þig ekkert um
mann þinn, og honum er alveg
sama um þig.
— Hvernig veiztu það?
— Ég sá það. Mér leiddist
það þín vegna.
— Blessaður drengurinn!
tautaði Berta og var gráti nær.
— Ég hefi verið mjög óham-
ingjusöm. Það er satt, Eðvarð
hefir aldrei elskað mig, og hann
hefir ekki verið alls kostar.góð-
ur við mig. Ó, eg get ekki skil-
ið, að mér skyldi ekki alltaf
vera sama um hann.
— Það gleður mig!
—- Ég ætlaði mér aldrei að
verða ástfangin aftur. Ég þjáð-
ist svo mikið. Mig furðar á því,
I VA6NALANDI
mennirnir ofsækja þau og eru
alltaf á hælunum á þeim.“
,,En hvað ert þú þá?“ spurði
Fríða. „Ert þú galdrakarl?“
,,Ég er hálfur dvergur og
hálfur galdrakarl," sagði litli,
skrýtni ekillinn. „Móðir míh
var galdranorn, svo að ég kann
talsvert fyrir mér. Ég var út-
lægur ger úr álfheimum, af því
að ég magnaði stígvél konungs-
ins, svo að þau gengu sjálf út
úr skápnum einn morgun og
koma aldrei aftur. Hí, hí, hí,
það var svei mér skemmtileg
sjón!“
„Mér finnst það ekkert fynd-
ið,“ sagði Gunni. „Þetta eru
heimskupör, sem hæfa vel ná-
ungum eins og þér.“
„Vogarðu þér að tala svona
upp í opið geðið á mér!“ sagði
ekillinn æstur. „Ég er ekki
heimskur! Ég er bráðgáfaður.
Ef þið hefðuð þó ekki væri
nema helming af mínum gáfum,
væruð þið áreiðanlega efst í
skólanum.
Það er ekki ofsögum sagt, að
það var undarlegur lýður £
Vagnalandi. Þar sáust á gangi
galdranornir- í síðum möttlum
og með háa hatta, og fjölkynng-
ismenn voru á ferðinni á leið í
búðir með litlar kanínur og
héra sér við hlið til þess að bera
körfurnar. Börnin sáu . einm
galdramann í síðum kufli með
fimm faðma langan slóða á eft-
ir sér og galdrakonu með svart-
an kött í fylgd með sér, og hélt
hapn á körfu hennar. Allt, sem
þau sáu, var mjög annarlegt,
eins og í.draumi.
Að lokum nam litli vagninn
staðar fyrir utan bíátt Vagnhús,
þar sem gul tjöld voru fyrir
gluggunum.
„Jæja, .þá erum við komin,“
sagði ekillinn og steig út úr
bílnum. Ég heiti Slægu’r, og
Hérna á ég heima. Jæja, 'dreng-
ur minn, farðu inn í vagnhúsið
■VOURPLANEI ^
MIEEEP...BUT VOU
x I’LL 6ET/ JT)
WHEN THE NEXT
EWARM HITS US,
JOE, TRYTO.’..
Örn: Næst þegar 'þeir leggja
til atlögu, skaltu ....
Njósnarinn (Hugsar): Ég
missti af flugvélinni þinni, en
ég skal ekki missa af þér.
iHEVfWHAT ThlE i-s. DEVIL ARE YOU DO/NG ?/)
EiWhÍII l^<ry/í NAZ!

Örn: Heyrðu, karl minn, hvað
í ósköpunum ertu að gera?
Öm: . Skjóta- á várnarlausan . ,
flugmanninn. í fallhlífinni’. Það
er herbragð nazista.