Alþýðublaðið - 20.10.1942, Blaðsíða 8

ALÞÝÐUr.^ADlD
Þrlðjudagur 20. okiól>er 1942.
BTJARNARBlÖOl
KL 6,30 og 9:
Ladjr Hamilton
AðalMutverk:
Laurence Oliver
Vivien Leigh.
Síðasta sinn.
Framhaldssýning kl. 3—6.
RÚSSNESK SYRPA
<Úr Rigoletto. Svanurinn.
Blómalsinn eftir chaikow-
ski o. fl.)
Fréttamyndir. Teiknimynd.
SIGMUNDUR drottinskarl
hét karl einn vestur í
Breiðafirði, orðlagður bögubósi.
Matthías Jochumsson segir af
honum meðal annars þessa
sögu:
„Sigmundur var góður bjarg-
maður. Eitt sinn var hann
nærri hrokkinn fram af brún-
inni á Látrarbjargi, en festist
í fluginu á skinnbrók sinni. —
Æpti þá Sigmundur á hjálp fé-
laga sinna: „Herra guð, hann
hljóp á mig, og haldi nú hver
í sig, og hjálpið mér fram af!“ “
SITT AF HVERJU.
Þegar innfæddir á Madagas-
kar fylgja konu til grafar, snýr
öll líkfylgdin við rétt hjá
lárkjugarðinum og fer heim
þangað sem konan bjó, því að
þar er alménnt talið, að konur
gleymi alltaf einhverju, þegar
þær fara heimanað frá sér.
Þegar kínverskar konur
ur, koma til læknis, má læknis-
inn aldrei „skoða“ þær eins og
tíðkast hjá okkur, heldur hafa
þær með sér brúðu og benda'
á samsvarandi staði á henni,
þar sem þær hafa tilkenningu.
Ameríkskir flugmenn, sem
fljúga sprengjuflugvélunum til
Englands, hafa gott ráð til þess
að ná oftar en einu sinni sömu
stúlkunni á sinn fund. Þeir
gefa þeim einn silkisokk, og
lofa að gefa þeim annan sokk
á móti, þegar þeir koma næst.
Gat það verið lík? Kaldur
hrollur fór um hana. ' Hún
greip í stólbak, svo að hún félli
ekki í yfirlið. Arthur Brander-
ton opnaði dyrnar með hægð
og lokaði hurðinni hljóðlega á
eftir sér.
— Það hefir komið fyrir al-
varlegt slys. Eðvarð er slasað-
ur.■; >?#w
Hún horfði á hann og föínaði,
en gat ekkert sagt.
— Þér verðið að herða upp
hugann, Berta. Eg er hræddur
um, að það sé mjög alvarlegt.
Þér ættuð að fá yður sæti.
Hann þagnaði, og hún snéri
sér að honum og sagði æst:
— Hvers vegna segið þér mér
það ekki, ef hann er dauður?
— Það er mjög sorglegt. —
Við gerðum allt, sem við gátum
Hann féll af baki á sama stað
og um daginn. Hann hefir
hlotið að missa vald á sér. Eg
var rétt hjá honum, þegár slys-
ið varð. Hann hleypti í blindni
á hindrunina, en kippti svo
í tauminn, þegar klárinn var að
hefja sig á loft. Hann datt
mjög hastarlega og folinn líka.
— Er hann dáinn?
— Hann mun hafa dáið
strax.
Berta féll ekki í ómegin. —
Hún var ofurlítið skelfd yfir
því, hversu þetta kom óvænt.
En þetta snart ekki tilfinning-
ar hennar. Branderton horfði á
hana, eins og hann byggist við,
að hún myndi annaðhvort fara
að gráta eða falla í ómegin.
— Viljið þér, að ég sendi
konuna mína til yðar?
— Nei, kærar þakkir.
Bertu var það vel Ijóst, að
eiginmaður hennar var látinn,
en þær fréttir virtust engin á-
hrif hafa á hana. Hún hlustaði
á fréttina eins og hún væri
hennit gersamlega óviðkomandi.
— Viljið þér ekki fá yður
sæti? spurði hann og leiddi
hana til sætis. — Á ég að sækja
vín handa yður?
— Það er ekkert að mér. ■—-
Þér þurfið ekki að hafa áhyggj
ur út af mér. Hvar er hann?
— Eg sagði þeim, að fara
með hann upp á loft. Á ég að
senda aðstoðarlækni Ramsay’s
til yðar? Hann er hér.
— Nei, sagði hún lágt. Það
er ekkert að mér. Er búið að
bera hann upp?
— Já, en ég held að þér ætt-
uð ekki að sjá hann.
— Eg ætla að fara til her-
bergis míns. Eg vil helzt vera
ein.
Branderton hélt opnum dyr-
um og Berta gekk út. Hún var
Jölaa' andliti, en að öðrá<leyti
sást ekki, að þetta hefði fengið
neitt á hana. Branderton gekk
til prestssetursins, til þess að
senda frú Glover til Court
LeysV en að því loknu fór hami
heim til sín og sagði konu sinni,
að veslings ekkjan væri harmi
lostinv
Berta læsti sig inni í stofu
sinni. Hún heyrði hljóðskraf í
húsinu og Ramsay læknir kom
að dyrum hennar, en hún vildi
ekki opna. Svo varð allt þög-
ugt og hljótt sem fyrr.
Hún varð undrandi á því,
hvers hjarta hennar var tómt
og kalt. Þessi tilfinningasljó-
leiki hennar var ómannlegur og
hún hugleiddi það ,hvort hún
væri að ganga af vitinu. En
hún endurtók það hvað eftir
annað fyrir sjálfri sér, að Eð-
varð væri dauður. Hann lægi
látinn í næsta herbergi, og hún
væri ekki sorgbitin. Hún minnt
ist nú þeirra ára áður fyrr, —
þegar hún óttaðist um hann,
og nú var hann dáinn, en hún
NÝJA BIÖ
Innrásarmennirnir.
(The Invaders)
Mjög spennandi ameríksk
stórmynd.
Aðalhlutverk leika:
LAURENCE PLIVER
LESLIE HOWARD
RAYMOND MASSEY
ERIC PORTMAN
ANTON WALBROCK
Börn vngri en 16 ára fá
ekki aðgang.
3ýnd í dag kl. 3, 5, 7 og 9.
GAMLA Blð I
Tom, Dick og
Harry .
Amerísk gamanmynd.
Ginger Rogers
George Murphy
Alan Marshall
Sýnd kl. 7 og 9.

Framhaldssýning kl.
3<á—ðVz
TÖKUBARNIÐ
(Mexican Spitfire’s Baby)
Leon Errol — Lupe Yele*
andi. Hvernig gat Fanny Glover
grátið út af dauða Eðvarðs, þeg-
ar hún, Berta, var gersamlega
tilfinnmgalaus?
— Berta?
— Já.
— Opnaðu fyrir mér. Ó, þetta
er svo hörmulegt! Lofaðu mér
að koma inn.
Berta horfði tryllingslega á
dyrnar. Hún þorði ekki að
hleypa ungfrú Glover inn.
— Ég get ekki lofað neinum
að koma inn núna, hrópaði hún
hás. — Þú mátt ekki biðja mig
um það.
— Ég hélt, að ég gæti huggað
Þig-
— Ég vil fá að vera ein.
Ungfrú Glover þagði stundar-
korn.
— Á ég að bíða niðri? Þú
getur hringt, ef þú þarft á mér
að halda. Ef til vill viltu, að ég
woLnmjxm/yiQL,
Forin á BlAfell.
| ,,Jæja,“ sagði bangsinn,
strangur á svipinn. „Þið eruð,
1 börnin góð, ákærð fyrir þrennt:
í fyrsta lagi, að hafa velt steini
á mjólkurpóstinn, í öðru lagi,
var ekki sorgbitin. Hún grét að stela vagni hans og hesti og
ekki. Það var eins og þetta í þriðja lagi, að hafa ekið með
óleyfilegum hraða um götur
kæmi henni ekki við. Berta
hafði falið sig til þess að hylja
tár sín fyrir umheiminum, en
svo komu engin tár. Hún var
gripin ótta við það, hversu hið
skyndilega fráfall manns henn-
ar lét hana ósnortna. Hún gekk
að glugganum og horfði út.
— Eg hlýt að væri hræðilega
grimm kona, tautaði hún.
Þá fór hún að hugleiða það,
hvað vinir hennar segðu, þegar
þeir sæju hana svona rólega og
áhyggjulausa. Hún reyndi að
gráta, en engin tár komu.
Það var barið að dyrum, og
hún heyrði rödd ungf. Glovers.
— Berta, Berta, viltu ekki
lofa mér að koma inn. Þetta er
Fanny.
Berta stökk á fætur, en hún
svaraði ekki. Ungfrú Glover
kallaði aftur. Hún var kjökr-
brúðuborgarinnar. Hvaða varn
ir hafið þið fram að færá í máli
ykkar?
„Þetta er allt á misskilningi
byggt,“ sagði Kiddi og reis
einarðlega úr sæti sínu. „Við
vorum uppi á Bláfelli að velta
steinum niður í ána, sem renn-
1 ur neðan undir því, og einn
þeirra 'lenti á mjólkurpóstinum.
Það var alveg óviljaverk hjá
okkur, og okkur þykir ákaflega
mikið fyrir því. Við hlupum
niður eftir til hans til þess að
biðja hann fyrirgefningar og
sáum þá hestinn hans og vagn-
inn. Okkur þótti vagninn svo
snotur, að við gátum ekki stillt
okkur um að fara upp í hann
allra snöggvast.“
„En mjólkurpósturinn segir,
að þið hafið stolið honum,“
sagði bangsinn og rýndi í ein-
hver plögg, sem hann hafði á
borðinu fyrir framan sig.
„Nei, það gerðum við ekki,“
sagði Kiddi djarflega. „Hestur-
inn fældist og þaut burt með
okkur í dauðans ofboði. Hann
nam ekki staðar fyrr en lög-
regluþjónninn í brúðuborginni
gaf honum merki um það. Við
vorum með lífið í lúkunum,
eins og þú getur skilið!“
„Hvar er tréhesturinn?“
spurði bangsinn. Það var sent
eftir hestinum, og hann kom
inn í réttarsalinn óttasleginn,
með mjólkurvagninn í eftir-
dragi.
„Hljópst þú á burt með börn-
in, eða óku þau þér burt?“
spurði bangsinn.
„Eg hl-hl-hl-hljópst á burt
með þau,“ stamaði hesturinn.
„Börðu börnin þig, eða fóru
þau á einhvern hátt illa með
þig?“ spurði bangsinn.
„N-n-n-nei,“ sagði hesturinn.
„Þau g-g-g-gerðu ekki neitt
annað en st-st-st-standa í v-v-v-
vagninum!“
„Jæja!“ sagði bangsinn, og
YNDA-
SAGA.
Stormy: Við erum komnir Stormy:
niður í 150 fet. ílugvélina
Örn: Ætli þetta heppnist? hægt er.
Ég reyni að láta
svífa eins lágt og
Örn: Takið á ykkur öryggis-
beltin. Hérna eru þau.
Flugvélin svífur lágt yfir
frumskóginum. Tekst þeim að
lenda?